го (зам.) - фрла (гл.)

Краста: Никогаш не сум свршил пред да заврши песната! (Го зграпчува Цеце за врат и го фрла на земја) Тоа е многу чудно, секогаш на време! (Ги закопчува панталоните) Одиме, Тики!
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Влегуваат внатре. 29.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
ЕНТ.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Никогаш не го фрла. Татјана го пржи со јајца.
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
Понекогаш можеби и го фрла скришно.
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
Трендафил раскажуваше дека тој ја чувал мајка му од кучиња додека таа одела по куќи да пита парче леб за да ги нарани синовите.
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
- Јас бев голем и се срамев, велеше татко ми.
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
На јаве му се случува страшниот сон во кој ветрот и тој блудат низ испразнетиот град и се печат на тивкиот оган на неодамнешното живо присуство и сеќавање, на довчерашниот, додуша сè помалуброен, но сепак постоен џагор на живиот град, на Солун, што сега исполнет само со бивш живот некој еднаш го нарекол Втор Ерусалим. Кој сега е нов Гехином.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Агата стаписано ги гледа.  Еден војник приоѓа до масата и го фрла албумот кон другиот крај на собата.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Ќерка му фаќа леб што некој го фрла преку оградата.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Таа му се доближуваше со насмевка, му го вадеше метрото префрлено преку шија, го фрлаше врз машината за шиење со движење како да го соблекува и ги подаваше усните кон неговите, а тој збунето погледнуваше зад малиот излог на дуќанот и откако ќе се увереше дека нема никој, ја гушкаше и ѝ ги возвраќаше бакнежите со своите полни усни.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
И сега: Низ Гехиномскиот отвор на градските ѕидишта продира ветар со топол, пеколен здив и непопречен од ништо навлегува во градот носејќи зажарен пустински песок што го фрла на сите страни и ги опсипува тесните улици некогаш полни со детски гласови и човечки џагор, сипејќи по куќите што сега ги населува пустош, по палатите во кои царува тишината и храмовите во кои песочни псалми виуличаво испева ветрот, татко на празнината, брат на исчезнувањето, двојник на гибелот...
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
„Нашиот Пурим” Алегра ја нарекуваше нивната свадба што ја очекуваше со нежната женска душа, но и со сѐ порастрепереното тело со кое таа сѐ повеќе копнееше по него со една чиста и исполнета љубов што извираше длабоко од неа.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Самуел ѝ возвраќа со уморен поглед.  „Тоа треба да се подели со луѓето”.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Ми го вади срцето па го става во шамија – во зајак го претвора, го става во цилиндар па го фрла во височина – жолт балон се сторува.
„Зошто мене ваков џигер“ од Јовица Ивановски (1994)
Го фрлам штафелајот а сликата ми се нафрла. Исплашен бегам, паѓам, замижувам... Божем спијам, божем сонувам.
„Зошто мене ваков џигер“ од Јовица Ивановски (1994)
Кога ја фаќа чашката, го фрла тутунот - два отрова во исто време не бидувало да се земаат; тоа е единственото што го има прифатено од уката на најмалиот син, медицинар.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Бојан се наведна и со извесна лутина почна да го фрла снегот лево и десно.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
- Сега, сега - извика Бојан, па почна уште побрзо да го фрла снегот лево и десно, правејќи прт до поточето.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Татко ми велеше: небото не слегнува Во празни срца Сабјата не се буди во успана рака А сеќавањето е најбрз коњ Најдалеку ќе те однесе. (Зошто го кажуваше ова кога го беше загубил минатото Минатото му го развеа Киклопот на Револуцијата) Изгледа беше изумил дека изворот сончев покажува само пат кон заодот А дека ѕвездата што паѓа во фонтаните на темнината е само златно париче што некој го фрла од чардаците на мракот (Утрото сепак никогаш не заборава да слезе во одаите на ноќта) А каде тој можеше да слезе од чардакот на својата темнина И која врата потоа да ја отвори Во куќата на лошото време Во домот на поразените Коњот и острата сабја Исчезнатото минато И лудата глава на Козакот Од пештерата на сеќавањето Што напати се отвора.
