Колокации | Дигитален речник на македонскиот јазик

- Рајчани е полно со Германци! Бегајте! – им велеа луѓето...

„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)

- Да си ги труете децата, им велам.

„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)

И фала Богу се досетив. Им велам: - А не е ли подобро Европа да ви ја донесам тука, - им велам иако можеби тоа е уште потешко.

„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)

-Луѓе, што правите, - им велам.

„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)

- Побрзајте, ви се молам, - им велам на жените.

„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)

- Затоа сте господа бре, им велам. Пак не разбираат.

„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)

- Сам побрзо и подобро ќе си ја свршам работата, - им велам.

„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)

- А, тоа не, - вели Сатирот. – Во вашите работи јас не сакам да се мешам, - им вели и си оди.

„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)

Затоа ние имаме чист воздух, им велам. Не разбираат.

„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)

Додека копачите мислеа што да се стори со влечењето на земјата горе, човеков им вели: „Кај Гадафи, во Либија, кога копаат бунари, кофата со земја ја влечат со магаре!“

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Јас им велам“, рече Пере, „тоа не е ваша работа или, еве да речам, наша работа, тоа си е, велам, нивна работа, кога ќе дојде и како ќе дојде, и во какви односи се“.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

- Поскапи сте од лани! - им велам. На оваа забелешка не ни одговорија, се правеа како да не нѐ разбираат.

„Патувања“ од Никола Кирков (1982)

На ова место Холанѓаните ги предупредуваат гостите и со извесна гордост им велат: „Ете, од овде нивото на земјата е пониско од морето“.

„Патувања“ од Никола Кирков (1982)

Тие едно - а јас друго. Прашуваат за ова, а јас мислам, мислам, па им велам инаку ...

„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)

Борина во таквите случаи не се клава да не светни куќата и да ги види некој од баџата, оти за дупките Митра се погрижи та одамна ги затна со крпи: „да не ѝ дува северот“, — им велеше на жените, кога ја прашаа што толку иззатнала.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Големите облаци отсекогаш биле разнобојни како фустаните од алпака, како постелата на Апу од кого душа си немаат ни снежните заклони, ни брзите реки кои се прават наглуви кога им велиш да запрат малку.

„Ситночекорка“ од Ристо Лазаров (2012)

„Што им велиш на пеперугите на твоето рамо кога ќе заплачат?“

„Посегање по чудесното“ од Србо Ивановски (2008)

И колку ти е кешот во џебот, толку ти е умот во главата“, им велеше тој на брезничани.

„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)

И уште нешто се случи, што не можам да го заборавам.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Им реков дека беа исти и со мојот син Иван во растот.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Оние што доаѓаа бараа да ја видат неговата одаја, и неговите шејови, а јас им велам дека во одајата има само една преслека од момчето, другите алиштенца се од мојот син Иван.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Море, кој Анѓеле им велам?

„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)

А водата, - им велам, - послатка е од лимонада.

„Маслинови гранчиња“ од Глигор Поповски (1999)

- Наблизу има чешма, - им велам.

„Маслинови гранчиња“ од Глигор Поповски (1999)

- Да седнеме, - им велам, - па ќе ви раскажувам.

„Маслинови гранчиња“ од Глигор Поповски (1999)

Бошко ми е најдобриот ученик во одделението, - им кажува таа на децата и им вели да ме имаат мене за пример.

„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)

Мачорот убаво се намести а Бошко почна да му раскажува: - Ги крева учителката децата едно по едно и им вели: „Васка Петрова, слаба си, вели, Митко Пешевски, подобро да учиш, Димко Арсовски добар си но можеш и подобар да бидеш, и ги крева така учителката сите деца и на сите по нешто им вели. Најпосле го изговори и моето име: „Бошко Стојчески, вели, - одличен.

„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)

Но одеднаш Неда истрчува горе ко елен, народот гневно го кори: - „Ој, орачи, мажи, не тажете вие! - им вели ! слушајте што ви се збори!

