Колокации | Дигитален речник на македонскиот јазик

Значи ти си таа фамозна Грета?!

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

Среќко (Со дланка го удира по рамо): О, Дики!

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

Доаѓаат пред една малечка куќа и влегуваат во неа. 10.

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

Среќко (Се лупка по глава): Еј, па да!

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

Одзади му приоѓа Бети и со дланка го удира по грб.

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

НОЌ Краста и Тики поминуваат низ некакви грмушки во дворот.

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

Како можев така да мислам кога претседателот ене си седи во својата претседателска фотеља и си ги брка своите претседателски работи, а неговиот телохранител, Сатирот, стои пристојно облечен, со црни ракавици и со пендрек во десната рака што го удира врз дланката од левата рака.

„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)

Устето му е подадено напред, црвени рилчиња, едно торбе го удира по грбот.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Смрт или слобода, Толе. Тоа се бара од нас, — и почна да го удира по големите плеќи.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

За час се измешаа и, место предвидуваните пречканици, овие „диви луѓе" сред пустата гора почнаа да се прегрнуваат, бакнуваат, удираат по плеќи, да си стискаат рацете како вистински браќа, што и беа заправо.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Стојан, кој го удираше постојано железото за пајдос, сега беше избеган некаде долу меѓу купиштата тули.

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

Мрмореше како да ги меле неповрзаните зборови: зошто го удирам, тој може да му каже на Баждара.

„Улица“ од Славко Јаневски (1951)

ДЕПА: (преку другите се пушта и го удира по рамото).

„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)

Сега пак од невестата да ни даваш. (Играјќи со него го удира по рамото).

„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)

По цели денови Филозофот минуваше качен на карпата, на папокот на светот, препишувајќи го чудното сочинение на книга, со калем; неколкупати сонцето го удираше во главата и тој се занишуваше, и сите мислевме дека ќе падне и ќе се здроби.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Во мигот кога невестата ќе го пречекори долниот бабар, гатачот го удира со стап и извикува: „Виде јајце в камара, ти се стори пладнина“.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Кога, сеќава, нешто мрда во торбата, го удира по грбот. - Што ѓавол е сега ова?

„Маслинови гранчиња“ од Глигор Поповски (1999)

Саздо уште еднаш го удира по рамо својот пријател, се исправа и се упатува кон групата луѓе пред локомотивата.

„Го сакате ли Дебиси“ од Лазо Наумовски (1973)

Меѓу нив е и Мишко, пристојно облечен, со куфер во рацете.

„Го сакате ли Дебиси“ од Лазо Наумовски (1973)

Приказна за татко што го исфрла сина си на улица или се откажува од него или за татко што сплеткари против сина си или му ја планира смртта; настан во кој син го удира татка си; приказна за син што се обидува да го убие татка си: самото спомнување на вакви сценарија е доволно да потсети на познатите сижеа од европската книжевност и култура – а да не зборуваме за фројдовската психоанализа.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Разликите се преломни, а нивните последици се видливи.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Штом ќе си го поставите тоа прашање, не треба премногу да размислувате.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Треќи пат пак него беше го удрила, и кога виде царот оти сѐ ќелешо го удирала помалата му ќерка, при сѐ што ја милуаше многу, му се одмилило и со лутина је свикал: - Ај крши си глаата, ќерко, сосе ќелешо, да не те глеам пред очи, лели него го бендиса и ме устрами!

„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)

И ќе слушам како јазот го удира челото, како ги чеша слабините, плиска.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Јас станувам, го удирам по плеќите.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Некој го удира со камен или со клоца и кучето со квичење бега под куќа. 194

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

По гласот погодија кој е. Почнаа да се стрчнуваат кон него, да го удираат со веленца и со шубари, да го тркалаат. Од него летаа светулки.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Стоел зад попот и кришум го удирал со тупаница по слабини.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Гореше човек и врескаше, паѓаше и стануваше. И пак трчаше кон ветерот.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Како да сакал да го развлече разговорот во исчекување дека можеби ќе дојдат селаните и ќе ги подберат жените пред себе.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Притоа викаше: Бугараш! Комита! Со бугарашка пропаганда го труеш народот.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Му го истргна од раце големиот сребрен крст и почна со него да го удира, удира по глава, сѐ додека не му ја расцепи.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Тресок. И светлосен млаз го удира во очите.

„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)

Јурнува надолу по скалите. Го удираат в тил пронизливи пискотници на истанчен женски глас.

„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)

Само со врвот на прстот по грб го удира висок келнер.

„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)

ЛУКОВ: (Го удира Фезлиев уште еднаш по главата.)

„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)

ЛУКОВ: (Го удира силно, но од радост, Методи по рамениците. Потоа го прегрнува.) Чудесно.

„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)

ЛУКОВ: (Го удира Фезлиев со дршката од својот револвер.) Свињо пијана. Методи - каде е?

„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)

ЛУКОВ: (Се наведнува и го влече кон собата, по пат го удира со нозете онесвестениот Фезлиев.) Нема да се спасиш.

„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)

Го удираше сѐ додека Богдан не ги почувствува ударите на своите слабини: гледа пред него нема никаков коњ, а всушност тој е коњот: на него е качена Аниса и го удира со петиците и го сили да трча.

