Дури и самото гниење во филмот                               ЗОО е стилизирано така да не изгледа дегутантно, а размената                               на материите во СТОМАКОТ НА ЕДЕН АРХИТЕКТ е прикажана                               исклучително сугестивно (сцената со Креклајт и кучето, како                               и унисоната смрт и раѓањето на крајот од филмот).
               
             
           
            
            
              „МАРГИНА бр. 8-9“
              
              (1994)