Глигор будно ги следеше како гаснат шумовите и потоа се вовлекуваше под одарот на Арсо и со упорност на кртица ја прегризуваше пречката што го држеше апсанџискиот свет откинат од онаа слободна широчина во којашто луѓето ја заплеткале својата судбина во нечии мрежи и ги кинат полни со верба дека има избавување и дека сето тоа е можно да се постигне. Да се излезе од овие ѕидишта.
               
             
           
            
            
              „Пустина“
               од Ѓорѓи Абаџиев 
              (1961)
              
              
            
            
           
      
    
      
         
         
           
             
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
               
                  А јас би сакал да слезам од овие ѕидишта  по славејот што клука под стреата  по шумот на водите по ластарот на лозите  зашто уште копнежот клука и времето ме јаде  да слезам да истрчам да избегам во просторот  во просторот зрачен потопол од сето време.
               
             
           
            
            
              „Липа“
               од Матеја Матевски 
              (1980)