„Сердарот“ од Григор Прличев (1860)

- Јас соудрузи есенбаци – умилно им велам и им ги полнам чашите – јас сум мирен, чесен и гостољубив граѓанин и многу сакам да им помагам на сите кои имаат потреба од помош.

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

А тие, итроманите, распрашувани од Преспани за тоа каде им е стоката, им велеа гајле да не берат зашто сега е во сигурни раце и ќе им се врати кога на Грамос нашите ќе му го скршат вратот на непријателот и сите ние ќе се вратиме дома.

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

А јас на сите им велам – кој сака здравје да доаѓа тука, во Преспа.

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

- У што сте нетокму – им велев – а бре јас секој ден се женам и се уште не ми се здосади...

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

Мислеа или така им велеа да мислат?

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

А кога се соочувам со нивните апсурдности – им велам дека тоа се глупости.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

„А ете, јас сум слушнала дека најголем дел од копитарите, ако не го излижат малечкото веднаш откако ќе го родат, ако не го обележат со својата плунка, со тој знак кој ним самите им вели: ‘Ова е мое, ова сум јас,’ тогаш го отфрлаат новороденото.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Тоа ќе се влече по нив, ќе моли да цица, но мајката грубо ќе го оттурне. Ќе го осуди да умре од глад.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Да, токму тоа им го велам.”

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Велат дека таму понекогаш внесуваат луѓе во простории во кои им велат дека ќе се тушираат.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

И таму вистина има тушеви, ама како маска.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Србите сакаа да ги направат Македонците да им служат на српските интереси, т.е. самите да се мислат и на своите сонародници да им велат дека се Срби.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Можеби мнозина ќе се запрашаат: 1) ако досега комитетите имаа играно двојна улога: на Бугарите им имаат велено оти Македонците се Бугари и еден ден Македонија како и да биде ќе се соедини со Бугарија, а на европејците им велат оти тие бараат автономна Македонија само за Македонците, оти немаат никаква мисла за соединување со Бугарија, тогаш од каде јас знам оти комитетите ја лажат Бугарија, а не Европа?

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

А кога им велите: штом востанието е општо од сите македонски народности, тогаш зошто Комитетот заседава само во Бугарија, а не и во Србија, Влашко и на друго место, тие одговараат вака: Од тоа што комитетите заседаваат во Бугарија погрешно е да се прави заклучок дека македонските комитети се бугарски; за македонските комитети Бугарија не е ништо повеќе од една држава што им укажува гостопримство на Македонците и им дава слобода да работат слободно до колку таа работа не ѝ нанесува штета на државата, т.е.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Шчо ќе чинам, как ќе чинам јас вака?

„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)

Се наватиле сите оро да играат околу деда аџиа и еден од постарите стаори им велел тивко, како со песна: - И играјте, браќа, оро, ама и на дупки гледајте!

„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)

А тој, сиромах, им кажвел како шчо била вистината и им велел: - А бре, братја, денеска, бидвеешчем си јас на орање, дојде оваја, ми донесе ручек и дури јас ручав таја ми поора; а ораешчем во браздите најде три - четири риби.

„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)

Навистина, господ да бранит од женска белја!

„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)

„POP-UP“ ОГЛАСИ

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Овие огласи (како што името им вели) буквално скокаат од магазинот што го читате!

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Првата го смести меѓу кориците на магазинот целиот свој нов управувачки комплекс, комплет со кулата и покривот, а вторава компанија тродимензионално го „огласи“ својот најнов компјутер.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Мојот дом е меморија е текст е приказна 43 Насловот на мојот текст, “Децентриран Дом”, е рефлексија на вашата тема (им вели волкот на прасињата фатен во сателитските микрофони на ловецот кој на своите многубројни екрани посматра...).

