Колокации | Дигитален речник на македонскиот јазик

Особено брутални цитати може да се најдат, што воопшто не не зачудува, кај италијанските футуристи кои предлагаа Италија да се излекува од својот „карцином на професори, археолози, туристички водичи и антиквари“ (Marinetti) преку уништување на библиотеките и музеите.

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

Најкорисните написи за читателите заинтересирани за современата уметност се написите за деструктивната реторика на авангардата.

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

Меѓу оние најхрабрите, кои се одлучија за прифаќање на франшизата, се најде и Јаневски.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Откако наидува на крајно непрофесионален, дрзок и игнорантски однос од претпоставените и откако увидува дека е изманипулирана и практично не постои можност за вонсудско решавање на спорот, таа – заедно со уште десетина работнички 282 кои се најдоа во ист кош, а охрабрени од позитивното искуство на некои работнички од истото трговско друштво, кои уште од порано се одважиле спорот да го решат по судски пат – решаваат, во јули 2009 – та, да поднесат колективна тужба против нивниот довчерашен работодавач.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Меѓу останатите законски опции, на вработените од фирмата, им 237 беше понудено да станат акционери во истата, односно да купат акции.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Но, тука се предложи и нов вид на организација и управување – познат како франшиза.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

По оваа работничка голгота, се чинеше дека доаѓаат подоб ри времиња кога за оваа веќе пропадната фабрика се најде 249 заинтересиран странски инвеститор2 од Австрија [всушност, тоа беше наш македонски гастарбајтер од Виена кој имаше велешко потекло и – дали поради носталгијата, навидум, сериозно беше „загреан“ и сакаше да вложи во рестартирањето на фабриката].

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

На Триманова ѝ се зема за грев наводната блискост со нејзината дотогашна претпоставена шефица, која претходно е избркана од работа – по што следува „логички“ расплет и таа да биде истерана од фирмата, како еден вид колатерална штета од целата ситуација.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Од целата оваа ситуација, која е прилично тешка за психофизичко издржување – земајќи ги во предвид многуте неисплатени плати, долгиот процес на трансформација на претпријатието во приватна сопственост, а во некои размери и лошата, а на моменти и непријателска работна атмосфера – В.И. ја гледа, условно речено, добивката од добивањето на овој судски спор.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Поради финансиските проблеми оваа фабрика, во која сѐ уште имаше државен пакет акции, влезе во познатиот FESAL II аранжман склучен помеѓу Владата на РМ (чиј претставник беше тогашниот Министер за финансии, а сегашен Премиер – м-р Н.Груевски) и ММФ, како една од т.н. „12 големи загубари“.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

За во иднина, В И. – која сега работи во друга приватна фирма и која, поради оправданиот сомнеж во партиската блискост на синдикалните лидери, не е член на ниту еден синдикат – вели дека ако се најде во ситуација повторно да ѝ се прекршени работничките права, доколку нема друг начин на справување со бесправното, таа повторно би се впуштила во спор.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Во меѓувреме, покрај тоа што на фирмата почна слабо да ѝ оди пласманот на својот асортиман и да назадува зад конкуренцијата на пазарот, настануваат и одредени внатрешни превирања и поделби на вработените на неколку табора.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Но, парите кои беа предвидени да бидат наменети за ублажување на нега- тивните последици од отпуштањето на толкав број работници во овој некогашен индустриски град – никогаш не стигнаа до нив!?

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Оваа првостепена пресуда беше доброволно извршена од страна на директорот на туженото акционерско друштво (Љ.Дракуловски) – при што немаше потреба да се иницира нова постапка за присилна наплата кај извршител.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Опп! Ете човек! Се најде од никаде, ми купи една книга..

„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)

Ќе се најде кој да нареди – да ни цркнат козите.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Во мигови на кристална самотија во срцето на балканската ноќ, кога лесно слегуваше дури до потсвеста, си помислуваше дека состојбата во која се најде неговото семејство е можеби реванш на судбината.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Луѓето прибираа намирници, немаше многу, ама колку нешто да се најде за црни дни.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Улицата беше мирна, пуста. Таа ја мина и се најде на кејот, пред бедемот на реката, под сенката на високите тополи.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Откако ќе го одминевме Театарот, стапувавме во тогашното Еврејско маало и ќе се најдевме на подножјето на блискиот рид, пред нас неочекувано се извишуваше ребресто исечената глинеста утроба на ридот во која времето длабеше низ помеките делови, особено по големите дождови и поплавите на реката, па создаваше длабоки, кривулести пештери, од кои беа изградени сегашните скривалишта за заштита од бомбардирањата и другите напади врз градот...

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Козарите кои се избавија од големите селски работни задруги, сега, слезени од планините, според татко ми, се најдоа во стапица.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Набргу гонителите се нашле пред еден огромен казан поврзан со цевки со излези на ридот. Тоа беа млечните потоци, сега секнати.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Ги гледаше неговите огромни камени плочи и блокови, не можејќи да се начуди како се нашле од разни предели во оваа тврдина.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Се најдоа, првпат по војната, и новинари од светските новински агенции, чии имиња постојано ги слушаме на нашите радиостаници.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Се нашол таму умен, кој се спротивставил велејќи дека со тоа на Чанга непотребно би му се зголемил угледот.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Но не смееше да почне нова дискусија со козарите, зашто повторно ќе се најдеше во безизлез.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Ги урнале сите ѕидови, се нашле во лавиринтот на козји измет.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Козата бргу ќе се најде во планината.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Божем случајно се среќава со еден абдал и како божем нешто да му рече, да не му рече, не можев добро ни да видам ни да чујам, а во меѓувреме се надјов да гледам што се случува еден друг ден изутрината кога луѓето одат в црква.

„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)

За возврат, таа ми дава одредена сума да ми се најде и ми купува цигари.

„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)

Дури и ако поминеш, тогаш и од онаа страна ќе се најдеш пред конец кога ќе сакаш да се вратиш.

„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)

Кој знае што понатаму се случи на покривот, и со коњите и со покривот, но овде во дворот, пред влезот во мојата куќа се најдовме лице в лице со времето.

„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)

Уште Сатирот не заминал, човекот што праша се најде кај сопственикот на убиеното куче. Му вели: - Комшијата. Сигурно знам!

„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)

Куќата сега ми е само од хоризонтали така што јас во неа сум како парче месо што секој час може да се најде потиснато во сендвич.

„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)

А и добро направив. Со својата посмртна моќ јас в час можев да се најдам среде гробиштата, ама намерно пешки заодив по патот што води кон капелата, таму каде што се подредени продавачите на цвеќе и свеќи.

„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)

Та јас сам можев река од крв да пуштам да тече по Балканот, - рече тој и при тоа одеднаш му набрекна вратот, ја крена главата и јас се најдов лице в лице со лик на страотен јунак од сказните. Наши.

„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)

Сестричките, жена ми и свеска ми се како зависта и пакоста. Да не се најдат заедно.

„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)

Јован и Вангел викаа во ист глас. Ние што бевме горе, веднаш се најдовме над дупката.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Но, сега гледам, работите стојат поинаку, бидејќи вредностите кои ги држеше тој пред себе како црковни табли, всушност ги доживуваше како товар што насилно му е натоварен, а за неговите кошули и за огнот в куќа и во нас, и уште за сандаците за замрзнување на кои им скапуваше газерот, за разглавените капаци на клозетските шолји, за штекерите без жица за вземјување, за цевките ф-15 за одвод на водата од машината за перење и бигорисаните цевки за довод на топлата вода, за недоволниот притисок на водата во бањата и преголемиот притисок во неговите уши, за лековите за детето што не можеа да се најдат на рецепт, а можеа да се најдат еди каде, на другиот крај од градот,

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Кој беше, што беше, абре, дебре, не се најде арамијата.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Селаните не мрднале со прст да му помогнат во тешкотијата во која се нашол сега. Но има уште.“

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Имајќи ме мене, тој зајде и така се најде во противречност и сега, како што вели и самиот во една своја песна, ќе мора да ја повторува лекцијата на животот, ако воопшто има веќе време и ако воопшто има веќе пред кого, да ја раскаже таа лекција и одново да го положи испитот.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Хм, сторија луѓето. Магаре не можеше да се најде, но се најде мазга.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Сепак, раскопувањето на гробот ќе покаже, си реков, ќе се види, бил ли внатре закопан човек? Ќе се најдат, макар трули, коски.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Луѓето или не веруваа во тоа што се случуваше, или бегаа понастрана за да не се најдат во обврска да помогнат.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Па и сега, еве, овде во собава во Маказар, во С. исто така, како и на мноштвото патувања низ светот, во разни земји и градови, низ сите години, стоеја и стојат раскинати кутии од бишкоти, разни наполитанки, чоколадирани и нечоколадирани, за да се најде, конечно, онаа запаметена, некупена и неизедена бишкота.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

И порано ќе ми кажел, ама не дошло ред, друго е сега кога на чуден начин сме се нашле надвор од секојдневието.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Сакам да го совладам времето и пак да се најдам во рамновесие.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Понатаму“, продолжи Владе, „за погребот ништо пишувано не може да се најде, освен онаа реченица на Нико Кочов кога вели: „Беше фрлен скраја во гробиштата“.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

На Бадник, празникот кој им значеше живот на моите домашни, бидејќи редовно се колеше по едно живинче, оваа година на мојата трпеза се најде едно младо, невино, штотуку од цицка оттргнато јагненеце, сирото толку се беше смалило од печењето што целото така расчекорено со сите четири, го собра во тавата.

„Вител во Витлеем“ од Марта Маркоска (2010)

Не верува Соколе дека во друга би се нашла таква сила да ја растревожи неговата душа.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

Добро задишен и спотнат тој се најде најпосле пред вратничето од лозјето.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

„Овде им било и ним местото”, - помислува Соколе и ја погледнува како пропаднат в земи, стопати колнејќи се во себе зошто се нашол овде и молејќи ја, не знае зошто, тој неа да му се смилува, како да кренал секира над неговата глава.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

Што беше тој крив? Можеше ли тој да знае дека неговата тиха појава ќе предизвика таков немир во оваа осамена куќа, дека ќе му се противстави тој на еден човек што ќе се најде побуден да го брани од него најмилото?

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

- Лесно е да се зборне, тешко е да се најде, - рече длабокомислено Пискулиев.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

Но таа не влезе кај него зад братучеда му, како што очекуваше, таа влезе прва и му се исправи убава и насмеана, така што тој се најде смешен во својата првобитна намера, мал и збунет пред неа.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

Слегоа на џаде, заминаа по едно дрвено мовче и се најдоа од другата страна пред куќата.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

Но откога се смеша времево, и особено откако изби војната во Европа, старата книга почна да придобива сѐ поважна улога во берберницава, како да чекала стрпливо само за тоа да се најде во ваков зол час.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

Кога еднаш се најде внатре тој со тупаница лупна врз копчето со број „1“.

„МАРГИНА бр. 35“ (1997)

Тој, кој беше пред сите во херојската татковинска задача на протерување на српските дојденци, натрапници, тие опинчари и „шиљоглавци“, тој кој најдлабоко засекуваше кога од здравото, европско, католичко, илјадагодишно хрватство требаше да се отстрани туѓото тело на балканскиот примитивизам олицетворено во српското малцинство, се најде во улогата на својата жртва.

„МАРГИНА бр. 35“ (1997)

Иако вренеше снег, патот беше чист и така речиси во првите попладневни часови се најдовме во убавата Прага, расечена од бујната вода на познатата река во историјата на чешкиот народ - Влтава.

„Патувања“ од Никола Кирков (1982)

Зашто, без претерување, во Париз ако се замисли нешто да се купи, тешко да не може тоа да се најде.

„Патувања“ од Никола Кирков (1982)

И така, во полноќните часови се најдовме на минхенската станица, каде што студот се вовираше во коските.

„Патувања“ од Никола Кирков (1982)

Се најдов во грчкиот кушет. Со мене, со коферите, се најде и еден мој врсник облечен во кусо палто, со пробелена коса, изразити брчки на лицето.

„Патувања“ од Никола Кирков (1982)

Се најдовме на борскиот брег на Аспровалта. Во една уличка се градеше нова црква. Се гради и кејот. Кабините се доградуваат.

„Патувања“ од Никола Кирков (1982)

Тој готвеше, тој сервираше, тој налеваше вино, тој наплатуваше и сето тоа го правеше многу успешно и дури наоѓаше време да се најде до масата на своите гости за да ги праша како им се допаѓа јадењето.

„Патувања“ од Никола Кирков (1982)

Патиштата во оваа земја се убави и беа без снег, а брзинометарот на Коле речиси постојано стоеше на 160 километри, така што брзо ја сечевме панонската рамнина и неусетно се најдовме во Будимпешта.

„Патувања“ од Никола Кирков (1982)

Беше празничен ден кога се најдов кај палатата „Шајо“.

„Патувања“ од Никола Кирков (1982)

Беше вечер кога се најдов во „Сите“, и пред „Нотр-Дам“, која ме фрапираше со својот огромен портал и величествените столбови, и на кои се држеше огромниот покрив на црквата, на кој беше потпрена големата камбанарија која, кога ја видов, не сакајќи ми ги одведе мислите на некогашниот нејзин ѕвонар Квазимодо и на неговата Жералдина, од романот на Виктор Иго.

„Патувања“ од Никола Кирков (1982)

Во витрините на железничката станица во Келн можат да се најдат сите југословенски дневници а само „Нова Македонија“ ја немаше.

„Патувања“ од Никола Кирков (1982)

Разгледувајќи го Домот на инвалидите се најдов пред влезот на големата црква „Сен Луис“, која е составен дел на Домот.

„Патувања“ од Никола Кирков (1982)

Во една од мајските вчери, во една од оние кои се без дожд а со убаво ѕвездено небо, во оние вечерни часови кога се испразнуваат и тесните улички од под „Монмартр“, кои преку ден се полни со купувачи што одат во најевтиниот трговски дуќан на „Драјфус“, во една ваква тивка вечер се најдов во подножјето на „Монмартр“, пред оие триста скалила што ги врзуваат со прочуената црква „Сакр Кер“.

„Патувања“ од Никола Кирков (1982)

ЕДНА пролетна квечерина се најдов кај париските „Хали“ познат кварт на француската метропола по тоа што овде доскоро се наоѓаше „стомакот“ на градот.

„Патувања“ од Никола Кирков (1982)

Барав овде да ми изминат часовите до тргнување на возот, но ресторанот бргу се испразни па и јас повторно се најдов на улица и тргнав пешки кон Ахенската станица.

„Патувања“ од Никола Кирков (1982)

Според тоа, по двете основи би требало да очекуваме дека доколку навистина имаме работа со следење на правила, оној кој го следи правилото мора, барем во принцип, да биде способен да ги препознае барањата на правилото и да биде свесен дека ги задоволил.

„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)

Според Рајт, еден од главните разлози поради кои Витгенштајн ѝ се опира на интенционалистичката претстава, е тоа што таа ја предизвикува веќе споменатата тешкотија „regressus ad infinitum”; имено, тоа што се мисли дека правилото е „во умот”, не објаснува како се нашло таму, бидејќи проблемите на препознавањето што правилото од некого бара, не се разрешуваат, смета Витгенштајн, со самиот факт што тоа е „во умот”.

