ДИГИТАЛЕН РЕЧНИК НА МАКЕДОНСКИОТ ЈАЗИК

Под него остана локва крв и Толе виде дека палтото на убиениот беше продупчено под двете мишки.

Со себе носам бури и насмевки Последен воз до светлиот yид спротивности кои немаат значење се случува да ја промашиш станицата тоа е дел од неоформеноста Верувам во лажни вистини сладок е крајот кога го нема и дозволувам да бидам шут добро е да имаш сопствена бездна Би создавал нашминкани прасиња а немоќта да ја криеш во џебот но тие се раѓаат такви секогаш е денот посветол од сонцето имаат стаклени очи, памучни уши држи во прегратка две птици и дрвени нозе. едната го носи гласот на стихот Сум градел и поинакви долини другата е само обична птица преплавени со отсечени јазици Два дена го сонувам патот пробиени ушни тапанчиња дел од него е покриен со сомот распукани черепи и истурени мозоци дел се губи во празнината Сето тоа го најдов наоколу своеглаво го напуштам празниот стол Во мојот, Во твојот, Во било чиј град на него останува мојата трага среде парковите без трева и земја мирис на изгубеност во етерот чуден е овој глас. среде згради и улици од бетон и асфалт. okno.mk | Margina #8-9 [1994]

Од него остана само уста што изговараше и рака што потпишуваше сѐ што ќе побараа.

Откривајќи ги старите судски списи на Битолскиот кадилак, односно сиџилите од XVI до XIX век, толкувајќи ги речиси до крајот на животот во Архивот на државата Македонија, во него остана жив и стариот османскотурски јазик со персиските и арапските примеси.

Потоа, на враќање, во автобусот, се сетив: бев заборавил да прашам каде бил бродот кога во него остана малата сребрена торбичка на мојата роднина Емилија. *** Го слушате ли и вие понекогаш бродот во ноемвриските вечери со магла?

Иако нападот траеше многу кратко, и земјата бргу се смири, светот околу него остана нереален.

Зад него останаа пет деца сирачиња, малечки, неизгледани, како пилишта голиштарци.

Не, тоа беше внатрешна потсмешливост, бесмислена и смрзната, а од неа во него остана длабок белег.

И потаму со чадор над глава, човекот со два гласа се спровре меѓу луѓето и застана крај говорникот.

Ќелавкото пред него остана неподвижен во својата ролја на историски документ.

По Војната ја почнал својата цивилна кариера, веќе со оној капитал на заслужен воин, но секогаш кај него останала една сенка, што барем половината го затскривала, како во еден сон што ми го раскажуваше Лена.

Се мачеше да го сметне од себе сето време додека продолжуваше да се мие со снегот пред вратата; се мачеше да го истрие од своето лице неговиот млак допир додека притискаше со белата грутка по слепоочниците и по густо обраснатата брада, а кога не успеа, во него остана знаењето дека вчерашниот ден мораше да ги остави по себе сите свои трагови и дека тој ќе мора нив уште долго да ги носи.

И така, благодарение на него останав жива.

Во него остана жива парцелата на меморијата од неисчезнатиот детски рај.

Мојот татко никогаш не го доживеа враќањето од егзил во својата родна земја, таа за него остана секогаш затворена.

По Визби, повеќе не го видов Јусуф Вриони, но нешто големо и значајно од него остана, се влеа во мојот живот.

Ако ја мени верата, во него остана длабоко чувство за родот и јазикот.

Зад него останаа павилјоните на затворот, со стражарските кули во дежурство и боцкавите жици по ѕидините.

Не, тоа беше внатрешна потсмешливост, безмислена и смрзната, а од неа во него остана длабок белег.

Во него остана само уште една желба - да разбере каква е таа полна воденичарска вреќа, покриена со шубара и наведната над него.

Зад него остана бучењето на дивата рекичка, старата камена воденица и чудната домашна драма на стариот.

Желбата и натаму да гледа во празното, да го здогледува таму оној кого го немаше толку години.

Сега беа живи како кај некој кој сѐ видел, сѐ поминал, а сепак во него останала желбата да живее барем уште еден ден.

Денес од него останале само пар­чиња, спомени, како овој наш куќен праг.