го (зам.) - најде (гл.)

Среќко: А каде го најде овој Дики?
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Г-дине Среќко, во вашиот тоалет забележав некакви чудни инсекти.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Маргина 37 135 Грета: Се уште ги чекаме пиците што ги нарачавме.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Коњите на Петар јуреа со силен трк, за да го најдат кладенецот, а таму во долги тенки дрвени канали ги мамеше сребрената вода.
„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)
Никој не го најде телото на Мијалче Тодоров, незнаеја каде е закопан..
„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)
- Еве го! Го најдов доаѓам! –возбуден Кире довикна, зашто стравот гласот му го сопираше, го стегна в грло нешто горчливо...
„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)
Оваа нова рожба го најде татка ми во дотогаш најтешка положба.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Па сега, оваа вест на денот, го најде неподготвен!
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
А и да го бараше, не ќе го најдеше зашто не постоеше.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Чанга тие денови читаше книги за козите во светот, за да може да ѝ го најде вистинското место на домашната балканска коза.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Заминаа потери по планината. Учителот не го најдоа.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
- Веднаш, - велеа продавачите. – Штом е за високопочитуваниот Тој и Тој, бесплатно го делиме најубавото што сме го нашле и што го имаме.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
Како им го најдов толку грд: кривоног, мршав, со расипани заби, смрди на алкохол и мириса на ливанто, со расклештена смеа, со очи крупни како да сакаат да му излетаат настрана.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
Дека сум во состојба кога сè ми е јасно, кога ништо не може да ме изненади, кога на секое прашање одговорот можам да му го најдам.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
Штом тоа го сфати, тој просто позелене во лицето од омраза истрча во дворот каде што го најде кучето на комшијата.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
Еве го од некаде Сатирот. Се смешка, мижурка со тие очиња негови како Ранковиќ додека Тито се прави важен пред народот со тие костумите и прстењето негови и ми вели или знам дека ми вели: - Ме прејде ти мене, ама ако, ќе ти го најдам јас тебе крајот.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
Секогаш е барем малку потаму од тоа место иако ни таму нема да го најдеш.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
Гробот на детето на сопственикот на кучето го најдоа откопан и коските расфрлани.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
Тука ќе го најдеш Гоце Делчев војвода!
„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)
Гоце Делчев живее во моето срце, во срцето на татко ти, дедо ти и баба ти!
„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)
Тие работи мене не ми требаат.
„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)
Тие го најдоа Дамета и го прашаа за комитите, за Комитетот.
„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)
Арно ама, еден ден, лето по сенокос, ова време вака, на зајдосонце, кога отидов да го земам од каде што го имав врзано да пасе во ливаѓето Бела Војца, не го најдов. Ми го украдоа.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Брзам да го најдам старото, но веќе го нема. Тоа е мојата положба.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Пофаќајќи овде-онде по хартиите за да направам некој ред и за да можам подоцна, по чакарењето низ прозорците, по здогледувањето повремено на по некој што поминува, што ја поткрева главата кон мојата соба и, молчејќи, без ни да се накашла, заминува, пофаќајќи, значи, по хартиите, го најдов оној плик со писмото на брат ми од Мелбурн и зедов да го препрочитувам.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Го најдов наполнет со камења. Како гроб.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Во првото кафеанче седнав да испијам кафе, ја пикнав раката во кожната ташна што ја носев обесена на рамо, а која сега ја имав положено на масата пред себе, и го најдов својот адресар.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Тој, Симон, во ракописов ѝ го нашол решението на Љуба, ја вратил кај децата, единственото можно и цврсто тло.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Набарав меѓу хартиите на масата и го најдов листот.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Ја отворив книгата со тврди корици голем формат, и го најдов текстот под наслов „Маказар во патописите на Јохан Барт од 1858“.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Јас пак, како ретко кога, ги чувствував полните гради, како да сум го нашол, како што бев прочитал кај Хадријан, резето кое нашата волја ја поврзува со нашата слобода.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Сотира Лекоски го најдов со крената рака, со тупаница над главата, и со ококорени очи.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Додека Мо, размислуваше дали Вици се гледа со некој Вени ... едни земји излегуваа од рецесија, за потоа да влезат во свински грип, Џералдин се разнесе во супермаркетот каде не можеше да го најде својот Бог, Марио и Славе продолжуваа да се тепаат за школската ужинка, General Motors отпушти 10.000 работници, Лира и Вања се кубеа за коса, за тоа која - чиј дечко земала, бројот на жртвите во ураганот Катрина достигна 1836, Во Церн сѐ уште преговараат дали после експериментот, Земјата ќе ја голтне црна дупка - веднаш или неколку дена потоа?
„Вител во Витлеем“ од Марта Маркоска (2010)
Е така де, ама сега, кога јас лично се обидов да го најдам тој влез, ми изгледаше како да сум влегла во некоја од епизодите на Twilight Zone (или послабата реплика The Outher Limits).
„Вител во Витлеем“ од Марта Маркоска (2010)
Така со часови, Вера, продолжуваше да си ги каса и корне усните, да ги грицка жилите околу ноктите, да ги корне мозолчињата од челото, додека незадоволно ја превртуваше секоја страница, по веќе не знам кој пат само ... и само за да го најде она што би ја задоволило, што би ја направило горда дека, ете, таа ја согледува неговата големина, чувство што веројатно, макар и за момент, би ја поистоветило со него - нобеловецот.
„Вител во Витлеем“ од Марта Маркоска (2010)
Со воз.