„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)

Треба да се најде решение. Нов предлог.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

Таа идеа е можеби спасот.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

Од резиденцијата под Водно замина одамна, кога тука замириса барутот и се најдовме пред портите на една контролирана, но сепак заканувачка етничка војна.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

Постелата му мириса на излачениот страв.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

Татко му ова го проследи со коментарот дека тој уште кога за првпат ја видел знаел дека таа вртиопашка отсекогаш била подготвена на такво нешто, но тој да не се грижи, туку по завршената работа да се врати во Софија, не во оној брлог во кој живееше со неа, туку во својот вистински, дедовски дом па тогаш „ќе се најде некое ново и умно решение”. За Константин З. сè стана безумно.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

Холокауст меѓу припадниците на африканскиот народ Тутсите од племето Хуту.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

И пак: Додека луѓето во страв и ужас се криеја, по келарите од куќите и најдлабоките засолништа, од милијардите ледни погледи на сивокрилните Сили што го затемнија небото, оние малкумина меѓу нив што не најдоа засолништа и се затекоа тука, гледаа во чудото што се случуваше пред нивните широко отворени очи, зашто силна светлина бликна од Светијата над светиите и пред неа се отвори тешкиот превез од прашина што надоаѓаше од пустината, а потоа се раствори и сенката на крилестите Сили што светлината ги претвораше во пламен и пепел штом ќе ги допреше, додека нивните трипати свиени шофари паѓаа во снопот, се палеа од неговата огнена сила и се спепелуваа како и крилјата на сивокрилите летачи што ќе ѝ се најдеа на патот на чистата светлина, додека спржените ангели со ледни очи крескаа во ужас и паѓаа одгоре и допламнуваа, превртувајќи се низ воздухот како огромни пеколни факли, а светлината што бликаше од скутовите на Храмот отвораше пат, угоре, кон чистото небо, та тогаш оние од Израилот што го видоа тоа чудо на светлиот пат што ја спои утробата на Храмот со разгрнатата порта на Небото, посведочија уште едно чудо во кое, полека лебдејќи, по патот на светлината почна да се искачува арката на Заветот со Законот во неа и фати да се оддалечува и се упати кон портите Небесни и кога овие ја примија се затвори капијата на Сводот, превез од темни облаци го препокри затвореното небо, а зракот од срцето на Храмот полека почна да слабее сѐ додека наполно не згасна, та во Светињата над светитите ја немаше веќе самата Светиња во која престојуваше Зборот Божји, а за земјата немаше веќе Законот Негов, само студениот ветер на темните Сили... Доктор Корец ги отвора очите.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

Не знаев каде ме водат нозете. Одеднаш се најдов на улицата моја најсакана.

„Зошто мене ваков џигер“ од Јовица Ивановски (1994)

Овие заостанати примитивци можат да се најдат на островите Фиџи, на Тахити, во Нова Гвинеја, во Виена, Париз, Рим и Њујорк - секаде каде што има луѓе.

„МАРГИНА бр. 22“ (1995)

Стрипот кој Гронинг продолжува да го пишува и црта, денес може да се најде во неделните и алтернативните весници во секој поголем град во Америка, а и колекции со неговите работи веќе можат да се најдат во книжарниците.

„МАРГИНА бр. 22“ (1995)

•Хичкок: „Тоа е мојата најомилена улога и морам да признам дека поминав многу мачни моменти за да го решам тој проблем.

„МАРГИНА бр. 22“ (1995)

Останатите, кои ја претставуваа демократијата, сѐ уште не можеа да се најдат заедно, сѐ уште не можеа да ги здружат силите.

„МАРГИНА бр. 22“ (1995)

Танас погледна надолу, а чичко Лозан продолжи: - Треба да се најде и едно магаре за носење на „болниот“.

„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)

И уште Толе нефатен на танец, — рипна, го извади оној ист јатаган, со кој го удри Толета пред некоја и друга недела, по раце, и како стрела се џитна и се најде зад Толета.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Го утврдија планот кој на кого ќе стрела и каде ќе се најдат во случај да се загубат во ѓурунтијата.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Толе се почувствува господар на ситуацијата и ја задржа тројката неколку дена на рожденско, па откако се намилува со Прочка, го префрли Перун и се најде во витолишките борови гори на Камчева Орница.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Ги претресоа сите села, ги проверија сите селски булуци, но не се најде брав со агин катран — месечина на крстот на секој брав — та не можеа да набелат ниеден мариовски овчар за кражба.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Честите посети го зближија со оваа „изгорена женичка“ и една вечер, кога Трајко не беше дома (а Трајко често беше на колибата при стоката) Толе и Митра се најдоа во една постела!

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Го изарчи и последниот фишек што го чуваше за себе. Му го „подари" на чаушот од кој овој падна на плочата пред самите негови нозе. Co пушката за цевка рипна трипати по плочата и се најде пред десетина штикови.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Попладнето бевме зафатени со пробите во оркестарот, со состанокот во новинарската секција и немавме време да наминеме во паркчето, до нашата клупа, за да се најдеме со Љупчо и со Џеронимо.

„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)

Куферите им се везден надуени, а душите пак им се делат на четвртинки: три четвртинки за во родниот крај, една четвртинка за тука.

„Светилничар“ од Ристо Лазаров (2013)

Доселениците од Македонија во Венеција не ги читаат босанските поети кои пишуваат за потонувањето на градот – чуму да се чита потонувањето, велат, кога ние секиден го живееме тоа, чудо големо, градот потонува, ама ние секогаш сме над вода, мешаме малтер за обнова на старите палати, во малтерот, напати, за курбан, мешаме и по некој спомен од детството, а каде што треба, во обновените ѕидови на операта Феличе, на пример, заѕидуваме и по некоја нашинска песна, да се најде ако затреба, а каква што е непредвидлива иднината, секако и ќе затреба.

„Светилничар“ од Ристо Лазаров (2013)

Врати се при нас не биди палаво, кај ќе се бараме низ неизвесноста, кај ќе се најдеме низ заборавот? ***

„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)

Се разбира, и денеска е понеделник на морскиот брег пред куќата на Маркес во Картагена де Индиас, и денеска две петлиња се перчат и му плачат мајче на Хозе Буендија башка и се занесуваат дека петлињата што ќе се најдат на морскиот брег кога тогаш ќе станат галеби, гиздави и отмени, кои во даден момент нема да ја пропуштат приликата да му се посерат на немиената глава на Хозе Буендија.

„Ситночекорка“ од Ристо Лазаров (2012)

Тие сугерирале дека такви луѓе би можело да се најдат во САД.

„Британските воени мисии во Македонија (1942-1945)“ од Тодор Чепреганов (2001)

Во досегашната историска литература: монографии, зборници на документи, архивски публикации, мемоарска литература и во разни прилози во весници и списанија, објавени во Македонија можат да се најдат скудни податоци за ова прашање и тоа пред сѐ врз база на постојната литература и скудната архивска документација.

„Британските воени мисии во Македонија (1942-1945)“ од Тодор Чепреганов (2001)

Пред перформансот повеќе зачудено отколку разочарано се најдовме очи во очи со два крекача чие вонземјанско неразбирање толку нѐ трогна што бевме среќни што првобитната идеја не беше можно да се реализира. Margina #26-28 [1995] | okno.mk 23

„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)

Овој наивен квази- месијански кик дојде како некаков апостериорен фидбек, кога конечно со сликите на грбови се најдов во ова чудно културно милје.

„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)

А татко ми не сакаше да студирам, бидејќи сметаше дека тоа претставува беда, а тоа го увидел бидејќи самиот се нашол во тоа. Margina #19-20 [1995] | okno.mk 33

„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)

-... И така, твоето бебе стотина пати влегува во светот за повторно да се најде надвор од нејзината вагина.

„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)

Во тие години, лимони не можеа да се најдат ни за лек.

„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)

Во листата, меѓу другите, се најдоа и зборовите: арам, муфлуз, резил, тамаќар, башибозук, шашма, далавера, алашвериш, ќелепур-софра, џева, беља, гениш, курназ, маскара, едепсаз, марифет, сафра, рушфет, џамбаз, суртук, мамлаз, чалам, табиет, чаре, јаваш, ајде, таксират, тарапана, ујдурма, усул, чешит, џабе, џган, џумбус, батакчија, бадијала, зулум, налет, угурсуз, шерет, гајле, гајрет, грбал, душман, далавера, дереџе,зандана, зијан, ифрит, калауз, курбан, курназ, маскара, мамлаз, намќор....

„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)

Журката заврши, а после 7-8 коњака Трпе веќе се најде во автомобилот на Ратка.

„Двоглед“ од Горан Јанкуловски (2011)

Зад него, за миг се најде келнерот Велко, држејќи го во едната рака коланот со сабјата, а во другата капата.

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

На прагот и во текот на Втората светска војна, условите за национално-револуционерна борба беа видоизменети.

„Џебна историја на македонскиот народ“ од Група автори (2009)

Воглавно, таква беше положбата во која се најде македонскиот народ.

„Џебна историја на македонскиот народ“ од Група автори (2009)

- Може ладна вечера? Што ќе се најде, со малку винце? - Може и слама, само да се џвака.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

Таму и не требаше да се најде остаток од клупа, туку само да се седне на земја и високата трева да те скрие од секој поглед.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

За десетина секунди се најде крај стубелот. Веќе знаеше што бара и што треба да прави.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

Сѐ преврте по таванот. Секоја штица, секоја греда, сѐ се најде под неговите растреперени прсти, но пушката не ја откри.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

Се најде во рацете на деда си.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

Се најдоа во подножјето на Чукарот. До врвот немаше повеќе од стотина метри.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

За миг, два, пред нив се најде Стрела. Ја вртеше опашката, очите ѝ светеа. Очекуваше да ѝ се даде леб.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

Внукот му се одѕва од горниот крај на Заветна, а потоа само за минутка, задишан, палав и весел се најде пред деда си.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

Тука е и инженерот Александар, повоздржан е, таков му е карактерот, но пресреќен е што се нашол во средината и во настан за кој никогаш не помислувал дека може да се случи.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

Не успеа да се пробие, па се врати, одново се залета и со силен скок се најде преку него, легнат во снегот.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

И така, во тој топол јулски ден, Бојан се најде во Селиште.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

На поличката над огништето секогаш имаше кибрит, крај огништето секогаш можеа да се најдат суви дрвца за потпалување и борина.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

- Тоа, колку да знаеш. Ако се најдеш во неволја и со овој трн можеш да преживееш...

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

Со малку сиренце, она убавото, жежено што се вика, и што се прави со усвитени камења што се ставаат во овчо млеко, и со понекоја голтка водичка од стомнето, ги изедоа печените компири, убави, вкусни какви ни на царска трпеза не можат да се најдат.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

Дождот ја нападна земјата како армија што се прикрадува во непријателска територија во глува доба на ноќта, така што, кога ќе се разбудат жителите, ќе се најдат под оваа окупација.

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

Се фатив за некој исушен корен и притаено гледав тие црни сеништа стапка по стапка како ми се приближуваат вртејќи се околу себе, скокајќи кон ѕвездите, гребејќи и нуркајќи в земи, сѐ дури одново тоа грозно завивање не ми го скрши сонот и ме разбуди со меч со кој на крајот замавнав и на себеси За да се најдам скаменет во прекрасна болка - Скршен меѓу усамата и раната.

„Љубопис“ од Анте Поповски (1980)

Нешто некаде ја носи, ја носи, ја носи низ некое темничиште, како низ некој тунел, а некаде таму, отаде, на другиот крај од тунелот зрачи некоја светлина што се лачи во меко сина а силно виолетова, и тоа ѝ влева надеж, па сака што поскоро да се најде на другиот крај од тунелот, во светлината каде што Пандо нејзин сигурно ја чека.

„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)

Тие двете не беа родени ороспии, ама ги поплати сиромаштијата, домаќинот ги остави и отиде да војува, ама бидејќи ја изгуби војната, од срам што немаше што да јаде, се обеси во канцеларијата на својата патриотска политичка партија, така што на овие двете не им остана ништо друго освен да се најдат на улица каде што им беше фрлен и домаќинот.

„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)

Помогни ми да те пронајдам, да се најдам себе си во овој вртлог на ништо. Покажи ми го патот кон слободата, се купува ли на кило можеби?

„Портокалова“ од Оливера Доцевска (2013)

- Што, ајдукот се најде ли? - Не ти е гајле, реков слушајќи ја оддалеку пијаната песна на Генералстап.

„Улица“ од Славко Јаневски (1951)

Со една мала забелешка: бев свесен дека не смеам да се залажувам со површниот заклучок дека станувало збор за знак или најава преку која некоја непозната сила се обидува да ми ја подотвори вратата на шпекулациите овозможувајќи му на она што еднаш веќе протекло повторно да се врати и да ми се придружи...

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

А и нови потреби ќе се јават. Еднаш, кога се уште му пееше петлето на Боге од Бањи, лично му реков: зар мора мртовечките сандаци да се прават само од штици.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Каков злостор е тоа синот да посака да биде поблизу до татка си?

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Се смееше мојот Човек, довикуваше, а знаев дека срцето му плаче.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Сакал да биде поблиску до човекот за кого постоело, според податоците со кои располагал, оправдано сомнение дека му е татко!

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Етеризиран без лекарска интервенција. Зар еднаш си заспал без да знаеш?

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

А пак приказните на Огнена Гулева, дека низ моите одаи прошетале многумина... ме потсетуваат на снегот: напаѓал напаѓал а по него безброј траги, но само до утрината.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Во нашево ново време ќе завладеат и нови техники.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

„Особено она, петлено, не сакам да се најде во тавчето на некој градски гладник.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Во пределот на живеачката во која наеднаш се најде.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

- Фатен е во дворот на Ѓурчин. Каков прекршок е тоа?

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Може и од друг материјал.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

- Постојат и такви денови: наеднаш ќе испливаш од големите тежини, или ќе помислиш дека си испливал, а всушност тоа е моментот кога клапнуваш а без да си свесен за положбата во која си се нашол.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Беше чудесно свесен за положбата во која се нашол.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Ќе ти кажам и што се случи со мене откако заврши бурата: поостарев, станав повозрасен во разбирањето на нештата, а истовремено помислив дека на мојата кожа, (ова го велам најодговорно) животот запиша уште едно правило што го заслужува нашето внимание.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

- Единствен проблем се чини е тоа дека како резултат на добрите и мудри расудувања Иван се најде в затвор? - ме свести суровиот заклучок на Даскалов.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Кога велам непресметано не мислам на вистинитоста на случајот ниту на правната страна на таа вистинитост, туку на околностите поради кои се најдов во положбата на губитник.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Дали го сфаќаш тоа, даскале: на природата наеднаш ѝ се присакува некои изгубени времиња да ги надокнади за да втаса таму каде што требало да се најде пред неколку месеци или дури и пред години?

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Оставаше впечаток дека го контролира секој збор. Секоја постапка.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Прости ми другар Даскалов и веднаш речи ми дека не треба и не смеам да заборавам оти во животот никогаш ништо не се враќа.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

„Кога ќе ти затребам ти само викни Ведране!“ ми довикуваше тој со таков глас како да се нашол наеднаш во далечните далечини.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Дури кога поминале некои од нив да служат во новоизградениот хотел во градот а другите во куќата за разонода на И. Мали, јас сум се нашла во полето, близу до ќерамидницата, но кој ме довел таму и со каква цел останува да се разреши во некое друго време кога на вистината ќе ѝ тргне од рака да ја намота измрсената преѓа на настаните во чист здрав клопец.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Се надевам дека ќе го вратам дома.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

И самата не знам како се случи тоа, но набрзо по овој наш разговор се заварив себеси како си го поставувам токму тоа прашање „Каде е сега мојот Ведран?

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

За жал малку знам за него. Само понекој побирок.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Што се однесува до ковчезите за сахрани, јас најсериозно сметам дека им минува времето. Наскоро ќе се најдат на отпад.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Причината за да се појавам не само како сведок туку и како поединец кој покренува обвинение, не беше само скапоценоста на семејниот ѓердан на Цвета Басотова, туку и споменот по едно изминато време што го бев сместил во преградата на скапоценостите и раритетите.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Во Белград се најдов со еден од селава наши, работеше со мајстори, и тој ми рече: „Ако носиш нешто од пари дај си ги овде в банка“.

„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)

ПАНДЕ: И јас би чекал овде со блага ракија, да се најдеше некој друг будала во ова време да го носи Анѓелета.

„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)

Море ти реков, нека ми го донесе мене господ со здравје детето, та со тоа што се нашло ќе го женам. Пак санким не се купува!

„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)

Ако се најдеш со него добро ќе биде и за тебе. Тој е појден порано и нешто повеќе има научено. А, е седан и во Влашко, со мајстори, доста години.

„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)

Ако сакате и костење да ви сварам. Се нашло...

„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)

На стави го таму во торбата од Анѓелета нека се најде. Кој носи не проси!...

„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)

Вистина е дека не е ујгун... Да одиме сите заедно треба да се најде некој да се остави во куќава, за ајваните, за полето...

„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)

Но, јас немав намера да излегувам надвор, освен по сексуални потреби и храна: ќе купев нешто за јадење, ќе се најдев со некоја проститутка, и потем се враќав дома, под малото небо.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Им понудил да работат кај него како добро платени проститутки; тие одбиле; тој се заканил дека ќе ги убие, и две ноќи ги држел заклучени во неговата куќа; дошла полиција и ги ослободила, но пукнал срамот, нивните имиња и фотографии се нашле во весниците и тие веќе не се вратиле во родниот град; дури, и ден-денес не знаат дали мајка им е уште жива.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Царот пак се нашол во небрано: како да објасни дека бесмислено е да краде сам од себе?

