го (зам.) - сети (гл.)

Јас секогаш се молам на Божјата Мајка, да ме издигне над земјата- небото да го сетам, тоа сето е поврзано.
„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)
Во темницата се наслушаа тивки чекори, Мино се приближуваше кон шталата како мудра змија, без никој да го сети.
„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)
Не знаеме никогаш кога ќе ни биде подобро, ѓаволот е секогаш тука, тешко да го сетиме. – Те немаше долго? – Патував.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Мајка ми, приклештена од блиското раѓање, го сети татковото излегување, но не можеше да стане за да го прати до порта, како и секогаш во заедничкиот живот, да му ја подари благата насмевка, како тивко искажување на надежта за неговото среќно враќање.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Реков: „Ќе ви... “, сторив и исправен излегов. Децата го сетија мојот бес и останаа зад мене веднаш штом заминав од дуќанот.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Го испив кафето над растурените хартии и книги, ја испушив цигарата, го сетив она забрзано удирање на срцето и, што сега?
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Но обопштувањата се едно, а друго е на своја кожа, на кожата на еден предок на Никола Поцо, уште и учен и чувствителен, да го сетиш подбивот.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Се поткрена малце на колена, да може да види без да го сетат него.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Кочо го сети со некој најтаен дел на себеси тоа, и после пак го преживуваше, не знаејќи дали да биде благодарен или повеќе да страда.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Кметскиот го сети тоа и се поприбра.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Стариот го припушти на неколку чекори, правејќи се како воопшто да не го сетил, ами како да го гледа сега крувчето, и рече божем за себе, но доволно гласно да го чуе Пискулиев: - Бре што беше оваа рака! Како да го закла дрвцето, сироткото!
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Никој друг нема да го сети тоа.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Ја подаде раката и ја откри нејзината нога, дојде до коленото, го сети нежното месо над него, полека упатувајќи се кон местото на најголемите таинства, и пред да стигне таму, таа му ја стегна алчната дланка со нозете, не допуштајќи му да оди потаму.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Татко, загледан, задлабочен во книгите, речиси без да го сети вкусот на вечерата, ја испи чашата вода. Ја погледна Мајка.
„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)
Мајка го сети неговото доаѓање.
„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)
Седната на еден крајбрежен камен, Јанка замислено гледаше во бистрите езерски води и не го сети пристигањето на гавазите.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Но кога избега, и ги напушти, тој го сети вистинскиот понор, што му ја раскина душата: Во осветлените прозорци на туѓи куќи да оживува спомени...
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Само она што ќе го сетиш во раката само тоа е твое“.
„Посегање по чудесното“ од Србо Ивановски (2008)
И зошто навистина не ја силував Луција онаа ноќ? (Таа, всушност, лукава како и секоја жена, ме измами, ме надмудри, оти навреме се предаде: јас само сакав да ја силувам, да покажам извесна надмоќ над неа, како одговор на нејзината партиска декларираност; но таа тоа го сети и во клучниот момент се предаде, да ми го оневозможи тоа задоволство, затоа што Партијата, општеството, нацијата и семејството ја научиле дека е недостојно некој да те силува; така таа, со тоа што се предаде, најде алиби за силувањето, и сакаше скандалот што долго го планирав, да го претвори во регуларен сексуален однос; тука пак, јас киксирав, оти се исплашив од она нејзино ненадејно движење).
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Но, оној цимет! Дали ќе го сетам уште еднаш мирисот на цимет од косата на Луција, макар и во некој друг живот?
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Во тој исклучителен момент на повторно доаѓање, чувствуваше многу јака желба да биде поседуван од друго тело, поинаква материја во која мислите под некој друг агол би паѓале врз неговите раце, агол под кој мозокот би му работел позабрзано или воопшто не би постоел, постигнувајќи со тоа доближување до сегашноста или некое друго место во кое би можел сопствената рака да ја види од поодблиску и подалеку а да биде тоа истата таа, неизменета во својата припадност и внатрешна предодреденост за таква и ниедна друга форма, а тој сепак да не го мисли тоа и да не мора да биде во тоа така што постојано да мора да се навраќа кон истите нестварни помисли кои го одвраќаат од блискоста со она кое го има заборавено - но чувствува дека може да го сети, бидејќи го насетува, кога успешно би ја совладал пречката, би се надминал себеси или нешто слично, би прешол од другата страна (на истото). 48 Margina #1 [1994] | okno.mk
„МАРГИНА бр. 1“ (1994)
Не го видоа моите очи, но моето срце го сети.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Бев опседнат од чувство кое дотогаш не бев го сетил.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Се свртев кон другата страна од дворот, како да барам некого и одеднаш по инстинкт го сетив приближувањето на нејзините стапки.
