го (зам.) - стави (гл.)

Во мигот ја откачив пушката, тој се затрча да ми ја фати пушката, а јас го ставив прстот на чкрапалото и само му реков: Готов си сега.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Дедо Мраз го ставил своето огледалце на капката, односно на празнинката од глобусот, и замолил тивко, тивко: ОГЛЕДАЛЦЕ, ОГЛЕДАЛЦЕ, НАЈВЕРНИЧКО НА ДЕДО, ВО ГЛАВАТА ДАМНА МИСЛА ЧУДНА ГЛОЧКА: КАЖИ МИ, ТЕ МОЛАМ, ШТО ЛИ СЕ КРИЕ НА ГЛОБУСОВ ЗАД ПРАЗНАВА ТОЧКА?
„Авантурите на Дедо Мраз“ од Ристо Давчевски (1997)
Новина е и воведувањето на антидискриминациска одредба согласно која работодавачот, при вработување или работа на странец, не смее да го стави барателот на вработувањето, односно работникот во нееднаква положба заради расата, бојата на кожата, полот, возраста, здравствената состојба, односно инвалидноста, религиозното, политичкото или друго убедување, членување во синдикатите, националното или социјалното потекло, статусот на семејството, имотната состојба, половата насоченост или заради други лични околности (чл. 4).
„Обезвреднување на трудот“ од Савески, Апасиев, Ковачевски, Василев (2010)
БОРИС: На тоа мора да се стави крај. СОЊА: Кој ќе го стави крајот? Ти? БОРИС: Јас! Јас почнав, јас ќе завршам.
„Одбрани драми“ од Горан Стефановски (2008)
Дури џвакаше исече уште едно дебело парче и го стави врз сирењето на парчето леб.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Всушност, Миха веќе беќе решил, само го одолжуваше одговорот не толку за да го изненади стариот колку да го стави пред свршен чин, кога не ќе може ни да го премисли ни да го расколеба.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Тато Петре го внесе багажот и го стави до работната маса.
„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)
Чувствував како се потам под мишките и под грбот и одбивав колку што можам повеќе, дури грабајќи ја чинијата и тргајќи ја од себе, но тоа не ја обесхрабри тетка ми Марија да се наведне над масата и со сета сила да ми го стави парчето месо во чинијата, при што стомакот го макна во нејзината недојадена чинија со супа, но до крајот на вечерта воопшто не забележа дека под папокот ѝ се налепиле неколку зрна ориз.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Ни збор да не чујам! - и си ги облече влечките што одеднаш се појавија во дневната соба.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Додека чекаше тие малку да се оладат, здроби едно јаболко и го стави пред Кротка.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Петко го отвори, извади од џеб син неподвижен бумбар и го стави внатре.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
— Добро, — одговори Алекса, — иди по мене назорум, ќе те одведам — и тргнаа: Бајракот напред, Јован по него на десетина петнаесет чекори, убедени дека никој не ги виде.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Циљка го стави во скутот и полека му го отвори клунот.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Геј-сензибилитетот е речиси незнајно прифаќање на кастрирачка инсинуација, непрестајно славење на една вековна, обезмажувачка стигма што им се ставала на мажите кои се впуштале во хомосексуални чинови.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Сега стави еден стол до креветот и потоа го донесе послужавникот со појадокот и го стави на столот.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Сѐ ти подготвивме со баба ти, си го вратил дома, ама смачкано, ронки сторено и измешкано.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
- Бојана зошто досега никој не го ставил филмот он-лајн?
„Браќата на Александар“ од Константин Петровски (2013)
Внимателно го стави насреде кутија и ја затвори.
„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)
Ова не е за во збор да го ставиш, туку...
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
- Не го носиш прстенот? – се зачудив. - Дојди да видиш каде сум го ставила – рече таа одушевено.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Се сеќавам дека, кога стрелките на часовникот, оној истиот што се уште ми одѕвонува во главата, се споија на дванаесет, за една минута стасав да ги бакнам сите тројца - дедо, баба и Александар!
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
Се прибра малку Невена, си ја потсобра душата, ја отвори каселата, ја облече невестинската руба, си ги облече невестинските чевличиња, си го стави невестинското венче, си го подзасолни тажното лице со велот, си ги затвори очите, ја свитка прозрачната става, прилегна до ковчегот со даровите и веќе не се крена.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Генералот ми ја зеде десната рака и ми го стави орденот во дланката, велејќи ми: - Благодарната грчка татковина посмртно го одликува вашиот син и го унапреди во чин десетар.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Но, меѓу сите овие шарени дребулии, најубав беше чоколадниот Дедо Мраз што децата го ставија под елката.
„Зоки Поки“ од Оливера Николова (1963)
И во мрачните, и во ѕвездените ноќи, и во растрепереното пламенче на свеќата и на фенерот обесен на гредата, не гледа и не очекува смирување.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Доколку овој закон го ставиме во малку поширок контекст би го сфатиле неговото маргинализирање и недоследно применување во пракса.
„Обезвреднување на трудот - 2 Анализа на трудово-правната легислатива во периодот 2010-2014“ од Мартин Краљевски, Дејан Лутовски, Ивица Костовски (2015)
За жал, заборавил да се облече.
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Во некои случаи Ворхол им даваше елементарни актерски упатства - „јади полека, како да си даваш себеси време за размислување” (Eat, каде дејството трае 45 минути), или сугерираше траење на дејството (бакнежите во Kiss и фелациото во Blow job мораа да бидат продолжени до крајот на ролната, што траеше 30 минути), или, според зборовите на Вива, „едноставно ве пушташе пред камерата за да немате што да правите” (Вива во Nude restaurant ѝ приоѓа на камерата и сака снимањето да се прекине; желбата ѝ е исполнета).
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
Во нејзиниот живот имаше повеќе празнини и денови на осама.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Тој внимателно го разгледа и го стави во својот бележник; потоа, отклучувајќи ја фиоката од масата за пишување, извади едно писмо и му го даде на префектот.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Кети го стави бокалот на белата емајлирана кујнска маса и посегна да земе две чаши.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Тој го стави фенерот до главата на Арсо и поднаведнат, претпазливо, како да се плашеше да не го штрекне во сонот, одвај го допре со рака.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
- Откако ги најдоа сметките за тоа кој е крив за поразот, објавија дека Демократската армија на Грција не е победена и не го положи оружјето, туку го стави покрај нога.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Пенчо одново се наведна и зеде камен, нанишани и го скрши и другиот прозорец а врапчето со млитаво висната глава и изгаснати очи го стави во џеб.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
Мудрецот кај кого што работел, кога видел дека му нема спас, го ставил во количка и го извадил надвор на улица пред чајџилницата.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
Тој го извлече шамичето за нос од шинелот, во коешто го беше донел; шамичето беше штотуку донесено од перачката, и само неколку мига подоцна го здипли и си го стави в џеб за да може да го употребува.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Просто се вкочани како манекен, бркна во џебот, извади една десетдинарка, и дури откако ја остави на масичката, сосема малку ја подзаврте главата колку за да види што ќе земе, ја подаде раката, го преви весникот што му беше подаден, го стави под мишка и продолжи да чекори исто онака студено и исправено, загледан повеќе во својата далечна цел отколку каде било пред себе.
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
Го дотера, ја зеде скалата и се качи на борот и го стави на една од гранките врзувајќи го да не падне.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
Набргу, финиот прав јурна кон ретортата. Го ставив под микроскопот.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
Си го зеде парчето сирење, го стави врз нејзиниот леб и гризна.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Се имаше впечаток дека некој сакал да го стави под клуч самото време.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Со оваа пресуда беа поништени одлуките за отказ како незаконити, а туженото претпријатие требаше, во рок од осум дена, да им ги надомести трошоците сторени во текот на постапката – кои беа одмерени на рекордни 102.920 МКД (1.690 ЕУР).
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
А што е со Јован, каде е тој? - Во Елбасан, в болница...
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Потоа, без да одложува, се облече, го стави шинелот на рамената и излезе на улица.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Затоа и го ставиле вака, во грутка, неизмазнет.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Возбуден, внимателно го ставив најгоре, на едно купче книги и, ставајќи го, се потсетив на патописот на Јохан Барт каде што се споменуваше името „Поцо“.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Во моментот кога Карл беше сигурен дека успеал да го стави писмото во џебот на панталоните, тоа веќе се наоѓаше во раката на Марша.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Застана пред портата на својот истоименик и забележа дека Едо не го ставил резето на портата.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Тогаш го заврзал ќесето, го ставил в пазува и станал.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Гејовите и радикалните настрани си замислуваат дека го напаѓаат тоа статус-кво, но усвојувајќи ја стигмата на женственоста, тие само се сообразуваат со одамна воспоставените очекувања и ги потврдуваат.346 Мејлбренч (тоа, се разбира, не му е вистинското име), изгледа, го ставил прстот на пулсот на времето.347 Неговата книга доби славослови од критичарите на интернет, a неговите сопатници се цела легија.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Секогаш се трудеше во секоја од нив да го стави токму она, по што беше посегната таа, а многу често притоа знаеше да забележи дека всушност и тој има едни две сосема исти како оние раце, тоа беше добро видливо секогаш, кога ќе ги добереше до нивните раце што бараа, своите, што подаваа, а после мислеше дека е и тој еден многу сличен човек на сите овие луѓе, што му доаѓаа и со кои работеше.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Кога Хусрев ја видел голата убавина (читај голата вистина), на Ширин му го ставил прстот во устата. И толку.
