Колокации | Дигитален речник на македонскиот јазик

- Оваа пак ќе му дојде доак и ќе му ја скине ќелата на Селим-заптија!

„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)

Една по една се тркалаат ишарените како јаболка бомби и се редат на куп.

„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)

Не му дојде ова случајно, а поради тоа што во Боцевата берберница често навраќаше месниот уметник самоук Мишевски, носејќи го понекогаш важно под мишка и својот блок.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

Наскоро по нивното сместување му дојде на малиот писмо.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

Никогаш на него не паднал зол укор, го почитаа, беше добар човек и добар татко, имаше ќерка врсница со Богдановото девојче, а ова му дојде како болест.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

Тогаш му цитирав една мисла на Егон Ервин Киш од далечната 1913 г.; сега ќе ја повторам, бидејќи мислам дека добро ќе му дојде секому кој ќе се најде во толпа Балканци којашто пијана од евтина евролатрија ја привикува Европа во оној ист ритуален код во кој домородците во сушните периоди привикуваат дожд.

„МАРГИНА бр. 35“ (1997)

Но, тука не сме обврзани да го застапуваме ова гледиште. 60 Margina #15-16 [1995] | okno.mk

„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)

Со цел Витгенштајн да се предизвика во овој случај, доволно е да се постави прашањето: бидејќи се бара на објаснувањето да му дојде крајот, зошто да му се стави крај во мистеријата на тоа како почетникот успева да постапува на начин кој фактички се согласува со практиките на заедницата, попрво одошто тоа да се стори со помош на достапниот и добро познат комплекс од психолошки концепти кои пружаат толку моќна мрежа на дескрипција и предвидување?

„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)

Гледаше како денот полека се излачува од муграта. Му дојде в глава помислата дека долго не бил во синагога.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

Којзнае сега на кого ќе му дојде редот...

„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)

Денеска му дојде редот и на прислужникот Петре. - Кутриот, што им скривил, маченикот.

„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)

Ти се лути, велеше, шо му a наметна Ката та, ете, сега му дојде на колај да ти плати.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Сполај му на господ, белки му дојде умот да се прибере да си а гледа тајфата".

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Не му излегува од глава на чистачот на чевли на Plaza de Armas сликата на љубовниот занес на папагалите што утринава ја виде во градината зад катедралата во центарот на Лима (му дојде да ја запее онаа македонската: пилето ми пее рано насабајле, ама не ги знаеше зборовите) сетуку погледнуваше на евтиниот рачен часовник од погледот му се цедеше ту меланхолија, ту нервоза оти навистина не му беше јасно зошто денеска доцни на редовното чистење чевли господинот Хозе Марио Педро Варгас Љоса - сетики се сеќавате, тоа е оној господин со убав шешир и уште поубави очи, оној што прв го виде лудакот на балконот со жалузини над крчмата Катедрала во центарот на градот, оној што се давеше во чича и папсуваше од vals peruano кога ќе почнеа веселите карневали во Лима која веќе ја нема.

„Ситночекорка“ од Ристо Лазаров (2012)

КРКАЧ - Хорор пр.: Еден крмнак мирно си кркал кори од лубеници, додека него самиот го кркале крлежи, што и не е најважно. Во еден момент кројачот Дејви Крокет му дошол на крмнакот и му го кркнал ножот. Свињата почнала да кркори, и толку.

„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)

Првото што му дојде на ум, откако почувствува дека е спасен, беа зборовите на војводата, кој, на тргнување од Прилеп, му рече: “Внимавај!

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

Така ненадејно му дојде сето ова вечерва.

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

Потребни му беа неколку минути молчење, да се смири, да се навикне на радоста, на убавината што така ненадејно му дојдоа.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

Една овца ојагни мртво јагне. И за такви појави Бојан знаеше, па иако тоа не беше случка што треба да се радува, му дојде како најпотребна помош во една тешка положба.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

И сам се изненади од каде му дојде таа ненадејна смелост да предложи такво нешто.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

Но една немила случка што дојде набргу во истиот ден и го растажи Бојана, истовремено му дојде и како помош и како олсенување.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

- Гледај го ти него, цврст е како Јурук! - се инаетеше Бојан и удираше, удираше, решен да истрае. Тоа „јурук“ му дојде ненадејно.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

„Морам да се покријам“ му дојде мислата на која мораше да ѝ се потчини, да вложи напор и да се вовлече под чергите...

