се (зам.) - крсти (гл.)

Што требаше да биде тоа „Ќе ви...“? Ќе ви покажам јас вам, или ќе ви дадам отров, или ќе ви ја заебам мајката и сестрата и сѐ живо и мртво, или ќе ви стокмам слика од мене да се крстите пред неа, или ќе ви го сторам ќефот, ќе ве најадам и ќе ве напојам, или ќе ви ја земам силата, и така обесилени, ќе клечите пред мене и, тресејќи се, ќе молите и ќе чекате, оддалечени долу, под моите коленици.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
И постојано си го поставувам истото прашање дали ќе брзав да пораснам, ако знаев дека толку многу ќе ми недостасува патот од Мичурин до Градскиот парк на рускиот велосипед и топлиот здив на дедо ми во мојата разлетана коса? In memoriam Дедо ми Борис Кривошеев секогаш кажуваше дека за жената смртта е награда во споредба со тоа да биде силувана или да ѝ го убијат синот!
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
Јас се крстев годинава. Не го задржав моето моминско презиме, како што сакаше дедо ми.
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
Се слушаше како шепоти молитва, како се крсти, дури најпосле не легна со тешка издишка.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Со далечинско го палиш кандилото оболено и се крстиш пред семожниот.
„Зошто мене ваков џигер“ од Јовица Ивановски (1994)
Јадачите се јадачи, дали се крстат или се клањат — за мене се јадачи.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Никола ништо не слуша, ништо не гледа. Жената се крсти.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
И ете, наспроти сите божји нешта, Сега луѓето застанати на прозорец гледаат и се крстат: Точно во таа доба и од страна зад која исчезна таа Квечерина, заедно со ѕвездите - изгрева и сонцето.
„Љубопис“ од Анте Поповски (1980)
ДЕПА: Знае Митре дека не пијам од пустава глава, ама колку за молитва ќе лизнам. (Се крсти).
„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)
ПАНДЕ: Да имаш со што да повелиш. Ајде, вие, јадете! (Се крсти).
„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)
ПАНДЕ: (се крсти и станува). Господ да придаде! Дајте малце вода да си ги оплакнам рацеве...
„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)
Мара му го полни филџанот со ракија, и се крсти, а истото го прават и другите освен Пандета и децата).
„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)
Уф, кандилово угаснало! (Клекнува пред иконата и се крсти). Свети Никола златен, варди ни го и чувај ни го батета од лошо. (Ја откачува иконата од ѕидот, ја бакнува и пак ја става на местото.
„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)
БАБА АНЧА: (се крсти). Да е скраја од куќава моја!
„Антица“ од Ристо Крле (1940)
ПОП ЈАНЧЕ: (се крсти). Ами ти ли знаеш повеќе дали има потреба или јас?!
„Антица“ од Ристо Крле (1940)
Нашол една калуѓерска шапка и една долга реса; зел едни црни броеници подолзи од него, та отишол в црква кај амбарот, што збираа црковната пченица и застанал спроти дупките, од кај што излегуваа многу глувци и ватил да се крсти и метании да чинит и да 'и тргат броениците зрно по зрно и да викат што да викат што да можи и не можи: - Господи, помилуј! Господи, помилуј! Господи, помилуј!
