го (зам.) - убие (гл.)

Не сум го убил белки? Срање!
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Судот го пресудил полјакот да го обесат, или да ја земи жената од убиениот чоек за жена, ама ако сакат таа.
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
„Навистина ќе го убијам“, сакав некако да кажам дека Арсо Арнаутче го убил првиот ден на мојата пролет.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Баба во своите прикаски се обидуваше да наложи среќен крај односно да измисли сказна во која ќе се најде јунак од едната или другата страна на границата која ќе го убие змејот, ќе ја победи границата среде Езерото.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Иди Јоше Свирачот и само повторува: - Син ми загинал, го убиле син ми.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Купив друг и него јас самиот, без да сакам, го убив со пушката дури се одмарав на патот за Лева Река.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
- Несреќо една, за малку ќе ме натераше да си го убијам сопствениот син.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
-Како да ја спасам? Да го убијам јастебот? Нели убивањето е грев?
„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)
Па, зар јас?... Јас да го убијам него? (Му се фрла на Фезлиев.
„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)
„Го видов коњот што сакавте да го убиете со секири и со колови.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
„Метуш Батковец утрово испече леб за мене. Таа плоча од 'рж ни со секира не се сече. Гледаш ли, Онисифор Мечкојад ги надмудри.“
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Убав акварел, но не може да се види, да се навлезе подлабоко и да се одгатне зошто Профим трча со секира по својот сопствен пород заканувајќи му се дека ќе го убие.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Набргу Петар се свитка, велат од ништо умрел... Писна Трајанка над него да тажи.. Го уби сиромаштијата.
„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)
Бев болен и мал момчак чии прсти тогаш не допреле женско месо и можев да знам дека и со маки ќе се исправам, ќе допрам врв на нож до грлото на килавиот Јаков Иконописец што пошол сам од Кукулино по нас да ја одмаздува својата споулавеност и да го прашам кој ќе го одбрани од казната за која треската ме определила, и можев да ги прашам засипнато другите по што се позрели од мене кога не процениле како и од кого горел Круме Арсов и кој е грешниот светец дојден да го убие волот на Цене Палчев или на Чучук-Андреј или на Осип Сечковски, не знам, на еден од луѓево чија желба е да донесе камења, два и тешки, за воденица со мрак под покривот што ќе е светлост само за призраците, и пак не станав од сламата на Никифоровата кола, еднаш со скршена, сега со втора оска, а небото не се уриваше со бучава како што мислев и не летаа ни врани ни пропаски, ни некои евангелски птичиња со црвени вратови и со грпки, само татнеше под нас земјата во која коските на мртвите се кршеа една од друга и нѐ предупредуваа да клекнеме и да се помолиме за црвите во нивната шупливост, и чувствував со ноздри дека ќе испука дамкавиот камен од кој се спуштија Онисифор Мечкојад и Јаков Иконописец и ќе пушти од себе стеблики со горчливо млеко во себе, меѓутоа слушав шушкаво дишење, свое бездруго, останувајќи бессилен под влажни сенки како под кожа на страшно голема гуштерица, и си реков не си веќе жив, сполај му на господа, сонуваш мртов сон обидувајќи се да мрдаш со прстите во опинците, си раскажував, а во тие опинци уште лежеше студот на водата од потокот што го прегазив кога се враќав од Мечкојадовото засолниште во забелот, во тој ден или вчера, пред сто години можеби, и го барав со внатрешниот вид на очите среќниот миг на детството од дните кога со врескање се прерипува баднички оган, наеднаш без возбуда да се сетам дека бев премал кога мајка ми умре заедно со мојата новородена сестричка и кога татко ми отиде и не се врати, едни да докажуваат дека загинал од димискија, други да се колнат дека се преженил кадрав и убав, животворна сила заради која и света Петка повторно ќе можела да се најде на земја.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Едната вистина, дека е убиен големиот Ролан, и тоа, како што велат, некој го убил; и онаа другата вистина, уште појасна и уште поприсутна: дека се родил еден мал Ролан.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Главната личност, сликарот Трошчејкин е опфатен од ужасен страв: од затвор излегол Барбашин, кој пред осум години го заплашил дека ќе го убие.
„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)
Чекаа заповед да колат и да ги распарчат дури и нашите сенки. Дерман ќе се нема.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
- Како би ги сакал кога ми го убија татко ми!
„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)
Гарсија од животот се дели, го убиле некои во темни перелини** и со лица како еден смрт бели.
„Најголемиот континент“ од Славко Јаневски (1969)
„Тогаш не е вистина дека си ти.“ „Што дека сум јас?“ „Ти не си оној што го уби Осиповото воле. И не му го грабна залакот на старецот Неделко Шијак.“
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
А може некој да го убил или сам се убил.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Не е страшно ако го убијат веднаш. Човек и очекува да биде убиен.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Чиј газ лижел? (Седнува да јаде. Пауза.) Го убив магарето. Скрши нога преку планина.
„Одбрани драми“ од Горан Стефановски (2008)
Што тоа? - Татко ми го уби. Сега е робијаш.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
Се почувствував како да сум со нив, со тие безумни насилници. „Тешко ми е“, реков.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Приказна за татко што го исфрла сина си на улица или се откажува од него или за татко што сплеткари против сина си или му ја планира смртта; настан во кој син го удира татка си; приказна за син што се обидува да го убие татка си: самото спомнување на вакви сценарија е доволно да потсети на познатите сижеа од европската книжевност и култура – а да не зборуваме за фројдовската психоанализа.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Да му рече да дојде и да го изложи на опасноста ова сега огромно куче, евентуално да го убие?
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
Претрчај до вратата на магазинот. Оној таму ќе мора да го убиеш.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Правеше и план како тоа да го стори, кој начин да го одбере: да му влезе ноќе дома и додека спие да го убие. Но како да влезе?
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
- Слушај, Бошко! Комитетот реши да го убие Лумана, и треба да го предадеш ти.
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
Крупниот план фиксира едно изобличено лице над пареата и лонците од кои се подигнуваат капаците, а барањето на жртвата е проследено со врисоци: „Ќе го убијам! Ќе го изедам!“
„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)
Ќе го убијам Наполеона. Ме уапа за срце.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
Или тој Боге од Бањи измислува? Зар сѐ ова што го вели е лага?
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
„Оној што ја изврши операцијата над ранетиот илегалец?“ „Оној што го нишанеа валтерите на германската блокада“ ,се згрбави Отец Симеон. „Оној што го уби агентот.“ Очите на брат му гореа.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
Таа одвај го одбрани да не го убие...
„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)
Неда скаменето гледа во Младичот.) Сестро мила, го убиле Ѓорчета Петров.