„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)

- И Силјан Коларов се одликува со железен крст, ми читаат, а јас им велам, благодарам дека не добив дрвен.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Само нашите глави уште не се сигурни, им велам.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

За мене веќе нема место на земјава, ќе им велам.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Повеќе да сркаат грав. А ако сркаат повеќе грав, пак ги удираш по рака: - Јадете и од лебот, ќе им велам, што сте се навртиле само на гравот, ќе им велам.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Офицерите, велат, офицерите ни велеа дека тие јаделе живи луѓе. - Не плашете се, им велам јас, вашите глави се сега посигурни.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

- Така од нешто, од ништо, им велам и ги пофаќам по косата, по обравчињата, а за Водата и за големата дупка во гумното не им кажувам.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Чако фрла загребиње и ги прилајува џандарите, јас го карам кучето и им велам: не ве познава.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

- Капинке, мори, Ѕвездане море, велам, што правите прав јас да се направам; што горите на сонцето, им велам.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

И пуста јас, дали било тоа јадење?! Ако јадат повеќе леб, ќе ги удрам по рака, и ќе им велам помалку да јадат леб.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

- Еве, на, им велам на луѓето, поделете го за душа од децата.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Ајде, ќе им велам, порачајте ме и земете ме.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Го нема. - Ќе најдете други, им велам на луѓето, зар малку кучиња има низ селово. 129

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Господ ме спаси од дрвен крст, па не сакам ни железен, им велам.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Ако сакаме да се спасиме од напаства и ако сакаме да ни ги пуштат луѓето од затворите, мораме да влеземе во колектив, им велеа.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Главите на сојовите како пристигнуваат така им велат Добар ден, првин на Јосифа и на Лазора, кои седат, а потоа и на придојдените, кои не седат - свртени со лицата спрема прудолу, спрема Градишки Пат и спрема Имотот, стојат и чекаат да дојдат имотските луѓе, а со нив и Максим Акиноски.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Имотските луѓе, кога пристигнуваат, сите наеднаш и на сите наеднаш им велат Добар ден а Максим вели уште и Седнете, луѓе.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

„Сè што тој ќе побара од тебе во постелата и околу неа е најубавото што може да ти се случи... и не само ноќе“, им велат некои мајки на ќерките... понекогаш.

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

“ им велиш на мама и на „тато“.

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

Таа принуда за Ренан ја претставува најголемата срамота на анексијата и нејзината најмачна политичка иновација: „Човекот нема право да оди наоколу и на другите да им ги мери черепите, па потоа да ги фаќа за гуша и да им вели: „Ти си од нашата крв, ти ни припаѓаш!“.

„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)

На игранките доаѓаа некои беќарчиња и бараа да се запознаат со мене, а јас им велев – не ширам познанство.

„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)

Тие веднаш дојдоа, а јас насмеана ги дочекав и им велам – повелете, еве сега ни се роди бебе па да ве почестиме со кафе за новиот човек, машко е.

„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)

Но Мил им велеше на луѓето: - Не голтајте апчиња, зашто ќе станете имуни, та после ништо не ќе ве заспива.

„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)

Да бегаме што побргу, - им велеше Тане на селаните. - Не знаете што значи вулкан.

„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)

Им велеше: Има една латинска поговорка која вели: ”In metu, ocali Laxaht et cor premit” (Во страв очите се шират, а срцето собира).

„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)

А тој им велеше: многу работи што некогаш се сметале за невозможни денеска се стварност...

„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)

- Тврдењата ваши не важат, - им вели матичарот, - важат документите...

„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)

Но стравот му попушта, кога шоферот го запира автобусот, и кога на вратата ги пречека еден водич и им вели: ”Добро дојдовте во Помпеја...“

„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)

Ми треба некоја пара за мастраф на куќата; нема од друго место од каде да се фати – им велеше Даут на колегите и ги фалеше воловите: – Не се волови – ангели, што ги викаат каурите.

„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)

– Ако имаме касмет да стигнеме до него, колај ќе ја разбистриме сета работа – им велеше попот на другарите -ама не верувам. Не нѐ остава тој пес кадијата; ќе нѐ расипе уште во Прилеп – со право се плашеше попот, знаејќи го свирепиот карактер на прилепскиот кадија.