„Посегање по чудесното“ од Србо Ивановски (2008)
„Венценосецот? Зарем овде го фрлаа в очај!?“
„Посегање по чудесното“ од Србо Ивановски (2008)
Расцутен двор, камбани што корнат еден дрвен крст И го фрлаат меѓу ѕвездите, Празничен чаршаф, свеќа што догорува И твојот празен стол покрај трпезата.
„Љубопис“ од Анте Поповски (1980)
Задржи го, мамо, синиево додека го постелам чаршавов и го донесам комадон. (Го фрла чаршавот и излегува).
„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)
Да го жениме, да му ја јадеме свадбата, а тој нас опинциве! (Пие неколку пати едноподруго и го фрла пагурчето). (Општо смеење и радост).
„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)
Го симнува шалот и го фрла на канабето.
„Го сакате ли Дебиси“ од Лазо Наумовски (1973)
Од горниот џеб на палтото вади килибарен чешел, молскавично го фрла кон главниот тип со качкетот.
„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)
4. Секое излегување колата ја полниме со ќеси ѓубре, да не го фрламе во селската река.
„Најважната игра“ од Илина Јакимовска (2013)
Мајките го создале тој непишан закон.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Секој првороден син бил убиван – му го сечеле главчето на новороденчето, го давеле во вода или го гореле во оган, го фрлале на кучиња или свињи.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
И таа потрага по суштината, тоа соочување со трагичното на постоењето, не е нешто што се прави по сопствен избор.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Тоа е потрага по суштинското кое не е сочинето само од материјалното; а таа потрага носи ослободување од очајот кога се наоѓа смисла на сопствениот живот, а и, затоа што смислата е поврзана со сѐ што егзистира, на смислата на општочовечката суштина, и на суштината на сѐ она што е, што го има, а кое законите на физичкиот свет, ако не постои ништо отаде материјата, на крајот го фрлаат во пропаст.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Има луѓе кое своето Јас потполно го заменуваат со некое друго Јас.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Настаните од стварноста и од нивната фантазмагорија се судираат и се кршат едни со други, а тие се обидуваат да ја докажат својата не-стварност: еден работник во поштата е уверен дека ќерка му не патува да се сретне со вереникот во соседниот град, туку засекогаш заминува на некој далечен остров; една кројачка го фрла тукушто прочитаното писмо на сестра си, во кое таа ѝ кажува дека сака да ја види, а оваа жена е уверена дека сестра ѝ ѝ соопштува дека татко им, кој умрел многу години пред тоа, наскоро ќе ја посети; еден студент, додека гледа во книгата пред себе, во мислите ги превртува животните стории на своите колеги и професорите – настани кои тие никогаш не би ни помислиле дека некогаш би можеле да им се случат.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Ајде сега!... фаќајте го за нозете да го фрлиме преку пенџерињава!
„Антица“ од Ристо Крле (1940)
Тие врват вака, го фрлаат оружјето, крај нас, а Французите оптегнуваат боцливи телови и прават логор.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Не можеш да пукаш, се усвитила цевката, се топи железото и не го фрла ѓулето. Заглавува.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Го фрлам аливцата и излегувам. Гледам војник се наведнува, зема камења, а Чако го прилајува и подбегнува. - Мирен, викам, мирен и Чако ја подвиткува опашката.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Или ќе го фрлаат по река за да го однесе водата. Како слепо куче.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Го фрламе забот на куќа, Горица уште плаче, а ние со Уља се смееме.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
И детето да го испуштам, да го фрлам. Никако не сум.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Стравот го фрла во дилема: како да го реши проблемот: дали како другарот Тито кога се вратил од средбата со Сталин или како Американците со ураганот Густав?