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Се најдовме надвор, повторно. Почнуваше да врне дожд, а ние немавме чадор.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Купуваа некакви конзерви, а тој ѝ објаснуваше дека исти такви конзерви, по пониска цена можат да се најдат и на некое друго место.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Ја бакнував диво по вратот, ја гризев; таа молеше да престанам, да не ја повредувам; ѝ ја зграпчив кошулата и ја повлеков; сите копчиња се разлетаа во темнината и потем, во наредните два-три мига го слушав продолжениот звук на нивното удирање на кејот, како ситен дожд од ориз; на слабата ноќна светлина блеснаа нејзините млади гради, како кај кучка; почнав да ја гризам по целото тело, и одеднаш се најдов со устата врз нејзиниот папок; таа ме удираше со тупаници по главата, велеше дека сѐ е готово после ова, дека сум уништил сѐ, дека сум свиња, дека ќе ме пријави, задолжително ќе ме пријави, дека ќе ме убие, дека Партијата ќе ме убие кога ќе им соопшти, но мене веќе за ништо не ми беше грижа, и јас само го бакнував нејзиниот папок, таа рајска чаша со небесен нектар, тој центар на вселената и почнав да тонам длабоко, да пропаѓам во непознати длабочини;

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Бев убеден дека ќе ја сретнам Луција; свртев од „Вила Зора“ кон мостот, ја поминав рампата на железничката пруга и се најдов на корзото, кај „Епинал“.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Се говореше, но тоа беа само гласини за кои во ниедна книга потврда верна не можеше да се најде, дека тој запис е во некаква врска со поетот и царот мудар Јудејски, Соломон, за кого и Писмото Свето говори со слава и почест.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Она што всушност ме одби од Луција таа вечер беше едно ситно движење на нејзините нозе, едно сосема беспрекорно, технички изведено поместување на нејзините колкови, со кое таа ме привлече кон себе, ме зароби, и јас се најдов токму на местото каде што треба да биде маж кога спие со жена; беше тоа една совршена технологија на водење љубов, нешто што за искусниот маж е вистинска посластица, кога ќе го сретне кај некоја жена.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Говореше доста неповрзано, господин судија, и јас навистина не знам на што се должеше тоа; изгледаше необично возбуден; не, не беше пијан, во тоа сум убедена; беше само возбуден; кога му реков дека е возбуден, тој рече: „Да, се разбира; знаеш ли што значи по толку години да се најдеш под вистинско небо?“

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Го оставивме огинот и се најдовме под крушата.

„Маслинови гранчиња“ од Глигор Поповски (1999)

Јас и Санде се најдовме заедно и од зад еден плет гледавме накај крушата.

„Маслинови гранчиња“ од Глигор Поповски (1999)

Наеднаш Славчо се најде во бавчата.

„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)

Се најде пред една збрка од факти кои како стуткани хартии шумолеа во неговиот ум.

„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)

Не разбирајќи ја иронијата во која се нашле, наместо да се почувствуваат како вишок на самите себе, најтрагично од сѐ е тоа што тие луѓе за себе мислат дека се победници, па продолжуваат да се хранат со фалби.

„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)

Не стигнав да одговорам, бидејќи одеднаш се најдов во неговата прегратка.

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

Овците и козите – и тие се најдоа во дворовите на некои албански селани.

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

А пари, чедо, велиш немате. Ако свртите опуљ на кај нас, можеби и ќе се најдат пари.

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

Ја вртиме последната кривина и одеднаш се најдовме на врвот од ридот.

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

Така, биро. Свртете се и можеби со Божја помош ќе се најдат пари во мојата азна...

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

Двамината мажишта, едниот Грк, другиот Македонец, со едно тело и иста судбина се најдоа на дното на бездната.

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

Тоа беше неколку години по втората средба, но сега во дворјето на еден забит манастир во кој се најдов со група писатели на пат по Романија, некаде меѓу Куртеа де Арџеш и Крајова.

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

4. Кога еднаш надвор од природата ќе бидам, јас никогаш В тело од природни нешта нема да се најдам Туку во облик кој златарите грчки го прават Од ковано злато и емајл златен За со нив сонливиот цар да го држат буден; Или на златна гранка ќе им пеам седнат На господата и дамите од Визант За она што минало, минува или доаѓа. (В.Б. Јејтс – „Едрење во Византија“)

„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)

А тоа важи и за Ескимот, кога би се нашол тука...

„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)

Самата таа никогаш не спомна дека посакува да стане мајка.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Не се обидував да ги замислам последните мигови од неговиот живот, доволно ми беше што дознав дека е мртов, дека е смирен, без телесна болка, без душевна јанѕа, затоа што сигурно на оној свет душата се ослободува од сите тегобности и самообвинувања.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Клара секогаш зборуваше за мајчинството како за нешто што им се случува на другите, како нешто во што може и треба да помогне, ако некоја мајка се нашла во невоља.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Не се обидував да видам во моите мисли како лежи едвај подвижен, не сакав да слушнам како последните капки сила го принудуваат да вдишува и издишува, не сакав да знам ни што му врвело низ мислите во тие мигови – дали го мачела помислата на сестрите кои постојано се јавувале во неговиот дом и молеле да се најде начин да ја напуштат Виена, дали имал грижа на совеста од претпоставувањето дека во логорите на смртта ќе ги приберат и нив.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Татко ми веднаш се најде крај вратата и отвори.

„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)

Штом се најдов во претсобјето солзите сами по себе ми течеа.

„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)

- Тешко е, не велам, - продолжуваше тетка Рајна, со две деца ретко некоја ќе се нафати да ги гледа, но, ќе се распрашаме однапред, сѐ ќе ѝ се каже, па може и да се најде.

„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)

Скоро во истиот момент кога се најдов од другата страна на улицата зградата како да беше од картон, со грозен тресок се урна.

„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)

58. Но се најдоа меѓу ланските членови лица што го наоѓаат за излишно постоењето на такво друштво, зашто немало одделна македонска народност во Македонија, а имало само српска и бугарска, и бидејќи во Петроград имало бугарско и српско студентско друштво, немало потреба за македонско.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Повеќе е од за верување оти ќе се најдат и такви. И тие ќе бидат крајните сепаратисти.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Може да се најдат и луѓе што ќе речат оти треба да се мавнат од овој свет лицата со такви мисли.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Целта да се добијат позитивни податоци од сите оддели на науката, не само за нас лично, а како народни членови, ќе треба да го натера секого од нас да ги посвети своите сили, сето свое слободно време за изучување на сите тие науки што се најнужни за нашиот народ и што бараат најмногу работа, зашто за полесните секојпат ќе се најдат доста доброволци.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Зголемувањето на Бугарија од присоединувањето на Македонија не може да биде допуштено од Србија не само затоа што со тоа ќе се наруши рамнотежата на Балканскиот Полуостров, а најмногу затоа што по неговото извршување Србија ќе се најде помеѓу две посилни од неа држави: Австро-Унгарија и Бугарија таа ќе биде од нив политички и економски задушена и ќе треба да ѝ се потчини или на едната или на другата.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Не ќе се најдат ли и кај нас луѓе што ќе разберат оти довербата на малите држави кон нашата татковина ќе зависи од наши стамболовци и свирчовци, но коишто ќе ја видат опасноста за нашите национални интереси не во Русија, ами во Бугарија?

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Од каде ќе се најдат средства за нови учебници, кој ќе ги подготвува, од чии средства ќе се издржуваат училиштата со македонски јазик? – Очигледно, штом комитетите и македонската интелигенција во Бугарија ќе почнат да му се противат на новото течење, или, ако не му се противат, просто не го поддржуваат, јасно е оти од него нема да остане ништо: фантазиите на неколцина Македонци ќе бидат исмеани и повеќе ништо.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Тоа согласување досега се сметаше за државно предавство, но откако бугарските дипломати си го испитаа сето бессилие, и при најголемите свои усилби сами да го решат македонското прашање, ќе се најдат цел ред бугарски дипломати што ќе погледнат на тоа согласување како на неизбежно зло.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Турција, како што се гледа, како да се најде на тесно, па ѝ предложи на Бугарија да се дојде меѓу нив до едно согласување за македонското прашање.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

И по сето гореречено ќе се најдат мнозина што ќе речат: Можеби вистина е дека ако немало досега македонска словенска народност, таа може да биде создадена од времето, особено од сегашните историски околности; вистина е оти Македонците по својот јазик не можат со право да бидат наречени ни Бугари ни Срби, ами се нешто одделно, т.е. претставуваат одделна етнографска единка, но пак – како ние сега можеме да се викаме Македонци и да создаваме одделна македонска народност, кога ние, нашите татковци, нашите дедовци и предедовци сме се викале Бугари?

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Селаните се најдоа меѓу два огна: војската и комитетските чети.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Спротивните аргументации не даваат можност да се најде која е најправата и затоа Македонецот решава дека сите се лажни и дека има само една непобитна вистина: Македонците Словени се Македонци и Словени, следствено, треба секој Македонец да ги чува интересите на својата татковина и на својот народ, а не интересите на пропагандите.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Има и ќе се најдат мнозина интелигентни Македонци што се готови да си го дадат животот за интересите на својата татковина и својот народ, коишто ќе се запрашаат: што е поважно за нас Македонците – општобугарските, општосрпските, општогрчките или македонските интереси?

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Сиромашката бугарска влада се најде во небрано лозје во македонското прашање: Македонците ја изиграа и ја употребуваа како средство за своите цели, а европејците ја обвинуваа за итрини од коишто таа сиромашката беше далеку.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Некои од нив дури силно се оградуваат од ставот дека имаат „својства или одлики што генерално ги имаат девојките и жените“.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Антитезата на Фелоус може да се најде кај Џек Мејлбренч, авторот на Андрофилија – Манифест: Отфрлање на геј-идентитетот, презапоседнување на мажественоста (Androphilia – A Manifesto: Rejecting the Gay Identity, Reclaiming Masculinity) (2007), кој ја одрекува суштинската, вродена женственост на геј-мажите и кому не му се баш драги полињата во кои доминираат жените, а во кои, според Фелоус, геј-мажите се одлични.345

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Не се гледаат сите геј-мажи себеси како полови меѓупоставеници.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Мејлбренч доброволно признава дека гејството има врска со многу повеќе отколку само со сексуалноста. Тоа му е, според него, токму она што во него не чини.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Наглас се кажа она што тој со денови го мислеше, неправдата што го гореше, агресијата врз неговиот личен и национален мир која не можеше да ја сфати, како што не можеше да сфати со која своја постапка, како човек или како Македонец, тој придонел да се најде во оваа ситуација.

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

„Балконот е малечок и облека сушиме на него, но сепак би можело да се најде малку место за цвеќиња,“ - гласно размислуваше сестричето.

„Градинче“ од Бистрица Миркуловска (1962)

Текстот од песната како да беше пишуван за некого, се најде во него.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

- Потоа, ѝ се обрати на Душка. - Сакам утре да се најдеме за да ѝ предадеш нешто на Рада.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Па „курирот“ уште утредента се најде на пат за Куманово. ***

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Несвесно се најде под зелениката во паркот.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Не беше тоа нешто што може да се најде на улица.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Историјата се повтори, Рада на таа хиерархиска листа и овој пат се најде на дното.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

- Искрено Јана, во метежот во кој се најдовме сум го затурила некаде именикот. Денес го најдов и сега ти се јавувам.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Штом ми пишете да си дојдам крилја ќе си ставам и веднаш ќе се најдам овде кај вас.

„Антица“ од Ристо Крле (1940)

Та, кога скокнала Антица, тој се нашол како нарачан и ја дочекал на раце, та ја спасил. И така на раце ја донесол горе.

„Антица“ од Ристо Крле (1940)

Сум си купил малку текнало за да ми се најде во вакви случаи.

„Антица“ од Ристо Крле (1940)

Високо специјализираните професии се најдоа на списокот на забранети улоги, откако една професорка по филозофија, чија пасија беа медицинските енциклопедии, доживеа тешка траума присуствувајќи на операција на слепо црево, каде од неа беше побарано да го направи првиот рез.

„Сонце во тегла“ од Илина Јакимовска (2009)

Се најде себеси, исправен, со пушката в раце, како со прстот в уста, доста подоцна, откако оној голем самјак се искри зад сртот, и сѐ што можеше да стори, беше да запали уште една од своите ретки цигари, а за сето време, додека повлекуваше од лутиот чад, во него се надигнуваше еден друг инает, кој за миг го смени она глупо чувство и го исполни до врвот.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

И додека не успеваше ни да си поверува во таа своја мисла, неговото тело наеднаш се најде опсукано и цврсто стегнато во змискиот допир на онаа незаборавна слика кога забот просвире за влакно веднаш над неговото колено, и сиот се изви.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Да бидеш ти и да бидеш сам и да се најдеш пред себеси еден нов ти. И да се почувствуваш и самиот пред себе си нов.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Се најде тука и остануваше само еден непожелен дошлак среде овој мир и сеќаваше како едвај дише.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

И каде на друго место може да се побара и да се најде тоа, ако не во она топло мноштво на другите луѓе, ако не во соништата за нив?

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

А еднаш, кога можеше да се обѕрне, тој ја откри и целата шума околу себе, која на некаков чуден начин продолжуваше за сето време да се движи околу него, едвај осетно залелкана и во едно бавно, но постојано одминување. Најпосле се најде и себе си, сиот.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Се најде, испружен колку што е долг на нешто меко и оптегнато под сета должина на неговото тело, во едно ритмичко одминување, кое сега можеше сосема добро да го сети.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

И наеднаш се најдоа, тука, тие две суштества, стоеја сосема присутни, со сѐ од себе во овој миг.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Она не беше само впечаток, туку и една вистина во која наеднаш се најде; она во кое како да паѓаше сѐ, зад што беше скриен, оставајќи го гол кон една таква ѓаволска пустош наоколу.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Рацете знаеја што да сторат. Се најдоа во тој миг со оној огромен нерез, со она грамадно ѕвере, какво што Змејко немаше видено ниеднаш во својот живот до тој ден, така заедно, што тој ниеднаш не знаеше да каже сосема сигурно кој од нив се покрена прв; дали прво тој ја повлече ногата од пушката, или пак самјакот отскокна.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Продолжи првин со одење, во кое имаше и демнеење на мигот, во кој таа и би се вратила, а кога човекот немаше со што да фрли, таа зеде пак да се шиба огромна и блиска, каква што беше, за да можеш да ги здогледаш и црните српови од ноктите на нејзините шепи, за да можеше да го видиш секое превиткување на тупата болка во нејзините скокови, за да можеш да ги видиш и нејзините крвави непца, за сето време испуштајќи некакво подмолно завивање, полно со една ужасна, здржана, придушена бол, а Змејко, кој уште на првиот нејзин чекор знаеше дека ќе мора да отстапи, сега, кога она завивање нараснуваше во некакво ужасно стенкање кај она ѕвере, готово да расчешне сѐ, што ќе му се најде на патот, го сети дивиот ветер како го подига угоре и како го урива во провалијата под неговите петици и расплакан и сосема совладан тој отстапи.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Беше планински чај, Змејко летоска го имаше брано по висовите и камењарите над рудините уште нераспупен, го береше за дома, но секогаш остануваше и тука по некоја китка да се најде.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

И му дојде сега наеднаш, нагрвали којзнае од каде од него, чиниш се породи некаква фурија во некои неочекувани длабини од него, заедно со едно беснило, што го обземаше, заедно со она лудечка желба да се издроби во тој снег, и сето тоа полека се вообличуваше во оној лик, оној одамна сретнат и чиниш умрен со заборавот ѕидар, воскресна, чиниш сега сретнат како нешто, што се случува веднаш тука, пред неговите очи, чиниш со неговото тело, и тој набргу се најде целиот себеси сегашен во тој одамнешен лик, а неговото тело веќе сето се завитка во она, што тој отпрвин го имаше само во сеќавањето за набргу да се најде сиот, и духом и телом, понесен и збеснет во тоа...

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Се најде себе си закопан над колениците во снегот, крај дирата, која полека, трпеливо ја полнеше врнежот. Помисли: Си нашол по кого...