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
Тогаш сфати дека има не една, ами илјада и една причина засекогаш да остане тука, оти за првпат го сети стравот од сопствената осаменост, оти му се причини не како да е сам на светот, туку како да е сам меѓу луѓе кои не се негови, во самотија на Мохиканец, на оној што останал последен од својот род.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Од мишките му го сети чистиот мирис на пудрест машки дезодоранс кога тој ги дигна рацете за да ја соблече маицата преку глава.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Тогаш, ненадејно, некој силно затропа на вратата...
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Штипкањето на студот кое кажуваше дека температурата паднала под дваесеттиот и некој степен го сети само на носот и на горниот дел од образите.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Студенилото на зимата го сети по неколку минути, откако сосема се разбуди без да гo смени ритмот на чекорите.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Стравот дека никогаш веќе нема во себе да го сети мекото стврднување на исконското, вонтелесното, вонземското спојување на разделените половини ја скамени со истата онаа силина како што скаменува стравот од смртта.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Зјапаше во папирусите, ги препрочитуваше зборовите што ги напишал, со надеж дека читајќи ги, повторно ќе го сети во себе истото чувство како додека ги пишувал. Залудно...
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Тоа беше првото, што можеше да го сети со оние најкрајните нишки на можностите за чувствување.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Не ни помисли на својата пушка. Само остана на прозорецот, а оној мршар, со своето суво тело и со својата старост, еднаш сепак мораше да го сети буден.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Заспа уште веднаш, штом го сети допирот од перницата под својата глава.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
А сега, колебливо, несигурно, со триста недоверби, а сепак, секогаш сѐ подлабоко, тој успеваше да го сети како свој еден сосема нов поглед, еден нов клуч, со кој можеше да никне во сите тие прикриени текови под скаменетоста на она, што го знаеше.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Не заради себе, туку заради Претседателот. А Претседателот не можеше да не го сети тоа.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
И ноќта беше ноќ за сами суштества, една и премногу придавена ноќ за една притисната до последниот, до оној најпоследниот пристан осаменост, и тој го сети многу добро тоа, склопчен во својата шумурина.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Знаеше дека го сети, но и тој беше готов.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Кога можеше да го сети добро сето тоа помисли дури дека оние двајца сепак добро издржуваат.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
И еднаш тој можеше многу добро да го сети во своите прсти здивот на тоа живинче.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Тука, крај него, во неговата близина, имаше уште некого, тој просто го сети неговиот здив и неговата зачекореност, еден ужасен впечаток за нечие непожелно присуство, сè додека не беше во состојба да ги вкопа петиците во двете вдлабнатинки, што успеа да ги направи за тоа во тврдиот снег, и добро да погледне нагоре, кон стените, до кои не успеа да допојде во ранината.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Уште следниот миг тоа можеше да го сети добро врз својата кожа и мечката од другата страна на таа снежна странка; нејзе тој многу добро ѝ го покажа тоа уште со првиот следен истрел.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Го сети сега како си е дојдено сето на свое место и знаеше дека било попусто сѐ друго.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Змејко го сети тоа исто онака, како задоволство од некоја многу тешка, но свршена работа, од која сега требаше да се одмине понатаму Беше тоа еднаш едно негово постојано чувство, и сега тој пак го имаше него, исто онака чисто и силно.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Беше трпелив, всушност само чекаше, тука на три метра под него, вршејќи си ја својата работа со една упорност што вџашува; а тој горе беше оној чеканиот и не можеше а да не го сети просто како го престегнува во самата гуша допирот од таквата пеколна морница.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Змејко го сеќаваше и го очекуваше тоа во своето легло. Најпосле тоа го сети и бригадирот Језекил.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Се најде, испружен колку што е долг на нешто меко и оптегнато под сета должина на неговото тело, во едно ритмичко одминување, кое сега можеше сосема добро да го сети.