Еве ја онаа долга улица што се мрешка  од ладниот повев на тихото помирено сознание:  овие мали прозорци беа полни со сон  и младо утро во гранките што се препелка  и имаше во нив очи со густа сончева прашинка  што ја постилаа штедри пред нашиот припитомен од
               
             
           
            
            
              „Дождови“
               од Матеја Матевски 
              (1956)