„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)
Пак отишле таму, во Тројкрсти, кај синовите на предавникот, а тие во меѓувреме не тргнале оп стапалките на татка си, биле партизани, станале офицери во нашата војска, и им кажале и кога го убиле и зошто го убиле и кај го фрлиле потоа татко им.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Осип Сечковски кашлаше и плачеше. „Тој го убил моето воле со моја вила... Утре пак ќе си каснете пресно месо ...“
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Во војна време многу луѓе истепале, селиштата ги сринале, куќите - 'ржаници ќуљ станале.
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
Кога сфативме дека таа овој пат нема да се врати (татко ми и сестра ми малку пред мене) почнавме да разговараме за тоа што нѐ мачи. За неа.
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
Болката не го уби животот на очниот вид и тој не го бараше небото туку следеше: Иван брзаше, не бегаше, брзаше да се оддалечи од самиот себе, ваков каков што беше - непознат до петици.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
Некој Брзакот, курир во Црвениот крст во Битола, од уште непознати причини, влегол со стара ловечка пушка во канцеларијата на претседателот Граматниковски и го убил.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Така тогаш правеа Трбиќевците и српските џандари во поробена Македонија - убиј некого, кој не му беше по ќефот, убиј го чинеа потајум и прогласи го за избеган во Бугарија.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
И тогаш кога го убија Максима во 1874-та, истите тие рекоа дека се извршила казната, за дека го убил пилето.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Ова е она што Ахил најпосле го открива за себе, откако ќе го убие Хектора во пустиот обид да ги искупи сопствените погубни грешки.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Аналогијата резонира со иронија: убиството на претседателот како еден вид американска трагедија што го прослави Ворхол; Џеки Кенеди во жалост како една од Ворхоловите трајни теми; (речиси фаталниот) атентат извршен врз самиот уметник неколку години подоцна, само еден ден пред да го убијат Роберт Кенеди; веројатноста дека после Кенеди, Ворхол е првата личност во историјата на Америка со која се поистовету­ваа толку голем број на луѓе по шеесетите години; сфаќањето дека Ворхоловата уметност, исто како и убиството на Кенеди, не е толку едноставна како што изгледа.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
А знае, со таа секира го убив во одбрана провокаторот што дојде да постави кришум во струјомерот без обележани киловат-часови динамит, темпирана бомба, што ли. И божем онемува, тој - лажниот поштар.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
Нему му била поставена задача да го убие солунскиот валија.
„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)
„Секако,“ рече Клара. „Затоа реков: ниту една судбина не наликува на ниту една друга.“
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Напротив, токму затоа што ништо нема да им ја надомести загубата, зашто ништо на светов не соодветствува со она што ужаленото и гневно семејство го сака, затоа што ништо што би сториле (ниту одмаздата) нема да биде доволно за да им се преведат чувствата во соодветен облик на личен и јавен израз, ете токму затоа можат да се согласат – колку и да е тоа неволно – да се помират со чисто симболично обесштетување (во вид на пари).
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
А можеби тој така ги поткупи да не го убијат.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Којзнае што стана со човекот. Може некој да го уби заради алиштата, заради пушката. Или за нешто друго... 98
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Имено, Валери Соланис, чие сценарио наречено S.C.U.M. Manifesto Ворхол одбил да го филмува, се обидела да го убие, сметајќи дека нејзиното сценарио заслужува да биде снимено.
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
Биле принудени од новата религиска заедница, која освен Евреи опфаќала Египќани, Грци, Сиријци, Римјани, а најнакрај и Германи, да слушаат приговор дека го убиле Бог.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Од внатрешната страна на ѕидот на лотката од стар весник пишува дека го убиле Троцки.
„Светилничар“ од Ристо Лазаров (2013)
ТЕМЈАНА: Пази се Маноиле, пази се! Ах, пукаат по него… О, боже, го убиа… Го убиа?
„Духот на слободата“ од Војдан Чернодрински (1909)
Осумдесет и некоја за Велигден Грците ги отворија границите за Егејците.
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
Се опорави и дојде кај мене да ме моли за прошка. Веќе не можев да го сакам.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Марија знаеше, дека ни по цена да го убие Хелвиг, нема да му го даде Карл.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
„Онисифор Мечкојад немаше вила“ се сети Арсо Арнаутче.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
И тој од силен страв и избезуменост, го извадил пиштолот и го убил.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
Кажано било, вели Јосиф, никој да не споменува кој го уби стрика Анѓела Јанчески.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Арно ама, што рекле Турците "шејтан пушт#, беше го убил човекот во лозјето наместо.
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
Си мислам - жив човек е, гревота е да го убијам.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
КУРТА: Еве сега ќе го убијам, па ќе се убијам и сам!
„Последниот балкански вампир“ од Дејан Дуковски (1989)
Го видовте ли - стрелајте без предупредување. И гледајте да го убиете.
„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)
Гауденс - но колку што можам да се сетам, Ворхол е првиот американски уметник кој бил така почествуван од оваа земја, со исклучок на Норман Роквел, the master of Hallmark sentimentalia. (...)Од исказите на екипата која стои зад организирањето на овој проект, ова е досега најсеопфатна институција од ваков вид.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
„Кој го уби, на какво место го закопавте?
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Имајте го Младичот постојано на нишан и ако ви се види макар што сомнително удрете со сите куршуми во него, макар и не го убиле Ѓорчета.
„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)
И утре некој ќе рече ти си ми го убил братот или јас ќе му речам така.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Дознавајќи за тоа, жандармите влегле во станот, го фатиле бегалецот, во приземјето го убиле и потоа на улицата го изрешетале со пушки и револвери.
„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)
Понекогаш ќе му речеше отец Иларион на игуменот: - Ако се обиде оној неразумник Бонети да ѝ влезе насила во одајата, ќе го убијам...
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
А сигурно го убиле патема и го закопале некаде незнаено каде.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Можеби им личев на добродушно џуџе, или на водено дете излезено од некое море, или пак на ловецот што го убил волкот и ја спасил Црвенкапа.
„Сенката на Карамба Барамба“ од Славко Јаневски (1967)
Да, т и е би можеле да го убијат, ми светна, сигурно тие ќе го убијат.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
А може да го убил некој, велам, денес и човекот се убива ко куче, а не куче некој ќе гледа.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Дадов отказ, се преселивме во поголема куќа, децата тргнаа на училиште.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Имено, тукашните сега се определија за орлите, поточно за оној што сам се реши против штрковите и тврдеа дека тој ја олицетворувал Македонија, која, после, по прогонот на Турците, остана сама да се бори против сите свои довчерашни сојузници, а тие, гнасници, ја убија, односно штрковите го убија јуначкиот орел.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Од нивното крескање никој не се плашеше дури ни тромиот дождалец што го сретнавме патем.
„Сенката на Карамба Барамба“ од Славко Јаневски (1967)
Девојки! Запамтете... Ако вие не го убиете него, против кого сте ја впериле пушката, тогаш бидете сигурни дека тој вас ќе ве убие.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Никој не смеел да го допре. Дури и најлесна насмевка можела да го убие.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Нескратен, тој приговор би гласел: ‘Тие не сакаат да се помират со тоа дека го убиле Бога, додека ние тоа го признаваме и така сме исчистени од вината.’ Тогаш е лесно да се увиди колку вистина се крие зад тој приговор.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Тој велеше: - Кој ќе го фати жив или ќе го убие, ќе му дадам илјада златни лири.