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
Длабоко во срцето се надевам дека Скендерови го најдоа рајот!
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
Рано е да постане, има уште толку начини за разрешување на оваа позиција, а нешто му шепина дека меѓу тие многубројни начини се крие само еден што води до победата, и тој може, и тој мора да го најде.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Се опира со грбот преку наслонот на столицата, замижува малку и мисли: „Веројатно не се лажев, треба да имаше таков потез, но јас не можев да го најдам.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Се припи крај ѕидот, копчето не можеше да го најде, не можеше да ја најде ни вратата од лифтот, па дури и самиот ѕид беше само 8 Крупниот глас на Керадер бучеше во малиот кафез.
„МАРГИНА бр. 35“ (1997)
Во конкретниов случај тој страв го нашол својот израз во, како што и самиот збор вели, стравопочитта спрема институцијата професор, како инстанца на авторитет, кон која студентите се однесуваат исто онолку недискутабилно како што, како општествени субјекти, се однесуваат и кон другите општествени и политички институции.
„МАРГИНА бр. 35“ (1997)
Имено, зад тој бес се криеше многу поширока одбивност која во онаа крчма на Оштрељ ќе биде дополнета со чувството на несигурност, всушност страв, за најпосле својот јасен израз да го најде во употребата на зборот unheimlich.
„МАРГИНА бр. 35“ (1997)
Нема раскош и удобности како на „Златните песоци“ и на „Сончевиот брег“, но сонце, воздух и вода има во изобилство, а тоа го нашол секој од десетиците и стотиците илјади летувалци.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Таа претставува грамаден откинат квадратен блок од алуминиум, кој со својата естетска поставеност си го нашол своето место во средината.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Влезе во дуќанот и скршена од болка, додека ги прередуваше незавршените костуми, го најде свадбениот костум што Јехуда си го беше сошил за сопствената свадба, го доближи до лицето залудно обидувајќи се да го почувствува мирисот на нејзиниот син од необлечениот костум и се струполи на земја.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
И ненадејно, некаде од високо, од зад горната рамка на прозорецот од одајчето на праведникот Шабтај, се појави далечен огнен столб кој силовито се доближи до куќата и до прозорецот и вовлекувајќи го во огнениот вител, го крена него, Праведникот, и го однесе високо, толку високо што таму, над највисоките облаци, пред Шабтај се укажа еден голем град создаден од светлина исполнет со палати, широки улици, светнати ѕидини, во чие средиште се наоѓаше Храмот на копнежот, домот на Севишниот, градбата на премудриот Соломон но сега, веќе, не изѕидан од камен, туку создаден од најсјајните зраци, а во неговото проѕирно средиште, виде јасно Шабтај, стоеше Светињата над светиите со Заветната арка и златозрачните таблици во неа; со Декалогот даден на Синајската гора на благородниот реб Мошѐ12, а над сиот тој сјај Шабтај виде како една рака во просторот над чудесните светии, испишува четирите букви на хебрејски што, сиот збунет, тој ги прочита слагајќи ги слог по слог - како што тоа го правеше со имињата од фирмите на новите големи магази на Широк сокак - како ХеВХаЈ, но и истиот час сеќавајќи се дека исписите на иврит се читаат обратно и тој стаписано го прочита исписот на прозрачната рака како ЈаХВеХ13, неизговорливото име, тетраграмонот, името на Бога во кое Шабтај најде конечен спокој и оддишка.  А во истото време, долу во Ла Калежѐ, неговиот син, снаа и внук сонуваа еден ист сон, како имено еден по друг ги палат светилките за Ханука, прво Рена, па Јаков, па третиот ден од празникот на светлината и нивниот Шабтај, а по него, светнат од среќа, и малечкиот.  Утредента Јаков го најде татка си, спокоен, со полуотворени очи загледани некаде во височините зад облачното утро, кон ветениот небесен Град на Мирот; и некако озарен, со необјаснива внатрешна светлина, што тој и жена му ја припишаа на конечно пронајдениот спокој.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Соседите од нивната улица ги затворија во логорот на Бањица, а Јехуда, во потрага по својата Алегра успеа некако да издејствува да го затворат тука, со нас, на Сајмиште.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
На Рош Хашана, враќајќи се дома од каалот каде што го остави татка си со другите бели глави од маалото и од веќе затворената чаршија да ги расправаат новите времиња и чудните сплетови на историјата, Јаков го најде малечкиот среде двор, со главата и погледот кренати високо кон посивеното небо.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Таа депресивна атмосфера во која го најде потонат градот кој онака жив и разгргорен, ориентално темпераментен каков што го пречека кога за првпат дојде во него и кого и рабинот го поимаше како капија на Истокот, како европско предворие на Леванот и Бисер на Ориентот, свесен зошто го нарекуваа и Мајка на Израелот и Втор Ерусалим, сега при второто враќање во Солун го доживува како старо, разурнато гробје.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Јон чекаше надвор, додека, сета збунета, таа влезе дома да го најде лонецот за млеко.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Му остана желбата да одлучува, притисната некаде во темните места на душата.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Врати се, мора да го најдеме нашиот заеднички јазик кој веќе не е ни нашки, ни странски, ни кинески, ни есперанто (затоа ли го губиме). Тоа е значи јазикот на глувите.
„Зошто мене ваков џигер“ од Јовица Ивановски (1994)
Ако го најдам, ќе ви постелам бело зглавје за да се доспиете во главата на последниот од последните оџачари скопски, насмеана меѓу устите на покривите и последните снегулки на светлината, кои паѓаат во устите и веднаш се топат, како сладок панаѓурски памук на стапче.
