го (зам.) - стивнува (гл.)

Акција! Да се дејствува! – го стивнува гласот – и обата ми се внуци, ама малечково некако Пази, душо, да не се повредиш.
„Или“ од Александар Прокопиев (1987)
Најголемата мистерија на праисторијата – ужива во нејзината збунетост, се повлекува на чекор од патеката, се провира меѓу грмушките и оттаму, го стивнува гласот: - Никој не знае што бил...цицач, или можеби гуштер...нема останато ни ковче од него. Освен траги.
„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)