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

„Може ќе му дојде кусо кога ќе жнееме, ама ќе се снајде.“

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

И тоа се случи во еден миг, додека разговараше со Бил Девит, таа идеја му дојде многу едноставно и многу директно.

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

И токму во овој миг идејата му дојде сама од себе: Таму беа поставени петнаесет слоја цементни блокови, врз цементните темели каде што лежеше заробената сенка.

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

Во меѓувреме на Брчалото пак му дојде писмо во жолтеникав плик од Америка и, откако тој се осигури дека работите на Тумбица добро се одвиваат, пак се изгуби од Брезница.

„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)

И од што му дошло убаво, утредента се разбудил толку многу радосен што, еве, се нашло чаре за Брезница да ја остави сиромаштијата некаде зад себе.

„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)

Зашто јас него кога го зедов, кога му дојдов во куќата жена и домаќинка да му бидам, јас веднаш си го легнав умот на брашното.

„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)

Кога нему ќе му дојде да запее, тој животот не си го сака додека својата песна не ја запее и не ја допее.

„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)

Тврди дека ја има и сликата што ќе ми ја открие тајната по која толку долго трагам.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Или му дошло некако на ум дека тоа е најкраткиот пат до утехата, па побрза да ми ја соопшти оваа новина.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Вели: „Кога ќе ја видиш сликата ќе откриеш кој си“.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

И покрај волкуте надежни зборови не бев сигурен колку можам да му верувам?

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Од таа гледна точка, нашиот живот е една беспрекорно уредена нарација, расказ кој однапред е напишан, а клопчето се расплетува – кога ќе му дојде времето.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Еразмо веќе беше гладен: мислеше на јадење што добро би му дошло во пресрет на оваа планинска виулица.

„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)

Окован во своите желби да ги дофати само материјалните соништа, му дојде да граба од видливите нешта.

„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)

Ќе срипаше од постелата, ќе свикаше не баре му дошло крајот, а со крикот ги будеше и соседите кои знаеја дека Сане се одлепил од земјата, го изгубил здивот и оти ќе му треба долго време на земјичката да си се врати.

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

Том Вејтс (7. декември 1949) и Гоце Арнаудов (19. август 1954 -6. декември 2011), во возот кој кружи, дури некому не му дојде станицата.

„Најважната игра“ од Илина Јакимовска (2013)

Тоа лето, братучед му дојде од Германија по цели пет години минати таму.

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

Залудно. Зад него беше уште една непреспана ноќ.

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

Таа беше новата љубов во неговиот живот, љубовта што му дојде како изненадување, необичното пријателство што прерасна во љубов...

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

Сосема недолжно мислеше дека сите дваесетина момци кои во истиот ден дојдоа овде со него ги води истата желба.

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

И пред да знае што прави, веќе беше овде, со огромна потреба да стори нешто за да му дојде крај на насилството.

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

Костумот што не го соблече од вчера му беше сосема истуткан од долгите преместувања од една на друга фотелја додека синоќа се обидуваше да најде место кај што ќе му дојде сонот.

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

Та нели тогаш во Листра му дојде да си ја искубе брадата од ужас кога виде дека ги беа донеле јунците да ги колат во негова чест, дека го нарекуваа со името Хермесово и мислеа дека е самиот Бог што се симнал меѓу нив?

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

Му дојде да залае, да викне - марш џукело хомосапиенска - да го гризне или барем да го преплаши.

„Сонце во тегла“ од Илина Јакимовска (2009)

Оној веќаваше, оној плачеше, поземајќи ги парите од Башмајсторот, оној дури и му баци рака на Башмајсторот, беше една голема, корава рака, испукана од делкање камен и од варта, сите мислеа дека не можеше да се стори ништо, ни една трошка, поинаку; сите тогаш мислеа дека е сега готово, дека по ова на оној ќе мора да му дојде умот, а Башмајсторот ја тргна својата голема рака, помолче, помолче, а после рече: „Чуј, сине.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