„Зошто мене ваков џигер“ од Јовица Ивановски (1994)
- Каде го најдовте? - праша некој од луѓето. - На бачило, - одговори овчарот. - Знаевме дека таму се крие.
„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)
Протнав рака в пазува. - Еве, го најдов ова ...
„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)
Водарот сѐ стори само да го најде, но попусто.
„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)
Верувам дека ќе го најде.
„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)
- Кај го најде ова?
„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)
Веќе два дена никаде не можат да го најдат Буза.
„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)
Чувме дека Буза најпосле го нашле: вкочанет бил и загубен од светов. Одвај му ја повратиле душичката.
„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)
- Се сокрил, се сокрил, пустинскиот. Ама ќе го најдам. Ќе разбере, убаво ќе разбере...
„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)
Имотот што го нашле го поделиле на два дела и си живееле секој одделно.
„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)
Така се образува четата на Коле Каранџулов, во која попаднаа и нашите пријатели Крсте Шаќир и Јован Ѓуров и поодија со него дури да го најдат својот војвода Толе Паша и да тргнат со него.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Толе преку Врпско ја прејде Црна и во Гудјаково го најде распиштолен Андона со своите четници.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
— Како да е ќе го најдеме, ако не во Градешница — во Старавина; ако не Полчишта — Бешишта — им рече тој на своите чауши, башчауши и онбашии.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
— Бегање? — се испушти од триесет грла.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Луѓето им го најдоа и потеклото.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Вечерта дојде Толе кај Гламнови и го најде Андона, кого и од порано го познавеше.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Зошто најпосле се дигнаа овие мирни селани против нас? — почна да се праша јузбашијата и го најде одговорот, во својата личност, кој му го откри самиот Толе: „вакви луѓе требе царот да има, та да не се буни рајата".
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Кој му кажа, кога дојде, кај го најде ти?
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Еден ден дојде Атанас кај Бешот во Полчишта и овој го одведе на она исто чешмиче на Торневата нива каде се расправи Толе со онбашијата и откаде тргна со него и Бојко Паленѕов.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Го најдоа во одајата и Јована, потпрен крај зидот: го држи Трајко и не му дава да проговори; ги наредија сите седумина како апостолите на иконостасот во црквата.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
„Нејсе, касмет му било на Сивета, нека си ги јаде со здравје" — рекоа сите пријатели и непријатели.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
А лекот го нашле, ете, пак кај нас, кај народот.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Отиде право на караколот, го најде бимбашијата што го бркаше на „Соколот" четите и му кажа дека нападнале вчера вечер кај него и утре ќе денуваат на високата чука Маргара над нивното село.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
— Зошто толку се плашите од него? Неоти тој не е од месо и коски?
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
(Види, види, брату, убава невеста.) Толе влезе во селото, го најде Бешот кој се изненади на неговата смелост и дрскост, но познавајќи му го убаво табиетот, ништо не му советува или препорача кога му рече Толе дека тука ќе зимува зимава: — Сега ти си знајш, брат Толе!
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Го нашле и Толета во Полчиште, и бидејќи не можел да докаже што дошол и кај оди, го собрале и него. Но никакви траги од убиството не нашле.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Ја извиде работата и го најде Толета кабаетлија, та го затвори вечерта пак во бившата негова ќелија.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Си ја наметна мамзерката од чаушот и уште вечерта го најде Брниклијата во Галишките колиби и му се придружи.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Ако ни поможе да го најдеме агата или некој од синови му, ќе и собериме со нас и ќе паднат пет стотини лири, ако не и повеќе.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Но Толе сега имаше друга цел и тој почна да си го кажува алот зошто оди по планините.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Таму го најде Перета, зачуден, и кога се сретна со него и му ги пренесе добиените директиви, овој длабоко воздивна и промрмори преку заби: — Ах, Петре, што направија, од дрво нога, од камен глава да си направат; го фрлија народот во оган без време!
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Пред самиот конак го најде овега како се враќа со Нешка, рака зарака.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Колку да беше суров Толе и колку самоволии да направи, народот пак запеа: Жалајте го, браќа Толета војвода Којшто Толе падна За нашата слобода...
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Оваа новина го заскокотка Толета и уште другата ноќ му појде на Стевана на колибата и, како нарачан, го најде и него со синчето Митрета заедно.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Co два збора го побара и го најде Бахтијар — паша, истегнат под својот „сарај“ од платно, и му ги шепна истите зборови што и коџабашијата во Старавина на бимбашијата.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Гуле му рече дека бил во Битола, го нашле луѓе од окружниот комитет, кои слушнале што прави он по Мариово и во писмото го советуваат да не го диви народот, ами да гледа да се смири и да работи како што работеше во востанието, да ги прибира и бодри луѓето оти пак ќе ни требаат.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
По мракот си дојдоа жените од работа и го најдоа Толета пред кошарата со децата, темен, задуман, натажен, само што не ревне да заплаче на глас.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Само булукот кажуваше дека може да си го најде чарето.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Некои ме слушаа, други со сила и натераме, ете, заедно со тебе, влегоа во огнот, некои пострадаа, ене и по апцаните; другите, еве, ќе страдаат на своите огнишча, без да можеме да им помогнеме ни јас, ни ти.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Вечерта го најде Толе чаушот Андона во чија десетина беа потиснатите рудари и овој го одведе во една земјанка и му ги покажа двете празни места.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
— Лебами, зорт да го најдете. Селото реши да не го предава, та којзнае дали ќе ви го кажат.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
— Ти сега ќе гледаш што повеќе оружје да се внесе во народот, — беше последниот збор што му го рече Петре на Толета.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Да кажите каде сет, а за фаќање имат царот луѓе. Царска рака долга, ќе фатит батакчиите.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Да му помогна нешчо на виа нашите робови.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Е, е, е! Се разбра таа, џанум! Сакаат да му го наметнат на Толета пак јаремот од нивната организација, ама на! — изговори Толе подругливо и го удри кундакот од манлихерката.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Кажувај што можеме да направиме? — продолжи нашиов Шаќир, на кого не му се одеше 101 година сургун, а можеби уште на втората и третата да му го најдат чарето агите и да го испратат кај Алекса и Дончето ќираџијата.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
На третиот четвртиот ден од разделбата со Бешот и Атанаса, Толе префрли на Градешко и во Уруп го најде на бичкијата, како нарачан, Илија Гуцев каде си бичи штици за домашна потреба.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Тука Толе се позамисли, небарем сакаше да си ги собере мислите и да го најде одговорот, па рече: — Ами зошчо си дојду!