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

И мечката го сети тоа. Таа првин како да се ребреше од новиот истрел, што го очекуваше, онака свртена и безмалу совладана, а кога истрелот не доаѓаше, таа прво си се врати на својата дира, со крвта, што ѝ се сливаше по снегот, а така вратена, таа како да се најде повторно себеси затрчана и веднаш продолжи кон него.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Тој прво се скочани, сосема тептисан, кога се најдоа лице в лице, а потоа на оној парталав створ му беа потребни само неколку мига за да ја спрашти во пепелници по трагата надолу.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

„ Ама,“ се најде приклештен Претседателот. „Не можам. Чу?“ Тоа беше вик.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Еднаш мореше да се најде, тоа се знаеше уште веднаш, штом го сети она бавно будење, а сега беше тука.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Не ќе се најде ли некој, што ќе го пречека нанишан некоја вечер, без многу да му ја мисли што може да му се случи после, некој, кому ќе му биде и премногу стемнето пред очите, за да не може ни да се обѕрне на тоа; да му биде сосема сеедно тоа.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Бидејќи најнеприродната положба, во која што можела еднаш да се најде таа мајсторски направена пила, беше оваа, во која таа стоеше пред него токму сега.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

ОГЛО: Кои стории на вашето семејство можат да се најдат на CD-ромот? IГЛЕ: Има приказни за куќата на дедо ми, купена во дваесеттите и веројатно национализирана во педесеттите.

„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)

Отсечената глава се стркала по асфалтираната надолнина и се удави во реката Е., а самиот студент се најде во длабок заборав.

„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)

Неговиот роман „Мајсторот и Маргарита“ што го виде дневното светло 25 години по смртта (!!) на својот автор, по првото објавување набргу се најде на топ-листата на најпродаваните книги на сите времиња.

„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)

Михаил Афанасјевич Булгаков - име на едниот од, најмногу, петорицата автори што ја свртеа прозата на дваесеттиот век наопаку. (По азбучен ред, тоа се: Борхес, Булгаков, Кафка, Платонов, Пруст или Џојс - мала отстапка за сите љубители на најдосадниот писател на векот)

„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)

Човекот никако не ме припушташе, а јас го следев како слепец сѐ до „мојот“ влез кајшто се запативме и по малку се најдовме во станот под „мојот“.

„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)

Со извик: „Банзаи!“ и со продорен звук тој замавна со мачот и му ја исече главата на кутриот советски студент.

„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)

„Секој обид во еволуцијата да се најде нешто што е максимирано наидувал на неуспех“, согледува Кауфман.

„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)

Кај се најде и овде Франција, мајката, си велам.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

- Ви давам што се нашло, вели Огнен Ѓорго, лабаво јадење.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Ако, си мислам, нека се најдат. Од сливите, сум слушал, многу ракија излегува.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Оф, мори мајко, си мислам, сите во маката бараме мајка. Мајка да не се најде.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Не можеме да се отчипчиме. Тој ме прашува за дома, јас за Америка и, од кај се најде овдека, го прашувам.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Блека, дали блека, јагнето. Со нов свет се среќава, ја бара мајката. Пуста мајка, да не се најде.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Не знам од кај се најде, никој в село не остана.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Може и сета нејзина вода да е замрзната до газер, до извор, о, господи, колку проклето време, да не се најде веќе, да не се врати!

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Во плевната растуривме малку слама и фрливме едно старо ложниче одозгора. И тука легнав, се расчепатив, со проштение. Студи, ама што ќе правиш: си се нашол.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

- Господе, мрморат луѓето, кај се најдоа на едно место толку орли и штркови.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

- Зошто ти е тебе лисник, вели Дуко Вендија. - Ами, да се најдам во работа, велам, колку да се смешам со народот.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

- Од кај излезе, Витомире, му велам, од кај се најде овдека?

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Ме спаси една дупка што се најде пред мене.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Кај се најде толку ум, во него, господе!

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Нека им се најде за подолго време, да не ми идат ноќе на поплака.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Можеби поради детето во мене, сѐ уште не можам да се ослободам од анегдотата што мајка ми ја раскажуваше секогаш кога ќе се најдеше во ситуација да го подели она што го приготвила како храна (ќофтиња, пилешки крилца, колачиња, јаболки и слично): „Мајка имала девет деца.

„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)

Уште еден чекор, уште еден бескрајно долг чекор, и тој ќе се најде во пријателско шарско бачило, да дише меѓу ветрови испарување на овча волна и ненасито да се обновува со млако млеко, нем и тажен до денот на одмаздата.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Брзале, мислиш ги чека ан во кој уште од есенски ноќи крцкоти оган и во кој ќе сретнат луѓе што ширум го оделе светот.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

2 Според подоцнежното раскажување на кукулинецот Лозан Перуника* (значи по седумдесет и осум години од настанот, кога тој веќе бил на прагот на своето столетие, поточно - според записите на некој калуѓер од илјада деветстотини и тринаесеттата година, кога веќе се гризеле со оган и челик под знамиња на лав или двоглав орел и атакувале едни на други преку полумртви села и градови во прашина, во чад и во треска бугарските дивизии на генералите Тошев, Ковачев и Иванов и српските дивизии од Првата, Втората и Третата армија на престолонаследникот Александар и на генералите Степановиќ и Јанковиќ, и едните и другите, мобилизирајќи ги македонските голтари од вардарскиот, пиринскиот и егејскиот дел на својот вилает да пукаат едни во други**, додавајќи му ги на тој хаос и грчките војски, сите три крунисани влади на тие армии во алчна агонија да лапнат по еден залак од Македонија), во она време големоглавиот и бабуњосан Адам Леновец им раскажувал на неколцина од дружината дека попчето што го мердале ноќе во Лесново не се занесувало толку по идејата на грчката Патријаршија за една голема и од Зевс или Саваот благословена Елада, тој неграмотник со ретка брада можеби за тоа и не знаел, колку што сакал да ги завлече прстите со многу топчести ковчиња под ленената кошула на Фиданка Кукникова; каменоделците по ден, најчесто пред своите жени со загатливо сомневање под клепките, ја проколнувале и ја пцуеле убавицата со дамки, со тие златни очи на страст и копнеж по милување, а ноќе станувале од постелите на своите жени, божем во дворот ќе шопаат широко расчекорени и без воздишки по она што пред тоа го сонувале, всушност како лилјаци ја облетувале Фиданкината куќа со еден прозорец под бушавиот сламен покрив и со напукнат оџак; жените веќе нешто знаеле за ноќната лилјачка игра на своите мустаќести балами и со дукат го наговарале попот да се преправи во козинав врколак и да внесе страв во селото; ама и на попот, како што раскажувале, не му висел под папок суџук од мелено козјо месо; и тој станувал бабачко кога ќе се сетел какви тајни си криеле жените под кошулите.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

И сенката му се сопнувала по нерамнини. И токму таа сенка како да го задржувала да се оддалечи.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

- Беговите го заборавиле Мустафа -ефендија. Шуќур, се нашол некој наш казанџија и го прибрал дрипавиот ќафир во својата работилница меѓу ламарини и чекани, заедно да локаат студено вино и да пеат.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Тој чекорел во свечена осаменост на обред во кој се кадат со темјан слабушкавите за битка, всушност не ги подавал рацете кон копнежи туку со здив, со чело, со врелина во врвовите на прстите џбарал слободен простор по чии невидливи врвици можело да се стаса до златни бранови на 'ржено море а во нивната лелеавост да се живее и да се чека на доаѓањето на русалките и девојките; со нив ќе е и таа, Ганка.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Таму, меѓу басмари, аџии, скитници, додека од преголем котел некој анџија ќе сипува во чанаци преварен грав со козји дробенки или бел пилав од кочански ориз, ни оние неколцина Турци што ќе се нашле на своја софра и со свое оружје, од анџар до кременка, не ќе им биле туѓи и страшни; плиснати со оган и загреани од скомињава ракија со која се пее и се плаче, тие ќе се разграштеле, ќе се погледнале со сочувство и машко охрабрување и ќе пресметале што уште им останало во торбите и дисагите и колку имаат на колите сено за добитокот.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Гревота е, Онисифоре, ќе му дадам ракија. - Дај му. Раскажувај, попе. ...

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Некои од мажите се исплашиле од многувлакнестата сенка од која кокошките по дрвјата се споулавувале, некои посилни од ужасот на врколачките ноќи пак оделе да шопаат крај оградите или зад нив враќајќи се дома со искокорени очи дури пред изгревите; потоа се нашле двајца или тројца антихристи и го намердале врколакот, го соблекле и со стапови го потерале кон пештерите во кои обработувале камен ...

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Но јас веќе знаев кој е со него и дека тој што е со него е изврзан со гнил ремен, ишаран од стапиште со модрици и безумен како и секогаш зашто до мене достаса најпрвин неговиот глас - „Не давај ме, внуку, на никаквециве, ќе ме обесат“ - потоа јасно го видов како се ниша килав пред својот внук и судија и како плаче кикотливо, ја видов таа безначајна празнина во лита и скудна облека на која никнала долгнавеста тиква со влакна, но тоа е сега прикаска што мојава улава старост ја раскажува со чувство на посничка осаменост пред друга, калуѓерска и божја, бездруго свето дрво што размислува над туѓи мисли и се моли над туѓ грев, на оние што веќе ги нема, што се прав како што ќе сум и јас утре прав, јас, Лозан Перуника, дамка од дамките на минатото и вчерашна жива смрт од дружина на мртви луѓе, и тие вчера со гнев и јад во секоја капка на крвта вчера, кога и јас, и сирак и главен терач на туѓа двоколка со сив ѕевгар, сонував и живеев зелено, зелен во една земја што помеѓу топењето на снегот и сушите на болните лета не знае што е зелена пролет, зелен април или зелен мај, и знае или можела да знае што е зелен страв пред чудовиште оплодено од еден друг господ во градината во која се преселиле од рајот женското петле Адам и неговото ребро со женска коса, женски колкови и женско умеење во гревот да посади боцки од кои душата станува жива рана.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

„Таа е ...“) грлена и гласна, со распуштени коси и со подадени раце кон неговите раце; ќе се најдат и ќе се јазат по ѕвездена пајажина кон спокојство и тишина во која, најпосле, се разговара со очи и со допири.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Судбина... Во тие зборови немало ни победнички призвук на докажана мудрост ни разочараност; според неговото сфаќање, сѐ се движело по однапред определени простори со свои тајни и неизбежни законитости.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Бев болен и мал момчак чии прсти тогаш не допреле женско месо и можев да знам дека и со маки ќе се исправам, ќе допрам врв на нож до грлото на килавиот Јаков Иконописец што пошол сам од Кукулино по нас да ја одмаздува својата споулавеност и да го прашам кој ќе го одбрани од казната за која треската ме определила, и можев да ги прашам засипнато другите по што се позрели од мене кога не процениле како и од кого горел Круме Арсов и кој е грешниот светец дојден да го убие волот на Цене Палчев или на Чучук-Андреј или на Осип Сечковски, не знам, на еден од луѓево чија желба е да донесе камења, два и тешки, за воденица со мрак под покривот што ќе е светлост само за призраците, и пак не станав од сламата на Никифоровата кола, еднаш со скршена, сега со втора оска, а небото не се уриваше со бучава како што мислев и не летаа ни врани ни пропаски, ни некои евангелски птичиња со црвени вратови и со грпки, само татнеше под нас земјата во која коските на мртвите се кршеа една од друга и нѐ предупредуваа да клекнеме и да се помолиме за црвите во нивната шупливост, и чувствував со ноздри дека ќе испука дамкавиот камен од кој се спуштија Онисифор Мечкојад и Јаков Иконописец и ќе пушти од себе стеблики со горчливо млеко во себе, меѓутоа слушав шушкаво дишење, свое бездруго, останувајќи бессилен под влажни сенки како под кожа на страшно голема гуштерица, и си реков не си веќе жив, сполај му на господа, сонуваш мртов сон обидувајќи се да мрдаш со прстите во опинците, си раскажував, а во тие опинци уште лежеше студот на водата од потокот што го прегазив кога се враќав од Мечкојадовото засолниште во забелот, во тој ден или вчера, пред сто години можеби, и го барав со внатрешниот вид на очите среќниот миг на детството од дните кога со врескање се прерипува баднички оган, наеднаш без возбуда да се сетам дека бев премал кога мајка ми умре заедно со мојата новородена сестричка и кога татко ми отиде и не се врати, едни да докажуваат дека загинал од димискија, други да се колнат дека се преженил кадрав и убав, животворна сила заради која и света Петка повторно ќе можела да се најде на земја.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Ја изгубив сметката на времето и се најдов меѓу изгубените од дружината, врел, со развеана коса и со очи обземени од копнеж без сочувство на луѓе што еднаш веќе минувале по светлосната врвица на првата младост.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Кога гратчето Негуш дало клетва дека ќе се крене на востание со повеќе села и со други гратчиња против челмоглавата Султанија со побелена брада од слични и поголеми востанија во Србија и во Грција, меѓу прочуените негушки јунаци по потекло Македонски Словени и Грци водени од Кара-Тошо, Ангел Гоцев, Зафирикис и уште неколцина долгомустаќести војводи, се нашол помеѓу побунетите луѓе и дотогаш мирниот казанџија Панделиј Каламарис.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Кога седнаа да вечераат, во меаната се најдоа и некои џамбази, измешани хрстијани, Турци и Ѓупци, и почнаа да бијат шега, првин со сите потковичани а после само со него, со Лазора.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

А кога во време мала пладнина оттаму, од гората, се разнесе лелекањето на старецот (лелекаше и молеше тој за христијаните паднати во бојот со Турците на Марица и за сите христијани паднати во боевите со нив, лелекаше и ги колнеше Јована Кантакузен и Григорие Паламас, кои, за да се одржат на престолот на веќе разнебитеното византиско царство, се сојузи со нив, со поганците, а тие, пеколниците, кога се нашле едноаш на небранет пат, пред ништо и пред никого немало да запрат додека сѐ не изгореле и не испоганиле) сите го ожалија; си рекоа старецот, оставен сам таму во орманот, се поштукнал од умот и сега гласно си го кажува тоа што не смееше ни да го шепоти додека си беше прикрепен на умот.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

И тоа што Јанческите не знаеја или не сакаа да кажат како изгледал и што зборувал ајдутинот, (Велеа од што биле обземени од жал за стрика Анѓела и од што се стаписале од страв кога влегол ајдутинот низ Мала врата сега додаваа сам си отворил, не виделе како изгледа дури одвај и разбрале што им зборува), и тоа што не лавна ниту пес и што не шавна ништо друго што е живо, и тоа што утрото не се најдоа никакви траги ниту од Бошета ниту од ајдутинот.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

И машко и женско, и мало и големо, и христијанско и турско, христијаните крстејќи се и во истото време изговарајќи Господ да го дочува во живот Лазора, а Турците, на чело со Тахир бег Јаузоски, кој и заборави да го прошетува Мурата, Ај анасана, ај џган, уште од раното се купчат на портите, на срецело пред дуќаните Акиноски и на чешмата, на бунарите, во дворот и на чардакот Акиноски и само за тоа зборуваат: минатата сабота токму во време пладнина, нивните мажи, главите на сојовите, се нашле таму во Прилеп, на Али Чаир, за со свои очи да се уверат во силата Лазорова, и за потоа со свои очи да го видат нештото кое тука, на лице место и пред сета насобрана народија, ќе му го прекинеш животот на човекот, а кое не го стори тоа, не го однесе на оној свет, само затоа што е Лазор голем и силен како никој друг на земјава, па ножот и куршумите, кога влегле во месото негово удриле на коските и тука се запреле.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Па, сепак, во тоа што Јанечските го кажуваа за Бошета и за ајдутинот само донекаде можеше да се верува, само дотолку што навистина Боше нивни беше заминат од Потковицата, што навистина, себап со неговото заминување, Тахир бег Јаузоски се стори со царски коњ, и што навистина едно чупале, дотогаш ни видено ниту чуено, преку ноќ се најде и остана да живее кај Јанчевци и во Потковицата.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

И само затоа што речиси во истиот час, веднаш штом го пренесле кај делениците Акиноски, Јосиф Акиноски, со усвитен нож му направил операција, му ги извадил куршумите.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Во истиот час кога станал ајдутинот, станал и Боше; Николице, ѝ рекол Боше на снаа си, стави во дисаѓите цели два леба, стави и сирење и пастрма, за да му се најдат по пат, а јас ќе го испратам до Алилово.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Тоа брзо се расчу и сите кои беа отидени во потера по Симиќа, за час се најдоа на срецело.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Сполај ти Господи! нека чујат и другите наши братја бугари пак може да му се најде крајот да испаднеме на харен пат.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Двајца луѓе веќе изгубивме, вели, стрика Анѓела Јанчески и Бошета нивни, а еве сега сите можеме да се најдеме на заточение во Азија.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Се најдоа и свидетели, овчари, кои тврдеа дека ја виделе Драганка како копа, точно при изгрејсонце, на Латинска Црква, чекор два, погоре од Кладенец и точно по средината на кладенецот.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

А кога не се најде трага ни од Хаџи Ташку со дружината, ниту, пак, од некои други ајдути, ко се дораздени убаво (небото изгреа ведро и дури и повцрвено од сношти, но сега на другата, на источната страна; и што удри една цибрина, срцето на човека да му распукне во градите) сите одново се собраа на срецело.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Зошто знаете какви се Турчиштава, на чиј синор ќе се најде убиениот, тамошните луѓе оддеваат.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Арсо немаше сили да ги презре своите деветнаесет години за да помогне со своето жртвување да се најде смислата на вистинската среќа.