„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)
Работи кои не може а да не ги сториш да не нарачаш петто пиво откако си испил четири; да не го ставиш откако веќе си го брцнал; да останеш кул кога одеднаш ќе се разбудиш во крематориум, поклопецот на печката е затворен, а копчето притиснато на ’он’; да не ја сфатиш погрешно реченицата која почнува со "не ме сфаќај погрешно, ама..“
„Сонце во тегла“ од Илина Јакимовска (2009)
„Што ќе ти е тоа бебешко капче?,“ ме прекоруваше Марие.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Шишман побара едно камче, го стави во кутивчето, го заниша, кутивчето затропа исто како и она неговото.
„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)
Се сеќаваше на јагнето што го заклаа за да го стават во темелите.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Се одлучи. Го стави во едно долапче во другата соба која помалку се користеше, па го покри со крпа да не го види никој.
„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)
Така се исполнило пророштвото - И МЕЃУ ГРЕШНИЦИ ГО СТАВИЈА...
„Молика пелистерска“ од Бистрица Миркуловска (2014)
Срцето во тегла го стави и еден, два, три,...потскокна, таму кај не треба.
„Портокалова“ од Оливера Доцевска (2013)
Тогаш таа го стави платното во бакамот и го држеше потопен сѐ додека жолтата боја не го фати платното.
„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)
Зоки го стави нејзиното главче во устата, а рачката ја задржа надвор. И таа стана свирче!
„Зоки Поки“ од Оливера Николова (1963)
За да можат да понесат повеќе работи Стефана го ставиле во една вреќа па и него го обесиле сосе вреќа на маската.
„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)
И Милка го стави своето блокче и го отвори листот на кој беше нацртано мачето.
„Маслинови гранчиња“ од Глигор Поповски (1999)
Вџашен тој главниот почна да вика: - Што си го ставил овој Германец врз нашите, и на мртво ли ќе биде над Бугарите!
„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)
Дојде пред кладенецот, го стави шишето под шапурчето што течеше преку листот прикрепен со две чисти изворски камчиња, и кога се наполни, го фрли в уста како ништо.
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
Со такво чувство станав да го ставам џезвето на шпоретот.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Идејата е дека философите, литерарните критичари, правниците, историчарите, и другите кои се добри во правењето дистинкции, во преопишувањето и реконтекстуализирањето, можат да го стават во употреба својот талент „изложувајќи“ ги или „демистифицирајќа“ ги присутните општествени практики.
„МАРГИНА бр. 1“ (1994)
А, пак, правното лице можеше да му предложи на судот да го стави вон сила тоа решение – доколку, по неговото донесување, се измениле околностите врз основа на кои е тоа донесено.
„Обезвреднување на трудот“ од Савески, Апасиев, Ковачевски, Василев (2010)
И еден ден Солун осамнува со потресна новина: Џемал-ага го ставиле во зандана.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Саканата, избезумена и занесена, ќе го стави цвеќето во нејзината омилена вазничка.
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
Вечерта научената девојка го нарами ранецот во кој го стави торбичето со вендузите и му се јави во земјанката на командантот на баталјонот.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Бојан уште еднаш го пресече својот дел и го стави едното парче в уста.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Арно ама, кога го ставиле првиот камен пред нејзините нозе со црвени налани, се сетила на своето чедо кое како мало кученце имало обичај да ѝ ги грицка обувките.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
— Имам нешто важно да му пренесам од војводата, — му одговори Јован и почна да го моли да го стави со Шаќира.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Кире ја довршуваше мојата карикатура и штоутку требаше да го стави својот потпис, кога се појави една симпатична млада жена. Застана до Кире.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Тие се наде­ваа дека со помош на Хабловиот космички телескоп ќе го најдат она што го бараат во формата на бројните ѕвезди - црвените џуџиња, кои би биле премногу слаби за да се видат со земските инструменти; меѓутоа, кога моќниот Хабл ги пребара големите празни простори во нашата галаксија Млечен пат за коишто беше проценето дека ветуваат, наместо да откријат дека се посипани со црвени џуџиња и недостасувачка материја, покажа дека се празни како орманот на мајка Хабард или џеп во кој сте сигурни дека сте го ставиле клучот, патем начнувајќи уште една загатка: загатката на доказот дека космосот е неколку милијарди години помлад од најстарите ѕвезди во него, барем според начинот на кој сме навикнати да ги мериме нивните старости.
„МАРГИНА бр. 34“ (1996)
Полека, за да не го исплаши, нежно го фати и го стави нa широко отворената дланка.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Скршив залче леб, го ставив в уста и го заџвакав.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Или така барем можеме да заклучиме од следниов исказ: „Мажественоста е одлика што треба да се уважува, да се почитува и да се третира достоинствено.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Ја префати самоделската дренова патерица под левата мишка, а со десната го фати резето повлекувајќи ја полата од портата сè додека клепашката над вратата не клепна и тогаш таа го стави резето.
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
Рече: „Најдобро е овде нешто да се прави.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
На постела таа го стави мртовецот, каде жена, во црнина цела, рамнодушно чекаше.
„Сердарот“ од Григор Прличев (1860)
Ја провери уште еднаш заработувачката од новата тура, делот за Крумета Волнаровски го стави во посебна преграда во чантата и, намигнувајќи му на Наротакис, му рече: “Чао, батка, до понеделник.”
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Крвникот се искрива, го здипли шамивчето и го стави во џеб; потоа го спушти долгиот, непријатно бел прст врз копчето од електричното ѕвонче, се потпре на него со целата рака.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
Притоа му заповедал да го коле несреќникот така што тој, од страв, да почнел да прди, а ако овој не прдел, тогаш четникот, за казна, добивал десет стапови по газ.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Сакаше да провери, па за да не изгледа сомнително, божем случајно го испушти долу моливот.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Со ноже го распараа конецот од самарчето, го ставија внатре писмото, набрзина го сошија, и, како ништо да не било, се вратија назад и седнаа на буката.
„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)
Но сакам да знаеш едно, дека стоејќи вака пред тебе, на коленици, јас не коленичам, јас не молам, јас, едноставно, работам за да преживеам,” му велеше келнерката Цвета забришувајќи си го наросеното чело пред да му го земе и да си го стави в уста тоа што му преосталано меѓу нозете.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
- Многу сакам кога и вие сакате исто што и јас, секогаш велеше тој.
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
Се обиде да го стави листот во машината за пишување.
„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)
Младиот патник... тука офицерот го стави прстот на местото до каде што беше стигнал со читањето и ги управи своите живи костенливи очи на Глигора.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Иако се чинеше дека не му обрна големо внимание по тој еден единствен презрив поглед, тој отсечно нареди токму него да го стават на ноќна стража.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Потоа дојде, си ги навлече патиките, заклучи, го стави клучот под чергиче и заедно си заминавме.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Упатството го стави настрана и ја заврти рачката на апаратот.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Во мигот кога со болницата, или поточно со социјалните служби ќе го ставиш потписот, твоето веќе не е твое.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Едноставно немаше сила што можеше да го стави во ред ова разуздано суштество.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Старичката го запали кандилото и го стави на равтот над огништето.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
И се потсети на она што имаше чуено за кафезот на фараонот, кого кога го закопувале во гробницата, заедно со сите предмети што ги сакал кога бил жив, му го ставиле и кафезот со птици да му пее и во задгробниот живот.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
По инстинкт го стави заспаното дете во креветчето...
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Го извади својот пасош од ташната и го стави на масата.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Тоа тргаше така силно на боските, што ги храбреше и на крава да го стават.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
„На срцето?,“ се чудеше Паулина.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Додека со Авни малата Сања го правеше тоа што никогаш пред тоа не го направила, (Авни ноќта на белиот врат на девојчето и го стави најубавиот златен ѓердан од полиците на “Карат”), тетка Асја за прв пат почувствува желба и таа самата да биде дел од играта, а тоа го посака со необичната сила на жарот што ѝ заискри под папокот и пламна во градите од кои потече жешка лава надолу по слабините, а потоа меѓу нозете, таму каде што се допираат дебелите меса и од кои, во горниот дел, од засекот меѓу растреперените устинки извира сета женскост со залудена страст која го брише и последното парче од разумот.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Затоа зеле од чергарите машко новороденче и кога царицата се породила тие веднаш ѝ го ставиле во креветот грабнатото чергарче, а новороденчето им го дале на чергарите.