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
Ние само се крстиме, едно задруго се крстиме, и „господе помилуј, господи помилуј“ , се молиме.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Но војникот наеднаш запре со крстењето и му врза една тешка шлаканица на момчето. Со истата рака со која се крстеше.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Се крстам, наѕирам, вели, ништо не помага.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Не знам оти, првин се распулувам лево-десно, се обѕрнувам назад за да не ме гледа некој, и се крстам. Устата ми е сува и полна со некој красат мирис од шумата.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Плачам и се крстам. Молам да не е тоа што мислам.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Така со коската в раце, стојам, се крстам и се чудам. Душата ми се подврзува, дишењето ми се поткусува.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Се чудат жените што ми станало и затоа се крстат.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
И пак работеше: вршеше, вееше, ронеше пченка, колеше свиња и на децата им ја бацуваше чурилката, за да не се мочаат в постела. Ја варосуваше куќата, одеше в црква, ветуваше масло и свеќи и се крстеше.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
- На крстот се сите страни од светот, вели Григор и се крсти.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
- Јас сум, вели Стојна и пак ме загледува и со левата рака се крсти, се чуди.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Го гледам и се крстам над човекот: ќе му избега душата, ќе му прејде некаде. Го натураме вода, го прскаме.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Сосе ракатки зелје во рацете се крстат.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Се враќаме ние, а Уља нешто подзапира и се крсти.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Се подзакривам зад една ветка и почнувам да се крстам.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Отидов и кај Сивевци, ја прашувам жената негова, а таа се чуди, се крсти и се домислува, - Велико, да не си сонувала нешто, ми вели, да не ти се јавил на сон Неделко, ми вели.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Тој пцуе по сонцето, а жена му се крсти спроти сонцето.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Ветво алиште не се крпи. - Не давај се, Јоне, не предавај се, го молам, и се крстам над главата негова, над иконата негова.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
- Зошто се крстиш со левата, праша Роден Мегленоски. 260
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Некој страв го фаќа од пукањето и само се крсти за да стане гуштерица.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
бати пасошите нели Македонија е слободна, а народот со лева рака се крсти и се чуди што ни стана, да не се јавило некое непознато беснило што нѐ скокотка и нѐ тера на смеење, ама од Македонија еден излегол, а цел свет дошол на тепање, што не се тепаат кај нив, ама на туѓо гумно и на туѓ газ не боли толку многу, и така радоста ни беше пуста, се враќаме преку туѓа земја, првин во Варна: војска, војска нѐ опколува и еден по еден нѐ пушта низ страга, ко овци на молзење, 117
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Некои жени што береа зелје, се неправаат, гледаат во мене и се крстат. 25
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Орачите коишто се враќаа од полето, подзапираа, ги вадеа капите и се крстеа.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Всушност, тоа би било доволно да можат да го кажат она што Ацо Шопов го испеал во песната „ЈУ-Миткање“: „Пред тебе клечам како голтар/ што ти се заканува со ковчести прсти: престани да бидеш црква без олтар/ во која секој ќе се крсти“.
„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)
Така, со години, победата родена во одмазда станува дамка на совеста а поразот можел да се крсти подземен заборав.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Ќе ги исплашиш Германците со мантијата, дедо, рекол тој Никодим.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
И потоа никој од никого не можел да искорне ни пелтечав збор, никој над никого господар и секој роб на својата опачина, на својот страв дека дел од нејасна вина лежи над него.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Селските ломотливци шепотеле сешто, се кикотеле и се крстеле, но треварите станале пријатели, браќа со иста љубов кон малечките - машкото Пандило, женското Панделка ...
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Не се крстеле - ќе ја скршат тврдоглавоста на човечето во стуткана мантија и ќе ја омажат осаменицата, Доце Срменков не се стопил во капка восок за да не може да ја обогати со рожба.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Сакаше да ми каже, но што? се прашував навреден и веќе сфаќав каква крв имаме ние од Кукулино: не простуваме, тоа е нашата најголема мака што или гроб отвора или до гроб доведува.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Се крстел јавајќи на несигурна гранка и ги гледал како што можел светец од височина да гледа куп ѓаволи со крмначки опаши.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Меѓутоа, се случило на втор ден Божик да бидат близнаци, црномуресто машко и девојченце со руси коси.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Тие изгледале мудро под црните забратки, очите им биле врели од страст да победуваат. Или само така му се чинело на зашеметениот поп.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Ќе те видат и ќе излезат да се крстат.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Се собрале околу дрвото на кое бил качен и го молеле да се симне.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
И никој, ни подоцна, многу подоцна, не можел да објасни каква е таа слабост да се чувствуваат намалени и фатени во стапица на несигурност. И со надеж се крстеле.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
По оваа песна која што знаат да ја свират и потпросечните ученици во Средно музичко се крсти и најпознатиот македонски детергент.
„Филтер Југославија“ од Константин Петровски (2008)
„Мамо, мамичке, па ти навистина си спремила мусака“, со светнати очи викаше детето заграбувајќи со лажицата од гравот, гледајќи ту во мајка си, која се крстеше и се заблагодаруваше на милоста Божја, ту во чинијата.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
И веднаш заборавив како се спрема ајвар и слатко, а сторив трансфер од некој кој посветено се крсти во Креаторот во верник, ама во животот.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Каков овчар? се крстам почудена. Којзнае има ли во селото десетина овци!