„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)

Таа го удира со босите петици да оди што побргу, бидејќи од умора или тера инает, одвреме навреме подзастанува; ја крева главата и силно се издишува.

„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)

Чекореше со напор. Парчето стакло во џебот го удираше по бутината при секој чекор и беше речиси решен да го извади и да го фрли.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Тешката актовка што ја носеше, го удираше на секој чекор по коленото, испраќајќи морници надолу и нагоре по кожата.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Магаре едно, мрзливец, за ништо неспособен, што, што си направил, бадијала го јадеш лебот, бездарник, - со најнавредливи зборови го удираше секој час, просто го газеше.

„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)

Ни се чинеше оти со секое завеслување Гури Порадеци го удира по главата езерскиот змеј за да го оддалечи од нас и за да не го преврти чунот.

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Потоа одам кај коњот и го удирам со ракава на истото место на левата сапа, и тоа веќе се познава, печат од мојата десна дланка на сапата.

„Братот“ од Димитар Башевски (2007)

Полковникот бесно започна да го удира со клоци, со раце, а Наќо офкаше, викаше, неможејќи да се заштити.

„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)

Одеше во камбанаријата, тргаше на јажето и го удираше ѕвонарот; кога ќе се измореше тој, го заменуваше отец Иларион, па отец Серафим, па се редеа другите калуѓери.

„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)

Селаните не ги оставаше да се собираат во црквата како што тоа почесто го правеа и да го удираат ѕвонарот.

„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)

Кревкиот стеблак му висеше над главата, потресувајќи се на секој чекор - како секира да го удираше по младата кора.

„МАРГИНА бр. 34“ (1996)

Тркалата го удираат, гризат, плукаат неподвижното тело на Џ.С. ја отфрла маската со трњето и струпките: - Жена сум што бара искреност и нежност - мазно-Дојдете, пријатели мои.

„Или“ од Александар Прокопиев (1987)

Командантот скокна, пламна и извика: - Швајн!*** - му се приближи на Трајчета и почна душмански да го удира по лицето.

„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)

КУРТА;Не му е лесно.

„Последниот балкански вампир“ од Дејан Дуковски (1989)

Низ скршениот прозорец повторно влегува микрофон.

„Последниот балкански вампир“ од Дејан Дуковски (1989)

Курта го удира во стомак.

„Последниот балкански вампир“ од Дејан Дуковски (1989)

Игнорираш? Го удира. Ако, игнорирај!

„Последниот балкански вампир“ од Дејан Дуковски (1989)

Малиот го удира по уста.

„Последниот балкански вампир“ од Дејан Дуковски (1989)

А дека некој таму, од едната или другата страна, откако обеси пушка на трн и најде топла постела под покрив, каде што не го удира виулица и не го бие дожд и отстрана се топори и сее зло, треба и нему да му го најдеме местото меѓу нас.

„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)

Затоа имела не го удира. И во најлошото.

„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)

Анѓеле силно го удира Аце со хеблата меѓу нозе.

„Буре барут“ од Дејан Дуковски (1994)

Го удира Кирил по глава. Паѓа мртов.

„Буре барут“ од Дејан Дуковски (1994)

Го зема шишето. Го удира силно Свето по глава.

„Буре барут“ од Дејан Дуковски (1994)

Завршувањето на војната луѓето го прославија шеметно: ја собраа сета комина што ја имаа по бочвите и каците и ја турија во селските казани да се вари; црпеа луѓето со чашки, со канчиња, заграбуваа со грсти уште од првата протока и пиеја; пиеја како да се натпреваруваа кој може повеќе да испие, кој може побргу да се опијани, збрлави; се бацуваа меѓу себе, се гушкаа, се миреа скарани, си ги отпетлуваа кошулите на градите и си ги даваа срцата еден на друг; ги собираа шлемовите од војските расфрлани по бавчите, ги навираа на колови и ги гаѓаа или се мочаа во нив; трчаа по секое преживеано добиче да го колат; се правеа заеднички гозби на широкиот пат крај езерото; кој како ќе донесеше нешто за колење, така луѓето викаа: „Придај господе!“ и му го удираа ножот; кој немаше добиче, носеше кокошка или петел; петлите, пред да ги заколат ги испијануваа со ракија: нивното кукуригање беше највеселото нешто: се натпреваруваа кој од кој посилно ќе пее.

„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)

Жена му исплашена скокна од спиење и почна да го удира по лицето, да го тресе мачејќи се да го разбуди.

„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)

Со него го удираа дивјакот, а овој, откако ќе крикнеше од болка, почнуваше да ја пее омилената песна на тој што го удрил; и тоа со милозвучен човечки глас!

„Азбука и залутани записи“ од Иван Шопов (2010)

Тој е диригент кому му е потребно често да го удира камертонот од нешто и повторно да го наслушне, да го фати тонскиот тек со кој концертот ќе продолжи.

„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)

И јас нејзе ѝ дадов сметко-потврди божем од банката каде што тие ги упатувале дневниот пазар за секој ден во месецот и ги вртам датумите на печатот, го удирам за секој ден.

„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)

(Го удира Михајло. Почнува да го тепа. Ангеле ги раздвојува.) Бегај ти. Не мешај се.