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
А, Господ? Господ не ќе го најдеш зашто Господ е во зборот, а зборот си го ставил во темелот, пред да го ставиш првиот камен, пред да ја почнеш Куќата-во-себе.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Во неговиот есеј “Diffѐrance” од Маргините на философијата (1982), Дерида го сковува неологизмот “diffѐrance” за да реферира не на она што постои (јазикот), туку на она што не постои, и на тој начин да го стави под прашање секој онтолошки приод што се обидува да определи некаков поим на Битие заснован врз присуство.
„МАРГИНА бр. 10“ (1997)
Орвел решил овој бизнис да го стави под своја контрола, а со тоа да одлучи: што ќе пиеш, колку ќе пиеш и кога ќе пиеш.
„Тибам штркот“ од Зоран Спасов Sоф (2008)
Си можел да ме напишеш и под кученцето, и тоа би било доволно за да успеам да заминам од Виена, и да се сретнам со Беатриса.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Денко го стави листот в уста, почна да го превртува со јазикот, да го меле со забите и да го криви лицето. - Ха, не ти се допаѓа?
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Или подобро е да си замине и да го стави пред свршен чин...
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Потоа ги измиваше рацете на пумпата, која веќе долги години суво кашлаше, и ја оставаше старата да го стави на огнот танкото варилце за ручек.
„МАРГИНА бр. 34“ (1996)
Бонети по некое време зеде едно малечко парче, го стави во чинијата, штулна со двата прсти од него, го погледа како да фаќа нешто гнасно, го донесе полека до носот, го помириса, а потоа го стави в уста, постоја така не џвакајќи го, а потоа откако го изизврти во устата, го голтна со напор.
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
Најпосле се проѕевна и се извлечка од војничкиот кревет, ги истресе отпушоците и пепелта од облогата на шлемот и го стави на глава, така што му ги прекри очите.
„МАРГИНА бр. 1“ (1994)
Така ни порача, и ние од немајкаде, си го ставивме прстот на главата.
„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)
Кога го стави в рака мобилниот, седна на столот спроти авторот и целата расмеана: „Го имам!“ му вели на авторот и го баци телефонот.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Пази, Доне, оризот да го продадеш дури има добра цена!
„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)
Бојана извлече лап – топ од под балдахинот и го стави на масичката.
„Браќата на Александар“ од Константин Петровски (2013)
Сметам дека господинот Хајам акцентот го ставил на важно место, но на погрешен пат е кога се сомнева во искреноста и сериозноста на Алфред Хичкок.
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Тука ги најде и остатоците од едно старо седело и огнето од нив сосема порасте, така што сега веќе можеше да му го стави и најсуровиот прат, што го скрши околу себе.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Ми го измолзија нечистото, сурутката, и ми го ставија детето на гради да цица.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Човекот тоа ненадејно го свана сега кога, за првпат по разделбата, го стави лончето за чај.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Целото свое искуство (тој бил четириесетгодишник) го ставил во служба на гемиџиите.
„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)
Ако го ставиш во компјутер, ја губи својата мистериозност, станува блед и деформиран.
„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)
Котевица го извади котлето со прав што се затоплуваше, тури во еден голем земјен мисур и го стави во огништето пред тојцата мажи.
„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)
Едното го стави врз лебот, а другото го остави само врз пластичната чинија.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Доне му ја даде капата, тој ја распара еден дел од поставата и го стави писмото внатре.
„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)
Го стави ралникот во браздата, остро подвикнувајќи му на магаренцето: „Буррр-о!“
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
Кога умрел Александар Македонски во походот на Индија, војската - за да го пренесе нераспаднат во татковината - го ставиле во буре со мед.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Си го стави дедото грнето во торбата и заборавајќи сосем на рибата брзо, брзо замина дома.
„Маслинови гранчиња“ од Глигор Поповски (1999)
Потопена прво во чоколадно млеко, па во етерични масла, па измасирана со крема која ја враќа младоста во кожата однадвор, за кога тој ќе чукне на врата двапати кратко и еднаш долго и ќе го стави клучот во брава, а рајберот таму кај што треба, ти, демек, да процветаш.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Хенри Гелдзалер наведува како Ворхол го ставил пред вклучена камера и за време на снимањето пуштал плочи, телефонирал итн. додека тој пушел томпус позирајќи за портретскиот филм кој го носи неговото име, но исто така можел да се вика и okno.mk | Margina #15-16 [1995] 101
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
Нестор клисарот го пофати татковски за мишката, го потргна настрана за да го стави капакот на ковчегот и му рече успокојувајќи го: - Што можеш... Судбина... Да не дојде до полошо...
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
„Не, навистина не сум за ракија“, одбива и понатаму, иако татко ти по трети пат го понудува.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Ја замолив Мони прво да ми прави друштво до продавница, а потоа да одиме кај Бистра за да ја викнеме на лулашки.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Го исполнив заветот што го ставив во првото писмо до Чана и тоа ме исполнува од темето до прстите на нозете!
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
Го спушти капакот и дојде на масата. Го стави пред себе. Го отвори и рече: - Значи од Брезница.
„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)
Готов сум, му реков на валијата, спремен сум саат кулата да стане најубава во Румелија, да го ставиме врз неа саатот донесен од мојот Сигет.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Таму го замислував: дека ќе го извади оној прстен со зелен камен што ѝ стои на показалецот и дека ќе го стави мојот на негово место.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Карло четвртиот спокојно си денгуби во градината и го предвидува векот кога баш неговото име ќе му го стават на еден хотел во Прага.
„Светилничар“ од Ристо Лазаров (2013)
Можеби надвор некаде залутала... - рече таа загрижено и го стави првиот залак во уста, - Тврдо е. Не чини месото.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Да, беше врнежлива ноќ кога Авни и Илона се истурија од таксито пред мотелот „Барса“ (мислев дека слабините ѝ се топат во моите дланки, а јас немав чувство дека ми е в раце, тоа беше Ема онаква каква што ја познавав и ја сакав, но во исто време, таа за мене, не знам зошто, првпат сега - беше туѓа и далечна) со Ема излеговме под тремот и ги поведовме по ходникот, им ја отворивме вратата од собата и место да им кажам било каков збор се обидов да го поттупнам Авни по рамото, но не успеав оти тој токму тогаш ја прекри Илона со мантилот и само слушнав како одвнатре ја заклучува вратата (Ема сакаше да ми рече дека се чувствува жива додека е во моите раце, сакаше или сакав да ми рече така, додека се лизгав со широко отворена уста од градите до стомакот по кој играа од сласт или од плач, не знам, едвај забележливи бранови) брзо ја заклучија вратата, јас се обидов да останам уште извесно време тука, но Ема ме повлече за рака (ѝ го ставив јазикот на папокот, нежно вртејќи во топлата длабнатинка исполнета со киселкаст вкус) Авни беше како ветар, се мушнуваше низ најтесните процепи, работеше неуморно, дејствуваше, влегуваше под кожа, во коските, вртеше како со сврдел и дупчеше до крај, а не можеш да го видиш, не можеш да го допреш, како таа ноќ, ноќта пред оваа ноќ, кога ја внесе Илона во „Барса“ за да ѝ ја подотвори вратата кон светот што таа го сакаше, кон светот што ја очекуваше (ми диктираше некој силен порив да ја загризам за стомакот, да ѝ скинам месо од сакање или од омраза, не знам, знам само дека во еден момент Ема офна) знаев дека требаше да заминат кон Табановце но не знам до кога останаа во собата која утрото беше празна и требаше да биде празна оти врската требаше да дојде рано пред зори, за тоа знаеше и газдата на мотелот (затоа јас ги стиснав забите од страст, или од страв, или од омраза, не знам, но знам дека Ема си остана своја и, со својата питомина моја, но во исто време, далечна од претчувството што ме притискаше, се измолкна од под мене, ми се загледа в очи, благо се насмевна и легна на мене, ме покри со топлина што се згуснуваше во капки пот) шефот на мотелот утрото ми рече дека ноќта се слушнал со Крумета Волнаровски и дека врската профункционирала: од прозорецот можел да го види доаѓањето на автомобилот во кој влегле двајцата (станувавме сè поразлични двајцата таа ноќ што беше на истек, беше уште густа темница, можеби најгуста, или така ми се чинеше, но тоа беше кулминација пред обзорувањето во кое Ема, јас верував во тоа, ќе ми биде пак како и секогаш - со детски наивна насмевка што ќе се шета по нејзиното лице на заспана жена по изгрејсонце, задоволна од играта со мажот кој сега никако не можеше да ја сфати нејзината безгрижност - ја глумеше ли?
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Час разгледуваше наоколу, час погледнуваше во Србина кој чекаше целиот стуткан како да ќе го стават во котел.
„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)
Срната стоеше и го чекаше. Бате Јоле се врати со сено заграбено со двете раце и го стави на куп пред срната.
„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)
Дејко го носеше: тој го нашол и тој во мигот се сметаше за најгазда.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
- Да го ставам, а? - Да не не треба, - рече Србин.