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Продолжи првин со одење, во кое имаше и демнеење на мигот, во кој таа и би се вратила, а кога човекот немаше со што да фрли, таа зеде пак да се шиба огромна и блиска, каква што беше, за да можеш да ги здогледаш и црните српови од ноктите на нејзините шепи, за да можеше да го видиш секое превиткување на тупата болка во нејзините скокови, за да можеш да ги видиш и нејзините крвави непца, за сето време испуштајќи некакво подмолно завивање, полно со една ужасна, здржана, придушена бол, а Змејко, кој уште на првиот нејзин чекор знаеше дека ќе мора да отстапи, сега, кога она завивање нараснуваше во некакво ужасно стенкање кај она ѕвере, готово да расчешне сѐ, што ќе му се најде на патот, го сети дивиот ветер како го подига угоре и како го урива во провалијата под неговите петици и расплакан и сосема совладан тој отстапи.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Беше едно надоаѓање, што никогаш не се одѕива од другата страна, но тој беше доста стар ловец за да може да го сети вистинскиот миг, токму по таа притаеност.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Сега, одеднаш, пушката ја имаше пак сета своја убоитост и тој дури и во своето рамо го сети ударот на зрното во она огромно клопче со темно цврсто влакно, разбојнички распафтано во оддалечувањето по голината.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Беше како некоја стара семенка, која долго време си ја чувала во својата срцевина магијата за да го сети тој топол здив и да почне да се буди, да поникне под него.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Сега, кога го сети своето приближување кон сето она, можеше многу добро да ја открие и длабочината, а и сето самоодречување, и сè друго, што некогаш само го насетувал кај својот Брат.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
И мечката го сети тоа. Таа првин како да се ребреше од новиот истрел, што го очекуваше, онака свртена и безмалу совладана, а кога истрелот не доаѓаше, таа прво си се врати на својата дира, со крвта, што ѝ се сливаше по снегот, а така вратена, таа како да се најде повторно себеси затрчана и веднаш продолжи кон него.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Просенија последен пат некаде угоре, тоа дека беа над него го сети само по болката во преоптегнатиот врат, прошарија низ белината, која што немаше никакви други димензии освен таа вртоглава длабочина на матежот, која стануваше уште побездона од тоа, што имаше нешто во што можеше да биде впиен заталканиот поглед таму, под паднатото небо, кое не се разликуваше по ништо од наврнатата земја, се мернаа уште некој пат, а потоа врнежот се заклопи за нив и бесповратно ги скри.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Беше еден речиси нефатлив дел од мигот, но тој успеа добро да види, како онаа единствена, одбрана животинка, го сети врз себе неговиот поглед.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Во сето тоа истрелот се изгуби просто како да не постоеше. Го удри, тоа го сети уште веднаш, уште по тупиот одзвук, уште пред да ја види крвта, како се развеа во една црвена перјаница како облак по белината околу она погодено, збеснето - самјачиште.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Еднаш мореше да се најде, тоа се знаеше уште веднаш, штом го сети она бавно будење, а сега беше тука.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Го сети тоа свое испраќање како стои тука во таа безгласна застојаност, и сѐ, што можеше да стори, беше да се наведне и да го подигне на своите раце тој свој малечок другар, што и сега почна да му ги лиже прстите.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Набргу тој го сети и во својот чекор нејзиниот недостиг, но тоа воопшто не беше во состојба да измени нешто од неговата решеност.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Беше едно мирно срнче во неговата одајка, а тоа траеше сè додека таа тупаница живот не го сети вкусот на солта. Тогаш тоа скокна.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Смеата имаше нешто толку топло и скокоткаво во себе, што тој само по малку, кога го сети допирот на јазичето на тоа ѓаволесто срнче на својата дланка, веќе не можеше да издржи да не го погледне и да не му се насмее гласно на тоа ситно, скокоткаво ливотче, со кое можеше и така да се шегува.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Можеби постоеше и некаков отпор, но тој не сакаше да го сети.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Беа едни зборови, врежани во неговата свест како најцврстиот 'рт на неговите бранувања, кој ниеднаш не бил разјаден во него, но кој исто така не бил ниеднаш стоплен, за да го сети како свој.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Ама јас го сетив уште на ручекот: сркаме маштеница, го квасиме лебот полесно да се џвака.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
И затоа кога во зорите, нешто посетен од трети петли, Јанческите со запалени вивки и гламни истрчаа на срецело и нададоа лелеци дека ајдутин го одвел Бошета нивни. (Велеа на измама; божем само за да го изнесе на пат за Прилеп, а оттогаш од сред полноќ, и покрај што изминало толку многу време, Бошета го немало да се врати, а за јамка дека ќе го пушти да се врати им оставил едно чупале, петгодишно и сето завиткако во коприна и во кожуви, небаре е цариче, и еден коњ, ат, ист небаре е царски.), сите, трчајќи накај срецело, велеа Ама ајдутин, ни пците, ем што се пци, не го сетија, не пак човек кој е со помали дарбини од нив за тие работи, да го сети!