„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)

Арсо и Глигор се најдоа стегнати меѓу војниците од стрелачкиот полк.

„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)

Време е од рано-рано разграбано, ама за наши луѓе, ќе се најде некој постер од Млади бунтовници.

„Филтер Југославија“ од Константин Петровски (2008)

Чинам се најдов во оперативна соба, пак мојот омиленик доктор, хранејќи се од задоволство и љубов, ме допре со аморната справа ме удри ме уби, ме улови...

„Поетски блесок“ од Олга Наумовска (2013)

Претставата ја слушаше и некој кој во секој момент можеше да притрча и да ми се најде, ама уживаше исто како и јас, дури и повеќе, а буричкаше во карпите како мало дете што собира каменчиња.

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

Седнавме до нив на масата затоа што веќе немаше друга слободна и заподенавме „хм-хм“ муабет, ама овие си се најдоа по кавадаречки и лафот веднаш стана божем 100 години се познаваат.

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

Кажи прво ти колку даваш, па ќе се најдеме на средина.

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

Еден од макроите, стопанин на ова бело робје, на овие сексуални автомати што им носат печалба, се најде во близина.

„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)

Црнецот има благи, детски насмеани очи; ако се бара, во нив ќе се најде љубов.

„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)

Се случи стрико Благоја да се најде со својот пријател Андон Белиот, да се поздрави со него и следејќи ги со очи далечниот облак, да го извади дрвеното луле.

„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)

Кога еднаш се најде во зорт за пари, заклучи дека е најпаметно од неа да побара мал заем.

„Браќата на Александар“ од Константин Петровски (2013)

Нејзината рака помина по неговото рамо и се најде на алатот на Александар кој добро беше подготвен благодарение на она што дебелата Симона го правеше со своите пријатели.

„Браќата на Александар“ од Константин Петровски (2013)

Рацете се ослободија од товарот на телото и се најдоа во безделништво.

„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)

8 Зошто тогаш - речник? Тој збор, речник, се најде во мојот багаж на бегалец; идејата за еден друг речник, кој веројатно никогаш нема да биде напишан, патуваше со мене.

„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)

Последниве години, предлозите за легализација на дрогите се најдоа во фокусот на јавните расправи.

„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)

Но сепак, колку што оваа војна се одолговлекува, попушта и разбирањето за самиот проблем - затоа, ова е можеби вистинскиот момент да се преиспита и да се разгледа правецот на идните дејствувања.

„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)

Реалноста во мојата земја, која се распаѓаше и исчезнуваше, ја прерасна и најзлокобната фантазија, ги избриша границите помеѓу постоечките и непостоечки светови, и јас повторно се најдов од онаа страна - врз некое друго огледало.

„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)

Можеби не би се сложиле дека тоа што сте го чуле е музика, но во тој случај овде е вмешана уште една преобразба: она што сте го чуле ја придвижило вашата свест да ги повтори дефинициите за уметноста и музиката кои можат да се најдат во застарените речници.

„МАРГИНА бр. 10“ (1997)

Жеравот летал – нагонот го водел кон Нил.

„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)

За да не се најде во пранги на мраз, јато жерави со крици се простило од мочуриштето во кое безгрижно го минало летото и се упатило кон југ.

„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)

Ова можеше да означува само едно: да се биде нормален е нешто туѓо, изолирано и оставено да се снаоѓа само, како болест на која не можат да ѝ се најдат симптомите – неизлечива и по сите обиди да се подоздравее, налик на религиозно-осаменичка сооченост со божество кое не ни го потврдува нашето верување.

„Ниска латентна револуција“ од Фросина Наумовска (2010)

Винстон сега не можеше да се сети како се најде во кафеаната во тоа време.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Од моментот кога се најде во Министерството на љубовта - и да, дури и во текот на оние неколку минути додека тој и Џулија стоеја беспомошно, а металниот глас од телекранот им кажуваше што да прават, тој ја сфати сета лесноумност, сета површност на својот обид да застане против моќта на Партијата.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Беше тоа слично на илузијата на Винстон додека гледаше во срцето на стаклениот тег за хартија и си замислуваше дека би било можно да влезе внатре во тој стаклен свет и дека кога човек еднаш ќе се најде во него, времето може да биде запрено.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

„Каде да се најдеме?“ „На Плоштадот Победа, кај споменикот.“

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Наеднаш, како што човек прави понекогаш со книга за која знае дека ќе ја прочита и препрочита секоја нејзина страница, ја отвори на друго место и се најде кај третото поглавје.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Набргу се најдоа сред една група од испокинати безлисни џбунови, бескорисни било како засолниште, било како заштита од ветрот.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Најпосле се најдоа лице в лице и изгледаше дека негова единствена желба е да избега.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Кога еднаш се најдоа во кругот од младите фиданки, таа се сврте и го погледна в лице.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Беше сосем можно лицето на соседната маса да е шпион на Полицијата на мислите и сосем беше можно тој да се најде во визбите на Министерството на љубовта во рок од три дена, но една половинка од цигара не смее да се упропасти.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Се најде веднаш до девојката.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Винстон несвесно застана. За само две секунди, можеби, се најде назад во полузаборавениот свет на своето детство.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Имаа уште време пред таа да се најде со Тинето кај саатот.

„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)

Од другата страна на калдрмата, до двете дами се најде еден млад човек, не постар од 22-3 години, убаво облечен со лесен, едноставен нагрнат мантил, со темно сив шешир на главата, прекрасни големи, продорни очи и убав лик.

„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)

Во неговиот делокруг сега ќе се најдат „корисничката површина” и софтверот.

„МАРГИНА бр. 36“ (1997)

Имаше четири цевки, по една на секој агол од кулата.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Приказната за ограбувањето на шинелот, иако се најдоа и такви чиновници што не ја пропуштиле дури и оваа можност да се подбијат со Акакиј Акакиевич, сепак многумина ги трогна.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Сред сета мешаница, се обиде да се заштити од залутани удари и, не знаејќи ни самата како, се најде во една напуштена канцеларија во која здодевниот звук на еден стар телефон не престануваше да ѕвони.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Како мал, за плата од само една фунта месечно, се нашол на палубата од еден брод на линиската пловидба Алан што пловел за Канада.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Така, во Арта, во Грција, ви го покажуваат мостот во кој е заѕидана некоја девојка: низ една пукнатина ѕирка прамен од нејзината коса и виси над водата како некакво златесто растение.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Веднаш ги сврти шесте бројки, но со толкава напнатост и со толку брзање, што не беше сигурна дека тоа е нејзиниот домашен број.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Едно утро, во првите денови од октомври, се најдовме обвиени во магла.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Но секогаш може да се најде таков круг на луѓе, за кои безначајното во очите на другите со самото тоа е веќе значајно.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Самите се зафатиле со градбата, главно затоа што било тешко да се најдат градители, или затоа што требало многу да платат, или затоа што, како добри работници, им верувале на своите раце; нивните жени, наизменично, им носеле храна.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Куна не купија, зашто, навистина, беше скапа; а наместо неа одбраа фока, најдобра фока каква што можеше да се најде во дуќанот, која оддалеку секогаш наликуваше на куна.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

– Па парталчиња може да се најдат, ќе се најдат парталчиња, – рече Петрович, – но не може да се сошијат: работава е сосема гнила, ќе допреш со игла – и веднаш ќе се разреси.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Купија сукно, мошне квалитетно – и тоа не им беше тешко, зашто за тоа мислеле уште половина година пред тоа и ретко кога еднаш месечно да не излезат по дуќани и не ги испитаат цените; затоа, пак, Петрович рекол дека подбро сукно и не можело да се најде.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Се разбира, татко ѝ дозна за врската и ѝ забрани да се гледа со него. – ’Знам какви се морнарите’, рече.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

И Татко и Камилски, секој на свој начин, и според свои мотиви, беа обземени од мистериите на османското време, задржани и скриени, присутни во мирисот и здивот на вековите заборавени во џамиите и вакафите (битолските кадиски записи), во шепотот на водата на шадрваните, во ехото на исчезнатото време во ановите, во звуците на чаршијата.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Татко продолжи да живее со тој сон во него уште кога сонуваше во родниот Поградец да се најде во Цариград, кај светот на мајкините роднини.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Во неговата библиотека можеа да се најдат драгоцени книги и ракописи на кои можеа да му позавидат државни библиотеки и архиви.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Откако ја завршија големата дебата за генезата на универзалните лавиринти, посебно балканските, Татко ненадејно го запраша Камилски: Знаеш ли, мој пријателе, кој е најголемиот лавиринт и на кој никогаш не може да му се најде излез?

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Тој ќе види и во Татко друг Дон Кихот од Исток со спасените источни книги, кои потешко можеа да се најдат во индексот на забранетите книги зашто поголемиот дел од нив беа пишувани на старотурската османица, а тој во градот веќе се сметаше за неприкосновен познавач на овој јазик.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Тој можеше со други да се најде во Париз!

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Татко најмалку очекуваше дека оваа турска неодредена заменка, од арапско потекло (на турски falan, на арапски fulan), но набргу, откако Камилски реферира за нејзината генеза и значење (некој, тој и тој) и посебно за фактот што големиот француски славист Андре Мазон ја анализирал и ѝ посветил посебно место во своите Документи, познати како Словенски прикаски и песни од Југозападна Македонија (1923), забележани за време на Првата светска војна, кога како резервен офицер на француската Источна армија, со други илјадници француски резервни офицери, голем број интелектуалци од најразлични професии, ќе се најде на Балканот, посебно во Македонија и во Албанија.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Времето брзо минуваше, а пред Татко испишаната грамада од хартија, речници и други книги не престануваше да се зголемува.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Книгата остана заборавена, непреведена, неговата дијалектичка анализа не ја мина границата на родната земја Македонија.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Скопје ќе се најде и под византиско владеење, нарекуван Јустинијана Прима, според византискиот император Јустинијан.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Луцидниот Климент Камилски, кој многу добро ја познаваше француската книжевност, намерно му ја даде на читање книгата од Флобер на Татко, за во крајна линија да го соочи со опасностите кои можат да произлезат од нивната акција на чистење на османскотурски зборови по падот на Османската Империја, со нивните автодидактички познавања на лингвистичката наука, во времето на нејзиниот подем, да не се најдат во позиција на Бувар и Пекуше, да не биде разбрана нивната мисија како на балкански Дон Кихот и Санчо Панса, да се најдат на потсмев на луѓето на своето време.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Поради доставката на еден полициски кодош на УДБА, која им беше на многумина црна судба, дека универзитетскиот професор Климент Камилски дури и на предавањата пред своите студенти не го криел својот просоветизам, се најде на Голи Оток, каде што ги мина најмачните години од својот живот.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Зар не беше оваа библиотека збир од соништата предизвикан од секоја книга, кога прв пат ќе се најде во рацете на сопственикот, поврзана со некој настан, задржан во потсвеста и сега се појавува во сенката на ноќната тишина на библиотеката.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

По откривањето на битолските кадиски сиџили (од ХV-ХIХ век), тој се најде пред вистинска ракописна Атлантида на исчезнатото османско време на еден од значајните делови на Балканот, со што патот на судбината беше одреден.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Легендата продолжувала дека немало книга од Исток што не можела да се најде во оваа книжарница.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Тогаш Мајка, чекајќи го Татко, уште еднаш се најде со своите чеда пред затворената врата на судбината, откако ја минавме среќно границата испишана под водата на езерото и според сказните во кои ние децата верувавме дека била чувана од триглав змеј, кој се будел на секое минување на границата и ги повлекувал барките на дното, веруваше и сега, како и тогаш, кога ги искажа сите молитви од дното на душата, дека Бог и овој пат е на страна на мајките кои тој ги испратил за да си ги спасуваат своите чеда.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

- Прав си, нема поголема несреќа од затворените граници, од изолацијата во која се најдовме!

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Татко како добар познавач на турската османица, но и на современиот турски јазик, заклучи: Во современиот турски јазик, тотално реформиран од револуцијата на Мустафа Кемал Ататурк и зборот бакшиш ќе се најде посредно под ударот на промените, со употребата на зборот bah подарок, дар, простување!

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Тој почувствува дека се најде на свој терен, па супериорно продолжи: - Да, мој пријателе, појавата на јазиците и натаму останува енигма за науката и лингвистите кои се поделени за нивното потекло, но генерално се прифаќа дека способноста за зборување на човекот започнува пред два милиони и двесте илјади години според генетичкиот код на Homo habilis.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Книгата на Климент Камилски, која можеше да се најде во светските библиотеки, во неговата земја, за која, впрочем, беше и наменета, во еуфоријата на сталинистичките закани стана невидлива, а нејзиниот автор заврши на Голи Оток.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Татко додека го следеше патот на една голема количка која ги носи трите сандаци со книги, а Камилски чекори зад неа, слушајќи лево-десно коментари, дека си го потрошил времето за овие книги, кои ќе завршат на некој таван или подрум се сети на своето враќање од Цариград, многу години пред да се најде Камилски во Париз, кога во родниот Поградец крај Охридското Езеро, по студиите во Париз, стигна со една чеза во која имаше два големи куфери.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Во XIV век Скопје ќе стане втора царска престолнина на српскиот цар Душан, а кон крајот на истата година станува дел на Османската Империја.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

И неговата, како и Татковата библиотека, можеа лесно да настрадаат, заедно со нивните господари, доколку се најдеа под острото инквизициско око на режимот.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Овие интелектуалци, најдени среде ужасите на војната, вкопани со месеци во рововите на смртта, во интервалите кога биле поштедени од смртта, го следеле животот на луѓето крај нив, нивната природа, песни и јазик, носии и обичаи, во надеж дека заедно ќе преживеат.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Затоа сега со исклучително внимание го слушаше Климент Камилски, кој му зборуваше, всушност, за можноста некогаш да се оствареле неговите замисли и илузии: Се најдов пред вечната Сорбона, во таа стара и нова европска вавилонска тврдина, центарот на нашите балкански младешки илузии.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Во земјата, и покрај палежите за време на балканските и светските војни, и натаму во вакафите, џамиите, во подруми и тавани на стари турски куќи можеа да се најдат с уште стари отомански османски книги, ракописи, кадиски судиски записи, наречени сиџили, книги на едно заборавено време.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Книгата на Флобер можеше да се смета и за нивен одбранбен штит да не се најдат во можна стапица!

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Требаше уште да се одредат правилата на однесувањето на противниците во двата табори, секој наоружан со свои зборови, кои требаше да се најдат како жртви на првите борбени линии...

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Ти беше мошне исцрпен со твојот преглед на можните турцизми кои можат да се најдат на нашата листа.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Затоа ја држиш близу себе рипката што се нашла.

„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)

Ја избришав и ги ставив сомуните да се печат и избројав дваесет и еден леб.

„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)

Само што се вратив слушнав пишталката свири и сите моравме да се најдеме на зборното место. Ех, како ми беше криво!

„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)

Шибан со трња и гранки на ноќта, со обеспокоено срце од вино, белецот со опаш на виножитен лак се нашол во логорот на Турците помеѓу огнови и шатори, сам и долговрат, наеднаш и самиот изненаден од живите сенки на војниците и сепак - горд божји гласник.

„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)

Се тргна од пред згуснатоста на дождот. Се најде на чардакот од манастирскиот конак и ја крена иконата кон северното небо.

„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)

Тогаш Аким шикај му рече на својот врсник да дојде со него, време му е, достатно му се нашол на светот.

„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)

12 Нешто слично се случуваше и кај нас: основните поттици што можеа да се најдат во прозното творештво пред една литература во нејзиниот синхрон миг на раѓање и на подем, беа инспирациите од фолклорот.