„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)
Тој го стави во џебот од патната торба.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Сега се закануваат да ни го земат, да го стават во мелницата на границите.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Го заковаа, го кренаа и тргнаа да го стават во мртовечката кола.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
Дента кога се роди Димитар и јас го ставив својот потпис во матично.
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
Изгледа сосема откачено, но можеби во оваа нервоза со шалтерските стаорци сум го ставил во панталоните?
„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)
Да ѝ го стави најмалото рипче во подотвореното усте?
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Кога после размислував за ова, мора да му ампутирале дел од неговиот лев палец, некаде пред првиот зглоб, заменувајќи го со протетички врв, го наполниле, а калемот го ставиле во еден од вештачките Оно-Сендаи дијаманти.
„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)
ЕФКА: Јас верувам, Кево, знам колку пари имам в ќесе. Девојката е умна, мила.
„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)
Ливчето го стави во офицерската чанта и потоа викна: - Строј се!
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Еднаш кога Мил остана цела ноќ во лабораторијата и не дојде на спиење, Богуле го заобиколи коритото со вода што му го стави мајка му, и низ прозорецот кој беше заборавен да се затвори со рајберот однадвор, започна да се спушта по јаболкницата, но се слизна на влажните гранки и падна.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
Го продадов тој гоблен и навезав и други на кои го ставив и името и презимето и годината кога сум лежел.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
Митко го стави прстот в уста, помисли малку, потоа уште малку помисли и рече: - Волк и јагне!
„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)
Го стави дневникот во фиоката. Беше сосем бескорисно да помислува да го скрие, но може барем да знае дали неговото постоење е откриено или не.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Ема пред него го стави зеленото шише од пивото „Гардист“.
„Браќата на Александар“ од Константин Петровски (2013)
Го свитка писмото, го стави во пазувите, па среќен и блажен замина угоре, кон Заветна.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Подоцна некој главен мозок од Внатрешната партија ќе ја одбере оваа или онаа верзија, ќе ја редактира и ќе го стави во движење сложениот процес на неопходното исправување на текстовите поврзани со овој и тогаш избраната лага ќе биде сместена во архивата и ќе стане вистина.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Профим го стега коњот за оглавот да не мрда; Царјанка ги шири рацете и им забранува на сестричките да истрчуваат пред коњот; по скалите трча Профимица со капчето в раце за да му го стави на Скрче; но сликарот чкрапнал, та сè е фатено во една подготовка за сликање; петта фотографија: пак Профим, жена му Профимица и синот Скрче, но сега малку потпорастен; во рацете држи свеќа; зад нив е црквата, околу нив гробиштата, расцутен јоргован, неколку деца што се бркаат со запалени свеќи в раце за да си ги потпалат косите; некое дете во мигот на чкрапањето е фатено одзади каде што им се исмејува со издолжен јазик; шеста фотографија: фотографијата е направена во сликарско ателје во градот: на стол седи Профимица, в скут го држи Скрче во морнарски алишта, до неа седи Профим, потпрен со раката на нејзиното рамо и облечен во градски алишта што му ги позајмил сликарот за сликање; зад нив кулиса што претставува богата градска одаја, украсена со слики, голем ѕиден саат, на ѕидот распнат персиски кавијор со лав чијашто глава со разината уста се наѕира меѓу Профим и Профимица; на Скрче главата му е помрдната при сликањето и изгледа како да е двојна или како да се гледа низ матни очила; седма фотографија: сите деца заедно: Царјанка, Андромеда, Девица, Венера и Скрче; девојчињата држат во рацете китки цвеќиња, а Скрче мало кученце што не седи мирно; сликарот доближен до нив повеќе отколку што треба, не ги фатил сите убаво: Царјанка, која е на едниот крај од сликата, ја фатил половина, како пресечена од главата од петиците; уште тогаш Царјанка сакаше да ја скине сликата, но татко ѝ Профим не ја оставаше.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Потоа си го облече црвеното блузиче и кога го стави мирисот како да исчезна.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Па стави масло во тавата, го загреа, и здроби во него поголемо парче леб и го стави на огнот.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
На колкумина им пошло од рака, без лоша мисла и сарказам, да го стават малиот човек на пиедестал?
„Филтер Југославија“ од Константин Петровски (2008)
Таа го стави својот образ на зглобот на таа рака и почна да плаче.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
„Сиротко, уште спие,“ - шепна девојчето и полека го стави врз својата дланка, но одеднаш писна: „Мамо, Врапчето...“
„Градинче“ од Бистрица Миркуловска (1962)
Тој гинеше во повеќе битки, излегуваше од смртта, но умре само во една, подмолна битка-стапица, дијаболичен предизвик кога пред време се врати во слободна Палестина, положувајќи го оружјето (извор за недоразбирање со многумина), кое впрочем самиот секогаш го носеше симболично...
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Тој, ако сте забележале, секогаш кога ќе излезеше, не забораваше да го стави резето на портата.
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
Вудвосана, оди полека и, кога стигна на рудината од каде што се гпеда големата сина вода, малку си почина.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
И кога Константин го стави на најжестоки маки, тој не му призна каде го крие.
„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)
Се распадна пред да го ставам в уста.
„Буре барут“ од Дејан Дуковски (1994)
Загледана во измиениот филџан што го стави да се исцеди, таа само за миг сети како ја пронижа очаен страв дека нема да го дочека тој почеток на живеењето, дека ќе ја снема пред повторно некој да ја посака со потреба насушна како глад по леб, како жед по вода, како порив за слобода.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Го стави послужавникот на комодата, туркајќи ги предметите настрана за да ослободи простор за послужавникот.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Тоа е сексуален идентитет што нема речиси никаква врска со сексуалноста...
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Но тој чекор го сметал како последно средство кое би било применето од Македонците во делот на Македонија под Грција.362 Резултатите од содржината на извештајот на Еванс го ставиле во мобилна состојба Министерството за надворешни работи на Велика Британија.
„Британските воени мисии во Македонија (1942-1945)“ од Тодор Чепреганов (2001)
Го одвитка од пластичната фолија и го стави врз чинијата што ја чекаше на масата.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
„Се присетив“, пак се смее „кога беше прваче.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Не мина многу време, Климент Камилски дојде со жолтото куферче, кое го стави пред Татка и Мајка со подавалникот за да ги послужи со кафе, локуми и студена вода.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Ме однесе до нејзиниот „свет”, така таа го нарекува сребрениот послужавник врз кој има наредено безброј мали и необични предмети што ги има донесено од разни страни на светот.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Од играта со вртипопот, излезе дека треба да го стави медалот.
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
Го повикал валијата кадијата и му вели: лекарот ќе го ставиш да биде писар, писарот судија, судијата лекар, а ајвандокторот учител.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Додека ги споредуваше негативите со направените фотографии, тој едниот од нив го стави во устата, меѓу заби.
„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)
Кога верникот другарува со тебе, неговата присутност не ти тежи, посакуваш илјадници пердуви да понесеш со себе, без да се замориш – додека зборуваше, старецот зеде еден пердув, му го стави на главата на Еразмо. – Дали сеќаваш тежина?
„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)
Пеколот ќе се тресе ко иструлен чардак од вашето посакувано присуство, додека рајските порти го ставија огромниот катанец за вас, нема место под тоа небо...
„Поетски блесок“ од Олга Наумовска (2013)
Прво го извади пакувањето од половина килограм со немелено кафе и го стави на масата, в десно од себе.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Римјаните ја гонеа, ја мачеа Императорот Антониј Пиј целиот со злоба во душата на силен жар шлемот го загреал, го загреал чиниш ќе препукне па ѝ го стави на глава...
„Поетски блесок“ од Олга Наумовска (2013)
Додека му ја подаваа пушката, командантот гледаше во некое неодредено место, правејќи крукчиња од чадот на цигарата што ја пушеше.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Отишол на исток, се спуштил на југ, запад и на крајот изморен се вратил без да го најде синот.
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
Градбата од камен и тули ѝ нараснала до колената покриени со позлатениот фустан.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Со врвот од прстот тој крена едно распознатливо зрнце од белузлав прав и го стави на аголот од корицата, каде што мораше да биде истресено ако тетратката биде подмрдната.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Се согласивме малку да го изнесеме на воздух, зад зградата да си поиграме со него.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Ние се досетивме дури кога едно време бугарската власт Еда го стави в затвор.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Пандо со растреперени раце го стави на дното и излезе.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Да ѝ го ставам јас нејзе јарам Николаќија, та нека мрда после ако може.
„Антица“ од Ристо Крле (1940)
Тој стана, го извлече пешкирот под перницата, го натопи со вода и му го стави на челото. - Треба да подремнеш. Моите брборења те растроија.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Тамам јас го ставам тенџерето на решото кога – ете ти едни двајца милицајци, едниот со шмајзер, другиот со десната рака на футролата од пиштолот.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Муурот што ќе го ставиме ќе биде запишан на книга, и ако зборот го прекршиш, ќе одговараш на уќуматот, жими Алах”.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Ја откачи од појасот, ја истури водата, се ведна, зеде едно камче, го стави во матарката, ја заниша- камчето внатре тропаше доста тапо.
