Повеќето од тамошните типови беа кул - и освен вообичаените шеги и хистеричната           насмевка ништо не се случуваше - но Ингрид Суперстар постојано одеше пред огледалото,           го прекриваше лицето со рацете и почнуваше да халуцинира, и тогаш потполно откачуваше           и почнуваше да плаче и да зборува „толку сум грозна”, и тогаш сите ги вадеа своите курови           и зборуваа од стомак, за да изгледа дека не зборуваат тие туку знааете веќе кој, и тогаш           ја тераа да зборува со „нив” - тоа секогаш ѝ го поправаше расположението - но тоа ѝ го           привлекуваше вниманието само неколку моменти и тогаш мораа да смислуваат нешто ново -           изгледаа како куп очајни бебиситери кои безуспешно се обидуваа да го утешат расплаканото           дете.
               
             
           
            
            
              „МАРГИНА бр. 15-16“
              
              (1995)
              
              
            
            
           
      
    
      
         
         
           
             
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
               
                  Мо,           тапанарката, беше толку слатка и срамежлива што не ми беше јасно што воопшто бара таму.
               
             
           
            
            
              „МАРГИНА бр. 15-16“
              
              (1995)