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
- Сѐ може да биде, почнува тој и пред да го крене шишенцето без брзање се крсти.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
Го уловија. А потоа викаа, удираа, се крстеа.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
Непрестајно му се појавуваа слики една од друга почудни: ту го гледаше Петрович и му порачуваше да му направи шинел со некакви си стапици за крадци, коишто постојано му се привидуваа под неговиот кревет, и тој постојано ја викаше газдарицата да го извади крадецот дури и од под јорганот; ту прашуваше зошто пред него виси неговата стара риза, кога тој си има нов шинел; ту му се чинеше дека стои пред генералот сослушувајќи го соодветниот прекор, и дека постојано вели: „Извинете, ваше превосходство!“ – најпосле, дури и пцуеше, изговарајќи најстрашни зборови, така што старата газдарица дури и се крстеше, зашто никогаш не беше слушнала од него ништо слично, дотолку повеќе што овие зборови следуваа непосредно по зборот: „ваше превосходство“.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Најпосле, кутриот Акакиј Акакиевич испушти душа.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Секоја вечер се крстев за да измислам поарен живот Бев многу побожна, но никако не можев да се помирам со ситуацијата, останав страшно навредена.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Го уловија. А потоа викаа, удираа, се крстеа.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Сепак нешто станало кога веќе се решил да нѐ разбуди.“ И пак тој трепереше сеќавајќи се на зракот и на `рзнувањето и брзо се крстеше како да симува пајажеста павлака од челото: „Јас чув. Ви се колнам, јасно чув.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
„Знам да клањам“, збунето се насмевна тој. „Да клањаш?“ Кајмакамот се искокоте. „Бак анасана, а знаеш ли да се крстиш?“
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Се чудеше ден, се чудеше два, па продолжи да си се крсти пред своите стари икони и кандила да пали, криејќи го пламенчето од кодошки очи, ама кога требаше одеше и во џамијата и се клањаше петпати на ден.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Попот Ставре почна да се крсти, возбуден од постапката на мајсторот.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Тој ја отвора вратата и со десната нога го пречекорува прагот на домата наша. Се крсти пред иконата.
„Молика пелистерска“ од Бистрица Миркуловска (2014)
Баба Петра пак се крсти до трипати, станува од софрата, откај камарчето во ѕидот - со икона и кандило - зима суво стракче босилек и го фрла врз гламјата во огништето.
„Молика пелистерска“ од Бистрица Миркуловска (2014)
Да даде Господ и Богородица Мајчица, да ни се вратат - се крсти баба Петра и со раце крстосани ја кажува молитвата, до трипати ја моли Богородица Ѕвезда да се врати со мајка ѝ и момчето што го заљубила.
„Молика пелистерска“ од Бистрица Миркуловска (2014)
- О господе, што ти згрешивме... - се крстеа луѓето. - Не кревајте паника, луѓе, - викаше претседателот на фронтот Анаѓија, - Тане не е никаков стручњак...
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
Соседите што ја слушаа се крстеа: - Господе, има нешто во неа...
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
Зетовите јавнале на најубави коњи и само се крстат со старисватот и деверите, со сваќите што одат пеш до сваќата — да помогнат кога ќе се качува невестата и да ѝ се најдат.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
— И почна усрдно да се крсти и да се моли за Гуца и сите други деца.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
За неполни два три месеци ги научи напамет молитвите и, на големо чудо од отец Арсенија, почна и сам да ги мрмори во параклисот кога се крстеше и длабоко правеше по четириесет метании наутро и навечер без да се почине.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
7. НЕ СЕКОЈ ПРЕД ИКОНА САКА ДА СЕ КРСТИ - за на светецот да почне и да му се моли, некој така ќе ги стокми трите свои прсти за со туѓа ситна памет себеси да се соли...
„Куршуми низ времето“ од Љупчо Стојменски (1976)
Селаните истрчуваа, го гледаа прислужникот и се крстеа.
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
Се печеа на сонцето во жешко време, се пикаа еден во друг кога ќе застудеше навечер, се покриваа со ќебиња и мутафи кога ќе заврнеше дожд и стануваа жива вода; кога ќе заплускаа громови крај нив, се крстеа и го молеа бога да ги одминат; дење ловеа риби, ги следеа со очи облаците кои се згуснуваа и разретчуваа, го гледаа нивното престорување во некакви чудовишта и нагаѓаа ќе има ли дожд или не; го гледаа сонцето кое час се заплеткуваше во облаците, час подизлегуваше за да светне и да покаже дека е тука; ноќе пред за заспијат гледаа во ѕвездите, кои како што одминуваше ноќта, сѐ повеќе се намножуваа и стануваа поголеми и како да се спуштаа надолу; ја гледаа месечината која секоја ноќ се тенчеше и го изоструваше својот светол срп триејќи се од облаците; го слушаа секој шум на водата што во ноќната тишина јасно се разносуваше час потивок, чад посилен и по него дознаваа дали езерото ќе се вознемири или не.