„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)
„Па кој го уби? Зар не знаеш?“ „Ако знаев зар ќе премолчев?“, ми вели.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
- Го убиле, го убиле, тагуваше тој и ја нишаше големата глава. - А се бореше против анархистите.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
Никогаш немаше да поверувам дека можам да направам внатре таква бура...
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Му се заканував дека ќе го убијам доколку оди со други жени. Одеше. Пукав во него.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Во последните две страници од спомените на Никола Поцо што ги прочитав најпосле, тој кажува, некако со отров, дека Кочовите му го убиле посвојчето Григура“.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Слушај, вели, јас во тој случај, ќе го продадам коњот и ќе го убијам Гаро. Ќе го убијам песот, што ќе ми е!
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
Не постои музеј на Џорџа О’Киф, не постои музеј на Џексон Полок, не постои музеј на Џаспер Џонс. (...)Денес типичното мислење на уметничкиот свет за Ворхол е како за сликар со брилијантен почеток кој уметнички (креативно) умрел некаде во годината кога Валери Соланис се обиде да го убие 1968-та и кој заврши како високо комерцијален уметник, продуцирајќи било што за секој кој бил спремен да ја плати цената; а да, и како за некој кој направил неколку важни филма.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Кога што ќе чујам: „Го убиле Ѓорчета Петров. Го убиле Ѓорчета Петров“.
„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)
„Мислиш - ноќеска?“ „Ноќеска ... Онисифор Мечкојад му го грабна од раце залакот месо и го запали пренабожниот Круме Арсов.“
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Во барот кај што ја минувал вечерта започнал разговор со некои девојки и од невнимание му паднале пиштолите од палтото.
„Македонија низ нишанот на САД и Британија“ од Тодор Чепреганов (2012)
Оној кој пречи, господинот Невил, човек што дури не му ни припаѓа на високото друштво, нема да може долго да биде безочен, иако ни оние што ќе го убијат не се баш некои господа иако им се соучесници на селските благородници.
„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)
Бил едем граѓански војна, дечиња мили, Мадрид во крв се давел, кога го убиле огнени сили Гарсија црното славеј.
„Најголемиот континент“ од Славко Јаневски (1969)
Малата Колин изгубена меѓу бројните фељтони за Битлсите, со мноштво нови, непознати детали, меѓу изјавите на бившите, дотогашни, идни претседатели на САД за „неочекуваната и голема загуба“, изгубена меѓу урамените фотографии, амблеми, привезоци, постери, маички со Џоновиот лик, меѓу „give peace a chance“ меѓу пет луксузни стана се вкупно 25 соби во хотелот „Дакота“, меѓу неваботениот дојденец од Хавана, кој шест часа пред да го убие својот идол, ја добива од него последната лонг-плејка со автограм.
„Младиот мајстор на играта“ од Александар Прокопиев (1983)
Со потпрен тил на ѕидот плачел. - Сакаш ли да го убијам оној друг Онисифор, внуку?
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Бегам и слушам: не правете ја голема, не газете си на родата, високо небо крај нема, за него е малку и да го убиеш и така.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Црна наметка облекла и црна забратка забрадила.
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
Кои го убиле? Некои... Шпанците го изгубиле.
„Најголемиот континент“ од Славко Јаневски (1969)
Делото е настанато во текот на заробеништвото на сликарот во лудницата за криминалци, во Лондон, откако го убил татка си и се обидел да изврши уште едно убиство.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Му објасни на Мартина сѐ: ако е за тоа да го убијат Бошка, тие сто пати досега можеле да го сторат тоа.
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
Мојот крокодил личеше на вистински крокодил и не можеше да ја затвори големата уста, За да го стори тоа му пречеше големата гранка испречена помеѓу двете заблести вилици.
„Сенката на Карамба Барамба“ од Славко Јаневски (1967)
Сепак, оваа нова институција е вистински предизвик.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Но што беше пред громовникот да го убие својот противник, пред митолошкиот Биг Бенг?
„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)
Зашто дедо Геро и не се сложи со некои селани кога рекоа ако не можеле да го убијат Лумана, тогаш зошто да му проштеваат на Бошка Манев кога тој секогаш им е в раце.
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
Вие ќе ми го убиете деда!
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
Истиот ден кога Орце ги испукал последните бомби, кон 5-6 часот попладне тој го зачекал валијата во новиот кварт на градот - “Пиргите“ - кога се враќал во својот дом и се обидел да се доближи до неговиот пајтон и да го убие.
„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)
А што било со нив, откако го убиле оној кој ги избрал за свој народ, и кој им ветил дека се народ избран од Бога?
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Понекогаш ја прифаќам шегата, а понекогаш имам желба да му скокнам и да го убијам, особено ако се најде уште некој кој ќе ме земе во одбрана и ќе рече: „Мала е таа сѐ уште за дечковци. Не ѝ е уште време“.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Набрзо потоа и црквата ја затворија, односно ја пренесоа во надлежност на попот тополечки, и него го довлечкаа оттаму, од Србија, откако тукашниот свештеник, поп Цветана го уби мајорот Загориќ.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Пак во главата му светна мислата да не му се случи да го убие.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Набргу мина на главната тема: - Утрово ми рековте, морам да признаам тоа силно ме вознемири, дека ние сме го убиле природниот Бог во душите на луѓето и на негово место сме го поставиле партискиот Бог?!
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
Тој бил последен, но освен стражарите што го убиле и властите, градот не бил информиран дека акциите на младите самоубијци продолжиле и на 1 мај.
„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)
По тоа ќе се запомнат годинашниве Водици во Потковицата, што беа крвави, го убија стрика Анѓела!
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Го уби... Сега тој е в затвор, а парите се кај мене, ги трошам полека...
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
Еден дервиш, предавајќи му некаква молба, го уби во неговиот кабинет.
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)
Ние правиме од него еден од нас пред да го убиеме.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Тој ги уби сите кучиња во маалото!
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Тој го уби мојот Џеки!
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
- Александар: Првин ќе го убијам оној кој нема да одговори исправно, а потоа редум другите.
„Еп на Александар Македонски“ од Радојка Трајанова (2006)
Го бараа под дрво и камен, да го фатат или да го убијат...