„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)

Затоа, во својата очаеност, мажите им велеа на жените: Жено, ако друго немаме, барем деца имаме.

„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)

После, валканите, а најверојатно и вошлосани алишта, пикнати во една торба, им ги давам и им велам Ако не ги попарите веднаш оставете ги надвор! и таму на дневната светлост, мислам Лена, фрли поглед и во мојата коса.

„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)

Ти било тешко сега со пиленцава околу тебе, а? А шо им велеше вадин на Чана и Митра?

„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)

Внимание, им велат јагулите на луѓето, сталинизмот и неговото слепило залудно се повлекоа, вие продолжувате да правите грешки, вашите активности му се закануваат на целото езеро ако набргу не се измените.

„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)

Барем така им велеше на тие што даваа пари, а посестримите ги газеше на секој чекор да не се даваат на Турците, оти главите ќе им ги скинел како на врапци.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

И веќе стасаа сите манџи. — Ајде, сега, да се поруча! — им вели на Доста и Илка, кои беа се стиснале до ќошот и нешто си шепотеа.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

— Такви се, свату — сваќе, такви! Голи, боси, гладни, ако и кабулите — да ваќаме рака, ако не — вие живи, ние здрави, ќе си го бараме сете чарето! — им велеше Ѓуро на сите идни сватовштини и стројници што идеа да му ги бараат неговите „бендене моми".

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

— Ајде, мори, токо се бричите вие за попови снаи. ама којзнае ушче колку ќе се промени тој маж! — им вели Јова Даркова, третата водарка.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Така им велеле на далдисаните од чекорење Кои никогаш нема да поверуваат Дека во Британија секоја година умираат По триста илјади луѓе од претерана угоеност.

„Сонот на коалата“ од Ристо Лазаров (2009)

3. Уште од првото сонување научив Дека доселениците всушност Натрапнички им влегуваат во соништата на староседелците И дека со несечените нокти им ги дупчат на староседелците Мешините полни со резервни соништа Па откако ќе ги обесонеа лесно им ја крадеа земјата И во древната абориџинска црвеница Садеа цели плантажи со нови соништа И тогаш јас разбрав дека има и престорени соништа Престорени и превоспитани соништа Оти првите доселеници беа дојдени по казна Како историска претходница на гулазите Само што нив тука немаше кој да ги тормози И севезден да ги потсетува дека се престапници испратени на издржување на казната Туку баш напротив престапниците почнаа Да ги тормозат староседелците и да им ги дупчат соништата Оттогаш коалите со сите расположиви средства Си ги вардат соништата од натрапници со несечени нокти И си го бранат вековното право На дваесетчасовен сон во едно деноноќие Оттогаш сите ги предупредуваме Да не остават на раат да си го досонуваме сонот И на секој еукалиптус закачуваме парола Кој сонува зло не мисли А се подразбира дека кој многу сонува Кога да е ќе го довстаса јавето И ќе окапе од визити на нервни доктори Па тогаш ќе си ги мериме соништата И ќе ја утврдуваме нивната историска тежина или леснина Тогаш сетики уште ќе има бумеранзи Оти историјата без вратки не ја бидува Што се покажа и во соништата од петокраки Макар што никому се уште не му е јасно Кој и како ќе им ги врати на Абориџините Старите продупчени соништа Оти никој се уште не измислил лепило За продупчени мешини со резерни соништа Штоако сега школски авиончиња Влечат на опашките натписи Sorry како што се влечат реклами за кока кола или нешто такво Sorry sorry ама се знае ли што досега се стори И ако сте љубители на рими знаете ли каков оган гори Во продупчените соништа на староседелците На кои денес лефтерно им велат Sorry Како кога некој не сакајќи да им ги згазнал стопалата Во турканиците пред влезот на Олимпискиот стадион во Сиднеј Или на пазарот близу пристаништето Ако се погодите таму на пазарен ден баш во сабота Како на секој пазар и овде под тезга се продаваат разни нешта Па можете да си купите разни збирки соништа Стари и нови соништа староседелски и дојденски соништа Од такви соништа се учи Дека ако нижиш бисери ќе плачеш Колку повеќе бисери во соништата толку повеќе солзи на јаве Од такви соништа се учи Дека ако најдеш алтани во твоите чевли Ќе отпатуваш надалеку дури до новиот и отаде новиот свет А пак ако таму во новиот ти свет Се бакнуваш на сон со некого уста со уста Ќе те фати ревма а богами и потешки болештини Ако си машко и ако се бакнуваш со машко уста со уста Баш како што се бакнуваше еден од наследниците на Ленин Пу пу скраја да е Џабе ти тогаш и соррѕ и се стори џабе ти и цела сурија нервни доктори.