„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)
На прв ден Водици, уште во раното, го кршат мразот во Алилски Вир и во направената дупка го фрлаат крстот, кој е дрвен, лесен и кој плива во водата, за оттаму да го извади некој од младите.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Лут на бувот зашто го штрекна среде размислувањето и цврсто решен еден ден лично тој, Максим Акиноски, да го убие, скокнува од столот, оди кај масата, го зграпчува цртежот, го тутка и го фрла во огнот во оџакот, почнува нов.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Го фрла палтото на столот и паѓа како пресечен на креветот. И изнеможено се преклопуваат клепките.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Потоа нескладниот вриеж на мислите го фрла во бездна, полна со експлозиви и паника.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Плачеше од бес и знаеше дека гревот што го следи ќе го фрла секогаш во нови вирови на грев.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
Го гледа уплашено и го фрла на земјата.
„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)
МЛАДИЧОТ: (Проверува. Откако ќе се увери дека револверот е празен, го фрла на земјата. Останува така, исправен и наполно изместен.)
„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)
ЛУКОВ: (Му приоѓа на Фезлиев, го растресува за јаката од палтото и го фрла во најблиската фотелја.)
„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)
Познато е дека Ескимите, немајќи дрво или карпа од каде би ја разгледале околината, најлесниот ловец го фрлаат угоре со помош на затегната кожа, слична на онаа со која пожарникарите ловат скокачи од запалени згради ...“
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Враќајќи се од своето прво истражување на околината, треперејќи од збунетост, глад и необично брзото стемнување на крајот од необично долгиот ден, во дворот на замокот виде како момче со темна кожа и блескава како старо седло, гол од половината до црните локни залепени од потта, поубав од ѓаволот во книгата која никогаш не ја видел, носи полни раце ронливи и шушкави струготини, ги реди и ги пали, а потоа покриен со синилото на мракот, со позлатено лице и гради на кои потта врие и ‘рти во чад, со празните раце го фрла својот ден на клада.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Зема парче месо, му става отров и му го фрла преку плотот на кучето.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
Секој што знаеше дека некој документ е за уништување, или кога ќе забележеше парче фрлена хартија на подот, автоматски го креваше капакот од најблиската дупка за сеќавање и го фрлаше во неа, од каде струјата топол воздух ќе го зафатеше и ќе го однесеше до огромните печки скриени некаде во длабочините на зградата.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Џинот беше тој што секоја вечер го фрлаше во зашеметеност и џинот беше тој што секое утро го оживуваше.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Брзо се преврте во креветот, грабна еден чевел од подот и го фрли во аголот со машки замав на раката, исто онака како што ја виде она утро како го фрла речникот по Голдштајн, за време на Двете минути омраза.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Природата нашла начин да им наплаќа за ѓубрето што го фрлаат каде што ќе стигнат.
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
Го зедов и реков – ќе го фрлам, мислев да го исфрлам во едно мочуриште каде што се капеа биволите на чичко Наум.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Плачеше од бес и знаеше дека гревот што ќе го следи ќе го фрла секогаш во нови вирови на грев.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Тоа беше квечерина, по вечера, го фрлавме ѓубрето, никаквецот беше раководител на хигиенското одделение.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
Не сакаше да признае додека го слушаше брчењето на комарците: Јана не беше како сите други, дури како и онаа Марија, неговата последна љубов, нејзината младост сѐ повеќе го жежеше и го фрлаше во очаена осаменост.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
Ако ѝ рече да остане, божем за да имаат децата права мајка, таа ќе се напрчи уште толку, небаре женски чауш, и ќе почне да му го фрла фесот низ чардакот, или да му ја топи чалмата во шадрванот.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Баба Петра пак се крсти до трипати, станува од софрата, откај камарчето во ѕидот - со икона и кандило - зима суво стракче босилек и го фрла врз гламјата во огништето.
„Молика пелистерска“ од Бистрица Миркуловска (2014)
Му помагаше жена му на Мил, а Кала се врткаше крај огнот во дворот, и кога Дукле ќе извадеше нешто од утробата на прасето (џигер, срце, бубрег, сплина) Кала го грабеше и го фрлаше на огнот да го печи; од нестрпливост и лакомост ги џвакаше уште недопечени.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
Погледнуваше во лозот, погледнуваше во резултатите па пак во лозот, па пак во резултатите, менуваше бои, срцето му тупкаше, а потоа пожолтуваше, го кинеше лозот со ифрит во душата и го фрлаше весникот.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
Го гледаме како го фрла и бега во паника: на кај нас ли боже или натаму во градината?