„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)
При градењето пак на храмот Соломонов, секакви ајљази сакале да ги дознаат тајните и без труд и без знаење да стигнат до мајсторската титула и го убиле Хирам, една не само чиста душа, туку и најголем уметник, главен раководител на работите на изградбата.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Двајца од оние што ѝ биле на главнината зад грб бегале обезглавени а оружјето им останало таму кај што биле вкопани, трет, постар човек со тажни мустаќи, се влечел мечешки по нив и ги молел да го земат со себе или да го убијат, да не го остават беспомошен пред бесот на каурите.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
„Ќе го убијам.“ Едната веѓа на жената непрекинато трепетеше. Како гасеница да се бореше со ветар.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
„Добро, не е виновен. Но зошто не се врати? Тоа ќе ги смири луѓето, и дружината ќе може да го продолжи патот.“
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
А кога јас го прашував да не знае нешто за мојот стопан, тој вртеше глава, свртуваше грб...
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Му објасни на Мартина сѐ: ако е за тоа да го убијат Бошка, тие сто пати досега можеле да го сторат тоа. Туку Луман е клучот.
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
АНГЕЛЕ: Ќе го убиеш! ЕВТО: И да го убијам. Брат ми е. Ќе те убијам Михајло.
„Одбрани драми“ од Горан Стефановски (2008)
Бев изненадена од оваа изјава. Зар навистина би го убил Гаро? Се разбира не би го убил.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
Вадам пиштол и го вртам кон него: кај ли е најдобро да пукам, кај ли можам побезболно да го убијам: в слепоочница, в срце, в чело?
„Прва љубов“ од Јован Стрезовски (1992)
Тогаш го убија Давидета Недолетниот. Го виделе качен на едно дрво и му рекле: - Што правиш ти, таму? - Еда, ќе летам, му рекол Давиде Недолетниот.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Тој знаел дека ако каже, бездруго ќе го убијат и затоа молчел.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
ТВ ЛИЦЕТО: Како беше она на крај?
„Последниот балкански вампир“ од Дејан Дуковски (1989)
Тешко на судијата што ги суди, вели, ќе му ја најдат адресата и целото семејство ќе му го убијат.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Но и покрај тоа што зградата е обвиткана со глази­ рана теракота, ќе се држам до мојата прва импресија за новиот дом на Енди Ворхол: таа сепак личи на нешто понакитен роднина на зградата од која, според официјал­ ните записи беше убиен претседателот Кенеди.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Пред да го убие Курта вампирот, многу ќеф имаше тој да бидит убав и тазе тасмосан…
„Последниот балкански вампир“ од Дејан Дуковски (1989)
За жал узнав дека и татко ми бил мртов. Го убиле!
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Можеа да ме остават крвав и вкочанет но не можеа да го убијат и Него во мене.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
- Слушај, - му вели човекот. – Кој го уби кучето?
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
Сега ќе го убијам! –бесно викаше Еразмо, очигледно обземен од земските слабости на душата.
„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)
Имено, уште тогаш, уште во пролетта во 1857-та, некои овчари го нашле убиен, и иако никој не знаеше да каже зошто и како, никој и не рече гласно, но сите помислија дека го убил Максим и дека зашто убил пиле, сеедно дали погано или добро, важно пиле, кое ниту му јаде ниту му пие, го стигнала казна.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Дури тогаш ја сфаќа емоционалната јаловост на тоа јуначко дело – неговата неможност да го надомести загубениот Патрокло и да му го ублажи чувството на одговорност за смртта на најсаканиот другар.302 Според Илијадата, човечката општественост зависи од одржливоста на чисто симболичните трансакции.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
- Или ќе ги врати пчелите, или ќе го убијам - викаше татко ми.
„Прва љубов“ од Јован Стрезовски (1992)
- Немам татко - одговори Трајче. - Татко ми го убија Германците кога го бомбардираа Белград. Сега сме дома јас и мајка ми.
„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)
По планини, по планини шете, по планини шете Васил да намере, Васил да намере, a Васил го нема, Васил го убие, го убие, Васил го убие клетите фашисти.
„Од борбата“ од Блаже Конески (1950)
ПОЦКО: Бог да го убије виното, што ми го опи нункото!
„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)
Господе боже, би можеле дури и самите деца да го убијат, за одмазда.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
Можеа да ме остават крвав и вкочанет но не можеа да го убијат и Него во мене.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
Што ти кажува тоа? Дека едно раѓање најавило една смрт?
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Малку постар, јадел глогинки. Пораснал.
„Последниот балкански вампир“ од Дејан Дуковски (1989)
Христијанството е создадено од Евреите, и ширено од Евреите, но “само еден дел од еврејскиот народ го прифатил новото учење.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
А не тоа што го убил кобникот од Камен, како што веруваа суеверните.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
И мислеше – кога ќе откријат во насмевот негов знак на невиност дал’ повторно ќе го убијат.
„Посегање по чудесното“ од Србо Ивановски (2008)
- Јас да сум, на сон ќе го убијам,а не да му спијам дома!
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
Не помагајте им да го убијат тоа малечко, тоа невино двегодишно дете...
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Го убив од среќа. Тоа е вистина. Никој не ми верува. Ни ти.
„Одбрани драми“ од Горан Стефановски (2008)
Зар за тоа ги изнародивме, а?...
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Затоа, тврдеше брат ми, Мојсеј не умрел од старост како што е кажано во „Библијата“, туку „Евреите го убиле египетскиот Мојсеј и ја напуштиле религијата која тој ја вовел“.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Кажи ѝ: ако мисли вака да ме ликвидира, славата подолго ќе ми трае, како на Исус Христа: ако не го убиеја насила Евреите, не ќе станеше толку славен...
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
Затоа го оставаме да си тече во некој свој (некаков?) ред. = циклично време = Ова време започнува од моментот, кога громовникот Indra го уби својот противник, змејот Vrtra - во термините на IE митологијата: момент, од кого започна првиот вител на цикличното (кружно) време.
„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)
Лу ми раскажуваше како со недели тој и Џон јаделе само pop-corn, а пари набавувале главно од давање крв и позирајќи за таблоиди на кои им беа потребни фотографии за шокантните приказни.
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
Во тоа време во манастирот дошол човек што го мачела крвта од брата си кога го убил при делење на имотот.
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
Потоа сите заедно, и војниците и полицајците и жителите на Потковицата отрчаа на Бел Камен, а таму, спружени покрај каменот и со расцепени глави, ги најдоа Видана Јанчески и Ристана Голушкоска.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Лут на бувот зашто го штрекна среде размислувањето и цврсто решен еден ден лично тој, Максим Акиноски, да го убие, скокнува од столот, оди кај масата, го зграпчува цртежот, го тутка и го фрла во огнот во оџакот, почнува нов.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Тешко на судијата што ги суди, вели, ќе му ја најдат адресата и целото семејство ќе му го убијат. Дури и мачето и кучето.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Се гледа напнувањето на бицепсите и гастрокнемиусите, здивот се скусува, станува испрекинат, иако тркачот го голта воздухот со полни гради.
„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)
Задачата да го убие валијата му била доверена на Цветко Трајков, кој требало и самиот да се убие.
„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)
Крикот на човекот, кој го уби последниот вампире.