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
Уште кога чу дека Луман излегол од оваа страна на планината, прв меѓу селаните се крстеше и се молеше вака: „Само, луѓе, речете тоа зло од нас далеку да биде“.
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
Толпа народ се насобра и сите го креваат показалецот на левата рака кон стаклото а со десната се крстат; па мораше и милицијата да се замеша за да го растури збудалениот собир.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Дури ни ножот со кој ја сечев зелката, за оној проклет боршч на татко ти не го бев оставила на масата туку го држев во левата рака додека се крстев.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
ТРИНАЕСЕТТА ПОЈАВА ДОСЕГАШНИТЕ И ТОМЧЕ
„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)
Како да ве искорнам! Како да се куртулам од вас! Господе, господе! (Се крсти.) Спаси ме ти, спасителе Исусе ХРИСТЕ!
„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)
Брзо излегува. Пауза. Киро брзо се крсти. Излегува.)
„Одбрани драми“ од Горан Стефановски (2008)
ЕВТО: (Зема малтер во мистријата. Се крсти. Фрла малтер врз фреска.) Мислиш?
„Одбрани драми“ од Горан Стефановски (2008)
Покриј се – буви, откриј се – муви. (Се крсти. Ја става раката на чело.)
„Одбрани драми“ од Горан Стефановски (2008)
Боже!!! А кога таа се моли, кога таа се крсти, кога таа подига очи кон небото – кога светлината сончева и светлината од малендавото маслениче и го осветлува лицето, ох, каков отсјај има сонцето во нејзините очи, а молитвата нејзина - простодушна и срдечна, нескриено вознеслива и занослива, се чини Господа ќе го симне од небо...
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Се исправи и во мигот кога почна да се крсти, сите опули, занемени и скаменети се заковаа во него.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Циљка прекина, воздивна длабоко, погледна на околу и тивко, одвај чујно изусти: - А дедо и баба и мајка и татко и сите ние рожбите нивни дома секогаш вака си се крстевме и велевме: слава Отцу и Сину и Свјатому духу и ниње и присно и во вјеки вјеков... Амин.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Молеше за здравје за сите дома и за роднини и пријатели, за бериќет и спокој, а потоа отвораше книга и вака се крстеше и почнуваше одново да се моли: - Оче наш, иже еси на небесах, услиши молитву мојy, внуши моление мое во истиња Твоеј, услиши мне в прaвдје Твоеј.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Брзо се свртеа назад, ги вкопаа погледите во сувиот ѕид налик на несмасен оџак, со по една камара од секоја страна и со главите собрани во рамениците брзо почнаа да се крстат.
„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)
И затечените старички и старчиња кои чекаат на ред да се прекрстат пред Богородица, се крстат и шепотат молитви пред да се тргне Пелагија.
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
Се крстиме и ние со неа.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Жената остана така да се крсти.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
По него се крстат сите: татко, мајка, децата... Нема лабаво...
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
И пред секоја негова слика се крсти.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Пред лебот се крстат, велам, а по јадење ги собираат трошките.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
ја знаеш приказната за штркот и штрчицата, ме прашува, кажи ја, му велам, некој ѝ ги заменил јајцата на штрчицата што ги лежела, вели, а кога јајцата се испилиле, вели, штркот видел дека испилците не се негови и почнал да ја врти главата над гнездото, над голиштарците, и само штракал со клунот, замавнувал како човек што се крсти, вели, штракал и се гледал во испилците и во штрчицата, вели, а потоа викнал и други штркови да го видат срамот, вели, и тие ја истерале штрчицата настрана и долго штракале, се договарале за потаму, вели, и после ја викнале штрчицата назад и почнале да ја тепаат со клуновите по глава, вели, так, так, так, а таа само стои, а потоа ги отепале и голиштарците нејзини, вели, ги кренале високо и ги отпуштиле озгора;
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)