ние (зам.) - нема (гл.)

Вчудовидените жители забелжуваат илјади кози со нивните козари – нови регрути на работничката класа , кои настапуваат со главниот слоган: „Ние нема да направиме ниту чекор во социјализмот без нашите кози!“
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Најголемите непријатели се во нас самите. – Но ние нема да останеме со скрстени раце! – Ако решат да јурнат на козите, тешко ќе може некој да им застане на патот. – Ќе видиме, ќе видиме... – заклучи Чанга.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Нашиот разговор не можеше да се продлабочува, иако, во основа, ние немавме различни гледишта.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Ако ние немаме спутник, или електронски машини, робот-механизми или сирхорама, секако имаме друго да изложиме, токму она што го прикажуваат и технички најразвиените земји, од кои ќе може да се види повоениот развиток на нашата земја.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Така само гусарите прават! Ние немаме причина за тоа...
„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)
Така некако си думаше Владимир Набоков, подготвувајќи школско предавање за Шекспир, и тоа баш за Отело.
„Светилничар“ од Ристо Лазаров (2013)
Ако имаше повторување сетики ќе се родеше некој нов Шекспир и ние немаше цели пет века да пиеме вода од ист бунар.
„Светилничар“ од Ристо Лазаров (2013)
И веројатно ние нема да ги обелодениме нашите политички мотиви во блиска иднина со што би ги загрозиле нашите воени успеси во сегашниот момент и во непосредна иднина.“
„Британските воени мисии во Македонија (1942-1945)“ од Тодор Чепреганов (2001)
Жан: Јас сум газда, имам право на акција. (на Рафал и Скот) Што е со вас другите, ние немаме ништо со неговото убиство на Американката.
„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)
Кога ги виделе своите куќи во ново издание, луѓето бурно реагирале: „Но, ние немаме право да ги менуваме прозорите во нашите куќи.
„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)
- Па и ние нема да живееме 200 години - му реплицираше Дулитл на своето пудличе.
„Двоглед“ од Горан Јанкуловски (2011)
Ние немаме што многу да настрадаме, но Дуковци, кутрите ќе видат беља. Уште и не дожнеале...
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
ДЕПА: Море, ние немаме касмет, вака сме се родиле и вака ќе се искинеме.
„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)
- Е, шо велите, шо ќе прајме со името? Ќе го дајте? - А вие? – го прашувам. - Не, ние нема да го дајме. Име не се дава. И вие да не го дајте.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Српската влада, под влијание на една група луѓе што мечтаат за „голема Србија“… го забрани издавањето на весникот, така што ние немавме можност да ги искажеме во целата полнота своите мисли за интересите на македонските христијани”.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Ние немаме излишни народни сили за да ги принесеме на жртва за бугарските, српските и грчките интереси, зашто сегашната борба е само во туѓа полза.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Од сето горе речено се гледа оти бугарските арнотии за нас Македонците ни најмалку не се разликуваат од српските, но затоа пак нѐ чинат стопати повеќе: 1/ за бугарското име што ни го подари Егзархијата82ние ги зедовме на себе сите добрини што се врзани со него и со кои се украси тоа име во најновата историја на Балканскиот Полуостров. 2/ за бугарските училишта и бугарското „покровителство” на нашите интереси ние немаме никакво сочувство од страна на Русите, не затоа што тие ги мразат Бугарите, а по тие причини што тие толку многу направиле за Бугарите, колку за никој од словенските и православни народи: излегува оти тие и за нас Македонците направиле многу и немало зошто уште нешто да очекуваме од нив.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Ние немаме ли јазик? ние немаме ли си книги, во којто можиме да си пејме јазикот ни? нека кршат врат овија проклети грци от помежду нас, терајте јазикот им от црквите ни и от училиштата ни, нека иди повраги и безтрага, имаме си ние јазик и книга, некеме грчкото, некеме да се грчиме.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Ако не оставиме да ги осветат грчки попишта, а ние нема да оставиме, ако писмото во црквата биде наше, а не грчко, ако децата во училиштето не учат наше писмо, а не грчко, ако во општината се служиме со наше писмо и наш јазик, црквата, општината и училиштето ќе бидат наши а не грчки, вели Максим Акиноски и ја зема од скутот тутурката која на краевите и на средината е заврзана со црвена панделка.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Пред да н помилуваат, ѓаволите од занданата на островот н предупредуваа дека кога ќе бидеме на слобода, ние нема конечно да излеземе од занданата, таа ќе остане во нас.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Кога се враќаа, браќата, потпрени еден на друг и необично молчаливи, беа жолти и збунети се додека не му рекоа: „Оче Симеоне, ние немаме веќе в џеб ни скршена пара.“ „Па скршете една“ , ги посоветува. „По половина на секого.“
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
Замислувавме напад од Запад, напад од Исток, сите можни внатрешни варијанти, напади на непријатели од сите страни, макар што на крајот, како што ќе покаже блиската историја, ние нема да бидеме нападнатине од ниедна страна на светот, ниту од запад од НАТО, ниту од исток од Варшавскиот пакт, туку од самите себе, од внатре, од нашата народна армија!
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
За Ботеро, сѐ „има место да постои“, фалшивата затвореност треба да се предаде, да се отвори; потребно е таа да се покори и да ја презеде формата затоа што, како што велеше Монтењ, ние немаме „никаква врска со битието“ и, значи, можеме да го насликаме само „пасажот“.
„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)
„Но ние нема да им го дозволиме тоа! Никогаш!“ веројатно ѝ ветуваше Радуле на својата Стојна.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Откако ќе заспијат децата, би можеле цела ноќ да се бакнуваме но ние немаме време за губење.
„Три напред три назад“ од Јовица Ивановски (2004)
И уште вели дека ние нема да победиме ако не ни помогне Русија или ако не почне третата светска војна.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Затоа мораме да преминеме кон генетската неопходност, да се одвоиме себеси од нивното безгрижно лудило и отсега па натаму да ги контролираме како и останатите Божји суштества - во хармонија, братство, во нивната закана на животот.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Затоа ние, Божјите почитувачи, љубителите на мирот животот, забавата, мажи и жени, апелираме на Врховниот Суд на Универзумот, за уважување на нашите намери, за, во името на Власта на сите живи суштества кои сакаат да се развиваат на оваа планета, свечено да објави дека ние сме слободни и независни, ослободени од секаква Верност кон Владата на САД и кон сите влади контролирани од менопаузните, и дека имаме право да се групираме во групи на истомисленици, имаме полно право да живееме и да се движиме на земјата, да обезбедуваме храна со сопствени раце и умови на начин што ни се чини неприкосновен и свет за нас, и да ги правиме сите Акции и Работи што независен Слободен маж и Слободна жена можат да ги прават без да ги загрозуваат истите права на другите видови и групи. okno.mk | Margina #32-33 [1996] 64
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Но ние нема веќе да зборуваме на овој суров јазик.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Имаат простор за маневрирање, а ние нема како да се испречиме.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Кое попладне, велам, ние немаме ни свој ден, ни свое пладне.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Вие не сте способни тоа да го направите, па дури и да имате време неколку години, ние нема да бидеме живи.
„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)