„Последниот балкански вампир“ од Дејан Дуковски (1989)
Таа го уби со културен шок.
„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)
Но кога масата народ почна повторно да бара да го убијат и со своите дивјачки рикотници го надвика неговиот говор, тој замолкна, потиштен, уништен, тажен.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
А тој што го убил Граматниковски, Брзакот, како што го викаат на прекар, беше исто така вработен во ЈугоМак.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Ништо не и рече. „Стрелаа и го ранија. Дојде да се засолни кај мене.“ Пак ништо не ѝ рече. „Агентот го најде овде и го уби.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
Замислувале да го убијат султанот, великиот везир, валијата во Солун и други големци.
„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)
Точно ли е дека Трајко го убиле долу на пазар со железна шипка затоа што стапнал на ногата на некое турско ловџиско куче. (Пауза) А Марко го обесчестиле и ќерките му ги грабиле трговици. (Пауза) И Горно Село запалено, а селаните заклани? КИРО: Точно е.
„Одбрани драми“ од Горан Стефановски (2008)
- И чиј беше куршумот што го уби брат ти? Од кај знаеш дали не беше твој?
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Се сетив за светецот што боде со три запци чудовиште.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Го уби пушењето. Здравјето и како блудник.
„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)
- Еден по еден во блиската плевна! - извика некој.
„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)
Христијанството, тврдеше брат ми, е признание на тоа убиство – преку него, со убиството на Христос, човечкиот род признава дека некогаш го убил својот татко.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Сонцето нагло паднало зад планински врв.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
„Или сметаш дека самиот се застрелал?“, го прашувам понатаму.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Таа му вети на својот иден маж дека никогаш повеќе нема ништо да украде.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Тоа прво, второ: Јована Дамчески, зашто не беше христијанин и Турчин, го закопаа надвор од гробиштата, тука, на Бел Камен, и оттогаш Бел Каменсе вика уште и Јованов Гроб и Турчинов Гроб, а Видана и Ристана, дека беа христијани, ги закопаа, со поп, на гробиштата, и трето, првата, Јовановата и Росината приказна, се случила многу одамна пред триста, четиристотини години, кога Потковицата ја имаа завојувано и ја владееја Турците, а вторава, оваа со Видана, и сѐ што е во врска со неа, започна во Првното србско, во 1912 година, а заврши во Ворото бугарско, во 1943-та...
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Пушката што ја држеше само со десната рака со напорно стискање на мишката беше со темниот врв допрена до разграштените гради на домаќинот.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Бреда шмркаше првите половина час, потоа ја стегна мојата рака и липаше отворено кога момчето конечно излезе од меурот, доби триесет и седум различни болести и умре пред да почнат рекламите.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Но не го уби заради тоа што беше лошо, бесно, напротив кон него беше кротко, мирно и послушно, ами го отепа во еден момент на афект, кога тоа ја откопа главата од неговата жена која тој ја убил скришум и ја закопал во градината пред куќата.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
„Операциите“ биле водени од Диме Мечев, кој, по обидот да го убие со секира познатиот велешки трговец, избегал.
„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)
„А му реков -остави го. Не ме ни послуша. Морав да го убијам.“
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Се уплаши и дури и сега јасно се сети на чувството на студ во вените, се уплаши дека толпата ќе го убие, дека со голи раце ќе го раскине на парчиња.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Татко ѝ нејзин, Јончета Јанчески, го убија Албанците уште додека сојот нивни живееше таму некаде, во Западна Македонија.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
ДИМО: (Лежејќи) Го убиле! Добро сториле! (Умира)
„Духот на слободата“ од Војдан Чернодрински (1909)
Јас за сѐ подобро признав, зашто знаев Кејтеновиот син и да го убијат не би рекол збор, не би предал.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
Ваквото неразбирање за последната етапа на Ворхоловата уметност беше уште еднаш подржана и со изложбата во МОМА каде на многу површен начин беа третирани и преставени неговите последни дела како примероци од разните “фази” на Ворхол: еден Roschach, еден Reversal, неколку од Oxidations, еден Self Portrait, една Last Supper итн.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
„Тој ли го уби со вила волето на жалнион Осип Сечковски?“
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
НАЦА: (Гледа во саатот) Што му би, господ да го убие!
„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)
Да го убиеме, вели Филип Хаџиевски.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Не се сложувал нешто со бугарската политика во однос на Македонија и го убиле некои платеници на бугарскиот двор.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Во меѓувреме, овчарите што го донесоа мртов Пената, ги осомничија дека тие го убиле и ги затворија, а заедно со нив затворија и уште неколкумина мажи.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Студен камен ѝ легнал на градите.
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
Според Емери, тоа била "добра идеја" и требало да се искористи.
„Македонија низ нишанот на САД и Британија“ од Тодор Чепреганов (2012)
Боге од Бањи се обиде да ми објасни како се случило тоа.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Чудно беше единствено што и Паца се чувствуваше збунета пред прашањето зошто Брзакот можел да се реши да го убие својот претпоставен.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Плачи и колни, Шпанија, Фредерико Гарсија Лорка го убиле.
„Најголемиот континент“ од Славко Јаневски (1969)
- Оф, ми ги скинаа нозете! - извика некој. - Го убија Гуштанов!? - викна втор.
„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)
Веднаш беа го убиле, на самото место, па се упатија кон селото.
„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)
„Го видов“, реков со игли во вилиците. „Го виде - каде?“
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Штотуку го уби коњот, кога, гледај чудо, овој се преобрази во принц кој, да не беше јунаковата послушност, ќе мораше засекогаш да остане бедно истрошено коњче. 18.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Имаше среќа, првиот истрелан куршум го уби разјареното животно.
„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)
Зар да трпат по убиството на нивниот мухтар Јаше Кочов, брат на Ника. Потоа овие го убиле посвојчето Григура.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Пак го исплаши помислата да не го убил. Целиот се стресе од таа помисла...
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Зашто, кога Кирков пркосно отишол кај турските стражари да го убијат, сепак не успеал на време да ја запали бомбата за да му даде на знаење на градот дека еве и тој го сторил тоа што му било најлесно да го направи - го дал својот живот за својата татковина.
„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)
С. Мерџанов, Петар Манџуков и П. Соколов потоа заминале за Цариград и по долго размислување решиле да го убијат султанот Абдул Хамид.
„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)
Кога го убиле Троцки за’ржале сите коњи, кобили и ждребици на црвената коњица.
„Светилничар“ од Ристо Лазаров (2013)
И постојано си го поставувам истото прашање дали ќе брзав да пораснам, ако знаев дека толку многу ќе ми недостасува патот од Мичурин до Градскиот парк на рускиот велосипед и топлиот здив на дедо ми во мојата разлетана коса? In memoriam Дедо ми Борис Кривошеев секогаш кажуваше дека за жената смртта е награда во споредба со тоа да биде силувана или да ѝ го убијат синот!
