ме (зам.) - испрати (гл.)

Ми даде една кутија „карелија“ и ме испрати неколку метри со зборовите –Бесвина се испусти, нишчо не остана од селото... до скоро некој камен од црквата имаше останато, ама и тоа се витоса...
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
Зар апсурдноста на повикот од еден државен систем со кој не се идентифицирам може да ме регрутира и да ме испрати на фронт каде ќе ми ги истурат цревата за цел која ми е далечна колку и септичките јами во некое од предградијата на Рио де Женеиро, може да се нарече морален, а моето дрогирање да се оквалификува како неморално?
„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)
Мајка ми разбра дека Наполеон е отруен и ме испрати кај мајсторот во слаткарската работилница по млеко.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
Од многуте размисли што ги беше изврзал во реченици мислам дека посебен впечаток ми остави неговата констатација дека сите аргументи што ги согледал откако внимателно го разложил до најситни детали мојов случај констатирал дека сепак станува збор за заговор со обид да се дискредитираат моралните квалитети на наш висок раководител.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Ова објаснување го поврзувам со последното испитување што се случи утринава кај иследникот Кожинката.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Ѓурчин ме испрати да бркам некои луѓе во рудникот.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
-Тој ме испрати да ве доведам.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
И затоа, според неговото мислење, после толкавиот труд вложен во сериозниве иследувања, некои нови погледи на случајов му се чинеле најблаго речено, избрзани и неаргументирани.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Докторот Мев широко се насмевеа, „кафенцето беше по мерка“, додаде и ме испрати, мавнувајќи ми со рака.
„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)
Не можеше ниту да ме остави сама со Ели во таква положба, да потрча по лекар, ниту пак да ме испрати мене сама по него. Ѝ стави топломер.
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
Капетан Мирковиќ, едно-две, ќе ме испрати во Воден за да купам нешто за јадење, за пиење, за светење.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Ги познав домаќините што ме испратија со свое колило по лесновски камења.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Врз една куќа лежеа на парче зелена светлост од месечина здрвени трупови. Мртво се клештеа.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Кај вас, во Потковицата, ме испратија Ончевци, (делениците Акиноски кои живееја во Солун по стрикото Максимов Онисми, нагалено Онче, се викаа Ончевци и таму, во Солун, го држеа Бошњак Ан), тие ме испратија кај своите деленици во Битола, а тие овдека, на Имотот, за да го засолнам чупалево.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Да беше некој друг, ќе те изгореше“, ме испрати пријателчето.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Тој ме предаде на еден борец и ме испрати во едно блиско село до нашето, кај негови роднини.
„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)
Молчалива дотогаш, ламбата ме испрати со свои зборови: Таванов сешто зборува и ме изморува.
„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)
Пред насобраната толпа стоеше Водомар, брадестиот осаменик од шамакот крај езерото,огледало на сонцето и месечината.
„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)
Таму неволно ме испрати одвај чујна и здржана пцовка.
„Ниска латентна револуција“ од Фросина Наумовска (2010)
Арафат ме испрати до излезот на резиденцијата крај која имаше засилено обезбедување.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Макар што во дипломатскиот кор циркулираа непотврдени информации дека наскоро во Картагина ќе се одржат првите американско-палестински разговори, како вовед во палестинско-израелските разговори, настојував да го совладам во себе поривот на вообичената дипломатска индискреција...
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
До таму, до Самовилската ливада, до Пелистерските очи, ме испрати Ѕвезда моја...
„Молика пелистерска“ од Бистрица Миркуловска (2014)
Вчеравечер уште беше рано Низ калдрми тргнав пеш по градот Та здогледав едно купче збрано Деца, кај цртаат плочка Недалеку од плоштадот Ме понесе патот кон чаршија На мостот лошо реконструиран Човек ко мене пензиониран со жената стојат од каршија Ги поздравив и ми возвратија А кучиња скитници пријателски До следниот мост ме испратија
„Сите притоки се слеваат во моето корито“ од Марта Маркоска (2009)
Ќе седнам јас таму, ќе се поздравам со Лена, а тој гледа да ме испрати.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
Ако милуате сете четворица, јас су решил да си а посина Нешка и дури су жив да ми биде моа и да ме испрати кај татка, мајка и кај моа Велика.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Ова ми го рече Ѓорѓи Смокот пред да ме испратат овде!
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Наеднаш жената која одвреме навреме заличуваше на тетка Боса ги приближи усните до моето уво и тихо ме предупреди: - Внимавај! Внимавај!
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Чувствувам потреба и јас да спомнам кој бев и која беше мојата вина за да ме испратат дури овде, како што обично велат: неколку катови под земјата?
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Мислам дека сигурно му беше објаснил дека неговата дисциплинска финта, да ме испрати во Рокет****, не беше баш решение...
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Ги купуваше сите постепено...
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
„Кралевите на педалата” и „Кралевите на авијацијата”...
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Ми даде лажица во рака и ме испрати кај соседите да земам сол не знам.
„Одбрани драми“ од Горан Стефановски (2008)
Потоа ме тргнаа од таа задача и ме испратија во Отешево.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Таа ме испраќа со тивка загриженост која ја сокрива во себе.
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
Татко ми ме испрати до лифтот и ме охрабри со потчукнување по рамото.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
Се сетив на оние криминалистички филмови што сум ги гледал на телевизија, а никогаш не сум ги догледувал докрај зашто, секогаш кога станува највозбудливо и најстрашно, мајка ми или татко ми ме испраќаат в кревет со објаснување дека филмот не е за мене.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
Беше кај ужина време и дедо ми ме испрати да донесам дрва од под тремот.
„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)
Најмногу сакам да ме испратат во Костурско.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
1. Во месец јануари ме испратија во Битола.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Го замолив типот со полните усни да ме испрати до дома.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)