„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)
Ќе му напишеше што требаше и ќе речеше да потпише или да го стави прстот.
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
Или работел тука на диво, па сега даваат оглас, колку да го стават на работа со решение.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Тоа име му го стави една Лидија.
„Зоки Поки“ од Оливера Николова (1963)
Капки летаа низ целиот тоалет. Неколку паднаа врз огледалото и врз мијалникот.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Потоа, токму како што посакував, го извади оној нејзин сребрен прстен со голем зеленикав камен од показалецот и го стави мојот.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Татко му не го зеде клучот и не го нави, ами го симна од ѕидот и го стави в торба како обичен предмет и замина в град да го продаде.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
Во собата, седна пред масичката, го стави тефтерот пред себеси и го запрелиста.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Уште поскандалозни се 9-те прекршочни поведенија за работодавачот кои се предвидоа во чл. 265-а, меѓу кои спаѓаат и основите ако „работодавачот се обиде да оствари или остварува забранет надзор над синдикатот“, доколку „работник кој организирал или учествувал во штрајк, организиран во согласност со закон, го стави во понеповолна положба со другите работници“, или кога „откажувањето на договорот за вработување не биде изречено во писмена форма и содржина, согласно со закон и не биде врачен“, кои претставуваат сериозни прершувања на работничите права, а за нив се предвидени најниските можни казни од само 2.000 до 3.000 ЕУР (чл. 42 од ЗИДЗРО/септ.10).
„Обезвреднување на трудот - 2 Анализа на трудово-правната легислатива во периодот 2010-2014“ од Мартин Краљевски, Дејан Лутовски, Ивица Костовски (2015)
Од распаднатиот куфер го извлеков само она што не беше мое, и го ставив меѓу левата града и градникот.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Откога пеењето заврши, врз сандакот го ставија капакот и шестмина селани од Ајдинци го кренаа на раце.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Потоа го извади од пластичното кесе блокот со зелена хартија, го стави на работната маса, внимателно ги стутка пластичните кеси и ги фрли во кошницата за отпадоци, а потоа седна како да ќе пишува.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Таа го стави в уста, почна да го џвака и чувстуваше како од портокалот ѝ доаѓа сила.
„Прва љубов“ од Јован Стрезовски (1992)
- Нумо - тивко изусти Коста и си го стави прстот на усните. - Прави се дека не ме познаваш.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Многу јасен ми беше: мајка ми сфатила дека згрешила со мојот прстен, што не го ставила веднаш и ми ја уништила радоста на подарувањето, па ѝ било многу криво и жал, и седнала, го напишала сето тоа. Од збор до збор, цела вистина.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Да гледаме да го ставиме чорбаџи Теодос со неа, да ја види, да позборува, па може да ја бендиса и да му омили.
„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)
Со тешка мака, оти клучалницата беше древна, го стави клучот внатре и го заврте; како небесата да се отклучуваат, скрцка вратата, се отвори и јас му ја дадов светлината на Филозофот.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Џемал-ага прави секакви итрости да го стави човекот под своја власт.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Потем го извадија мојот есеј, под шифра „Соломон 909“, го ставија на маса, и рекоа (поправо Луција рече, но тоа беше исто како да кажал и Фисот); „Господине Јан Лудвик, дали е ова ваш есеј?“
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
„Ќе го ставам на мака твојот витален орган“, ми велеше Ема Ендековска низ лесен кикот.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
После ќе ја извадиш устата, вели, па ќе го ставиш увото.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Беше со уште двајца во патрола. Му свикав: Стој!, и му ја побарав лозинката.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Го ставија носилото пред плевната, врз куп послано сено.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Котлето го наполни со вода и му го стави до главата.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Откако Профим успеа неколку пати да ја премине кришум границата за Албанија и да донесе во селото сол, масло, шеќер и газија, спечали пари и го купи сиот брег; ги израстури меѓите на брегот, ги спои малите парцели во поголеми, испланира кои делови ќе му бидат бавчи, кои лозја, кои дрвја ќе ги исече, а каде нови ќе насади, каде патот ќе го рашири, од каде вода ќе довлечка за сиот брег да го наводнува - зафати да приготвува материјал за да го обгради брегот, да не им дозволи ни на луѓето, ни на селскиот добиток да врви по него без контрола, а и да му олесни еднаш на душата што, ете, сиот брег најпосле ќе го стави в рака.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Богдан ѝ купи прстен, и откако таа го стави, откако не ја чувствуваше веќе таа празнина на прстот, не го сонуваше повеќе тој сон.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
Од оној ден кога Бонети расположен кај рибарот Дејко му рече на кметот да му најде некоја жена, кметот го стави тоа на ум и почна да му бара. Но ниедна не сакаше да чуе. Реши да ја наговори братучетка му Цара.
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
Едно во крпче да си го ставите:ништо не значи тоа што стражарите се тргнаа.
„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)
Прво го пипна со прст па почна да го пипа со прсти додека најпосле не го стави меѓу своите пространи дланки.
„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)
Јас си реков види, види и Тошо во ќошот седи никој друштво не му прави а Мишко во стапица го стави.
„Поетски блесок“ од Олга Наумовска (2013)
Инаку зошто некој го турнал во едно од тие бурињата со боровинки и му го ставил капакот одозгора и да го најдат дури во Битола или кој знае кога и каде.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Направи остар нож и пред да си легне го стави под перница. Сонуваше како некому се заканува.
„Азбука и залутани записи“ од Иван Шопов (2010)
Додека се сместуваа меѓу торбите и го палеа старото количе, Богевци забележаа како Фотевци се нагодуваат пред да влезат во автомобилот: Маре беше за тоа подарокот да го стават во багажникот, а Фоте на седиштата; најпосле, разбирливо наваса генералот, па Маре неубедена мораше со подарокот в скут да влезе во колата.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Па го стави на пирустија, под сач да се пече, зелничето порасна, ко дебелко мече.
„Поетски блесок“ од Олга Наумовска (2013)
Каков марифет му беше тоа – не знам, ама него го стави.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Си го ставил ранчето на седиштето и некој ти седнал врз него!“ пак се смее.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
- Да, - си мислам јас, - но, колку пати до сега ја видел како наместо моливот за очи, кон очите ја приближува цигарата, а наместо цигарата, само што не го стави в уста моливот.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
Сега колку девојчето да го ставиме в рака... (кон баба Анча). Така ли мислиш?
„Антица“ од Ристо Крле (1940)
Јагулче Дримски, во џебот за секој случај, внимателно го држеше медалот, со постојана мисла да го стави на градите или не?
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
За денес имам мисериштено да го ставам, да ги откопам компирите и да ги донесеме и во племната да стасаме нешто да средиме.
„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)
Одвај ако има нешто повозбудливо во нашата народна традиција од тоа кротко, покорно прифаќање на судбината, од простувањето со животот кој помина во чекање, меѓу две трепнувања на трепките: „Се прибра малку Невена, си ја потсобра душата, ја отвори каселата, ја облече невестинската руба, си ги облече невестинските чевличиња, си го стави невестинското венче, си го подзаслони тажното лице со велот, си ги затвори очите, ја свитка прозрачната става, прилегна до ковчегот со даровите и веќе не се крена.“
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Сонцето и на поетот му треба во сончева песна да го стави и убавината на светот да ја слави.
„Добри мои, добар ден“ од Глигор Поповски (1983)
Ми го ставил некој... врескаше таа.
„Прва љубов“ од Јован Стрезовски (1992)
Цревата ѝ се наткреваат и пред да го стави залакот в уста, а често поради тие буричкања во стомакот, залакот го исфрла уште несоџвакан.
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
Очигледно, во борбата со телото на Луција, тој се беше откачил и беше решил да го промени сопственикот. Го ставив во џебот, а трпки ми минуваа низ грбот. ***
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Зашто кога беа среде патот Шишман се ведна и пак си зеде камче. Не го стави во матарката.