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
— Е, ех! ќе се ослободиме ние со паличниците, секирите и косите, — со воздишка одговори пак Марко.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Толе вечерта го најде гајдарџијата Колета, му лупна неколку тупаници по нос и по рилка и му се закани дека ќе го заколе, како пиле ако и до недела го направи истото.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Преку дедот Паленѕа го најде Мачникот; од него разбра дека и Андон е таму и yште на другата вечер тој ја зголеми својата чета уште со еден другар.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Цели три месеци го држаа во ќелија каде го најде Толе и се договори преку дупчето, кое беше нарочно провртено од стари затворници.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Јузбашијата ги знаеше многу убаво, тргнувајќи од својот татко — бег во Солун и преку разните негови другари — бегови, спаии, кајмаками, кадии, м"_ртии, авалеџии, беглиџии, идеше до сите заптии и колџии и нивните пљачкашки дела.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
— Нешто ќе те прашам, бабо Право да ми кажиш...
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Мудурот и јузбашијата се затворија во Витолиште и не посмејаа веќе да испраќаат потери.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Илија беше предупреден од Бешот за станатиот пресврт кај Толета и му беше возложено да го примаат како човек од Организацијата, но со една резерва: да не направи некои испади предвреме, та место да помогне, да спречи некои работи.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Многумина ги отворија устите и така подзинати чекаа да го слушнат арамијата Толета, кој ќе ги уцени сега со илјада лири, за да излезе од село, да не го најдат тука Турците и да го изгорат селото.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Толета тешко можеа да го најдат потерите, но селаните секогаш го знаеја каде е и дење и ноќе.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Ми се гледа нема да расте голем, куси му се нозете и не е главуч“, рече Љупчо небаре се разбира во кучешки сорти.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
„Блеки, немирко низаеден! Така ли се бега од дома? Јас те галам - а ти си сакал другари. Е, Блеки, Блеки...“
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
„Твое ли е?“ запраша Дејко. „Утринава го најдов пред нашата зграда. Со Марко го прибравме.“
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
„Каде ви е?“ прашаа Влатко, Ташко и Љупчо. „Во мојата визба“, реков.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Се согласивме малку да го изнесеме на воздух, зад зградата да си поиграме со него.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Дејко го носеше: тој го нашол и тој во мигот се сметаше за најгазда.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
„Добро де, ти го најде, Марко го прибра, а ќе биде заедничко - наше“, рече Љупчо.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Кутрето застана сред играта со нас и се стрча накај Кате.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Во мигот кога заѕвони со Дејко срипавме: „Имаме црно кутре... сосем црно кутре!“
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
„Точно - во визбата на Марко. Ама кутрето ЈАС го најдов!“ рече Дејко.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Брза во толпата да го најде Тицијан.
„Светилничар“ од Ристо Лазаров (2013)
Самиот Ботичели, пак, знае дека е доцна, дека ќе дојде фајронт и сè навистина ќе побара.
„Светилничар“ од Ристо Лазаров (2013)
Задачата на поезијата на Анте Поповски беше и овојпат е, не да го надгледува претурањето, ами да го демне капнатото, подлижаното, да го најде и да го прибере загубеното, да му го врати побегнатото на јазикот, сето она што тој може (повторно) да го прими.
„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)
Кога ќе се раскрили големата птица тишината почнува да си ја пее својата песна: откако ќе се раскусури со тишината кондорот го бара она што никој не го нашол.
„Ситночекорка“ од Ристо Лазаров (2012)
Ни се чинеше дека сѐ ќе почне да се разврзува кога би го нашле само почетниот јазол, но тој се криеше; загатката се топеше во воздухот, исчезнуваше како трубењето на бродот. Margina #26-28 [1995] | okno.mk 147
„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)
Јас излегов да го најдам, додаде таа, но залутав.
„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)
Од вчера го барам брата си, а каде можам да го најдам освен во себе?
„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)
Одевме по тој звук, обидувајќи се да го најдеме местото од каде што доаѓаше.
„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)
Зајакот се изгуби негде во толпата за да го најде својот мир во реонот на вецеата, каде што остави извесен прилог во вид на купче топчести и тврди фекалии, како потсвесна артификација на рогобатната уметничка случка.