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
Уште јавувале дека старецот сѐ уште бил во вагонот залостен од внатрешната страна, дека луѓето го хранеле преку решетката на прозорецот, а одоздола, под дупката на средината на вагонот, ставале тенекиња со вода во кои го собирале поганот од старецот и го фрлале далеку во полето.
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
Се враќа со неколку црномурни дечиња во очите. И најубавото од нив И го фрла на својата празнотија. За да 'ржи посилно.
„Вардар“ од Анте Поповски (1958)
Тогаш се проштава таа со својот роднина, за кого ѝ е жал и плаче, и му го фрла дарот на рамо, подарен од зетот, а девојките ја пеат песната: „Мила ми мила — таткова рода".
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Не знам точно пред колку години, ама градот решил целото ѓубре да го фрла у Америка.
„Тибам штркот“ од Зоран Спасов Sоф (2008)
V Танаил каменоделкачот, работејќи долги години на својот занает, ги познаваше камењата во детали, на секој камен што го обработуваше му ја знаеше душата; ќе го пофатеше, ќе го испревртеше со рацете или со лостот, ќе го потчукнеше со чеканот неколку пати од сите страни, како железничарот што ги проверува тркалата на возот дали се пукнати, и ќе узнаеше какво му е срцето: здраво или не; ќе му биде ли верен до крајот на обработката или ќе му откаже на полпат; ретко му се случуваше да се излаже, да го делка некој камен, да го дотерува, да го обликува со денови, со недели, а често и со месеци - и на крајот да му пукне, да му расипе сѐ; а кога ќе му се случеше понекогаш тоа, - Танаил го фрлаше чеканот и глетото и налутено седнуваше крај каменот, неверувајќи дека навистина му откажал, распукал; врвеше со прстот преку пукнатината како преку рана, како преку болка; стоеше така долго време загледан во пукнатината и сиот ифрит, јад, не земаше веднаш друг камен да работи; ќе испушеше цигара, ќе се напиеше чашка-две ракија, и откако ќе му поминеше маката и лутината, започнуваше да одбира друг камен вртејќи го долго време пред да го направи првиот удар со чеканот и глетото на него.
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
Таа внимателно следеше како мојот постар брат го фрла на рамињата сакото; како сосема непотребно прави уште еден круг околу големата маса во салонот.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Можеби имаме различен поглед на свет и на некој други работи, што не значи дека нема да се разбереме и усогласиме.
„Последниот балкански вампир“ од Дејан Дуковски (1989)
КУРТА: Го фрла микрофонот низ прозорецот. Мрачна реакцијо!
„Последниот балкански вампир“ од Дејан Дуковски (1989)
По малце време беа растанале сите од куќа и секој по нешто работа работел: мајка му фатила кравите да ги молзи, невестата му овците ошла да ги молзи, син му свињите и телците, прлињата ги испуштило за в говеда да одат, сестра му куќата фатила да ја мете и гнојот да го фрла.
„Силјан Штркот“ од Марко Цепенков (1900)
- Од каде ти е весникот? - Го фрлаат од авионите, а добро ни доаѓа хартијата за цигари.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Мане го зема и го фрла низ прозорецот кон светлечката реклама.
„Буре барут“ од Дејан Дуковски (1994)
Татко ми велеше: небото не слегнува Во празни срца Сабјата не се буди во успана рака А сеќавањето е најбрз коњ Најдалеку ќе те однесе. (Зошто го кажуваше ова кога го беше загубил минатото Минатото му го развеа Киклопот на Револуцијата) Изгледа беше изумил дека изворот сончев покажува само пат кон заодот А дека ѕвездата што паѓа во фонтаните на темнината е само златно париче што некој го фрла од чардаците на мракот (Утрото сепак никогаш не заборава да слезе во одаите на ноќта) А каде тој можеше да слезе од чардакот на својата темнина И која врата потоа да ја отвори Во куќата на новото време Во домот на поразените Коњот и острата сабја Исчезнатото минато И лудата глава на Козакот Од пештерата на сеќавањето Што напати се отвора.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
За годишницата од смртта на Козакот Семјон Иванович Јацун Доаѓаше во кафеаната од зад аголот без да ја забележиш престарената кајсија на широчинката која понекогаш и наесен се дрзнуваше да процути Дури и да му се насмевнеше чудесниот свет во нејзината крошна немаше да го вознемири Птиците само својата тага ја пеат но не и тагата на туѓинците Птиците што преплашени бегат пред секој шумен облак
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
НЕДООДЕН ПАТ
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
И ова фрчиче: наместо со него да ги чистам мустаќиве, треба него да го чистам од мустаќиве. (Му го фрла на Спиро.)
