И покрај тоа на филмот не му недостигаат хичкоковски потези; така веќе самото ограничување на случувањето на чамецот за спасување среде море не е никаква површинска екстраваганција, туку е втемелена со типична хичкоковска драматургија, кадешто напнатоста од ширината на случувањата се пренесува во „длабочина”, во 156                                                               Margina #22 [1995] | okno.mk           заплетканите, удвоени меѓусебни односи - драматичен контраст на некој настан е           неговата сопствена темна, задна страна, а не надворешната противигра.
               
             
           
            
            
              „МАРГИНА бр. 22“
              
              (1995)
              
              
            
            
           
      
    
      
         
         
           
             
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
               
                  И покрај разновидните сексуални аномалии (егзибиционизам, хомосексуализам, травестизам, импотенција, проституција, промискуитет итн.) и различните облици на анти-социјално           однесување, Ворхоловите најчести облици на фетиш беа лицето (портрети) и машкото тело (акт), на пр. Џон Џорно во Sleep, Пол Америка во My hustler, Ерик Емерсон во The Chel-           sea girls итн., што подоцна ќе го продолжи Морисеј со Џое Далесандро во Flesh и Trash. okno.mk | Margina #15-16 [1995]                                                                      97
               
             
           
            
            
              „МАРГИНА бр. 15-16“
              
              (1995)
              
              
            
            
           
      
    
      
         
         
           
             
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
               
                  Бидејќи годините во кои се снимани овие филмови беа во знакот на сексуалната револуција, за Ворхол, како и за поголемиот дел од протагонистите кои беа католици, правењето на овие филмови и                                             играњето во нив беше еден вид ослободување                                              (Ворхол, барем, што се однесува до неговиот                                               ритуален кодекс, никогаш не се откажа од                                              својата вера).
               
             
           
            
            
              „МАРГИНА бр. 15-16“
              
              (1995)
              
              
            
            
           
      
    
      
         
         
           
             
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
               
                  Оттука не ни е веќе тешко да заклучиме дека во овие филмови вистинскиот           трагичен јунак е остарениот, галантен, но „виновен”, „негативен” татковски лик - мора           до крај да бидеме заслепени со холивудската идеологија (што Хичкок тука успешно           ја минира), ако не забележиме дека и Дописникот и Озлогласената се изградени на           контрастот меѓу „негативниот јунак”, кој е во суштина единствената човечки привлечна           личност, и „позитивниот јунак”, кој е сосема банален лик - а во тој контраст секако           не ни е тешко да ги препознаеме спротивностите меѓу поединецот на „автономната”           етика и „хетерономниот”, „кон другите насочен” поединец.
               
             
           
            
            
              „МАРГИНА бр. 22“
              
              (1995)