„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)
Милчо најде еден голем (чинам дека беше див) зајак (каде ли само го најде?) кој беше доста параноичен и со оглед на неговата големина и снага беше тешко да се контролира.
„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)
Кога луѓето од неговата свита конечно провалиле во неговите одаи го нашле ужалениот монарх на самиот раб на лудило...
„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)
Ако човек по американските книжари продушка по полиците со етикетата нју ејџ (new age), ќе го најде таму дури и свети Августин, кој, според она што јас го знам, не бил никаков фашист.
„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)
На почетокот на новиот век, човекот барал нешто што нема да лаже и мислел дека тоа го нашол во некое јасно, прецизно и дисциплинирано нумеричко мислење.
„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)
Кога ќе го најдам Чичко Господ дома ќе му го пробушам, јас, дното на увото, внатрешното, сум научил.
„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)
Често, кога не можеше да го најде кодот на сиџилите, низ прозорецот, гледаше кон небото коешто му ги прошируваше мислите, го понесуваше, кога немаше излез во сиџилите.
„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)
Обајцата Балканци, прекинати во зенитот на остварувањето на своите идеали, за другите илузии, маргинализирани и без надеж да си го најдат заслуженото место, решија да си најдат утеха во преведувањето.
„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)
Директорот не го најде, а сакаше да му јави за големото откритие.
„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)
И така, земајќи книга од библиотеката, читајќи ја или недочитувајќи ја, јас, на крајот, тешко можев да ѝ го најдам поранешното место.
„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)
Мајка веќе им го најде местото на парите.
„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)
Си замислуваше дека од некаков негов Бог му беше доверена мисијата да го најде и да го оживее овој јазик, оваа култура на исчезнатите, во урнатините на Империјата.
„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)
Се радувала што синот, најпосле, ѝ ја исполнилнејзината најголема желба, а плачела при помислата дека, во тие времиња на војна, тој не ќе го најде вистинскиот пат.
„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)
Никако да го најдат, никако да им се погоди.
„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)
Само во таквите мигови, кога мислата не можеше да го најде излезот, ѝ се препушташе на фаталноста.
„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)
Татко лесно го најде патот кон Тврдината. Запре на највисокото место.
„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)
Па како допрва би си го нашол својот татко, кога целиов мој досегашен живот докажува дека немам таков?
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Така по едни празници, кога неколку дена по ред не се појави никаде - ни дома, ни на работа, ни меѓу луѓе - насила му ја отворија вратата од кабинетот и го најдоа испружен на болничкото легло за пациенти, оладен, здрвен, бескрвен и помодрен како на смртен одар.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Додека татко му некогаш не само што знаел туку и можел во секој момент да го најде, тој сега не можеше ни да смисли каде би можел да му биде синот кога не е дома, а не пак да го најде во размножените ќошиња на нараснатиот град.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
- Јас ќе го најдам тој шанкер што прави топ со таква пена, - вети и Евдо, готов и да се прекрсти.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Таму и го најдоа двајца рибари.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Потоа, по стрмната а крупна калдрма, слезе до манастирската порта, го најде вратничето во неа затворено само однатре, го пречекори прагот и почна да го растовара својот карван.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Го барав и во Судска медицина, да не се удавил па да го нашле како непознат леш.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Геро не гледаше накај корзото, каде што можеше да го најде последниот член на екипата што им недостигаше, туку право во Ванета како да очекува тој да му го најде или барем да му го посочи.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Како што ќе оставеше, така сакаше да го најде платното што го сликаше, и отворените туби, и неизмиените четки, и подот меѓу него и платното со бои како некој колку случаен толку и слободен мозаик.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Не да го украдеш, односно да го плагираш, додека уште не е објавено, било да е оригинално или преведено или преработено или компилирано; туку да го побараш во него она што не си го нашол во веќе печатените и прочитаните, да го побараш макар и не го нашол, оној клучен збор со кој ќе ти се објасни сè, ако воопшто го има.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
- И да го најдам зборот и да дојдам до тебе.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Првата виделинка што навлезе во колибата низ замагленото прозорче го најде Бојана со отворени очи.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Бојан знаеше каде може да го најде кученцето. Појде.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Го најдов како го чека гласот на реката. Седеше на жедниот камен.
„Посегање по чудесното“ од Србо Ивановски (2008)
Што би помислил Бил ако го најде тука како го уништува совршено изѕиданиот ѕид што би морале повторно да го ѕидаат?
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Кога се исправи, се сети дека, иако теренот беше ограден со алуминиумска ограда висока осум стапки, но и дека сè уште немаше порти на влезот и на излезните патеки, некој може со кола да влезе и да го најде како го руши ѕидот.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Најпрвин се оцртала низ рамнината, како река која тукушто се појавува, обидувајќи се да си го најде своето течение и корито.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
„И моли му се на Господа тој да го најде тоа во своето срце за да ни прости.“ Милан се прекрсти.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Тој повторно ја бакна и потоа го најде прекинувачот, го штракна и жолтите полиња светлина ја растераа темнината на внатрешноста.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Во тој миг Даниел се почувствува како човек кој, откопувајќи, нашол стара монета и сега мора да побрза да биде сам за да го разгледа она што го нашол.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Не дека тоа ќе му значеше нешто, но сепак не сакаше никој да го види, не сакаше никој да го најде како го урива ѕидот...
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Велам: цели потомства скриени во каменот уште копаат и бараат нешто што не го најдоа во животот.
„Љубопис“ од Анте Поповски (1980)
Знаев или малку се надевав дека ќе го најдам жив, а тоа куќиштето потонато во штама и јас во него сам.