„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)
Важно е дека јас насетив оти Уртето ќе го викаат со намера, ако не им признае тоа што ќе го прашуваат, да го стават во самица.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Еднаш најде под борот паднато седело со две скршени јајциња; го зеде, го стави на клупата и почна да го поправа, да го дотерува: му ги нареди растурените сламки и пердуви на свое место; го изизврти низ рацете да му ја врати формата, да го зацврсти.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
Дедо Иван пак влезе во колибата и донесе парче леб. Бојан го стави в џеб.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Ни јас не велам.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Го ставија во ќелија слична на оваа во која се наоѓаше сега, но ужасно нечиста и во секое време претрупана со по десет до петнаесет луѓе.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Мајка влезе со цвеќето на Камилски, го стави во вазна среде книгите, а подоцна го донесе подавалникот со двете чашки, бокалчето полно со жолта ракија и свежото мезе.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
„Трите академски идеи кои навистина ме интересираат се: она што мојот учител (говорејќи за Сезан и кубизмот) го нарекуваше „ротирачко гледиште“; сугестијата на Марсел Дишан да се досегне Неможноста на доволно визуелна меморија за меморираниот впечаток да се пренесе од еден на друг сличен предмет; и Леонардовата идеја...дека границата на телото не е ниту дел од зафатеното тело ниту дел од околината на атмосферата“.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Денко го зграби девојчето, го стави преку колено и почна да му ги стиска мевот и градите.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Скапа, па го ставивме во градината на еден колец, да ги плаши страчките.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
39 Ова имплицира дека некој намерно го ставил случајот на страна, сè со цел факторот „време + трошоци“ да ги натераат тужителите сами да се откажат од тужбата, што и делумно го сторија.
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
За тоа време, јас се приближив до неговото кутиче, го зедов писмото, го ставив в џеб, и го заменив со препис (барем што се однесува до надворешниот изглед) што претходно внимателно го направив кај мене дома, имитирајќи го монограмот Д., мошне умешно, со печат направен од леб.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Претседателот на некој начин го стави во куќен притвор и му го лимитира уживањето во просторот на сопствениот дом.
„Браќата на Александар“ од Константин Петровски (2013)
Бузо не кажа која била причината што го натерала Едноокиот Полип на таква гнасна и нечесна акција; Ѓеле донекаде ја објасни причината зошто сите на бродот не се согласиле со капетанот и енергично се побуниле против неговата желба, но требаше повеќе и поубаво да ги објасни и расветли душата и срцето на тие луѓе; Васе доста лесно мина преку храброста и смелоста на оној што со маки ги раскинал јажињата и го ставил на коцка својот млад живот; Марко не го протолкува и не кажа ништо за крајот на приказната.
„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)
Со палецот и показалецот ми ја фати долната усна, благо ми ја повлече кон брадата, ми ја отвори устата за да може да ми го стави јазикот на непцето, таму каде што по знакот на некоја сензорна клетка одеднаш станав премногу силен и премногу слаб пред жената која знаеше да ми се вовлече во моето тело и да биде мое тело или јас нејзино, сеедно, да бидеме едно тело во кое се заробени две души завеани на беспаќе што го нарекувавме живот.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Од камионот го ископа од торбата синото капче за бејзбол и го стави на глава.
„МАРГИНА бр. 1“ (1994)
Ги лепев стакленцата едно по едно, а бев тргнал од краевите на сликата кон средето, оти така ми се виде полесна оваа ука; тргнав од косата, од перчињата, кон средето, кон очите и носот, и конечно, последното парче го ставив, од устата, во самиот центар на сликата, во точката од средето, во средето на средето.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Го стави кафениот шешир на главата и замина.
„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)
Изнурнаа фансингарите на Смртта како пљачкашки банди за да убиваат по одобрение, според барањата на божицата Нација; да пљачкосуваат и парчосуваат тела, како што некогаш, Маргина 36 37 додека Британците не ѝ го ставиле крајот, божицата Кали барала од своите следбеници, тагови.
„МАРГИНА бр. 36“ (1997)
Авторот брзо се реши: го зеде тефтерот, ја затвори фиоката, го стави тефтерот под левата пола од палтото, го стегна под мишка и брзо излезе од собата, низ влезната врата и низ порта, тргнуваќи ја зад себеси и се најде пак на улица.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
На средбите што ги имавме во Истражниот затвор постојано зборувавме за овој предмет, задржувајќи се на секој детал исцрпно, и јас бев сигурен дека неговиот гест, кога показалецот го стави на пластичната проѕирна папка на предметот “НиЕ”, поттупнувајќи неколку пати на првата буква, а потоа лизгајќи го прстот под краткиот наслов како да го поттцртува, повеќе беше со намера да ја исполни празнината што тој ја почувствува кај мене, отколку да ме потсети или да ме упати на нешто важно за кое требаше посебно да размислувам.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Плетон не го ставил потписот: - тој сметал дека латинската црква е дури и поголем непријател на слободната мисла, отколку православната (во тоа време грчка).
„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)
Што станува со зборот зандана, дали ќе го ставиме во нашата листа на опасни османизми или ќе го амнестираме? запраша зачуден Татко.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Таа се навали на веленцето што го стави како возглавница и ѝ се пристори дека е дома во глуво доба, крај своето огниште во кое сигурно сѐ уште тлеат жарчињата што ги покри со спуза; ѝ се пристори дека е во шарената гостинска одаја во која го распосла излитеното веленце и мисли на своите рожби и на челадта од рожбите свои кои израснаа на ова веленце.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
А тоа негово „покрстување“ се состоело во ова: ќе земел еден обичен селски нож чклипитар, ќе го ставел со тилјето на еден камен и ќе удирал, удирал одозгора по сечилото на ножот со друг камен, сè додека да го отапел, а тогаш, кога ќе го направел ножот тап, да не може жаба да заколеш со него, ќе му го дадел на некого од четниците и ќе му заповедал да го непослушникот.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Мајка ми забележа дека сум натажена: - Знаеш кога ќе го ставам? Во специјални пригоди.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Крстовица го стави писмото во еден плик на кој беа залепени две канадски марки; бегајќи од дома, од куќата опфатена со пламен, таа само толку успеа да земе од целата покуќнина.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Тимоти Лири РАЗГОВОР СО ВИЛИЈАМ ГИБСОН ТЛ: Кога би можел да го ставиш Неуроромансер во една реченица, како би го опишал? ВГ: Она што за мене е најважно е дека во него станува збор за сегашноста.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Всушност, ако се проследат внимателно сите околности, јас го ставив во служба на поробувачите моето име, но не и совеста.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Го копкаше сега да е дома, да седне на својата работна маса, да го стави пред себе блокот и да се чуди што ќе прави.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Потоа жената си се прибираше кај другите жени и си бараше чаре тоа што го донела да го испече, во огнот да го стави во чинија и пак на домаќинот да му ја принесе за тој на друг да ја подаде и да почасти.
„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)
Откако ја погледнав, забележав дека зборот го ставил точно на средината.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Ох, варени се! - рече, па го откачи котлето, го стави настрана во огништето, врз студениот пепел, па ги извади компирите во една земјана паница.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
„Дали некогаш си го ставил пенисот на мечот во затоплената вагина на својата сакана?
„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)
Комесарот го стави листот на својата чанта и напиша: „Во нашата чета фативме двајца агенти. Стоп.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Да знаеше однапред, ќе си го ставеше медалот.
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
Се здрвив пред неа, и некако успеав стаписан да ја прашам: - Извини, а кој ден сме денеска? - Па, се знае. Понеделник. - Понеделник? А кој датум? – пропелтечив.
„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)
Ако сме трештени, не значи дека ќе го ставиме времето во црни кеси и ќе го фрлиме во канта за ѓубре.
„Светилничар“ од Ристо Лазаров (2013)
Потоа од полицата до фрижидерот извади тегла еурокрем.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Знаеш како е, да те фати виулица со снег на некоја пресека, може здивот да ти го пресече со врела вода и котелот со бакамот го стави да кисне додека не пожолте како масло.
„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)
А кога и тоа не ќе помогнеше, отец Иларион ќе му го земеше прстот и ќе му го ставеше на пламенот од свеќата и ќе му речеше: - Подобро ли ти е без прст, или да мислиш на рокчето...
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
Тетка Фора меѓувремено го стави меѓу нив софричето, истото она што им го ставаше уште кога како деца беа почнале да доаѓаат па почна да го кити.
„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)
Го фати Кире детето го стави покрај неа.
„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)
Срцето ѝ се насладуваше од зачудувачката виталност на лубеничето, зашто тоа растеше толку брзо така што речиси можеше да види како лубеничето дрочи пред нејзините очи, исто како и лебот, што мајка ѝ имаше обичај да го стави на полицата над шпоретот за да нарасне пред да го стави да се пече.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Сега скоро ќе ми биде готова облеката што ја шијам од руската свила, ја знаеш, онаа со жолто-златни шари, од Москва, и можеш да замислиш колку прстенот ќе прилега со неа.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Го ставија крај ископаниот гроб, му штракнаа со кадилницата. И го покрија со капакот.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
Чичко ми Трајко го стави чајникот со вода за чај, рече - со здравје партизани, се насмеа и замина некаде да ја чека Новата година.
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
Реши да се врати во Градот. ја облече бундата, го стави змиулчето во џебот и тргна.
„Пловидба кон југ“ од Александар Прокопиев (1987)
Брезничани допрва се готвеа да бараат зограф да преслика икони и да го стави Господ горе на таванот, меѓу гулаби и ѕвезди и со рацете раширени.