„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)

Се најдовме двајцата еден наспроти друг среде зелената мисла.

„Зборот во тесен чевел“ од Вероника Костадинова (2012)

Чекај, мислеше, чекај. Треба да се најде коренот на ова зло.

„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)

И губејќи се самиот себе меѓу забрзаните луѓе, побрза да се најде во првата крчма, таму под мостот, под кој почнаа да се изнуркуваат и по ден призраците што се влечеа во тие ноќи по него.

„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)

Му говорев за мојата мајка на која посветив еден цел роман, (објавен во циклусот во кој ќе се најде и романот Амбасади) со нејзиното име и презиме, која беше секогаш пред балканската историја.

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Таа за човека може да биде и природна, но може да ги има и сите обележја на болест од која ние само инцидентно ќе можеме да се излекуваме, но во процес на внатрешно зреење.

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Оттогаш на вратите на Европа се најде опасноста - Ханибал. Hanibal ante portas! И така Картагинците станаа заколнати непријатели на Римјаните.

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Не може да се најдат зборови за да ја раскажат мајкината судбината, мајкината тишина.

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Но најчесто се случува луѓето кога ќе се најдат во спиралата на потрага по моќта за владеење, да се однесуваат како суштества кои живеат во илузијата дека нивното присуство во светот станува капитален чин, небаре неопходен за движењето на материјата, рамнотежата на светот.

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Постојано ме придружуваше во мислите сѐ додека се најдов да живеам во самата Картагина, крај нејзините урнатини, недалеку од претседателската палата на Хабиб Бургиба.

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Нејзините надежи и делумно ќе се исполнат, кога Татко, сплеткан во витлите на Големата војна, најверојатно жртва на хасмата*во родниот Подградец, работејќи во еден период како преведувач по француски јазик и инспектор на училиштата на албански јазик (според записи на легендарниот поетот од Подградец Ласгуш Порадеци), под управа на француската администрација, по наговор на командантот на француската окупациона зона Едуард Огист Иполит Мортје ќе се најде, по тајни патишта, во цветот на младоста, во Истанбул за да учи за кадија, крај својот вујко Али Фетхи-беј, во времето на најжестоките борби за создавање на нова Турција, по целосниот распад на Османската империја.

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Монтењ, тврдејќи дека можел да се смета за среќен и оној којшто успеал да се најде само во сенката на еден вистински пријател, сепак ја објавува својата формула за феноменот на пријателството: Бевме пријатели зашто тој си беше тој, затоа што јас си бев јас! (Parce que c tait lui; parce que ctait moi!)

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Во текот на моите дипломатски години се најдов во Типаза и Картагина, двата доминантни топоса на медитеранските екстази и историските негации кои се во генезата на филозофијата на апсурдот во универзумот на Албер Ками.

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Објективно и не можеше да се најде никаква поврзаност со службувањата на Фетхи Окјар и некогашното татково службување во француската команда во Подградец.

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

А татко му еден ден му рече: кој нема татковина, нема ниту гроб, нема ниту гробници и ти забранувам да патуваш!

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

На прв план, палестинското прашање ќе се најде поврзано со еврејското прашање и тоа со трагично минато во кое се мешаа политиката, историјата, религијата и многу митови.

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Ќе се најде со семејството во егзил во Либан, каде што за првпат ќе го разбере значењето на зборот татковина, потоа на зборовите, војна, бегалци граници, чија реалност ќе го следи до крајот на животот...

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Се нашол еден од министрите одвреме навреме да подчитува по некој од дописите на стариот дипломат, првин повеќе од забава, отколку од потреба.

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Имаме само една Мајка и тоа засекогаш... Му ја искажав својата согласност.

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

По вообичениот поздрав на гардата се најдов во салонот пред свечената сала во која вообичаено претседателот Бургиба ги примаше акредитивите и странските државници.

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

За Албер Ками, распнат меѓу медитеранските екстази од детството младоста и пресметките со европската историја, ова раздвојување на животот, го предизвикува чувството на апсурдот, кое ќе ја структурира во сегмент од филозофски систем...

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Палестинците на чело со Јасер Арафат ќе се најдат во вистински дипломатски лавиринт, во кој политиката чекор по чекор во решавањето на судирот, кој претставува една од отворените рани на планетата Земја.

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Се најдов во позиција да ја бранам земјата во туѓина, која однатре беше жестоко напаѓана и оспорувана.

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Палестинскиот лидер го поведе во борба својот народ во дотогаш невидени услови во секој поглед во однос на другите ослободителни движења во светот.

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

При првата средба во Струга, со доверлива искреност, која мигум се воспоставува, сведочеше за неговиот егзил, за првите минати години во Галилеја, за трагичната 1948 година, кога по нападот на Израел, ќе го доживее крајот на рајот на детството и ќе започне неговиот егзил, кој ќе трае до крајот на неговиот живот.

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Се разбира никој не се осврнувал на неговите дописи, некои дури и го сметале за споулавен дипломат!

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Соочен во моите дипломатски години со палестинското прашање, во еден значен период од неговото постоење, кога се одвиваа крвавите чекори на судирот, кога се најдов во Тунис, непосредно по бомбардирањето на позициите на Арафат, потпирајќи се врз инструкциите кои ги добивав од Централата во Белград, како застапник на земјата при ПЛО, подоцна и како амбасадор во државата Палестина, по прогласот на Арафат во 1988 година, напишан од Махмуд Дарвиш, размислувајќи и чувствувајќи ја драмата во Картагина, јас често барав одговори во татковата незавршена Историја на Балканот низ падовите на империите, во која имаше едно незавршено поглавје - за историјата-лавиринт...

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Имаше во нивната судбина некаква горчина поради релативната отфрленост, како да беа за еднократна или двократна употреба, особено дипломатите по клуч кои живеејќи во довчерашниот сјај на високата мисија сега требаше да се провлекуваат со месеци низ лавиринтот на Министерството, да бидат забележани или да се најдат во некоја нова клуч- комбинација.

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Во таква состојба ќе се најде кралот Шарл Кине, кога на врвот од својата слава ќе абдицира во Брисел, за да предизвика восхит за покажаната храброст.

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Се најдов во Париз кога ги доживуваше последните агонични мигови.

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Се најдов пред белата хартија. Како пред бојно поле. Со своето перо како меч.

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Во својата поезија ќе сведочи дека е тој постојано во заминување кон татковината: заминувам во сон, таму ќе се најдеме ако постои враќањето од егзил, обновив минат ден за да те сакам повеќе во новото заминување, заминувам во правец кој не постои!

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

XV Речиси нема човек кој не заборава дека на овој свет сме дојдени по чиста случајност.

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Се најдов во небрано. Немав храброст да одговорам.

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Обично откако ќе ја напишев дефинитивната верзија на телеграмата и таа беше готова да се најде во шифра, чувствував еден вид катарзирање, премин од напната во мирна состојба.

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Петре пак се најде во чудо: што да прави со оваа незгодна жена?

„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)

Така Миклош се најде во Скопје, се најде и тука остана, чекајќи на својата задача.

„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)

Наеднаш се најде во безистенот, среде чаршијата и сосем заборави на сѐ, зашто такво нешто дотогаш не беше видел.

„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)

Се најде тука веднаш и бозаџија, облечен во тумани и памуклија минтан, на главата со везено ќепе.

„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)

После пак, кога поминаа многу години, се најдоа и по божја повела 70 мажи, што го преведоа од еврејски на грчки јазик*.

„За буквите“ од Црноризец Храбар (1754)

Таму, во планинското село требаше да се најдете со мештаните кои беа искусни ловџии.

„Седум години“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2012)

Кога ќе решиш, ако сакаш јави ми се. Ќе се најдеме некаде в град...

„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)

И заспа, втонувајќи во мачен сон: минува со автобусот низ селото, но селото го нема: избувнал вулканот и го смачкал; се гледаат само урнатини од куќите; овде-онде се гледаат јагленосани луѓе останати во онаа положба во која се нашле кога избувнал вулканот: едни легнати в постела, други седнати, трети расфрлани по дворовите и сокаците како што бегале; добитокот исто така: јагленосан; јагленосани и дрвјата.

„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)

Ноќта ја протеравме по барови, а сабајлината се најдовме во коцкарницата.

„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)

И султанот го награди за таа негова верност и храброст. My ја даде цела Румелија да пашува во неа, но да не го заборава; секогаш да му се најде во лош час. И му се наоѓаше Мехмед.

„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)

Јас се најдов во незгода. Да сакав телевизор, не сакав, а еве Симон со тракторот дури в град.

„Братот“ од Димитар Башевски (2007)

Не бевме ние блиски, но што е тоа важно кога јас се најдов тука и го видов болен.

„Братот“ од Димитар Башевски (2007)

Симон, кој како дете, и дотогаш земал по некоја задача да однесе ова или она, до ова или до она место за борците, таа ноќ се случило да се најде кај брат му Борко, кај командантот.

„Братот“ од Димитар Башевски (2007)

Поминаа повеќе од две години од настаните, кога јас повторно се најдов на висот спроти Долнец.

„Братот“ од Димитар Башевски (2007)

Во делот од денот помеѓу пладне и зајдисонце се завршија сите работи: фотографија кај дедо Живко, писмена изјава од него дека сепак ми дозволува да се запишам на Учителска и пари за возен билет и да ми се најдат за овде.

„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)

Се најде кој ука да ми дава како се варди пламенчето на коренот или пак знаеш што значи некој само еднаш да ти бркни во тебе и да те остави со тежина за цел живот а тој да ја цапа дуњата заборавајќи дека некаде го запалил пламенчето на нов живот и ти велам не туку ломоти не ми кажувај како треба да ги довардам знам јас како се вардат оти угол сама го довардив тој што ги оплодил овие семчиња заминувај си од мојот сон остави ме да се соземам утре ќе ми треба многу сила сега си нашол да ме учиш што и како кога пред мене си само сенка!

„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)

И она за каменот што секој човек си го носи околу вратот, тој вели е опасен само ако се најдеш во вода, тогаш те спушта на дното и не ти дава да дојдиш до површината за да загоуниш малку воздух, те држи, вели, долу, додека не ти ја разејне устата и да те напоуне су вода.

„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)

А што да се прави кога ќе се стане? Да се тргнат децата од оваа ѓурултија, да се најде некое поосамено место.

„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)

Прв се најде во салата. Потем стигна Трим Тоска. Па Јагулче Дримски со Сретен Јаворов, и сите други.

„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)

- Не се откри дали се занел од ветерот, од нешто друго, или од нечие невидливо веслање, се нашол далеку од брегот. Речиси среде Езеро и потонал.

„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)

Сѐ би се одвивало добро во овие идилични рамки ако езерото, откако поминало толку милениуми без пречки, не се најдеше изложено на бурите на историјата на XX век.

„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)

Со надеж во себе заеднички да се најдат на излезот од тој лавиринт. На патот на јагулите.

„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)

Го мина подвижниот мост и се најде на другиот брег.

„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)

Се плашеше скришум, длабоко во себе, Татко да не ја оплоди мислата за јагулите со друг, со трет, па да се најдат во непредвидливи тешкотии.

„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)

Се најдоа и оркестри, на заслужени уметници, да ја стимулираат градбата, да го извишуваат моралот.

„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)

Кога таа рака не може да се гризне, се прифаќа! - рекол некој предок и семејството се најде со новиот Бог минувајќи во нови незамисливи искушенија.

„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)

Ќе дојдете вие плеќести црни мажи и деца и неба и птици на овие брегови Трпко и ден и ноќ и ден и ноќ да нѐ барате нас мажи и деца и неба и птици Вардар престорени и мостје црно од грижи дали ќе се најдеме ние што го извишивме овој мост за нови плеќи и вие што ќе го извишите.

„Вардар“ од Анте Поповски (1958)

Од оваа црна планина Кон сонцето раце ќе кренеме На погибел В сонце дур да се најдеме Ако не стигнеме Во црната трошка закопајте нѐ, Ако не стигнеме во воздухот угушени побарајте нѐ, Ако не стигнеме Рацете отсечете ни ги, На сонцето однесете му ги, Место нас.

„Вардар“ од Анте Поповски (1958)

Чорбаџивката Милошка, нунка ѝ на Нешка, дури се најде навредена оти крштеничка ѝ Доста не ѝ кажа што мисли да прави, та заедно да излезеа со модата.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Се поздрави со Стоја и со Трајка, им ја честита новата снаа и, по обичајот, си го зеде пагурчето од камарчето над оганот. (Да му се најде нешто в раце: Невела е да седи човека празен на радост или жалост, „господ да чува!“)

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

— И мене ми се пие, Петре, и мене, та сигурно ќе му се најде.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

За умрените се дава на живи разни предмети и продукти да им се најде на тој век сереј — волната кога ќе се попари пушта жолта течност која се зика „сереј“ симсиле — род, потекло синдилија — кременисување од високо, паѓање, несреќен случај синдрак — синко (аугментатив од син) синија — софра, трпеза сињелко — господ кој се наоѓа на синото небо скипне — догорува оганот, скипнува сонцето, животот на човек кога умира скисна — ми се досади скопец — женски накит од сребро или бакар подресен со пари или трепки скорнам — разбудувам, дигам некого од место скубам — пасам трева слеа се — се стопи како восокот што се топи слог — нива слог сповојница — веселба по повод на новородено дете српјановец — рид над селото Витолишта сртам — висам, се врткам околу тебе срчка — види срдешница срџба — лутина ставам — се сретнав со тебе се ставив со некого, 2) Станувам од место старавински — од село Старавина стегната рака — скржав, стипца, циција стигна — роди, се породи жена стопанот — мажот, сопругот страк — парче борина странам (дрва) — редам дрва или друго нешто за товарење на добиток стрелушам — се потплашувам струнено — тканина или плетена врвца од козина суварија — турски жандар, коњаник сугарен —доцна, поназад.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Ако ѝ се роди женско — туѓа челад е, што се вели, нека крни глава, нека го ќердоса Митра; ама ако ѝ се роди машко, ќе и се обиде ако може да ѝ го дрпне, та така нејзиното што ѝ паѓа од Илка да ѝ се најде за Нешка, да си ја удоми на куќи, а Трајковото да си го остави на синчето што ќе дојде.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Зетовите јавнале на најубави коњи и само се крстат со старисватот и деверите, со сваќите што одат пеш до сваќата — да помогнат кога ќе се качува невестата и да ѝ се најдат.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Токо ... сме се нашле, ете, наши луѓе. Тиа работи без луѓе не бидуат.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Кога му дојде мисла оти покрај жена може да го обрадува и со некое детенце, за малку што не рипна од постелата да го зграби дедот Петка и да летне, да ја земе Доста и да се најде дома каде ќе го гледа тоа дете, ќе го хране и подига, ќе биде и тој татко како сите среќни луѓе, ќе се радува на тој негов створ и ќе умре на неговите раце.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Илко се загледа во Доста, па во месечината, пак во Доста, пак во месечината и почувствува дека навистина му се смее и го гледа, ама место да се уплаши или засрами, тој го собра лактот на раката на која лежеше Достината глава и оваа се најде под неговата гуша.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

По вршеље се даде по бајачки и вражалки, ама лекот не можеше да се најде.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Дедот поп одржа општ парастас над сите поскури и им дрпна едно: „Вечна им памет, бог да и прости, да се живи живите, бог да и прости умрените" и Петре ги прибра и одовде поскурите, а жените си ги зедоа пчениците и застанаа пред вратата на црквата со распарчани погачи — леб, сирење, риби и други мезиња, да раздадат за душите на покојниците: да им се најде на тој век.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Штом го виде дедот Петка, отрча во комшиите, ѝ кажа на Доста и — уште не ни врзани маските — се вратија двете и Доста се најде во ќералчето на дедот Ристета.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Се најде со некои познати прилепчани и дојде до управата на тамошната гимназија, која во тоа време беше сосема малку посетена.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Се најдов во небрана — изненадена сум невела — не чини неј — нив непара — не толку нетоп — невестински украс од тенеќија кој ја заменува короната ниа — оние нии — нив нуна — кума (делхинутив — кумица) нишан — знак нишка — нит, нитка на платно нишчелки — направа на разбој за ткаење ној— оној ногашчка — наплеток од косата обрецнам — врекнам, нависоко ќе проговорам обрус — долга везана крпа со реси од која се прави чалма на главата одер — врста кревет на столни ногари закопани в земји на кој се чуваат алиштата и покровите во визбата одвраќам вода — басна на вода за да се мени положбата во која се најдува озастра — утринава онбашија — турски војник десетар — каплар опурчак — искинат опинок кој веќе не се носи оралиште — место каде се игра оро ораџика — жена што игра оро орјатка — погрден збор за жена со која друга жена е скарана орман — густа гора оужје — накит олепела — лесна клетва осмак — мера за жито 50 оки отпуст — поповска песна пред свршетокот на извесна. служба павти — женски накит од сребро и бакар пагурче — сад за ракија пазамарка — џеб на селска кошула пајвани — ортомчиња со кои му се врзуваат нозете на коњ да оди раван — ситно парка — што ѝ е, што ѝ пречи да направи нешто паскурник — шара за шарање поскури пачавриче — книжулче, може и крпче од ткаенина пашит — без самар коњ, маска, магаре пералник — котел во кој се топли вода за перење песјачка — погрден збор за жена со која друга жена е карана петле — во онаа см. наполеон — пара златна француска со петле на неа петравил — епитрахил петреви гаѓи — горско цвеќе пинок — опинок плак — старец плетва — трева во сеидбата поврзало — врвца на торба или вреќа, како и на огламник на добиток подвеска — дел од селска облека.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Ете, на таков Велигден после изгревањето на сонцето, се најдоа пак Бојана и Доста на сретсело.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Бојана ја стисна Суловата рака во двете свои раце и Суло се најде во Мухамедовиот рај од задоволство.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Ќе се овршат и ќе се мери житото, та ќе се најде средниот принос од сноп.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Ајде, аловата за мене — и така и така — може да се најде, ами ка му беше лет пак и за Вилка да најде?