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
„Така ќе направам, си реков, и почнав да се шугалам и да се вртам да видам низ дворот каде да го најдам тоа што ми треба.
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
Така нека се вика додека да не ѝ го најдеме американското име...
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
Тие денови на големо гледање и мислење, што го гледаше и милеше Брчалото, некои од брезничаните, губејќи трпение, додека тој седеше во зелениот пластичен стол замислено загледан во Тумбица, но од сочувство за неговите маки, ќе му речеа: „Уште ли не можеш да го најдеш тоа што го бараш?“
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
Кога никаде не го најдоа и откако со извикнување на неговото име ги пребараа сите лески, капини и скребјалници, се вдадоа да ја прошетаат планината открај накрај, и пак Илета Вегов никаде не го најдоа.
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
Првото што еден во друг си го видоа во очите беше дека двајцата во Бога бараат спасение што, еве, со помошта на златен свети Наум и го најдоа.
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
- Ќе го најдам. Ноќе го сонувам.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
Но каде е доброто? Тешко можев да го најдам одговорот на прашањето и да го испредам ова вретено.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
А старион пес Адам од бога ќе си го најде.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
Не бев сигурен во каков лов се упатил мојот декоратер. –За Криви Дол имам слушнато.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
- А каде го најде тој Маџунката? - Во Криви Дол работи, Свети Николско!
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Не знам што да речам; како ќе го најдете вие за мунасип така ќе направиме.
„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)
- Уште нешто, - реков. - Познавав еден Карамба-Барамба, Беше нацртан на бел ѕид и немаше сенка.
„Сенката на Карамба Барамба“ од Славко Јаневски (1967)
Одевме еден кон друг и се гледавме.
„Сенката на Карамба Барамба“ од Славко Јаневски (1967)
Напладне, или малку подоцна, го најдов крокодилот. Лежеше крај една река и сонуваше нешто.
„Сенката на Карамба Барамба“ од Славко Јаневски (1967)
Најпосле главатарот го нави часовникот за да заѕвони и за да го избрка стравот и викна: - Ќе го пратиме белово дете да го најде лавот и да му ја земе сенката.
„Сенката на Карамба Барамба“ од Славко Јаневски (1967)
Но сѐ што ќе помине од видливо во невидливо, засекогаш исчезнува и никој никогаш не ќе може да го најде, да го види, да го созерца.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Она што возбудуваше во целата таа работа (а јас подоцна го најдов во една француска книга на еден познат антрополог, што ја купив во Париз, при едно гостување на циркусот), е што партијата на Луција нѐ врати назад, на едно порано еволутивно општествено скалило: во добата на примитивните, со транс и еуфорија опседнати општества, таканаречени дар-мар општества, каде основни форми на општествената комуникација се маската и трансот; пред тоа живеевме во таканаречено општество со книговодство, во кои мимикријата, маскирањето и занесот исчезнуваат (затоа комунизмот беше помалку жив, одвратно немагичен и црно-бел по однос на општеството што го градеше партијата на Луција) и се повлекуваат пред компромисот меѓу наследството и способноста, кои се два основни фактора што ја определуваат иднината на единката во тие општества.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Морам да го најдам центарот на светот, и себеси да се поставам во него, за да не паѓам; во циркусот за мене веќе нема место, од пред некој месец, кога ја изгубив моќта да правам секакви вратоломни ѓаволштини.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Но, тоа беше само физиолошко објаснение; јас знаев дека не телото, туку дека душата ми е болна, и дека ми недостига средето на светот. Затоа и одам: да го најдам.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Но имаше уште, оти кога клопчето на тајните се одмотува, подолго изгледа одошто кога оној што крие тајна го замотува: на следното ливче, о бедни и благоутробни, го најдов родословието мое, тајната на светиот крст на грбот што го носев!
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Кога го прашале каде бил, рекол: „Жалоста од смртта на таткото мој ме прогонуваше шеесет дни и шеесет ноќи по патишта знајни и незнајни; и изодев многу патишта, и секаде го барав таткото мој, но никаде не го најдов.“
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
И повторно не го гледавме невидливото, она што нѐ вознемирува, што го бараме, а Бога молиме да не го најдеме!
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Оти блажен е, среќен е оној кој ќе успее да ги спои светлината, бојата и музиката; блажен и среќен е оној што од папокот на жената љубена, од словото свое и од чашата вино ќе сотвори Едно, оти само тогаш ќе го најде, ќе го означи средето на светот.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
И ми изброја петстотини златници, ми рече да појдам на пазарот во Дамаск и да го најдам тој и тој човек, Амореец, трговец со чудни нешта.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Сѐ беше добро; јас го најдов својот душевен мир во циркусот, и мислев дека веќе ништо не може да ме измести.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
И навистина: подоцна, под тој шатор, во тој совршен круг, јас го најдов својот душевен мир; го пронајдов центарот на светот, се пронајдов себеси во тој центар, израснав како маж.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Бедникот, останувајќи беден и лукав до крајот (оти името треба да им одговара на нештата што ги означува), рекол: „Каде го најдовте украдениот плен: во мојата колиба, или под тронот царски?“
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Кога дојде мајка му го најде заспан.
„Маслинови гранчиња“ од Глигор Поповски (1999)
Таа ѕирна под масата, го побара на балконот и кога не го најде добро се исплаши.
„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)
Добро, ќе тргнам по трагата и сигурно ќе го најдам зајачето.
„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)
Кога мајка му се врати не го најде во собата.