„Сонот на коалата“ од Ристо Лазаров (2009)

- Тие си ги гледаат своите интереси... - им велеше учителот.

„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)

Клисарот Нестор, гледајќи како ги ранат војниците, им велеше на селаните: - И нас на фронтот, пред секој напад, вака нè ранеа... Сити да нè најде смртта...

„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)

Ја прашуваа бабата Депа, а таа им велеше: - Не беа сите три за одеднаш да се породат... Некоја требаше сега, а некоја подоцна... Но стравот од оваа неизвесност им го забрза породувањето...

„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)

- Доста војни истргавме... - им велеа тие. - Ни изгинаа чедата во нив...

„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)

Некои одеа првин кај мртовецот, му изразуваа сочувство на Танаил и ѝ палеа свеќа на мајка му; ѝ ставаа овоштие, локум и босилок на ковчегот, поседуваа крај неа и издишувајќи од жал, подречуваа нешто за кутрата старичка како се мачела како вдовица да го гледа и одрасне Танаила; и сега кога треба да проживее во полна куќа луѓе, таа си умира, си оди од овој свет; подречуваа нешто и за нејзината кротка, блага душа која на сите во селото, и роднинина и нероднина, само убави зборови им велеше, и која ни на живинче не му свикала, лош збор не му рекла; ќе сронеа по некоја солза, ќе поплачеа, и ќе си заминеа дома; ќе се измиеја на чешмата средсело или езерото, ќе го соблечеа црното руво, ќе облечеа други алишта, и одеа кај Китан на свадбата, на веселбата.

„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)

Клисарот Нестор им велеше: - Нека биде како ќе биде... Само да не дојде до полошо... - Зарем полошо од ова...? - му викаа тие.

„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)

Да ја видат желбата наша... да видат што народ сме... - Би требало... - им велеше учителот.

„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)

- Ах, зарем ќе си одите... - им велеа. - Почекајте...

„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)

Калуѓерите им велат: „Свети Наум да ви помогне“.

„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)

На тие што првпат започнуваа да се судат, за да ги ослободи од непријатно чувство што ќе одат по судови, им велеше: „А што ќе правиш... Така е создаден светот... преку делби...

„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)

- Подивени се од мака... - им велеа луѓето - Од разните војски што минуваа низ селово, се случуваше некоја да роди „војниче“ на кое таткото не му се знаеше, ниту го бараше.

„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)

Глејте го чудакот, им велеше на своите колеги.

„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)

„Е, кога ми е посладок сомунов со тан-алвава, бре браќа, им велел на другарите си, како да јадам од дома ’ржани леб?“

„Силјан Штркот“ од Марко Цепенков (1900)

Ми покажуваа и топки и мали пушки и автомати, ама јас постојано им велев: сакам да си ги видам сестричката и братчето.

„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)

Леинџ: Голем број луѓе ми доаѓаат со тој проблем. Им велам дека без оглед на стариот или нов закон, такви работи не можеш да правиш на тротоарот и да се извлечеш без последици.

„МАРГИНА бр. 21“ (1995)

Многумина граѓани се плашат од чудните безкуќници кои можат да бидат агресивни, подготвени да ве нападнат и опљачкаат.

„МАРГИНА бр. 21“ (1995)

Тие ми ја раскажуваат својата авантура, а јас им велам: „Не, не верувам дека од таа приказна би можело да се направи филм”.