„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)
(...) Еднаш кога го посетив работеше на сликата со име Автопат.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
При секој погреб, музиката одеше напред, по неа децата со бајрачиња, па попот; по попот мртовецот, а по него фамилијата гледајќи в земи, подофнувајќи си и придржувајќи се под мишките еден со друг; зад нив одеа роднините, блиските, потшепнувајќи нешто меѓу себе за клетата судбина на покојниот и издивнувајќи, по нив одеа подалечните пријатели и роднини, зборувајќи дека овој живот е ништо, ветер, сон, дека еден ден и нив ги чека ова; најодзади, раштркани без ред, чекорат, се влечкаат далечни пријатели, познајници, соседи, луѓе што од грев или милост дошле, зборуваат гласно меѓу себе за сè и сешто: за злобноста на овој свет, на овој живот, за лакомштијата на луѓето, за глупоста, за јаландуњата за лажовниот век; ја прекинуваат поворката кај што сакаат, стрчнуваат во продавницата да купат нешто, и пак се враќаат, клоцаат со нозете и по добиците што рикаат и се мешаат со поворката, се пулат во жените што запрегнати во кошулите перат алишта на езерото; разговараат за војните, за времето, за бериќетот; носат срп или вила со себе, и штом ќе стигнат до црквата, не чекаат да го стават мртовецот в гроб, туку се распрснуваат кој каде по работа.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Да се обескуражи соговорникот пред да му го стави оглавот.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Потоа Филип II ја наметнал македонската власт врз соседните племиња па дури под македонската власт го ставил илирското мнозинство, освен оние што живееле на јадранскиот брег, Трибалите на север, па Хелените на југ и Тракијците на исток.
„Џебна историја на македонскиот народ“ од Група автори (2009)
Да го ставиш комарникот, па дури после да ја покажеш главата, да се појавиш.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
За да ѝ се задржи бројот девет, ќе мора тоа да го стори.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Ми го ставил некој, - врескаше таа.
„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)
Ранетиот Гарибалди се мачи да не офне оти во Пиза озборувањето е прилично распространет спорт и од едно обично офкање мигум се прави претсмртен вресок.
„Светилничар“ од Ристо Лазаров (2013)
Си го стави дедото грнето во торбата и заборавајќи сосем на рибата брзо, брзо замина дома.
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)
И Митко го стави прстето во едното дупче и заврте.
„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)
Чув, за нов кадија го ставиле Махмут-бег, та може таму ни е среќата.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Му рече на Србина: - Слушаш. Јас го ставив камчето. - Ако, - рече Србин.
„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)
Уште минатата година, Никола му го стави извештајот на маса.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Свеќата на изгревот догорува На сртот играат кентаури И јас веќе се врзувам За соѕвездието на плодот Што некој ми го ставил в рака.
„Век за самување“ од Веле Смилевски (2012)
Тој не зборува за имагинарната иднина.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
го стискав на градиве и верував дека ќе оживее од мене, од мојата топлина, од мојот здив; кога ќе клекнев на колена да поземам здив и кога ќе му го видев восочното и безживотно лице, кревав плач до бога и пак ја кубев косата; и дома кога го донесов и го ставив на постелата, не верував дека е мртво; и кога го пресоблеков и го ставив в ковчег, не верував дека е мртво.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
Ја тргна половината од портата, ја затвори, го стави резето и го навре катинарот, го заклучи.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Беше готова веднаш да замине, ама прво мораше да го промени договорот и во корисник на имотот го стави името на ужалениот зет Кизо, кој остана да живурка со неа и со женичката Микица, којашто ги негуваше.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
- што почнуваше да го мачи со сомнеж кој вртеше како сврдел во најчувствителното) дента мобилниот на Круме Волнаровски беше недостапен и немав никаков пристап до информација и тоа почнуваше да ме мачи со сомнеж кој вртеше како сврдел во најчувствителното (ми беше качена на начин кој овозможуваше да ѝ влезе сè што можеше да ѝ влезе; мислев дека устинките никогаш не ѝ биле толку отворени, се лизгаа лево и десно, ме допираа по ципите, ми ја влажнеа волната и ми ја подлапнуваа, ми ја шмукаа или така ми се чинеше, особено кога почна бавно да се крева со задникот нагоре и да се спушта на мене стегајќи ме меѓу бутовите, постепено забрзувајќи го ритамот, нанесувајќи ми тапа болка на јајцата) ние знаевме само толку дека Илона веќе беше далеку од нас, нејзината трага се покриваше и таа започнуваше нов живот за што Ема не сакаше многу да зборува, нејзиниот живот е нејзин, велеше, како и мојов што е мој, ѓаволу мој, ми рече Ема утрото кога во мојот кабинет ја спомнав Чехињата (ги крена рамениците како да сакаше да каже дека за ништо не е виновна но не кажа, тоа собирање на рамениците беше грч пред ослободување, тоа беше начин да се мобилизира, да се собере целата во себе пред конечното испразнување и така се случи како и секогаш: списка, свика нешто неразбирливо и продолжително, да, тоа беше крик кој доаѓаше од длабочината на нејзините гради, и откако во одгласот тој се стиши во едвај чујно ајјјоооххх … иииооојјј и откако со усните ме побара под себе и ми стави заби на рамото, омекна, се распекмези, се распосла над мене, лесно ме покри со телото облеано во пот и ме заведе во блага дремка) Но таа ноќ не беше за спиење.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Другиот девер сака да и го стави венецот на глава.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
„Си можел да го ставиш моето име таму, помеѓу името на сестрата на жена ти, и името на кученцето.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
А, пак, правното лице можеше да му предложи на судот да го стави вон сила тоа решение – доколку, по неговото донесување, се измениле околностите врз основа на кои е тоа донесено.
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
- Уште едно ќе испијам, - рече тој и пак го стави шишето под шупурката. – Сакам петнаесет да бидат. – и Водата потече во него, стивнаа децата, та се слушаше само шуркањето на водата.
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
А ако си смислила да го немаш филџанов да го ставам в џеб. (Сите се смеат.)
„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)
Лебот што завчера го донесе од село уште беше мек, но момченцето беше навикнато зимно време да јаде потпечен леб, па отсече едно долго, тенко парче, го стави на машата и го принесе на жарот.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Но, пред да ја минеме границата, кришум си го ставив во двојното дно од куферот.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
За да ја заведе својата невеста до местото каде што работеле ѕидарите, тој се преправал дека бурмата му паднала таму и, кога таа застанала таму и нејзината сенка паднала врз темелот, ѕидарите бргу ставиле малтер и го размачкале и врз него го ставиле бетонскиот блок, знаејќи во своите срца дека тоа е фатално за нејзиното живо тело, исто како да ја заѕидале жива.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Работата на научниците во тогашните земји: Германија, Израел, Чехословачка, Советскиот Сојуз, Германската Демократска Република и Соединетите Американски Држави, укажа на итната потреба од јасно дефинирани училишта за Trans- lation Studies, кои својот акцент ќе го стават на разни аспекти од ова широко поле.
„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)
Нено Богдан Да се пазариш со трговец со зборови е исто како да си го ставил зборот во тесен чевел.
„Зборот во тесен чевел“ од Вероника Костадинова (2012)
За да ја опушти состојбата, Ѓорѓе на кого секогаш му стоеше „змијата во џебот“, овојпат порача вино, а во менито прстот го стави на мешаната скара.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Но кој беше сега Хабиб Бургиба, таткото на нацијата, кој потенцијално истиот народ кој го возвиши, го спасуваше од глад, но за кого во крајна линија сметаше дека е како прашина, по кого можеше да дувне и да му го смени патот, требаше да го стави на столбот на срамот?
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Решението со кое овој предлог се усвојуваше имаше дејство на извршно решение!
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
И така, едни разбеснети Турци, младеж - јас тоа не го одобрувам, ама се сторило - тие разбеснети Турци првин го ставиле на бесилка, а после го фрлиле во распален огин.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Еден ден, гледај чудо! Мајка ми го ставила прстенот, но ништо не вели.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
За разлика од својата официјална историја во 101 книга, каде Никифор Правдољубивиот сето богатство на имагинативниот талент успешно го стави во служба на величање на непобедивоста и безгрешноста на Царството (со што конечно се избори, по десетгодишно темнување, да го пуштат од затвор), во „Тајната историја“ тој е одмазник, кој и инаку гнилата градба на Царството ја нагризува со отровните сведоштва за неминовната дегенерација на некогашните господари на светот.
„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)
Пасошот го стави во џебот од преплатата на палтото.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Копајќи го гробот од дедо му Аврама за да го стават во него, луѓето забележаа изникнат бршлен како да се преселил од куќата за да му пркоси на гробот.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
Тој е еден обид да излезам на крај со стравопочитувањето и теророт инспирирани во мене од светот во кој живееме.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Да го стави чајникот со зовриената вода во фрижидер?
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
И ти си прав, и јас може да имам кабает. Сите треба да го ставиме прстот на умот...
„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)
Полека се вовре под креветот, внимателно го извади детето, го стави на креветот и го покри. Диме цврсто спиеше.