До пред малку мислеше дека ќе ја сочува во себе онаа зафатеност и ќе може да ги посреди малку лостовите, со кои кога ќе му дојде време требаше да ги носи и да ги наместува трупците, намалувајќи ја нивната тежина; мислеше дека ќе најде во себе желба да ги подреди и нив така, за еднаш кога ќе биде потребно, да може само со еден дофат, со едно движење, да ги покрене и да ги намести.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Овие двајца тешко достискуваа, а нему од тоа наеднаш му дојде да почне да ги пцуе.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Му дојде сега и она тага, што требаше да му биде заедничка со неа, но која секогаш продолжуваше да останува само нејзина тага, од тоа, што таа не можеше да му роди уште некое дете; тоа лекарите го рекоа уште веднаш кога го имаа Јовко.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

И му дојде сега наеднаш, нагрвали којзнае од каде од него, чиниш се породи некаква фурија во некои неочекувани длабини од него, заедно со едно беснило, што го обземаше, заедно со она лудечка желба да се издроби во тој снег, и сето тоа полека се вообличуваше во оној лик, оној одамна сретнат и чиниш умрен со заборавот ѕидар, воскресна, чиниш сега сретнат како нешто, што се случува веднаш тука, пред неговите очи, чиниш со неговото тело, и тој набргу се најде целиот себеси сегашен во тој одамнешен лик, а неговото тело веќе сето се завитка во она, што тој отпрвин го имаше само во сеќавањето за набргу да се најде сиот, и духом и телом, понесен и збеснет во тоа...

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Беше неговиот ветер, што најпосле мораше да му дојде.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Според мене, тоа е затоа што тие читаат додека чекаат во ред, - се искажа тој.

„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)

Во коридорот, на Бендер, на заминување му дојде срамежливиот Алхен и му даде десетка.

„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)

И тогаш на Мишењка му дојде памет.

„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)

( - А што е воопшто, тоа сатира? - ја праша Преведувачот Помошничката, која си лежеше покрај него. 212 okno.mk

„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)

Ќе му дојде ли некогаш крај на тоа!

„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)

Остап внимателно го сослуша и го заврши интервјуто со зборовите: - Безусловно, ова не претставува никаков интерес за противпожарната заштита.

„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)

Шугавото старче влезе и повика: - Десет е часот, а никој од вас ништо не работи!

„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)

Потоа тој продолжи, се разбира вака пикнат во мене, да ми зборува а основно во сето тоа беше дека на работа му дошол “мојот” сосед од катот под мене и му се жалел на неподносливата врева што секоја вечер се слушала од “кај мене”, дека тоа немало смисла, дека сакал пензионерските денови да ги мине на мир со жена си, дека било мошне некултурно и непристојно од еден толку културен и пристоен човек каков што е другар ми така да се однесува и слично.

„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)

- Тоа е естетска категорија, креативна постапка и... - му одговори Помошничката на Преведувачот и го почешка по грбот, што на дотичниот не му дојде лошо.)

„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)

Ќе се раѓа кутарето. Му дошло времето.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Ми се налути што да не може повеќе. Нож и колеж. Само ја врти главата и фучи. Одвај му дојдоа козите да се смири.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

- Му дојде редот, прашува Јон и иди кон мене.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Никој не видел како Јаков Иконописец му дошол на старешината зад грб да му ги стиска плешките со три остри запци на куса јасенова вила.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Но и оној што се плаши од денот, го чека тој ден за свои тајни дела.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

А кришум поткраднувало што ќе му дошло под рака.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Се претставувало како божји пратеник и барало сѐ живо, и старо и младо, да паѓа пред него на коленици.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Инаку, ни за мангар не го бива; но зашто е голем, добро ќе му дојде на Иса да го испружи колку што е долг, така Исо ќе си ја умножи славата, без ништо да изгуби, а селаништето ќе научи во иднина да не се перчи дека нема помаж од него.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Не чекајќи да се доразбудат другите излезе во дворот за да се исплиска на чешмата, а таму му дојде Богатин.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Хаџи Ташку од порано известен од Хаџи Панови, делениците Акиноски, дека в сабота ќе дојдат потковичаните за да се измират со него, намисли да ги состави и да ги збори Иса и Лазора.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Нему, на Максима, му дојде да се расплаче.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Алија наредил да му дојде во шаторот, според една верзија се викала Анѓа, но Ѓурчин ја скрил во своето трло.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Му дојде чудна желба да остави сепк некоја трага во занданата.