„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)
Бошко раскажувајќи, мачорот предејќи. Кога дојде мајка му го најде заспан.
„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)
Наближи до кафеаната во која често можеше да го најде и, само што ја отвори вратата, го забележа како седи во аголот.
„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)
Некој од присутните дофрли: -Каде го најде другар ти! – и групата пак веднаш прсна во смеа.
„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)
Помеѓу тие две сечива (треба да се биде субверзивен и конструктивен едновремено, или, како што вели Дерида, „одговорно анархичен“) „Маргина“ ќе треба да си го најде своето место. • Abbe Buzoni okno.mk | Margina #1 [1994] 5
„МАРГИНА бр. 1“ (1994)
Тирана и пред тоа беше свесна дека и станавме камен обесен на врат и поита да побара од Москва да најди решение. И го најде.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Гледајќи ги така онемени и сподавени во своите мисли, се запрашав: - Дали некој ќе го скрши молкот и во него ќе го најди одговорот?
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Не го најдовме „нашиот“ стадион. Не ја најдовме и големата нива каде по една голема дождовна бура ги собиравме налегнатите и неожнеани класови.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Началникот го нема, отишол на одмор, но го најдов неговиот заменик.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Сега, по толку изминати години, кој ќе им го најде местото?
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Го најдовме препорачаниот хотел. Големиот неонски натпис со името на хотелот – поканува.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Отиде Иљо и по две недели си дојде и рече дека стаса во Дуреси – град и го најде местото каде беа дечките и дека само ноќе и скришум едно два-трипати се виде со Евгенија, која беше најстарата жена одговорна за децата, негователка, како што се вели сега за жените кои се грижат за децата и дека таа му рече оти сите деца се живи и здрави, сите се испрани, чисти, нахранети и мајките и татковците и бабите и дедовците, да се живи и здрави, да не се грижат и да не берат гајле и од сите до сите таа прати многу многу поздрави.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Утре стопанот ќе си го најде, ќе си го прибере!“
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Тој подземен пат сѐ уште никој не го нашол.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Ова го најдов кога бев жив, кога имав шеесетина години, запишано на парче избледена хартија меѓу листовите на една книга во мојата библиотека.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Кога во еден миг, по долго работење, го сврте погледот од огледалото кон платното, на него не се забележа себеси, не го најде својот автопортрет, туку здогледа портрет на непознат човек, млад, убав, натажено-спокоен, молчалив, сиреч, длабоко оскрбен и задуман.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
По неколку недели, можеби година, го нашле шумарот во длабок дол со ископани очи и искрвавено лице како од ѕверски канџи.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Кога пристигна во Сарајот, Јусуф беј го најде Сликарот како спокојно седи на миндерот и пуши со некоја необична сладост и задоволство.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Потоа исчезна. Одев низ толпата и го барав, но не го најдов.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Им објасни полицаецот оти стариот што личеше на сенка, на проѕирна пајажина, го нашол три блока подалеку оттука, во градината на една куќа и мислејќи дека е скитник-бездомник сакал да го легитимира.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Ги донесоа досиејата на секој што можеше да биде тоа, ги читаа и препрочитуваа, ги отклопуваа и заклопуваа, ги исчитуваа и обработуваа, но уривачот не го најдоа.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Најпрвин го најдоа подивениот коњ, потоа, на една шумска ледина, и него, со распукнат череп.
„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)
Единствено се прашувам, миличок, смее ли да се нарече болен копнежот и во распаѓањето да ја пригрлиш далечната убавина? -... го најдоа обесен – потшепнувам.
„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)
Се обидел да го исклучи плинот. Се срушил врз подот. Го нашле потемнет, како црнец, изеден од гасот.
„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)
Маестро го најдоа дури вечерта, на клупа во третиот дел на паркот, како на една млада, бујна обожавателка и ги појаснува финесите allegro ma non troppo.
„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)
Нема многу опции за малите суштества кои се обидуваат да си го најдат патот.