„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)
Најпосле охрабрен, зедов слобода, да му го поставам на големиот поет, на стариот пријател и директното прашање, кое најмногу ми беше при срце: - Вие ја напуштивте Палестинската ослободителна организација кога Арафат најмногу веруваше во мирот, кога го стави потписот на договорите во Осло...
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Каде да го ставиме кога спиеме со свиткани коленици?“ „Продајте го“ , им предложи и виде дека за миг го облеа надеж. „Познаваш ли некого што ќе го купи?
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
По половина час пушката веќе не беше тајна за него, па зеде еден патрон, излезе пред колибата, го стави во цевката, го врати затворачот, ја крена цевката в небо и го притисна чкрапалото.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Да се биде геј, вели, е сексуална ориентација, а не супкултура. ‌Премногу би било лесно сега да се омаловажи и да се отфрли овој приговор така што ќе се подвлече тоа што неговиот сочинител се правда бранејќи си ја мажественоста или така што ќе се исмее неговата очигледна паника дека ќе го стават во некој куп со некакви распискани кралици.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Па така првиот налет на тоа ноќно завивање за миг го прекина неговиот сон, за миг ги затегна неговите мускули и го стави во состојба на полна готовност пред оваа страшна опасност.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
И Милка го стави своето блокче и го отвори листот на кој беше нацртано мачето.
„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)
Кадијата му вели на валијата дека карамбол направил со луѓето: како може да бидат на работните места за кои не учеле.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Едо го стави прстот под своето име.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
И којзане до кога веселбата ќе траеше, ако на Бандо не му удри лакомијата во пиење: ја фрли чашата и зеде со котле да пие вино; кога го испи котлето, го стави на главата и почна да игра со него: го тресеше на главата, скокаше, сѐ додека некој на шега не го удри со рака котлето; тоа направи: пуф! втона и се навре на главата од Бандо; притрчаа луѓето да му го извадат, да му го истргаат, но беше попусто: тоа беше така заглавено, што ништо не го вадеше; при секој обид да се извади, Бандо офкаше зашто носот и ушите му запињаа и не даваа да излезе котлето; се обидуваа да го скршат, да го расечат котлето, но сѐ беше залудно, зашто при секој удар, Бандо офкаше. Боже, што стана ова, се чудеа луѓето.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
„... Како да било... “ се поднасмевна дедо Најдо и продолжи: „Тој за продавач го стави Панда Бранов, татка му на овој Еда наш.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Како што Томе го приближи кучето, така Митре му го стави тељот со дупалки на кучето околу вратот, му го стегна, кучето зацвика, ама додека да му се чуе гласот, тој го обеси на гранката од дабот.
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
Тој зеде едно од пиленцата и го стави во раката на Рози.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Ја зграпчи помислата дека сега таа му е сопруга и се обиде овој факт, да си го стави длабоко во потсвеста.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Почна да се забавува со барање погодно камче што би го ставил во кутивчето што го немаше.
„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)
Мече весело стана, го погледа со гордост своето дело и наеднаш му текна да го испроба: од долниот отвор му сипа вода до половина, по тоа го стави чамовото дрвце во цевката, го притисна силно и тенка, остра струјка вода блисна далеку нагоре.
„Бегалци“ од Јован Бошковски (1949)
Врзаниот ајдутин го ставиле на средина, да не им избега.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
ЈОРДАН: Нека го стави Симка да се стопли.
„Печалбари“ од Антон Панов (1936)
“ Глас: Александар потоа веднаш го стави шлемот на глава, другото оружје беше веќе стокмено: сицилијанска облека со појас и преку него двоен ленен оклоп, од пленот што го стекна кај Ис. шлемот беше дело на Теофил, со железо, но сјаеше како чисто сребро.
„Еп на Александар Македонски“ од Радојка Трајанова (2006)
Тој го стави српот на рамо, ги потпре тупаниците на колковите и се подисправи за да ја надвие болештината на крстот.
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
Го ставија на азното! Од таа Црвената помош се офајди не само Сврделот туку и тој Ѓунијата и што знам кој уште.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Го стави писменцето в џеб, се сврте, па како со остен да го боцка некој, протрча покрај колибата, и продолжи да трча по патот, сѐ по свежите траги останати од тркалата на џипот.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Камилски во животот доби и други медали, но, сепак, тој што го стави на градите го сметаше за најзначаен.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Огнот мораше да го чува. Одбра едно подебело, јазлесто трупче и го стави да тлее.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Некое време после тоа, тој станал едно утро, го ставил својот шешир, го зел својот чадор и отишол на прошетка.
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Остануваше само уште да го стави конечниот потпис врз решението со кое, подоцна, Татко, по формалниот испит, ќе биде именуванза нов социјалистички судија на Судот.
„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)
И така сигурна ќе ми биде победата...“
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
Седнавме во круг врз спржената трева и среде го ставивме црното куче.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Се вкочани како манекен, бркна во џебот, извади една десетдинарка и дури откако ја остави на масичката, сосем малку ја одзаврте главата колку за да види што ќе земе, ја подаде раката, го преви весникот што му беше подаден, го стави под мишката и продолжи да чекори исто онака студено и исправено загледан повеќе во својата далечна цел одошто каде и да било пред себе.
„МАРГИНА бр. 34“ (1996)
Стана, пресече едно долго парче леб, го стави врз плитка земјена чинија и седна крај огништето.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Тоа ја понесе. И таа, опчинета од маѓепсниот сјај на прстенот, брзо го стави на рака...
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Да го стави во шаторот кој му беше одреден, ќе го откријат.
„Прва љубов“ од Јован Стрезовски (1992)
Но тука секако не заврши приказната - за да не остане покуса, Кристл се врати со нов тањир, го стави на маса и рече: „Добро, ако вам злато ви е отровно, тогаш еве ви го овој сервис од кобалт“.
„Бед инглиш“ од Дарко Митревски (2008)
Ја вртеше дланката на сите страни и не престануваше да се одушевува.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Имено, Судот, со право, оцени дека оваа материја не може да биде предмет на уредување на подзаконски акт на министерот, бидејќи со ова законски дадено овластување се врши противуставно проширување на надлежноста на еден инокосен управен орган и тоа токму во сферата која, согласно изречната уставна одредба, се уредува само „со закон и со колективни договори“ (чл. 32, ст. 5 од УРМ/91). 56 т штрајкот, од свои средства, да им обезбеди надомес­ ок на плата за времето на штрајк на работниците кои учествувале во него (чл. 241, ЗРО/05); д) и, конечно, намалувањето на овие права се гледа и во сферата на прекршочните одредби: •  за работодавачот, наместо поранешните две казниви дејствија (ако примал нови работници за време на штрајк или ако ги спречувал работниците да учествуваат во штрајкот – чл. 17, ЗШ/91) – сега постои само едно казниво дејствие, а тоа е она кога работникот кој организирал или учествувал во штрајк, организиран во согласност со закон, го стави во понеповолна положба од другите работници (чл. 264, ЗРО/05); •  од друга страна, пак, порано беа предвидени само две прекршочни одредби за работникот (кога тој ќе одбие соработка со работодавачот која има за цел да се обезбеди вршење на минимумот работа што обезбедува сигурност на луѓето или кога неоправдано ќе одбие да изврши налог кој има за цел извршување на некои меѓународни обврски што ги има државата – чл. 19, ЗШ/91) – додека сега се воведоа три нови казниви дејствија: (1) ако синдикатот, односно здруженијата на синдикатите, не најават штрајк; (2) ако започнат штрајк пред спроведување на постапка за мирење, предвидена со овој закон, односно пред спроведување на друга постапка за мирно решавање на спорот; и/ли (3) ако во писмото за најава на штрајк не ги наведат причините за штрајк, местото, денот и времето на почетокот на штрајкот (чл. 266, ЗРО/05). 3.
„Обезвреднување на трудот“ од Савески, Апасиев, Ковачевски, Василев (2010)
Ќе му тропнеш, тој ќе почне да игра и ќе го ставиш на тепсијата.
„Одбрани драми“ од Горан Стефановски (2008)
„Да,“ ѝ објаснуваше Марие, „извлече од своите работи полураспаднато бебешко капче и го стави на срцето.“
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Ја отвори повторно слаткарницата и го стави Столпника да му помага во работата.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Што има убаво во овој расказ? – си реков откако го прочитав целиот. – Не е убав, тажен е!
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Но му помогна го стави со Гурлукот некаде по Богданци и Криволака.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Попатно, седнувајќи до Вера, виде некого по гаќички за капење како фрла блинкер нагоре по реката, но во моментот тој тоа не го стави на ум.
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
Докторот му ја измери температурата, ја погледна, ги крена веѓите, се зачуди, го сниша и пак му го стави топломерот под мишката.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
Кога ѝ реков дека сакам да ја насликам, таа неволно, се согласи, но ме замоли да ја сочекам по молитвата, да го стави апостолникот, камилавката и новата пана, ко што е Редот, ко што вели Законот.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)