„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)

Во една полициска станица за да му дојде поарно, мртов ладен си побара кафе и рахат локум из Солуна.

„Филтер Југославија“ од Константин Петровски (2008)

Едни ја исклучиле струјата во викендичката во Бестрага, а оној што чита 10 месеци му пишувал киловати по паушал и го задолжил за неверојатна цифра, па извршителот му дошол дома да му наплати со седечката гарнитура и витрината заедно со телевизорот.

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

Портретот на насмеаниот ветерански син во зелената униформа на гардискиот подмладок кој во септември треба да тргне во градската гимназија,со руса залижана коса и бледа кожа му дојде на Александар како џокер во надополнувањето на неговата приказна за ветеранската идила.

„Браќата на Александар“ од Константин Петровски (2013)

Дишејќи ги така опојните мириси што избиваа од сламарицата, чувствувајќи го нивното благотворно дејство, на ум му дојде истото вакво дишење на сламата во плевната кога како дете се разболе; бегаше од болеста што го имаше приковано за креветот во собата и одеше кришум во плевната и запретувајќи ја главата во сламата и сеното, дишеше од миризбата и чувствуваше како го закрепнува.

„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)

На погребот му дојде и Којо Пипиле водејќи го со себе и кучињата што ги размножи и тупкајќи ги по муцките да молчат.

„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)

За да му дојде умот, почесто го затвораа во една од собите во куќата, но тоа го челичеше и му ги изоструваше сетилата: се допираше со ушите до ѕидот за да слуша што зборуваат за него во другата соба: дали со ова затворање само ќе го заплашат како другпат или подолго ќе го заджат без леб и вода; дали некој од неговите домашни се сожалува на него и дали заради него пак почнуваат да се караат меѓу себе како што обично правеа.

„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)

А и одекот да си го чуе. Не како од високите згради на кои работеше во Прага и Будимпешта кога ќе му дојдеше некоја желба од детството и кога ќе помислеше на овие краишта, ќе завикаше со сиот глас, но од бучежот на дигалките и автомобилите, гласот се задушуваше и не можеше ни тој да си го чуе, а камоли да му се врати.

„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)

„Кога? Кога ќе му дојде времето?” викаше мајка му: „Место ние да му го промениме животот, тој нам ни го промени...

„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)

Понекогаш ја сонува како му шепоти на увото тивко, нежно, мило, возбудливо, исто онака како што му зборуваше во Прага, а понекогаш гласот го здружуваше со здебелениот глас на Стела, но не му шепотат, ами му пеат тажни песни облечени во црно како калуѓерки; му пеат како на гроб, како да му дошле на погреб.

„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)

А кога се сети, го стори тоа со свесен напор: мислата не му дојде сама од себе.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Сонцето биеше во нив, потта му го скокоткаше лицето. И му дојде мисла...

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Во времето кога таа му дојде до раце, Океанија не беше повеќе во војна со Евразија и тројцата мртви мажи мора да ја издале својата земја пред агентите на Истазија.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Впрочем, тој се трудеше да си ја засили значајноста со голем број други средства, имено: го воведе правилото пониските чиновници да го пресретнуваат уште на скалите, кога тој доаѓа на работа; никој да не смее директно да влегува кај него, туку сѐ да тече според најстрог ред: колешскиот регистратор би му реферирал на губернискиот секретар, губернискиот секретар – на титуларниот или, пак, како ќе му дојдеше, на некој друг и, веќе на овој начин, работата да стигне до него.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Почна селењето и ќе продолжи - никој не знае кога ќе му дојде крајот на почетокот.

„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)

Неочекувано му дојде да ја теши дека се добро ќе се сврши и дека Јован ќе се врати здрав како риба, но место таква една сувишност, праша? „Знае ли жена му?“ Таа се поттргна малку назад.

„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)

Кожата на врвот на показалецот стана жешка и отрпната додека го вртеше тркалото како ќе му дојдеше не знаејќи не ли промашил само малку пред тоа со иста комбинација.

„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)

На моето чекање на приемот во претседателската палата му дојде крајот.

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Како што чекореше тапо по чардакот, туку наеднаш му дојдоа едни познати зборови во умот.

„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)

Па и мојата сопруга Марша, му кажуваше дека, ете, ќе му дојде на гости и мајката што го родила...

„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)

Тогаш татко му дојде по него.