„МАРГИНА бр. 21“ (1995)

По малку време му се врати храброста и направи неколку чекори напред, но пркосно, како да им вели: елате да ве видам што можете да ми сторите!

„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)

Толку заумен и посрамен, што не му ни текна да се одбрани, да рече дека така морал, како што им велеше на другите луѓе.

„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)

Затоа тој им велеше: - До зајдисонце една лира од твојата куќа да донесеш.

„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)

Се смеам и им велам: Немојте да ме омаложувате.

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

Не сум јас ничиј прст ниту рака.

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

„Да се обидеме со помошниците“, им вели, „можеби полесно ќе ви оди“.

„Прва љубов“ од Јован Стрезовски (1992)

Командирот на караулата им вели: - Кој не бил во странство, сега може да оди...?

„Прва љубов“ од Јован Стрезовски (1992)

- Ете, бевте во странство и се вративте... - им вели командирот на караулата.

„Прва љубов“ од Јован Стрезовски (1992)

- Со сила ли сакате, синковци мајчини? Е, чекајте! - им велам и зафучувам камења преку нивните глави.

„Прва љубов“ од Јован Стрезовски (1992)

„Животот е како дрвото - ако го кастриш, повисоко ќе расте...“

„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)

„Не умира“, им велеше Полин, „како што има отров, така има и противотров во природата...“

„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)

„Не ми е веќе до убивање, сит сум...“ им велеше тој.

„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)

„Има луѓе што умираат праведни, има луѓе што умираат грешни”, им велеше попот: ”на праведните смртта им се јавува весела, а на грешните намуртена, страшна, лоша; луѓето се страшат од неа и затоа пред умирачката си го покриваат лицето со покривка за да не ја гледаат; смртта е како некој мајстор; турли-турли алати има: тесла, пила, секира, глето, клешти, сврдел, копан, затегач, турпија, скоби и многу други алати; најпрвин ќе зафати болниот од прстите да го разглобува со сите тие чешити алати: оди од зглоб до зглоб, и откако ќе го разглоби, почнува жилите да му ги сече, и најпосле ќе почне со секира да го мава по тилот додека не му ја земе душата; кога ќе му ја земе душата - ја носи право кај бога на поклонение, а потоа, еден ангел ќе ја шета душата открај-накрај на небото и открај-накрај на земјата за да ги види сите убавини; ќе ја носи по сите места каде што шетал човекот додека бил жив и ќе му покажува ангелот сѐ што чинел: добро или лошо; на четириесеттите дни ќе го врати човекот кај гробот и ќе му ја покаже мршата негова кај што лежела внатре; по четириесеттите дни, пак ангелот душата ја носи кај бога, и тогаш господ ќе му заповеда на ангелот да ја носи душата во рајот или пеколот; ете, затоа треба на умрените до четириесетте дни да им се пее на гробот и да им се носи задушница; со тие добрини може господ да се смилостиви и да им ги прости гревовите: зашто до четириесетте дни душата не му е пресудена на човека”.

„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)

„Ајте сега, господот ваш, обидете се ако ви држи...” им велеше на луѓето кои стоеја со копачките да му ја срушат; тие кога ќе ја видеа пушката, се растураа и пак се враќаа; тоа со месеци го чинеа: идеа со копачите, вртеа околу куќата и пак се распрснуваа кога ќе го видеа Бандо со пушката; се обидуваа и ноќе и дење, но тој секогаш беше тука: стражареше на мазгалката и ја вртеше пушката кон нив.

„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)

Ничкосаниот чун пред куќата му служеше како маса: на него јадеше, на него пиеше, на него риби чистеше, грав требеше, зелки сечеше; отпадоците им ги фрлаше на гуските во езерото, кои, кога ќе го видеа, се собираа од сето село; тој им ги фрлаше отпадоците в клун и им велеше: „Лапни ми, да си ми здрава - дур' не ми паднеш в тава“.