„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)
СПИРО: (Го зема.) Арно, чорбаџи. (Излегува мазнејќи ги мустаќите со фрчичето.)
„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)
И готвачот во почетокот со стап седеше в рака: штом ќе го забележеше Џеки дека се врти крај кујната, уште од далеку му го фрлаше, па кога ќе го запнеше, Џеки долго квичеше колнејќи си го денот кога дошол овде.
„Прва љубов“ од Јован Стрезовски (1992)
Џуџето-џин го фрла како празна кутија кибрит и тој, со врисок на кастриран петел, паѓа во вителот.
„Пловидба кон југ“ од Александар Прокопиев (1987)
Таа му го фрлаше тенџерето и бараше кибрит да ја запали куќата.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Пред да експлодираат кокичињата Се лизнав и паднав и станав и со лопата го фрлав снегот преку рамото на улицата* тркалото шлајфуваше* во машината за перење алишта се цедеше потта од мишките на улицата и смрдеата од устата на ѓубреџиската кола чие тркало шлајфуваше во длабокиот снег* децата дојдоа со везени пиперки и со друг зарзават и со тенџере и со метла небаре ќе прават вештерка а не***
„Три напред три назад“ од Јовица Ивановски (2004)
Не пишува за што е ангажирана. (Го фрла весникот.) Знаеш ли ти, Симоне, дека ние во XX век живееме најдобро од сите милијарди луѓе што живееле пред нас.
„Одбрани драми“ од Горан Стефановски (2008)
Излегувај! (Му го зема метрото. Го фрла низ врата.) Марш надвор.
„Одбрани драми“ од Горан Стефановски (2008)
Пауза. Напната тишина. Михајло си го фрла малтерот во лице. Елена крикнува. Михајло се врти. Пауза.)
„Одбрани драми“ од Горан Стефановски (2008)
Тој вика и пцуе на албански кога некој не ги извршува неговите наредби, Едни во камионите, други во купови го фрлаат оружјето и се тргнуваат настрана.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
И си помислувам: колку ли деца во светот гладуваат, колку ли деца сонуваат корка леб, колку ли татковци страдаат што не можат на своите деца да им го обезбедат насушниот леб!? А нашите деца го фрлаат.
„Добри мои, добар ден“ од Глигор Поповски (1983)
А вие, добри мои, дали размислувате, да ве прашам, кога фрлате некое од оние убави лепчиња што ви ги даваат в школо, колку труд, колку средства, колку надежи се вложени во него: првин да се посее, па да расне, да созрее, да се ожнее, да се оврши, да се сомеле, да се меси, да се испече и да ви се донесе вам!? А вие го фрлате!
„Добри мои, добар ден“ од Глигор Поповски (1983)
Мнозина, ако лебот само малку се подзасуши, го фрлаат без зрнце грижа на совеста.
„Добри мои, добар ден“ од Глигор Поповски (1983)
Повремено нешто наоѓаа и го задржуваа или незадоволни го фрлаа.
„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)
Го фрлам митралезот и седнувам да се издишам.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Го фрлам билтенот, ги удирам колената во мевот и се стегам така, се превиткувам.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Таму, пак, на тој ден, не го фрлале крстот в река, туку инаку ја крштевале водата.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Овде ќе дојде Хрушчов, велам и го фрлам весникот пред нив.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Турците со штикови на пушките, а Грците и Евреите (бог да ги убие!) со дрвја и камења го претепуваат човека и умрен-неумрен го фрлаат во кола при другите...“
„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)