„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)

Гледајќи ја беспомошно, му дојде некоја тага, помислувајќи дека е тој крив за ова што ѝ се случи, за нејзината смрт.

„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)

Но на сето тоа му дојде крај, кога еднаш жена му на Оруш, случајно или намерно дојде во плевната; виде дека вратата е одвнатре заклучена, ѕирна низ цеповите и ги забележа на сеното.

„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)

Гласот повторно му дојде на Илко, стана, се разврте и виде дека не му доаѓа од дрвото, туку од некоја жена што дошла на гробиштата и плаче на некој гроб.

„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)

Најмногу се расположува кога ќе му дојде Сирин од градот - неговиот колега, кој исто така се занимава со наука.

„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)

Обрачот се приближи и до црквата каде што ги затече сите млади луѓе, жени и деца и добро му дојдоа сите на куп да не ги собираат од куќа на куќа.

„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)

Работата ја забавуваше тоа што истовремено готвев, заради Симона, зашто знаев дека тој со години земал да јаде само она што ќе му дојде под рака.

„Братот“ од Димитар Башевски (2007)

Еднаш, како дете, вели тој, кога бев во болница, во детско, на едно друго дете му дојде мајка му во посета.

„Братот“ од Димитар Башевски (2007)

Не можеше да верува дека во неговата куќа крај реката, така неочекувано и чиниш несетно, му дојде човекот што и самиот целиот живот го беше посветил на мистичниот пат на јагулите.

„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)

Велам, и му дојде време на печалба да оди, да остави некој грош на страна.

„Печалбари“ од Антон Панов (1936)

ЈОРДАН: Сакал така, од чиста милост, да му дојде Симка.

„Печалбари“ од Антон Панов (1936)

Турски офицер на 1.000 души аскер биро — јуначе (Ајде, биро бе — ајде јуначе бре) бити-вајда — се стори, беше работа благота — млечни производи: сирење, маст, урда бобовица — прат ргав качење бојов — еден дел од везот на женска кошула на долниот крај одѕади болка — Во овој случај жената Стојова не ја бива за ништо бонгур — крупно мелена пченица место ориз бош — јалов брези магарици — во см. видни, утледни, во нив секој ќе се загледа бришалче — шамивче за нос букаре — дрвен сад за вода буле — кравајче, малечко лепче бутурисан — поттурнат, прекаран вапцима — бојадисано предено варија — специјален турски жандарм што ги брка арамиите веда — вештица везотница — везана кошула, саѓија велјо — големо велја среда — среда пред Велигден верушки — вериги. синџир на кој се обесуваат котлите да се топли нешто на нив виа — 1) овие; 2) брза (Имам виа работа — имам брза работа) вијам по дирата — ќе му ја барам дирата, трагата со жал; ама нема да му ја најдам вит — неповрат, далеку, неизмерно далеку владичката — за секое венчање зетот плаќаше во турско време 1/2 лира за владика влачи — овде: си го чука умот ваа — оваа вов'чам — ќе се ослободам, овештам воденик — штица на која се клаваат садовите со вода, букарот, ѓумот и бардаците вој — овој волеса — бива (не те волеса за ништо — не те бива за ништо) вра — врав, снопје насадени на гумно за вршење вратика — горска миризлива трева врзана коска — зрела особа, на време вурдук — цигански шалвари вутно — предено за унечки-фути вутче — уничка, престилка гаглак — слабуњаво дете, рахитично галати — псуе галиба — ама, ете, тукуречи голтарачка —гола, сиромашка грабенко — детско или старска боравена кошула, не алова, црвена гребнарка — направа за влачење каде се клаваат гребните грепка — брнка од дојка грниче — шамивче за на грло, на гуша грувам — ќе работиш што си се нафатил иако не ти е пријатно гушале — шамивче за на гуша да ги закрива градите оти кошулите на Мариовките се многу отворени и без петлици давија — тужба далак — болест (далак) дамка — жиг по дрва или стока дартма — крпа за лице бришење даше — јагне домашно кое обично девојчињата го пасат летно време двајстипет — кове од тенеќија од 25 драма декика — минута декцан — мил, добро му дошло што е дошло декшава — согласен, пристанува дели — нешто се разликува од другите дерт — болест по децата дечуманец — дечиште дизг (ск) — специјален тас во црквите на кој се собираат пари дип — сосма, веќе диќел — железна алатка со два рога за копање лозја, градини доде — даде, цеце (сестричке) дојница — овца на која јагнето ѝ е умрено докца — дотера (што те докца — што те натера да го направиш тоа) дореда — идниот пат дос — другарики достур — достаточно, доволно драк — долго танко дрво за сушење алишта (прат) дркул — старец дробни работи — утробата. цревата, дробовите и срцето од заклано животно дуда — име на девојче додека не е крстено дупкар — човек што наоѓа што бара душогубие — злочин со убиство ѓрпам — шетам, трапам без цел ѓувезно — темноцрвена боја (предено, каделка) ега — де, а де едноногиот — ѓаволот елбете — сигурно, наравно ешта — апетит, волја земник — визба зерем — значи зилјатарка — завидливка злов — лут, опасен, лош ѕверам — гледам во некого или во нешто со алчност со пари на синџир или подврска ѕидиница — урната куќа од која стојат само ѕрнѕурки — накип ѕрцки — очи изведит — строен, висок извреснам — искочувам.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Кога му дојде мисла оти покрај жена може да го обрадува и со некое детенце, за малку што не рипна од постелата да го зграби дедот Петка и да летне, да ја земе Доста и да се најде дома каде ќе го гледа тоа дете, ќе го хране и подига, ќе биде и тој татко како сите среќни луѓе, ќе се радува на тој негов створ и ќе умре на неговите раце.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Ристе му нададе по капата и нему што му дојде в уста.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Баш нешто размишљам, ако детето твое се изнервира и му дојде да скрши џам у школо (као што тоа го праеле неговите претци), треба да иде у специјализирана радња и да купи 6 камења за 3$, измиени и спакуeни у вреќичка со пластична ручка...