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Сакавме само да ве подразниме, да го вознемириме вашиот сладок спокој, да фрлиме само камен во вашето блато, та луѓето што носат осетливи носови да го сетат лошиот мирис... само тоа. Што можеме ние друго?“
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Оваа ноќ остани во прегратките, да го слушнеш ритамот на моето срце, да го сетиш вкусот на мојата искрена љубов...
„Поетски блесок“ од Олга Наумовска (2013)
Многу љубам кога за празници автобусот е празен зашто можам да го минам патот без да го сетам, како во спална соба во воз, па си бирам четири седишта и се испружувам.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Во следниот скок го сети под заби мекото уво на песот.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
Во следниот скок го сети под заби мекото уво на песот.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Чао, другар брат, го сети минатото под грло.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
Работеше во градината незабележливо. Никој не ќе го сетеше кога доаѓаше, а и кога си заминуваше. Си ја гледаше својата работа.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
И на пазарот за робје Марко не го сети својот лош к'смет.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Да не го сети нејзиното неизмерно страдање.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Зад себе го сетив Симона, ми ја имаше ставено раката на едното рамо.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
Но, таа како да го сети мојот немир па продолжи: - Татко ти, Бог да му ја држи во спокој душата, на време си замина.
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
Татко го сети нејзиниот немир, ја погали со синилото на своите очи што в души продира, и таа излезе смирена.
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
Минуваше блажено времето. Но, никој не го сети.
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
Ама, како се провлекувал, никој да го сети.
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
Го сети ти тој молк твој што те закла таа добрина твоја што те мами дека не ќе те израсне и снебиден ти за туѓи очи веќе, заспи над ова голо тело Молчи Тивја патот долг.
„Вардар“ од Анте Поповски (1958)
Да го сетам до срцето свое!... (Се тргнува исплашена од овие мисли).
„Печалбари“ од Антон Панов (1936)
И ти, Симке, ем знаеш што вели во писмото што го добивме.
„Печалбари“ од Антон Панов (1936)
Таа, верувајќи дека ќе го сети најсилно неговото присуство, во време кога си го чувствувала крајот на животот, запирала на страниците со дамки пепел, со тие ознаки на Татковото присуство, надевајќи се на скората средба.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
И го сетив и здивот.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Но место тоа Извини велам, можев да те прашам и уште нешто, но брзам!
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
И тогаш на врвот на јазикот го сетив и зборот кој очекуваше да се впушти по својата задача, всушност навистина бев спремен да извикам Не очекував овде да те сретнам!
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
А потоа, кога случајно повторно го приближив крпчето до носот, го сетив истиот мирис што доаѓаше откај полето секоја вечер додека се криев во плевната на Чардаклија.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Се чудам како се случило да не го сетите нивното присуство, се изненади Никола Леко, и дури тогаш, за првпат, почуствував дека она што ми го допира рамото не е рака, туку крилото на Никола Леко.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Сите тројца седеа в кино; додека богословот се распливнуваше во темницата, тој неколку пати, можеби случајно, го сети допирот на нејзиниот лакот.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Засрамен ловец биди, што здивот нејзин го сети, низ лакот што трепери и стрелата што чека.
„Младиот мајстор на играта“ од Александар Прокопиев (1983)
Па синот се решил за средината: скришум си земал од грнето на татка си додека тој најпосле не го сетил.
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
А тој постојано се смешка, но тоа можев да го сетам само јас бидејќи имав забележано како му ги зафаќа некој немир мустаките додека се насмевнува.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Земајќи парче од располовеното јаболко,таа го гризна, и предадена во прегратката на момчето, за прв пат го сети вкусот на хазардот.
„Пловидба кон југ“ од Александар Прокопиев (1987)
- Клепна клепалото, - ќе речеше дедо ми кога ќе го сетеше мирисот на кафето и тогаш брзо-брзо баба ми прва се измолкнуваше од постелата, зашто таков бил редот, а по неа и дедо ми.
„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)
Петре Даскалот седна на прагот од вратата. Сакаше како што подоцна сфативме, Јоле да го сети или барем да се сети на нас и на тоа каде е и што е.
„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)
Тоа никој не го сети. Не го сети, ниту, пак, се најде некој на самото место што би сакал да се сети.
„Авантурите на Дедо Мраз“ од Ристо Давчевски (1997)