го (зам.) - обез (преф.)

Веројатно онолку колку што си присакува човек и од работите што се викаат сонце, цвеќе што разубавува облагородува... туку, ете, некој друг, исто така плод на природата, според силата на својата одроденост и отуѓеност од човекот и на самата природа и го обез личува ликот.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)