„Тибам штркот“ од Зоран Спасов Sоф (2008)

Дали си мераклија на собирање печурки, шумски јагоди и боровинки? А можеби си и неустрашив ловџија на кој му дошло преку глаа од тепање зајци, еребици и препелици.

„Тибам штркот“ од Зоран Спасов Sоф (2008)

25. НА СВАДБАТА ЗГОРА И АРАЧНИКОТ МУ ДОЈДЕ - оној службеник ревносно што собира наем, а, пак, јадењето, пиењето и свирките тој ден ги пресмета во тефтерот за доживотен заем...

„Куршуми низ времето“ од Љупчо Стојменски (1976)

И на ова неприродно, идеолошко братство му дојде крајот.

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

Им објасни дека тоа ѝ го сторил светецот за да ја казни, зашто на некој од манастирските орачи кога подлегнал да преспие на нивата, му дошла таа и му го изела едниот вол; се исплашил тој и отрчал кај свети Наум и му кажал плачејќи; тој му рекол да се врати на нивата и таму ќе ја најде мечката впрегната во јарем.

„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)

- А потоа почна и да објаснува: она, што го рекол, му дошло онака, случајно, без преднамера но и без објаснение дури и за него самиот.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

„За разлика од кај нас во градот, овде вистински владее, оној, како што го викаат, Снежник“, му дојде наеднаш, или успеа да го откорне од некоја далечна бразда во главата името на месецот што неговата тетка Боса посебно го почитуваше.

„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)

Со него одиме од село во село, од град во град.

„Последниот балкански вампир“ од Дејан Дуковски (1989)

Малку е чуден.

„Последниот балкански вампир“ од Дејан Дуковски (1989)

Се азландисуел и зевзечел дур чекал да му дојде памет.

„Последниот балкански вампир“ од Дејан Дуковски (1989)

Памет не му дошол.

„Последниот балкански вампир“ од Дејан Дуковски (1989)

Секому радост му дошло оти Аџи Силјан си дошол и отрчал да го види и добре дојде да му рече.

„Силјан Штркот“ од Марко Цепенков (1900)

Сите млади коњарки беа дошле во дворот од Силјана за да ја гледаат радоста; сите се радувале и се веселеле; само Силјан штркот стоел на таткова си куќа омаудрен со главата в земи, од голема жал што му дошла, дека ја гледал од сестра си свадбата.

„Силјан Штркот“ од Марко Цепенков (1900)

И таа оттогаш не му дојде.