„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)

„Ништо не им можете“, им велеше слепиот Тимон слушајќи кај што луѓето трупкаат со нозете по нив: „Оставете ги на мира; кога ќе им дојде времето, сами да си заминат...“

„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)

При секој празник, попот ги подучуваше луѓето, им велеше да си прават сите црковни редови, да не ги закопуваат луѓето како ајвани, туку задушниците редовно да им ги носат како што го рекол тоа господ.

„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)

Им го пикаше шишето на луѓето в уста и им велеше: „Одрицаетсја од пиење, раби божји?“ Тие одговораа: „Не одрицаетсја!“ и го креваа шишето.

„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)

Жените ги држеа за раце, застануваа пред нив, им го прекриваа видот и им велеа: ”Луда е... Луда...“

„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)

„Кој во која боја припаѓаме, сликаре?“ го прашуваа. „Најдете се сами“, им велеше тој.

„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)

Но ако почнат луѓето од завист, од злоба, да боцкаат отстрана, да ги потпалуваат и ќерките и зетовите, да им удираат спонци и да им велат: зарем вие ништо не земате од татко ви: зарем да му оставите сè на Скрче да се шири и ужива...

„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)

„Несреќите се за луѓето“, им велеше слепиот Тимон.

„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)

А пред наседнатата толпа, со подрасчекорени нозе во брич пантолони стоеја тројца офицери во униформи од сив офицерски габардин, само со револвери на појасите, нешто на луѓето им велеа или ги прашуваа.

„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)

Така ми е наредено, им велел...

„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)

Јас, кога отидов таму, им велам, Вистина е, Едо тоа го рече, ама јас му реков така да вели за да можам да чујам што ќе речат другите та да можам да ви кажам вам.

„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)

Јас им велев: Јас никогаш досега не сум му пишувала на некој издавач (како што никогаш не сум му пишувала на некој автор), но затоа кога ќе се објави на француски јазик Балканскиот клуч (во Франција оваа книга се појави под наслов Le Rivage de lехilе, з.м.), ќе му напишам на главниот уредник на изданијата на Фајар за да му честитам и да му се заблагодарам за продолжувањето да придонесува да се открива еден автор кој не би требало првенствено да биде комерцијално порентабилен, (како што се вели вулгарно).

„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)

Одлетале, одлетале, еден ден сигурно ќе се вратат, им велам.

„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)

Еве неколку прецизности за емисијата за да бидеме начисто.

„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)

Им велам дека многу се болни и треба да се лекуваат во болницата.

„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)

Се туку гледај на кај прозорец, на кај врата, па дури кришум погледнуваш и во оџакот, што знаеш, можеби на покрив е качен и од таму навали та начули уво, та слуша што им велат на дечките дедо и баба, што си прикажуваат и што си велат маж со жена в постела...

„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)

Така им велеа.

„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)

А Господ единствен семоќен преку устата на сегрчкиот патријарх на едни им велел да се радуваат, а на други да страдаат во молчење и да се хранат не со добрината и љубовта Божја, ами со горчината на пониженоста...

„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)

- Москва - им велеше на најблиските од партискиот врв - ќе ни помогне.

„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)

На сите им велам, додека по корзото се влечам сам: - Не, таа не е поубава, нити е помила од другите момички што јас ги знам.

„Добри мои, добар ден“ од Глигор Поповски (1983)

Учителот ги погледна, прво Јолета па Ѕвезда и им вели, ама главно на Ѕвезда: - Ти не се смееш.

„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)

Србин и Шишман веднаш штом сфатија што им вели Чакарвелика, ги свртеа полека главите назад кон планината како да ќе видат нешто од тоа што го чуја.

„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)

Не сте вие пусти говеда како некои, им велеа.

„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)

- Мислите ли вие, им велеше командирот на четата, дека ние живееме затоа што немаме или не сакаме.

„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)

Се исправи пред братучедите. Почна да ги трие рацете една од друга и да им вели оближувајќи се: - Така.

„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)

Шест години поминав во концлогор со вашите луѓе, им велам, но тие никогаш не нападнаа човек што не може да се брани...