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
Во разговорот со Емери лицето Х истакнало дека "има рак и оти му остануваат уште шест месеци живот... и сака својот живот да го заврши славно, па ако ние му дадеме посмртно одликување и ако се грижиме за неговата жена, во случај да ја добиеме војната, тоа би се обидело да го убие Хитлер".
„Македонија низ нишанот на САД и Британија“ од Тодор Чепреганов (2012)
Со својата острина во памет ми остана само еден збор - вапрос; јас, без разбирање за херојската смрт на Александар Први, составив подоцна ваква песна: Генералстап, генерал-вапрос, го убиле кралот со голем нос...
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
Додава, а во душата жали што нема да излезе како што си науми, да го убие Хаџи Ташку среде Прилеп и среде бел ден, а потоа, ако успее да побегне, добро, ќе стане ајдутин.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Достасаа Озновци од Прилеп и од Битола; иследуваа, сослушуваа, држеа конференции и кога не им појде од рака да посочат кој го убил Пената, прогласија дека реакција во Потковицата има исфрлено комити во шумата, дека тие, комитите, дење си седат дома и работат по полето, а ноќе бегаат во гората и убиваат, па ја вооружија младежта и почнаа да ја пребаруваат шумата.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Преку сликите во спомените... му донесов едно шише метакса од неговиот внук од еден од браќата (дедо Тане кој често доаѓаше во Скопје) кој сакал да го убие на граница кога како партизани верувале дека одат во својата татковина.
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
- Затоа што ќе го убиев, ми вели, наместо ќе го оставев.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
„Зошто не го побараш тој твој брат Сафет и не го прашаш како нѐ стрелаше од пусија“ и самиот во гнев пелтечеше Борис Калпак.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Но, штом ќе му се приближеше, човекот се размрдуваше и Таче се плашеше да не го убие.
„Раскази за деца“ од Драгица Најческа (1979)
Денес ни го убија Ставро. Човек во години.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Избезумен од жал, од болка, ја грабна пушката и скокна преку плотот да го убие Богдана.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
- Е токму тие! - извика Елза. - Го фатиле и го убиле...
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Уште повеќе што Централниот комитет изречно ми заповеда - Младичот никогаш да не разбере дека го убил токму него, Ѓорчета Петров.
„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)
„Мал си. Наведни ја главата и молчи.“
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
„Борис Калпак и другите ќе го убијат. Го мразат.“
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Со овие зборови брат ми го започна своето последно дело, но „Мојсеј и монотеизмот“ не е само потрага по вистината; тоа е дело кое во себе содржи и негација: дека Мојсеј не е Евреин; и осуда: дека Евреите го убиле Мојсеј.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Не би ми пречело кога би го убил моето тело, бидејќи мојот дух конечно би ја исполнил својата судбина.
„МАРГИНА бр. 10“ (1997)
Сите внимателно слушаат што зборува Максим Акиноски но никој не може да се досети дали Максим мисли дека е добро што не знаат што сториле Хаџи Ташку и дружината или, пак, нив, жителите на Потковицата, ги наговара, ако Хаџи Ташку и дружината не знаат што сториле, тие да нададат глас дека Хаџи Ташку и дружината го убиле стрика Ангела Јанчески.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
О'Брајан беше тој што раководеше со сѐ. Тој ги пушташе стражарите на него и тој ги спречуваше да не го убијат.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
„Орлишта утрово претскажуваа“, со мака реков. „Можеби го убиле и го оставиле.“
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Вистина ќе го убиеме и Луман без јатак помалку зулуми ќе прави, ама затоа друго лошо ќе сториме: синовите и внуците ќе сакаат да одмаздат за него.
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
Ете тој, таков човек го уби тој кутри Јован Гаматниковскини крив ни должен.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Кога дојдоа џандарите и го врзаа Грдана за да го носат в град, луѓето шепотеа по него: „А бре, Грдане, ќе ги скапе душицата по робии... Зар мораше да го убиеш...“
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Френк деновиве го има истото чувство додека ги гледа нивните фотографии од тоа време: еве ја веселата Марџори на плажа, сѐ уште неоскверната и поубава и од неговата ќерка, со оние две прекрасни деца; еве го него како позира на својот велосипед, сѐ уште несвесен дека неговиот панкреас решил да го убие по кратка постапка.
„МАРГИНА бр. 34“ (1996)
Ете, не го уби ни Марс ни Венера, ниту Јупитер или Сатурн.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
Како да го убијам, како да се раздела од него?
„Прва љубов“ од Јован Стрезовски (1992)
Можеби требаше да му се закани на судијата дека ќе го убие, ако донесе пресуда со која ќе ѝ го одземат синот...
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Тогаш беа решиле да го убијат и кога надмено се повика на своето римско граѓанство за да го ослободат од прангите (еве и сега си ги протри и двата зглоба на рацете што секогаш го здоболуваа кога се сеќаваше на Ерусалим), тој ноќта ја помина во молитви.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Го убија стрика Анѓела, на правдина, се провикнува наеднаш и наеднаш замолчува, ги гледа луѓето измрзнати, лути и завеани, и сам изѕемнат, лут и сиот завеан со снег и се двоуми дали да продолжи да зборува и да им го каже тоа што го има на душата, што му е, што му тежи на срцето.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Се разбира, на мојот човек му реков да го има на око и во случај да се обиде да бега, да го убие. - прекина, се загледа во лицето на командантот и чека да слушни што ќе рече тој.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Многу знаат тие кога ми е време, а кога не!
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Лазо вошливиот му се пофали дека ќе го убие и тој од страв избега.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Би можеле да го убијат како мува, ме погоди таа мисла и јас занемев во часот.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
А знае, со та секира го убив во одбрана провокаторот што дојде да постави кришум во струјомерот без обележани киловат-часови динамит, темпирана бомба, што ли.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Купив друг, арно ама, самиот јас го убив без да сакам.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
ТЕОДОС: (Сиот се стресува.) Бррр... Оф, оф, оф... (Очите широко му се отвораат. Согледува зад плотовите луѓе од околните лозја, кои сеират, уживајќи, во реткиот призор, некои отворено а некои скриено, меѓу овие Ефка и Стојанка.)
„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)
Конечно, повеќе ги немаше тие што сакаа да го уби­јат Бога без да знаат дали постои.
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
Да нацртам пушка или голем топ и да го убијам чудовиштето со триста и неколку заби.