„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)

Така на Есхил, синот на Еуфорион, и првиот од големата тројка, смртта му дојде од небото, ширното небо што толку го почитуваше.

„Младиот мајстор на играта“ од Александар Прокопиев (1983)

Мирко слушаше под масата и солзи му дојдоа на очите.

„Раскази за деца“ од Драгица Најческа (1979)

Е, море, Јован, командире мој. Ние сме едноселани, а ти ме праќаш таму.

„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)

Чизмите, Сотире, коланите, Сотире, брилјантинот, Сотире, јајцето, мајката твоја, е тврдо, а сум ти рекол да биде меко, и на човекот му дошло преку глава и му го попарил скутот со жешка вода небаре котлето му паднало од раце...

„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)

Две полутопкасти лушпи се лизнаа од тоа чудовишно лице, но истовремено се појавија нови - нова маска!

„МАРГИНА бр. 21“ (1995)

Секој психијатар со минимум искуство знае дека тоа е невозможно, такашто, кога некој ќе му дојде со такви симптоми, тој не дијагностицира шизофренија туку хронична вознемиреност и слично.

„МАРГИНА бр. 21“ (1995)

Затоа денес е невозможно да се направи епидемиолошка студија за бројот на излекуваните од шизофренија.

„МАРГИНА бр. 21“ (1995)

Ете, на пример, да речеме, во еден случај, славниот рицар на вистината, господинот Јанус (член, инаку, на тајните Сили на Доброто) се обиде да ги провери двоумењата; и така, во првата згода кога на господинот Јанус под раце му дојде господинот Дипигус, 86 Margina #21 [1995] | okno.mk се случи тоа: Јанус ја истрга маската од главата на Дипигус!

„МАРГИНА бр. 21“ (1995)

Тогаш Тефик пак ќе му дојдел и ем ќе го претепал ем пак ќе добиел работник уште за некој ден.

„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)

Ама на Митрета му дошло до тоа смешка да чуе и ништо друго.

„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)

Некои ја примаа оваа порачка молчешкум, други изгледаа пропаднати од недоумение кај да најдат пари, а неколкумина попладнето на деда Бошка му дојдоа дома да го молат да му рече на арамијата да им се смилува, да не им сака, зашто немаат од каде да најдат.

„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)

На Пецета му дојде да спрсне да бега, но брадјосаниот го џапна за рака и го седна на гуњата до себеси сѐ држејќи го со едната рака поклопен.

„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)

И самите можете да си замислите како изгледал кога му дошол до ушите ваков глас.

„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)

Но кога мајка му дојде, веќе ништо не се случуваше.

„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)

На нашето чекање му дојде крајот. „Смит, врати се!“ Брзо.

„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)

Се прашував: каква врска најде помеѓу бувтањето на кофите и гласот на трубите, и од каде му дојдоа на ум цвеќињата?

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

Дури и денес, кога веќе се затвори и книгата на неговиот живот, кога на сѐ му дојде крајот, можам да потврдам оти ниту една од неговите прелаги, а и да не ги спомнувам неделата, животот не втаса или не сакаше да ги осуди.

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

За тој ден Иван Степанович смисли дека не би пиел не затоа зашто не сака туку божем бидејќи не смее!

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

Огнен со нестрпливост чекаше да му дојде пубертетот.

„Прва љубов“ од Јован Стрезовски (1992)

- Море, умот нека му дојде, - чкрташе со забите татко ми.

„Прва љубов“ од Јован Стрезовски (1992)

Беше раскрстил со тоа дека езерото нема да го види, барем додека е жив, па и од таа страна Детето му дојде како утеха.

„Пловидба кон југ“ од Александар Прокопиев (1987)

Но му дојдеше ли писмо од дома или од неговата саканица Царјанка, му јавија ли дека има свадба в село, ум немаше во главата; како зашеметен, како споулавен шеташе низ касарната; ниту му се јадеше, ниту го редеше на ум она што му го зборуваа на вежбите.

„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)

Ајде, ајде, што чекаш, ми велеше тој, а јас станував и го пуштав првин него, но тој велеше дека му дошле до нос тие работи и дека сега задоволството му е во гледањето.