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Јас се најдов малце во небрано, ама сега ми немаше назад: - Па не знам, луѓето се генерално гневни на Америка и на улогата на светски џандар што си ја презема...

„Бед инглиш“ од Дарко Митревски (2008)

11. НЕ УМРИ КОЊУ ДО ЗЕЛЕНА ТРЕВА - до првото орање, до ѓубрењето барем, потоа од ноздрите и облаци да креваш ќе се најде понов, веќе помек јарем...

„Куршуми низ времето“ од Љупчо Стојменски (1976)

Така верувала мајка Клементина кога се нашла пред Лазаристичкото училиште, односно женскиот манастир, со малечката Ервехе за рака, веќе подготвена да стапи во новиот живот.

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

Мајкината историја на балканскиот егзил започнува уште од детството кога со семејството ќе се најде во Влора во славниот конак на Еќрем Беј Влора, внукот од вујкото на маќеата на Ервехе.

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

Мајка пак се најде пред граница, пред војник.

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

Овој огранок на едно од шесте најголеми семејства во Албанија (барем така се веруваше во семејната легенда), по престојот во Влора, на крајот ќе се најде во Тирана, обединето но без Мајка, која ќе следи друг пат на судбината, мажена кај Сул-Старови, кај друго големо семејство на Албанија, во крајезерскиот Поградец...

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

Мајка, со последни сили, се префрли во носилката. Се најдов во болничката кола.

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

Семејството на угледникот Теки Руси, градоначалник на Прмет ќе доживее вистински калвер за време итало-грчката војна, кога ќе се најдат во Колоња и нивната куќа ќе биде запалена од грчките војници.

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

Тоа можеби најмногу ѝ успеваше и кога ја минавме границата и се најдовме на другиот брег од Езерото.

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

Имаше многу поединости кои не можеа да се најдат во многуте написи и книги за Мајка Тереза кои, тие години, не престануваа да се множат во светот. ѝ ја дополнував на Мајка историјата за оваа храбра и единствена жена во светот, каде што запираше нејзиното сеќавање, дополнувано од маалската легенда.

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

Како и неговите претходници, така и Питер Гринавеј од уметноста прави стапица во која може да се најде и самиот. Бидејќи, на крајот сепак добиваат Островјаните.

„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)

Често познати како кокаин на сиромашните, амфетамините се најевтини кикери што воопшто можат да се најдат.

„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)

До колку Конференцијата не ја измени својата одлука - се вели понатаму во нотата - Силите би се нашле пред еден конфликт чија што сериозност би била поголема одошто сериозноста на преседанот што би се создал со менувањето на таа одлука.

„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)

Запаѓал во очајание и удирал со главата во ѕид, во дрво, во сè што ќе му се најдело пред него. Го наоѓале раскрвавен, премален.

„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)

Ги убедуваа и другиот ден кога требаше да се земе невестата и да се обави погребот, ги тераа да се најде разбирање, но ниедниот ни другиот не попушташе.

„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)

Веселбата на погребот се зголемуваше, ако при копањето на гробот за да се стави мртовецот, се најдеа шишиња со вино закопани некогаш заедно со мртовецот, на кого коските му изгниле, а тие останале.

„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)

Таа плачеше кога ми ја соопшти оваа приказна.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

За ваквите појави имам и еден друг збор, манипулирање.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Како да се најдовме на истата патека зашто во следниот момент ја слушнав мојата забелешка за смртта на Самоников изречена токму од него: „Имам слушнато” објаснуваше тој “дека понекои злобници тврдат оти љубовта кон Јана била причина за неговата смрт.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Некој веројатно одредил несигурно да се чувствувам кога ќе се најдам пред типови кои се стекнале со умешноста на предвидувањето.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

- Се разбира, го премолчав она, за силувањата, што ми се најде на врвот на јазикот.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Ако не се најде патролата, сите мажи ќе бидат врзани и отерани в логор.

„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)

Се спотнав дури го стасав дури го навасав уморено предаденото кротко во раката предавничка како изморено јагне како птица премалена та почнаа да паѓаат гранки и да се ронат лисја и сокот да се меша со солзите и потта слегувајќи удолу кон земјата кон дното на мојата болка врз која се најдовме во прегратка среде тревите изгазени од купиштата дрва обајцата искастрени без вршки и без гранки со пресечени снаги сложени во камари додека седалата летаа без своите птици без своите сенки без нашите плешки во бездната на воздухот откорната од незасита.

„Липа“ од Матеја Матевски (1980)

Поминува еден камион и за малку убавиот петел ќе се најдеше под неговите тркала.

„Зоки Поки“ од Оливера Николова (1963)

Скока по неа и врз креденецот, и врз запалената печка, па дури за една мува може да се најде обесен и на лустерот.

„Зоки Поки“ од Оливера Николова (1963)

Во секој случај, таа средба, со сенката или со вечно живиот благородник и патриот Никола Леко кој изгледа редовно навраќаше во подземјето од далечната 1592 година (не поверував кога се сретнавме дека и Господ го осудил да престојува овде) за мене претставуваше голем настан бидејќи верував дека со негова помош ќе можам да потврдам или да преиспитам некои од сознанијата заради кои и се најдов во безизлезот.

„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)

„Да не подранив малку?“, го слушна својот глас, и самиот изненаден од сервилноста со која му се обрати и тоа на вратарот кој наеднаш се најде пред него.

„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)

Се сеќава, чувството на бессилие, на недоверба, и некоја лутина што таму, на фронтот негде на Кожув, избликна од него како ненадеен вруток, беше причина да ја напушти воената единица на потполковник Дрангов, да го фати ризичниот пат што водеше низ линијата на фронтот и едно зимско утро во 1915- та да се најде дури на Солунското џаде од каде можеше да се насети и мирисот и здивот на Белото море.

„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)

Ќе ти нашепнев и кој ја поттурна одзади, и тоа со двете раце, кога требаше да земе залет за да ги стори спомнатите неколку скокови до високото место каде што се најде!

„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)

Не знам колку сум несреќен поради положбата во која се најдов.

„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)

Можеш ли да ми одговориш, се сврте тој кон мене, кое било првото прашање што си го поставил Адам кога се нашол во надворешниов свет во кој ќе треба самиот да одлучува а притоа не му се дадени или нема при себе никакви упатства и елементи што ќе му помогнат да донесува одлуки што ќе го поведат по вистинскиот пат?

„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)

Се разбира, јас немам при себе таков плод за да ви покажам и практично на што личи кога ќе ви се најде најаден во раката, но вие, таму, горе, во вашиот свет, го имате тој плод во изобилство!

„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)

Не е во состојба, кутриот, ни да ги допре а камоли да ги сфати задскриените намери и невидливо бојадисаните постапки на насмевнатата секретарка која без да ползи туку само со неколку одмерени скокови се најде на она место од каде сега има целосен увид во сите позначајни случувања во установава.

„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)

Сепак, пред да заноќи се случи нешто чудно.

„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)

Откако ја изеде својата порција шпагети со сос од патлиџани, грашок и шампињони, од салветата што му беше приложена до чинијата направи десетина мали топки и со некаков ластик кој на кој знае кој начин се најде во близината, се обиде да го гаѓа својот пријател сликар, на што овој се навреди и побегна.

„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)

И за вистина, синко Силјане, беа се сториле пилци и си пошле в поле да живеат по трњето и катаден еден други да се бараат и да не можат да се најдат и да се видат.

„Силјан Штркот“ од Марко Цепенков (1900)

Пилци да се сторите и од куќава наша да одлетате, да в поле да појдете по трњето да стоите и еден-друзи да се барате, та да не можете никогаш да се најдете.

„Силјан Штркот“ од Марко Цепенков (1900)

За нив татко ми прикажуваше оти тие биле брат и сестра и ич не живееле како што рекол Господ, та беше ги колнала мајка им и татко им да се сторат пилиња и да одлетаат в поле, та да се бараат и еден други и да не се најдат.

„Силјан Штркот“ од Марко Цепенков (1900)

Некој пат ќе одел на пазар, тики ако му се најдеа повечко пари, два-три дни не си идел ни во најсилната работа дома.

„Силјан Штркот“ од Марко Цепенков (1900)

Бре овде ќе се удави гемијата, бре онде ќе пропадне, една цела недела што ја тера гемијата и едно утро приближила гемијата до една ада, та кога се удрила од камењето, парче по парче се направила; сите што беа во гемијата се удавиле, само Силјанче беше се нашол на една штица задржан и беше го исфрлило далгата на суво.

„Силјан Штркот“ од Марко Цепенков (1900)

Откога видел Силјан оти не веруваат, почнал да им кажува што му правел на татка си, како го поучувал татко му и тој не слушал, како се главил со дуовникот, како влегол во морето, како се нашол на долна земја, како правел муабет првата вечер у Аџи Кљак-кљак, како му прикажувал за старецот што го отепале децата и што колнал, како излегле двата извора од кога им изумреле сите деца од големата сипаница, како се сторил штрк и си врзал шише на гуша и како патувал од штрковата замја преку широкото море, како дошол над Плетвар и го окршил шишето, та си останал штрк и си дошол дома.

„Силјан Штркот“ од Марко Цепенков (1900)

Си зел в раце едно дрво некастрено како за стап, раце да му се најде, за од лошо да се брани, и тргнал на угорното да оди.

„Силјан Штркот“ од Марко Цепенков (1900)

Одеднаш, нешто толку убаво ѝ засветка на сонцето со сите бои на виножитото, што таа се затрча натаму , но нешто страшно се случи: се најде заплеткана во танка прекрасна мрежичка.

„Раскази за деца“ од Драгица Најческа (1979)

И, ете, јас сега си мислам, на каква ли кривина сме сега, на каква ли кривина се најдовме?

„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)

Унгарецот се нашол во Мексико, Никос во Алжир, а оттаму во Каиро.

„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)

Ајде, да одам да ги донесам. Ти чекај тука.

„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)

Излезе од ендекот и, кога камионот се најде на стотина метри, тој ја подигна патерицата.

„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)

Пред да ги приграбат други, јас ги прибрав.

„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)

И, како што велиш, ако поминат таму, на Вичо, тогаш на каква кривина ќе се најдеме?

„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)

Во него живеете додека живеете потем воскреснувате: сите мориња се ваши ваше е бегството, очајната надеж дека секогаш има поубав свет - оној што го немате, изгубениот и времето дури е ваше кругот е перфидно совршен освен ако не се најде човек да ви постави ѕверска спрепка!

„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)

Кај Универзална, девојките се најдоа на тротоарот пред да стигне да им одговори со „догледање“, а пониската му викна на таксистот, кој сакаше да им врати кусур: Не треба. Награди што нѐ препознавте!

„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)

Кога некој ќе се најдеше да дојде кај Бошка и наместо да побара заем да моли за прошка, тој ќе му речеше: - Не можам, не моли ме.

„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)

Во селото секогаш ќе се најдеше некој што не можеше да плати.

„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)

И се најде седнат во постелата.

„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)

Бошко беше задоволен што како-така си ја спаси главата, иако насетуваше дека нешто не е во ред и еден час подоцна, кога се најде на ридот над селото, знаеше што беше она што му го рече Најдо коџабашијата: спасот го плати прескапо.

„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)

Дедо Геро пак ја фатил планината и се нашол меѓу своите стари пријатели брезничани.

„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)

Ти ли се најде памет да ми солиш!

„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)

Отсекогаш децата од Брезница најмногу сакале некако да се најдат кај Бистар Кладенец.

„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)

Кога се приближи, се најде пред голема тешка порта со вратниче на едната пола широко колку човек да се протне низ него.

„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)

Кога се најде на другата страна од реката, присторе: - Не само магариња, туку и ајвани сте!

„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)

А и тој некако ѝ признал како му се случило да се најде во шумата.

„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)

И тој вели дека мора да се најде помош кај непријателот. „Петта колона“, беше коментарот на мама.

„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)

Се разбира, и нашите двајца генерали поверувале дека би можеле да се најдат помеѓу тие среќници, но за жал немале никакви документи со кои би го докажале својот чин во руската војска, а Борис Степанович сосема разбирливо, одбил да им издаде уверение дека се генерали. Вистинита но и тажна приказна!

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

Па ако тој самиот од таа работа не се чувствуваше засрамен, или, како што произлегуваше од неговото однесување, тој самиот не страдаше од ситуацијата во која се нашол, зошто пак јас да страдам?

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

Како да му се обраќаш на туѓинец што случајно се нашол во собата, и само слушаш како повторува: „Чорт јево! Чорт јево“!

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

Којзнае како и зошто но во борбите против Османлиите и тетин ти се нашол помеѓу српските војски.

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

Под урнатините на плевните скапуваа отепани добичиња, а под чатиите на куќите - сета покуќнина што се нашла во моментот на уривањето.

„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)

Гранките на дрвјата висеа испокршени како громови да удриле во дрвјата.

„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)

На, гледај...“ ги вади од долапот и ги фрла пред неа; прва фотографија: Профим со жена си Профимица; таа е со испупчен мев, трудна; крај нив се сите четири ќерки: Царјанка, Девица, Венера, Андромеда; облечени која како се нашла во моментот кога сликарот дошол; зад нив: плот со оретчени плотици на кои стојат наврени празни грнчиња, стомни, чупки; дрво што се превиткало и со едниот дел влегло во фотографијата; Профим со поднакривена шубара и исшилени мустаќи подвиткани нагоре; едната рака ја држи префрлена на рамото од Профимица, а со палецот од другата рака притиска на малото џепче од копоранот; Профимица е забрадена со шамија тргната над очите, како да се затскрива од сонцето или како да се срами; втора фотографија: Профим и Профимица, сами; Профимица е со доста потпорастен мев; фотографијата е направена одблизу како за на ѕид или надгробна плоча; жена му ги држи рацете скрстени на мевот, а тој ја држи под рака; зад нив се наѕира вратата на чија клучалка висат потки од дрен и кукурек и дел од детската глава нацртана со креда на вратата и чијашто уста е развлечена во смеење; трета фотографија: пак сите заедно, но сега Профимица ја држи во рацете долгоочекуваната принова на куќата - бепчето Скрче; се гледа: фотографот имал голема мака додека успеал да го фати овој момент кога бепчето ги отворило очите, при што насмевката на Профим, од долго местење и стоење, останала како сиросана, како скаменета; девојчињата од пресилно блескање на сонцето, замижале и изгледаат како да спијат! четврта фотографија: Скрче качен на коњ.

„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)

Два најниски акорда на темната клавијатура на облаците се судрија Два погледа под искрите нивни се зачудија Четири бели раце низ темнината на дождот вознемирен се побараа Се доближија се најдоа со болката со смеата со занесеноста стара...

„Дождови“ од Матеја Матевски (1956)

На Ратка Мајка како мајка: и на јаве и на сон севезден ги распетлува јазлите на судбината - тагата ја обликува во скулптура на молкот а сиот вишок светлина му го испраќа на синот единец во туѓина, да му се најде.