„Сенката на Карамба Барамба“ од Славко Јаневски (1967)
Разликите се преломни, а нивните последици се видливи.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Јунакот се двоумеше, но само за момент.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Навистина не ѝ беше лошо: се здоби со покомотна живеачка а згора на сето тоа стана и генералица, и тоа не некаква си генералица, туку вистинска, бидејќи, како што веќе реков, Ролан Јаковлевич, иако веќе средовечен, по својата претставителност повеќе личеше на генерал од многумина други познати војсководачи, па дури и од оној српски генерал Ковачевиќ, кого во дваесетата или таму некаде, го убија некои поединци, уверени дека со неговата смрт ќе му ја приближат на народот барем малку слободата.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Сѐ додека не дојде оној ден, што го уби лицето на Големиот Ристана, а смеата ископнеа и повеќе не се врати тука.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Во мигови на јад и очај помислуваше да му се освети на татко ѝ, да го убие.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
Деновите ги минував чистејќи ја и преуредувајќи ја куќата.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Зошто на Евреите им било неможно да земат учество во напредокот кој, и покрај своето изопачување, го содржело признавањето на божјето убиство – тоа би било предмет на посебно истражување.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Оној млад човек кој и додека чекори се чеша од стапалата до главата и назад ќе стигне до бедемите на друг град, и ќе посака таму да влезе, но ќе го убие еден витез, кој неколку дена пред тоа ја освоил својата сакана на витешки натпревар и ѝ испеал песна, со рими искажувајќи ја својата љубов.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Една од приказните кои оделе со Луовата слика била за некој манијак кој убил четиринаесет деца и го снимил нивното врескање, за да може после да дрка секоја вечер во шталата, а Џоновата слика се појавила заедно со една приказна за некој тип кој го убил својот љубовник затоа што сакал да се ожени за неговата сестра, а овој не сакал сестра му да се омажи за педер.
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
Јас не сакав да го убијам. Никогаш не сум имал желба да убивам.
„Маслинови гранчиња“ од Глигор Поповски (1999)
- Свика еден офицер, го извади пиштолот и тука, на очиглед на насобраните, го уби Димка.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Рече дека сигурно си знаела и ти! Зошто го премолча ова?
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Но ведаш потоа си помислува дека така можат да згрешат, во забуната да се случи некој да пукне и да го убие човекот, а тој може е некој несреќен намерник, некој кого нуждата го натерала по ова време да дојде во Потковицата.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
„Пријателе.“ Пред болката да го убие, некој го затресе за рамо.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Во тој миг сакав да го убијам тој невиден простак; во тој миг ми се згади и од Луција; веќе ништо не сакав, во мене имаше само гнев; тогаш, пред вратата, првпат помислив дека најдобро е да се замонашам, да си ги отсечам на еден симболички начин гениталиите поради кои страдав, да се самокастрирам, да ги оставам сите овие влекачи и инсекти околу мене да се плодат и да се размножуваат до бескрај; своите песни да му ги испејам на Бога, а не на лукава и притворна жена, или на некој дволичен Хор; сепак, чукнав уште еднаш, но тој поворно не одговараше.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Еден ден синот на Карабеќерица ѝ го убиле во П'џов Дол, близу нејзината куќа. Напасниците немале грев.
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
Од јарболот на Аврора ја гледал иднината и можеби з Црвено обоен.
„Светилничар“ од Ристо Лазаров (2013)
Кој можел да го убие, се прашуваат луѓето и се знае каде им оди помислата ама никој не се решава тоа да го изусти.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
Зашто таквото симболично обесштетување е единствениот вид на обесштетување што можат да го очекуваат за она што, најпосле, е непоправлива и ненадоместлива загуба.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
„Па да“, рече Паца. „Партиската организација бараше од Дисциплинската комисија Брзакот пред неа да се изјасни зошто го убил претседателот“.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
ФЕЗЛИЕВ: (За себе.) Да не разбере дека го убил Ѓорчета Петров! Како Ѓорче да не е Ѓорче, туку игла.
„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)
Но јас веќе знаев кој е со него и дека тој што е со него е изврзан со гнил ремен, ишаран од стапиште со модрици и безумен како и секогаш зашто до мене достаса најпрвин неговиот глас - „Не давај ме, внуку, на никаквециве, ќе ме обесат“ - потоа јасно го видов како се ниша килав пред својот внук и судија и како плаче кикотливо, ја видов таа безначајна празнина во лита и скудна облека на која никнала долгнавеста тиква со влакна, но тоа е сега прикаска што мојава улава старост ја раскажува со чувство на посничка осаменост пред друга, калуѓерска и божја, бездруго свето дрво што размислува над туѓи мисли и се моли над туѓ грев, на оние што веќе ги нема, што се прав како што ќе сум и јас утре прав, јас, Лозан Перуника, дамка од дамките на минатото и вчерашна жива смрт од дружина на мртви луѓе, и тие вчера со гнев и јад во секоја капка на крвта вчера, кога и јас, и сирак и главен терач на туѓа двоколка со сив ѕевгар, сонував и живеев зелено, зелен во една земја што помеѓу топењето на снегот и сушите на болните лета не знае што е зелена пролет, зелен април или зелен мај, и знае или можела да знае што е зелен страв пред чудовиште оплодено од еден друг господ во градината во која се преселиле од рајот женското петле Адам и неговото ребро со женска коса, женски колкови и женско умеење во гревот да посади боцки од кои душата станува жива рана.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
На шега велам дека ќе го убијам секој што нема да аплаудира и на кого нема да му се допадне претставата.
„Азбука и залутани записи“ од Иван Шопов (2010)
„Го уби“. Исцеди од себе како крв.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
По оваа рутинска акција, во која дигресивно ги придодадов и доказите од претходните истражувања, ја вратив насоката на реорганизирањето, со предумисла да го убијам денот оставајќи зад себе трага на асоцијативност - дека е неколку минути пред 12.
„Ниска латентна револуција“ од Фросина Наумовска (2010)
Меѓутоа, Ворхоловиот пасивен воајеризам, кој својата интервенција ја сведува на одбирање на субјекти за свое набљудување, па со тоа и изгледа либерален и безопасен, се покажа како опасен кај агресивните егзибиционисти како Ондин, што можеше да го чини и глава.
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
„Филмов го имам гледано шест пати“, рече таа борејќи се да го контролира својот глас, „и секогаш се возбудувам.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Од капетанијата го прекоруваат дека нема појас за спасување.
„Светилничар“ од Ристо Лазаров (2013)
Не знам колку е вистина, ама се зборува дека една ноќ, партизаните дошле да го убијат Панда, ама тој имаше некој пријател Албанец од оние села онакажните.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
МАЛИОТ: Да го убијам, да не се мачи.