„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)

По смртта на сликарот Столпник, во неговата куќа луѓето ја најдоа последната негова слика: неколку муренкови стебла излезени заедно од земјата од еден ист корен, од едно исто 'ртиште и плодиште; додека излегувале од земјта, си давале сила едно на друго, си помагале, а потоа секое на својата судбина се препуштало: едното: напинајќи и грабајќи ја лакомо височината, се истенчило, се искривило, како змија фатена за опашка; гранките му откажале во овој тежок напор да го следат, и тоа, полека, болно, се превиткува надолу и тоне со главата кон земјата; под вратот има заглавено висока потпирачка со чатал што не му дава да се скрши и струполи на земјата; но сето тоа е така болно и тажно штом тоа самото не може без потпирачка да се додржи; другото: робувајќи им уште од излегувањето од земјата на многуте фиданки што лакомо наудриле од него како човек со многу пород, и грижејќи се за нив да порастат, да се здебелат и рашират, постепено станало нивна жртва; тие, не мислејќи на него, се туркаат меѓу себе, грабаат од просторот, се надвишуваат меѓу себе, не водејќи сметка дека еден ден од тежина или од силен ветар, ќе се струполат заедно со тоа мајчинско стебло што им дало живот и повеќе никогаш не ќе кренат глава: ќе умираат постепено и ќе се сушат на урнатиот стеблак; трето: или по сој или така му бил благословот: кога му дошло време за плодење како господ да му се распашал: преполно е и се крши од плодови; капи благ сок од муренките како на доилка кога ќе ѝ надојде млекото; пониските гранки од тежина се спуштаат до земјата и се потпираат да си го намалат бремето; четврто: уште од раѓањето анемично - и до крајот на животот анемично; што можеле другите да му помогнат, му помогнале долу под земјата во времето на 'ртењето и пуштањето на корења; а згора: секое со својата среќа и судбина живее, како птиците кога ќе пркнат и ќе го напуштат седелото; околу него има мала оградичка од штички што го штити да не се чеша стоката од него или да го гризе; кога еден ден ќе се исуши, ќе остане така заградено со штичките како споменик: ако од него избијат нови фиданки, тоа ќе бидат посмртчиња кои одново ќе започнат борба за живот; петто: препуштено е на судбината и на бога: здраво-прездраво е родено, пркнато над земјата, а веќе едната половина му се суши; стои како човек парализиран на кого само едната половина му е подвижна; прави напор да расте и да ја влече со себе и другата половина што му стои како мртовец врзан за плеќи; најтешко му било првите години додека свикнало на тој напор и на тоа проклетство а сега просто ѝ е препуштено на судбината; она шестото, седмото, осмото, што откако излегле од земјата, помислиле дека сè можат и сè е нивно, живеат двоен живот; двојна среќа имаат: на едни сè им е едно во кој правец ќе се развиваат: нагоре, надолу или настрана; не размислуваат ни како да ја оформат својата крошна за подобро да се заштитат од ветриштата и снеговите; не се грижат и не размислуваат дали некој пред смртта ќе им стави потпирачка под мишките или вратот за да не се струполат притиснати од својата негрижа, или дали по својата смрт ќе остават потомство; се шират и живеат како што милуваат.

„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)

Тој ја напушти стражарницата и му се врати на езерото без кое не можеше: ги оптегнуваше мрежите на диреците крај куќата, ги чистеше од тревје и алги, шеташе со прстите по нив како по жици од харфа потпевнувајќи си; кога ќе му дојдеше дремката, легнуваше на песокта крај езерото, и додека тоа тивко, како некое жужаленче жужаше на песокта, тој тонеше во длабок сон; спиеше сѐ додека на зајдисонце не му затропаше добитокот што идеше од пасење и навраќаше да се напие вода; а кога ќе легнеше поднапиен, тогаш ни тапани не го будеа; стануваше кога некој од домашните ќе го растресеше.

„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)

Така и Полин: едниот ден го избрка Профим, другиот ден пак му дојде влечејќи се со носот по тревјето како крава кога пасе.

„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)

Тоа е сè што може човек да забележи гледајќи ги стеблата.

„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)

Кога ќе му дојдеа пријатели дома, ќе им речеше ѓаволесто: „Денеска не мислев да пијам баш - но ќе се кандисам за атерот ваш...“

„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)

Кога, откако убаво се раздени, на ова место му дојде смената, тамам тргна да се враќа кај другарите кои не беа на должност, од влезот на училишната зграда излезе еден милиционер.