„Кревалка“ од Ристо Лазаров (2011)

Белки ќе се најде доволно очај за вкусот на новите зборови и сетики оној олук на нашето старо место ќе престане севезден да тропа.

„Кревалка“ од Ристо Лазаров (2011)

На гробот на Изет Сарајлиќ Оној ветерничав април кога спука во Сараево ми рече по телефон дека сепак не можам да ти го испратам она што најмногу би ти се нашло - една вреќичка компири.

„Кревалка“ од Ристо Лазаров (2011)

Гинеколозите се најдоа на голема мака.

„Азбука и залутани записи“ од Иван Шопов (2010)

Можеби затоа ние со Уртето тие календарите за кусо време ги распродадовме и се најдовме со полни џебови пари.

„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)

Вслушувајќи се во таа бучава во којашто се тушираше сончевиот ден и во песната на славејчето, како да се најде повторно понесен од матицата на планинската река што синоќа го однесе во тврд сон, а утринава го повикува и тој да потече по своето корито на денот.

„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)

Тоа е затоа што често толку многу се залетуваме во лево што се најдовме себе си на екстремно десната страна.

„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)

Како што заспа, така се најде на некој отворен, недефиниран простор, во една колку парадоксална толку и апсурдна ситуација.

„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)

Мачката тогаш со сите сили некако се врати на гранката истовремено устремена кон страчката, но страчката тогаш само потскокна на другата страна на гранката и пак се најде на сигурно.

„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)

Потамина тргна по улицата нагоре, излезе над село, сврте по друга улица да се враќа и наскоро пак се најде на средсело пред продавницата што уште не беше отворена, но таму, раштркано, веќе беа наседнати пет-шест постари жени, два-тројца исто така постари мажи и едно девојче со отворен уста, убавко, но по изгледот тутулаво.

„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)

Погледна нагоре и надолу и бидејќи никого не виде, се мушна низ порта, се најде во дворот и бргу влезе во куќата.

„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)

Страчката итро потскокна на погорната гранка, а мачката се најде под гранката одвај држејќи се да не падне на земја.

„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)

На прво место со еден кому партизанското име после му беше Ѓунијата, не знам како му беше вистинското име, кој после побегна в партизани, стана некој командант таму и по војната се најде меѓу големџиите, во Скопје.

„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)

Осоколен од помислата, стана, ја извади колата од гаражата и за десетина минути се најде на половина пат до детското одморалиште „Киро Дандаро“.

„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)

Веќе третпат се договара да се најдат на кафе во некое од кафулињата во центарот на Охрид каде што, додека седеа и разговараа, Едо со задоволство рагледуваше наоколу да види кој негови или нејзини познати ги виделе и како се однесуваат кон тоа.

„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)

„Каде сум дошла? Ова е за мене некое странство!“, велеше Летка по возењето од Солун до Воден, утредента додка ја согледуваше новата околина во која што се најде.

„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)

Едо беше толку возбуден од тоа што себеси се најде во телефонската книга на Сан Диего и задоволен со тоа што најде блок каков што несвесно барал можеби сиве овие години откако не пишува.

„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)

Влезе внедоапно и, пред Лигушот да се соземе, Едо погледна в лево и в десно, готов да ги нападне сите што би се нашле внатре, но немаш некого.

„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)

Секој имаме своја кариера што сме ја избрале или во која случајно сме се нашле.

„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)

Потем во еден момент го сврте погледот кон него, погледите им се сретнаа, Едо стана свесен за сјајно пепелавата боја на незините очи и се најде во тој нејзин поглед како врз бездна во чии безпределни длабини тонењето е неизбежно...

„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)

А кога двајцата се најдоа во канцеларивчето на чичка Васка, тој кусо им кажа: „Еден шлакнат во Брамптон ја продава гаражата. Пошто-зошто ќе ја даде.

„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)

14 По навлегувањето на германските сили во Романија и по нападот на италијанските сили на Грција, т.е. кога настаните на Балканот се нашле во средиштето на политичкиот и стратегискиот интерес, и покрај тоа што официјално не биле во војна, американскиот претседател Франклин Делано Рузвелт го испратил на Балканот својот посебен пратеник, полковникот Вилијам Донован.

„Македонија низ нишанот на САД и Британија“ од Тодор Чепреганов (2012)

Понатаму ќе забележи дека „не е на нас и на нашите грчки пријатели овде во САД да полемизираме за идните граници на Македонија“, бидејќи тоа „прашање, без сомнение, може и ќе биде решено од самите Македонци во сите три дела на земјата, преку соработка и со пријателска помош од нова Југославија, нова Бугарија и, (ние се надеваме), нова Грција“, а желба на сите Македонци во САД, како што истакнува Г. Пирински е да се најде „пријателска солуција која ќе биде задоволителна и за Македонците и за сите демократски балкански народи“.

„Македонија низ нишанот на САД и Британија“ од Тодор Чепреганов (2012)

Завршувајќи ја статијата, Г.Пирински ќе заклучи дека „формирањето на слободна Македонија е едно од најголемите постигнувања на Ослободителната војна на народите на Југославија“, што е „потврда за вистинскиот демократски карактер на Титовото народноослободително движење“, изразувајќи надеж дека тоа ќе претставува „пресвртница на патот кон подобра иднина на балканските народи“.

„Македонија низ нишанот на САД и Британија“ од Тодор Чепреганов (2012)

Неговата посета имала за цел да го испита пулсот на балканските земји спрема Германија и да ја согледа можноста за сузбивање на експанзионистичкото германско влијание на Балканот, како и евентуалното убедување на балканските земји да се спротивстават на германската и италијанската експанзија, со што би го намалиле воениот притисок кој бил вршен од страна на Германија врз Велика Британија, а исто така неговото присуство имало за цел да испита дали се можни јакнењето и престижот на САД на Балканот.

„Македонија низ нишанот на САД и Британија“ од Тодор Чепреганов (2012)

Се најдов во една делегација на Албанската драма при Театарот на националностите во Скопје која требаше да избере неколку театарски претстави за да бидат претставени во главниот град на Македонија.

„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)

Многу ми помогна да го најдам својот пат, да се најдам себеси, ако можам така да се изразам.

„Одбрани драми“ од Горан Стефановски (2008)

СТЕВО: Еднаш да се најдеш на прво место во право време, целиот живот ќе го поминеш како по лој.

„Одбрани драми“ од Горан Стефановски (2008)

БОРИС: Така е. Ако гостите не се бесни, куќата не е тесна. (Пауза.) И велиш Американецов случајно? (Пауза) Што не се најде некогаш некој Рус, случајно, мајката?

„Одбрани драми“ од Горан Стефановски (2008)

А тајната на слушање на срцето е во вербата во самите себе.

„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)

Тоа што го говорите треба да биде во согласност со тоа што го мислите, способноста да се најдат соодветни зборови за тоа што сакате да го кажете е во слободното изразување на чесните мисли.

„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)

Ако не можеш да запамтиш, тогаш ќе се најдеш во колоната и тоа пред неа!

„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)

Отидоа подалеку од местото каде живееја, а брзо се најдоа под мое око.

„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)

Влечејќи се, се најде до убиениот командант. Почувствува како му се стега грлото.

„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)

Од сега па натаму ќе се најдеме на исправена линија со народните републики на Европа...

„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)

Во три часот и триесет минути по полноќ главнината мора да се најде на ридовите на селото Крчишта.

„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)

Каде ли се најде кај нив таа сила во зимски услови, по студ и снег, виулица и лавини да работат по цели денови?

„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)

- Белки ќе се најде некој што му може, а? - Белки ќе се најде...

„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)

Тие, казнетите, кои се осмелија послободно да се движат, народните непријатели, де, и јас, народниот одмаздник, се најдовме во една одаја, се гледаме накриво.

„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)

Затоа личи, вреди и треба да се најде во вашата нова куќа во новата татковина.

„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)

-Да не те отцинкам кај господинот циник Колја за твоите перверзии и дивверзии и тоа во неколку верзии, па ненадејно да се најдеш на најодвратната страница на Маргина, во уводникот за локалната сцена, која се чини и најмногу ти одговара познавајќи ги твоите локачки способности.

„МАРГИНА бр. 3“ (1994)

Во Корча имаше евангелисти, потоа унијати и многу други секти од трите главни вери, но сите се најдоа под ударот на нашата атеистичка револуција.

„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)

И во периодот на Римското Царство, за време владеењето на императорот Диоклецијан, Скадар бил регионален центар, потоа за време владеењето на Словените на Балканот, Скадар ќе биде центар на Зета, за потоа да се најде под власта на Венецијанската република.

„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)

За одбивање да бидат дел на фарсата, блиските можеа лесно да страдаат, да се најдат во нов круг на внатрешниот пекол. Кутрите мои. Кутриот јас!

„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)

Се поставуваа многу прашања на кои не може лесно да им се најде вистинскиот одговор.

„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)

Земи ги за твојот син и ќерка... ќе им се најдат...

„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)

Во таков ред ќе се најде и татковиот брат, без апсолутно никаква вина, и нему без да му се знае гробот, како на многумина други од семејството во родниот град Поградец.

„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)

Тешко би можело да се најде друг пример во светот кога народот на едната вера бара да му се подигне храм на верата од другиот народ.

„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)

Се најдов во едно погрешно време во една со децении затворена и изолирана земја.

„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)

По падот на сталинизмот и комунизмот во Албанија, името на чичко се најде на првите страници на листата на мачениците, беше постхумно одликуван и славен...

„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)

Но јас бегајќи од лисицата, се најдов пред устата на волкот!

„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)

Набргу се соочував за последиците од ситуацијата во која се најдов.

„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)

Еве, и сега, излезе од беспаќето во кое се најдов во заносната фуга на сеќавањето.

„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)

Тие се правдаат дека на судниот ден ќе се најдат под заштитата на истиот Бог, но кој е вистинскиот тие сепак не можат да одредат на овој свет!

„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)

И така, Мече се најде одново пред командантот на младинските бригади.

„Бегалци“ од Јован Бошковски (1949)

Не усети ни сам како се најде надвор.

„Бегалци“ од Јован Бошковски (1949)

Како да се беа здоговориле со Белича; тој незабележано се искраде од бараката, кај црниците го чекаше веќе Белич готов за бегство, но како одеднаш се најдоа пак таму, сред блатото, на чун?

„Бегалци“ од Јован Бошковски (1949)

Тој навистина се најде во замка.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Така го викале затоа што тврдел дека е делумно Индијанец.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Се случувало во Охајо. Далтон е од Охајо. Другарите се нашле на железничката станица.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

„Какви сенки, каков облак Прстот Висок овде собрал; сѐ го чува мојот зрак!“

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Неговиот најдобар другар се обидел да скокне на некој воз. Џони Мохак.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Вртисенка за добра зделка од добробит со лесна среќа распамучен, стопен, смекнат пред Вишниот купил свеќа За зорт, за фајде, за да свети небаре за час се сетил ако ништо некогаш не ќе се има да засветли една свеќа да се најде и околу многу сенки.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

И еве брзо така стана допатува на темна страна прст пред око мрак и штама го бараат еден пламен. Margina #32-33 [1996] | okno.mk 131 “Вртисенко, давај знак”, паѓа сенчест еден крак.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

А сите ние, и чесни и нечесни, нееднаш сме се нашле во прилика да излажеме.

„Добри мои, добар ден“ од Глигор Поповски (1983)

Се нашле сродни души и еден ден кога отидов да ја посетам таа ми рече дека нашла нова љубов.

„Животот од една слива“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2014)

Се најдовме во малата кафеана во градскиот парк. А беше несносна вруќина.

„Животот од една слива“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2014)

Трска, со тие негови долги нозе, за миг се најде крај Окомен и, како да гасне догорче од цигара, со петицата му ги здроби очилата поднати недалеку од него.

„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)

- Бравос- му рече Петре. – Сенце ѝ стави да ѝ се најде? - Иха- рече бате Јоле.

„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)

Сигурно се нашла меѓу терачите и ловџиите и некако побегнала да се засолни кај нас.

„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)

Веќе до мостот се насобравме едночудо луѓе, така што си се најдоа жени со жени и мажи со мажи, како кому му одеше муабетот.

„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)

Затоа брезничани ним им го завртеле грбот: ставале свои луѓе да го водат економатот на манастирот и на манастирскиот добиток, па кога грчките калуѓери се нашле на суво, сами го напуштиле нашиот манастир.

„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)

- Не- рече Петре Даскалот на тоа. – Прво е потребно лушето да знаат дека крстот, камбаната и знамето ни требаат а после и Господ ќе помогне пари да се најдат. - Така е- рече стрико Најдо.

„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)

- А не- рече поп Доне. – Штом запролети, ќе ископачам некое нивче некаде по ридиштава, или кај че се најде.

„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)

Од земја ние имавме едни урупчиња по селото во кои садевме по некоја пиперка и по некој домат, трошка празе и граше и босилок и џинџуле колку да се најде за на мртовец и девојките да стават на плачките на благ ден.

„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)

- Кај ќе даде Господ- рече попот. – Не ќе се најде ли некоја плевна, некоја зимница... Додека да згрмадам нешто.

„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)

Последни почнаа да доаѓаат жените, ама како која идеше со празни раце не доаѓаше туку носеше или некое компирче, ремче сушено свинско месо, лукањче, ореви, дивјачки и што ќе се најдеше.

„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)

Тогаш изгреа и месечината па кога се најдоа во сенка како да се почуствуваа посигурни.

„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)

Тие знаеја дека од него помош не можат да имаат, но како да не се занесеш во надеж кога ене онаму од ридот да скочиш низ баџа дома на софра ќе се најдеш.

„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)

Се најдоа очи в очи, тој пред нив, тие со грбовите скоро на ѕидот од авлијата.

„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)

Најзадоволни беа кога ќе се најдеа во окопите кога не можеа да се надогледаат на ридот спроти нив зад кој се наоѓаше нивната Брезница.

„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)

Кога фатија да бараат место каде да приседнат сфатија дека се нашле во црвјалник од војска.

„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)

Се поколебаа малку, но во темницата во којашто се најдоа не можеа да смислат ништо друго освен да си легнат да спијат.

„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)

Не си признаа, но двајцата во себе помислуваа дека после ова премрежие, можеби уште довечер да се најдат дома.

„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)

Сртот на планината блесна од изгрејсонцето така што виделината му го измами погледот на Србина нагоре и не забележа кога ефрејторот се најде зад Шишмана.

„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)

Почувствува дека овие што му се смееја ќе се најдат надитрени и драго му беше поради тоа.

„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)

Шишман рече: - Сигурно може да се најде кавал. - Сигурно, - рече Србин.

„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)

Најде голем и цврст стап на патеката, го крена, го изгледа и удри неколку пати по тревата лево и десно од патчето да види дали ќе се скрши, не, не се скрши, ама тревата ја сечеше како срп сѐ до коренот и така, удирајќи лево и десно по патчето, загледувајќи се по крошните на дрвјата од каде летнуваа куп птици преплашени од мавтањето на стапот, туку одеднаш се најде на една ширинка.

„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)

Пелагија не се сеќава дека ја носела Пеличка до преку река, дека таму, на плоштатката ги чекал Мурџо, не се сеќава ни како ја изминале улицата Ѓуро Ѓоновиќ и како се нашле во дворот на мајка Перса.

„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)

За чудо, беше пратена во Монополот и таму се најде како работи на лентата за сортирање дури и пред да се појави таму Вангел на Борис Биџов.

„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)

Месец два како да траеше зимата, југот што не можеше да се види, туку само да се насети, топлина распосла насекаде и токму затоа Пелагија ја пронајде управата на шумското и набргу се најде на падините на Водно како копа дупки за нови садници заедно со Танаско, со синот на Борис Биџов, со други бегалци а и со по некој Циган и Шиптар.

„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)

Пријатели? Роднини? Соборци? Ах, секако по еден двајца од нив, седат крај двенатри скрпени масички од секакви штичиња и го мезетат минатото, ги џвакаат сеќавањата налевани со слаба комовица, се гледаат еден со друг и не си веруваат дека се живи и одвреме навреме се поттупнуваат колку да проверат дека навистина се живи дека се токму тие што се околу масичето и така изминуваат денови и ноќи и тие двајцата се симнуваат подолу со тренто стиснати еден до друг без да знаат дека се еден до друг и подолу на попатна станица зад која може да се најде Дубруву тропаат од врата до врата бараат Игејци такви и такви од тоа и од тоа село

„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)

— Таа е машка работа, ѝ велам, како се најде ти?