„Последниот балкански вампир“ од Дејан Дуковски (1989)
Само по три работи се разликуваат: во Потковицата никогаш не се дозна кој го уби Јована Дамчески, додека за Видана и за Ристана Голушкоска Гојдарката се знае - ги уби син ѝ на Ристана Димко Силистарко.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Како да бил бессилен да ги ослободи жилите и месото од грч и со матни очи барал капка роса скриена од сонцето под лански лист, да ги допре усните и да го убие огнот на пониженоста и мислел - бил млад, остарел, се намалил, премал ќе се удави во таква капка.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Подоцна се обединиле со други, ним блиски сродни племиња во регионот меѓу Палестина, Синајскиот Полуостров и Арабија, и тука во местото богато со вода по име Кадис под влијание на Мадијамците ја прифатиле новата религија, обожувањето на богот на вулканите Јахве.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Го нарекоа Али Ахмед, ги зеде за жени Мунивер, единствената ќерка на Мусли бег, и жената на Арслан бег, некоја потурчена Гркинка, и заедно со нив, за да биде што подалеку од Дамческите, зашто можеа да го убијат за одмазда, се пресели во битолското село Чаирлија, таму да господари со чифлигот што му беше ветен на Арслан бега.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Сигурно некои од нив страдале што биле приморани да си го убијат првороденото дете.“
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Од него се спасија кога сопственикот еден ден го уби.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
Беше недела, втора година од владеењето на Србите во Потковицата, прв ден Велигден.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Откако се уверила дека не ќе може да го убие султанот, Мерџановата група решила да ја дигне во воздух зградата на Отоманската банка која што се наоѓала на главната улица што одела од Галата кон Пера.
„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)
— „За плач е час... Свршеникот непријател го уби трпејќи пораз во Стан.
„Сердарот“ од Григор Прличев (1860)
Иван во сева игра со Вас извршуваше само уште една моја задача, како што пред малку отиде да го убие Младичот.
„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)
Ги забуцал прстите во мекиот хумус на шумските сенки со таква силина што дури почувствувал болка под ноктите.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Пред него се наоѓаше непријател кој имаше намера да го убие: пред него, исто така, беше едно човечко суштество, во болка и можеби со скршена коска.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Почнуваше часот на крводелницата. „Ако не кажеш ти, таа ќе е кабил да каже. Го убивте ли брат ми?“
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
- Тогаш облекувај се! - рече Гоце и стана. Откако се облекоа, тргнаа...
„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)
Еве ми го сега на спиење. Од кај знам кој е. Можеби убил., Можеби бега да не го убијат.
„Одбрани драми“ од Горан Стефановски (2008)
И во тоа гледаа божие претсказание: или дека човекот бил некој добросовесник кој ќе го пушти Бошета да си се врати па Бог го заштитил на тој начин што сè живо во Потковицата престорил на оглувено и онемено, (зашто ако го насетиле тие, потковичаните, како што биле насрчени против Хаџи Ташку и дружината, можело да се случи да го заменат со некого од нив и да го убијат) или дека тој, Бог, ги бележил и ги казнува Јанческите за нешто одамна сторено и преку нив и сите други христијани во Потковицата ги поучува да се припазат од правењето лоши работи.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Лежиме на грб и го гледаме небото како тече над нас и во нас и сино и големо и остро до болка, премногу светло, преубаво, зошто не сака да работи ЦД, го удирам и викам “ајде да го убиеме гитаристот што премногу личи на Nuno-Noonoh од Extreme”, со неговата коса долга и блескава и неговата рака што се движи брзо и пребрзо и го цвркоти Morris- sey така прекрасен и љубовен и одиме повторно да ги храниме патките, развигорчето ја ежи кожата и премногу е ладно и зошто седам насреде, ги хранам патките и се чувствувам како молзачка. Молзачка? Патка? Езеро? Небо? Што?
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
После затрудне сестра му од некој коњички поднаредник а тој во богословијата ја остреше својата кама и се колнеше дека ќе го убие тој човек.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
Што беше тоа мајка што го роди тој крвник чијашто рака го уби Ѓорчета.
„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)
КЕВА: Остави го, го убил веќе.
„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)
Цветко Трајаков требало да стои настрана, да се крие, и кога сите гемиџии ќе бидат мртви, да го издебне валијата кога излегува од дома или од вилаетската зграда и да го убие, а и самиот да се застрела.
„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)
Онаа жена што си го бараше своето детенце ќе ја силуваат друмски разбојници, ќе ја водат со себе, а потоа ќе ја остават, и таа ќе умре во сон, покрај едно дрво, гушкајќи го врзопчето партали, кое ѝ беше дете. .
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
И затоа звучи како омраза и како одмазда кон својот народ.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Рафална стрелба е основен начин на гаѓање со автомат, му велиш, а тој те прашува кого треба да го убие.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
- Ви велам јас да го убиеме совреме ова копиле!
„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)
Тоа беше тресење да не поверуваш...
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
И кога го средил светот, кога и едноокиот Џо го убил.
„Најголемиот континент“ од Славко Јаневски (1969)
Ја сфаќаше бесцелноста на своето доаѓање но не можеше да премолчи: „Го убија но и нас не убиваа. Нас и многу повеќе. Од четворицата во таа ноќ се извлеков само јас. Ранет.“
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
Туку некој друг е виновен...
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
„Тој не беше човек“ , ѝ рече. „Сега е мртов.“ „Мртов“ , повтори нејзината згрбавеност; беше грч, клопче горко месо, суво липање. „Проклета војна“ , ја чу. „Го уби“
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
Не можеше да се скамени, да стане сурово молчење во себе, зашто ако сакаше да го убие својот бог ќе мораше да го стрела своето небо, тоа црно пространство под татарски голото теме, ќе мораше да го уништи разумот, сеќавањето, а оддалеку, од едно време оставено зад грбот, му се клештеа призраци - Оче Симеоне, не откажувај се од себе или удави се во буре со ракија и стани заборав.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
И се молев така за душата на Писмородецот, а тој ме биеше додека не го уби Бога во мене, и потем рече: „Рацете ќе ти ги исечам ако уште еднаш те видам да сочинуваш од многу нешта едно, цело“.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Сметајќи дека ќе го убие Хитлер идниот ден, а потоа и самиот себе, лицето Џ решило добро да ја помине последната вечер.
„Македонија низ нишанот на САД и Британија“ од Тодор Чепреганов (2012)
„Без да знаат нашите, си тргнале на работа да си ги отворат дуќаните, и само што ќе се покаже некој од главната улица, започнуваа да се истураат врз него кундаци, ножови, камења, додека го убијат.
„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)
- Да, Гоце. Скоро, кога го убија министерот Белчев, како социјалист го затворија и Дамета.
„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)
Партијата се обидуваше да го убие сексуалниот инстинкт, или, ако не може да биде убиен, тогаш барем да го искривоколчи и да го извалка.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Знаеш како го убиле некого? Шише ракија во газот, по два часа ракијата ја нема, човекот мртов, никој не знае од што умрел. Чувај се. Бегај.
„Одбрани драми“ од Горан Стефановски (2008)
Побожјанските аждери се крастави жабоци без нокти и без заби.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Штом ќе си го поставите тоа прашање, не треба премногу да размислувате.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
„Тој прстен, тој прстен, крмнаку нечист“, веќе со турски зборови повторуваше бегот со приковани очи за зелениот камен на Калпаковиот прст. „Го уби, ти го уби?“
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
„Германецот бара да престанете со пеењето. Ноќеска го убиле брат му кај бензиските складишта. Заканува, ќе пука.“
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)