„Најважната игра“ од Илина Јакимовска (2013)
Идниот ден не го најдов дома. Го немаше ниту деновите потоа.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Го гледав како заспива и посакував да легнам покрај него, а останував да седам во аголот на собата, со книга во скутот.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
„Не можам да заспијам кога сум сам,“ ми рече кога за првпат го најдов по непроспиена ноќ.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Но онаа друга помисла, дека бил отфрлено новороденче затоа што бил несакан нов живот, го здоболувала до смрт.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Пред смртта, Сара го најде глуварчето, пресувано, меѓу песните од книгата што ѝ ја даде Зигмунд.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
А потоа некој од неговите соседи ми кажа дека Рајнер си заминал. …
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Секое утро по заминувањето на Рајнер одев до улицата Шонлатерн, тропнував на вратата од неговиот виенски дом, но немаше кој да ми отвори.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Еден човек гледа пред себе во воздухот како во некакво огледало во кое не може да го најде својот лик, и вика: „Кој сум јас? Кој сум јас? Кој сум јас?“
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
„Конечно го најдов својот дом,“ ми рече.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Го запознав и раководителот на Гнездо, доктор Гете.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Постојат луѓе кои повеќе не можат да се снајдат во просторот.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Веруваше дека ако замине што подалеку од градот во кој толку нешта го уверуваа дека не знае кој е, ќе успее да го најде средиштето на своето Јас. …
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Го барав со поглед брат ми, но не можев да го најдам.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Брат ми веруваше дека Чарлс Дарвин му го нашол вистинското место на човекот - во животинското царство; тој тврдеше дека со Дарвин започнува вистинското сфаќање на човечкото суштество - како креација на природата настаната во преобразбата од еден животински облик во друг, а не Божја креација од прашина со вдахнат божји здив.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
А оној ден во паркот, таа со едната рака го прифати глуварчето, а другата ја пружи за да го погали детето, но пред да ја допре неговата глава нејзиното тело се затетерави, и таа одново се фати за оградата. …
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Рече дека ден пред тоа запознал галерист кој бил добар пријател со човекот кој го нарекуваше свој татко, човекот кој го беше одгледал.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Трагал по своето потекло, надевајќи се да открие дека некаква голема трагедија го одвоила од неговите родители – замислувал дека тие починале веднаш по неговото раѓање, или пак дека во некакви несреќни околности го изгубиле, а потоа никако не успеале да го најдат.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Тоа исто прашање на сосема друго место го поставува некој друг човек, тоа исто прашање во некое друго време го поставува некој трет човек, тоа исто прашање на различни простори и низ разни времиња го поставуваат неброено многу луѓе.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Некој ме повлече за ракавот. Се свртев – тоа беше Густав.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Веруваше дека со разумот може да се стигне до разрешување на загатката на постоењето, од која дарвиновата теорија за потеклото на човекот беше само почеток – она што требаше да следува по откритието како настанал човекот, беше – што е човекот, што е она во него што го прави она што е.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Едно понеделничко утро го најдов Рајнер како лежи на креветот, со парче хартија на дланката.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
При тие напори чувствуваат дека сите обиди се попусти, дека не можат да го најдат ни сопственото место во времето. .
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Таму постојано имаше по неколку кокошки, и често по некое јајце, кое за мене претставуваше вистинска радост, јас да го најдам и јас да го извадам од седелото.
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
Сигурно, тоа било тогаш, а сега е сега.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Вистина е, за да ја сфатите алузијата, треба да имате многу повластено потекло или да сте растеле во италијанско или во уметничко домаќинство, каде што сте слушале опера или сте оделе на опера – или треба да сте поминале низ воведување во машка геј-култура која, иако можеби си се претставува како аристократија на вкусот и иако можеби си се идентификува со некаква општествена елита, со луѓе што одат на опера, сепак, во смисла на своите припадници не е баш ограничена на припадници на повисоките класи.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
За да се објасни понатаму геј-значењето што е кодирано во известувањето што го најдов кај мене в шкафче, треба да кажам нешто за идентитетот на самата Аида и за драматичната положба во која самата се наоѓа кога ја пее аријата Ritorna vincitor!
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Таа најпосле ја промовира визијата за љубов што ја крепи секој облик на посредство што таквата љубов може да го најде во кинематографијата (било како уметност, било како стока), во пријателството и во мелодрамата како емоционален и прагматичен жанр – иако не настојува дека една таква визија е остварлива.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
За да можеше таа алузија на Аида да им значи нешто на своите читатели, во тој свој општествен контекст, многумина припадници на локалната геј-заедница ќе морале да се имале здобиено со значителна претходна културна наобразба.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Со други зборови, членарината за користење на мојана сала беше скапа, но не беше толку скапа.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Значајно е, се разбира, за родовото кодирање на операта тоа што, како и бродвејскиот мјузикл, операта им дава на исполнителките гордо место и тоа што сижеата и музиката си ги организира околу нив, за да можат постојано да бидат во средиштето на вниманието.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Впрочем, песната отвора простор за многубројни „ние’, за многу жители во таа множинска заменка: таа го замислува обожавателството како простор за многубројни колективи создадени поради љубов и идентификација, која не е ограничена на еден род и на една сексуалност, сите настрано сврзани преку своите трансверзални односи кон филмската ѕвезда и кон нејзиниот мас-медиумски приопштен лик.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Се смениле модите, а денес тешко би можел да се најде подобар пример за ненамерен камп од оваа бизарна, екстравагантна, апсурдна, дементна костимирана драма, со сета нејзина театрална претераност, емоционална разузданост и со нејзиниот показ на моќта на еротската страст да ги испреврти нормите на семејството, на нацијата, на расата и на општествената хиерархија.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Но, тоа исто така итро ја протнува можноста за инаков и поконкретен колективитет, за публика од филмољубиви кралици и воопшто од геј-мажи, заедница создадена од заедничкиот восхит кон оваа женска икона.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Настраниот свет на припадноста кој го замислува, попрво, е проекција на геј-желбата. ‌„Мелодрамата“ и „трагедијата“, тогаш, не се однесуваат само на разни видови драма туку и на разни прагматични жанрови на дискурс, на разни начини на чувствување и на разни стилови на емоционално изразување, како и на диференцијални степени на општествена достојност и на различно вреднувани општествени изведби – а сите тие, пак, корелираат со разликата меѓу женственоста и мажественоста.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
На едно такво воведување во машката геј-култура ќе морале веќе да биле подложени не само лицето кое го напишало известувањено што си го најдов во шкафчено туку и оние што, како мене, си ги отвораа шкафчињата и го читаа.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Тогаш сфати дека секој човек мора сам да го најде патот кон своето спасение и оти тој, Павле, патот може само да му го покаже, а не и да го влече по него.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
„Зошто се таиш вака во темница?“ го запраша буричкајќи по џебовите да го најде клучот.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Пребарувајќи така по своите сеќавања, не можеше да го најде оној момент кога сфатил дека неговиот живот, тој албум од зачувани сликички во неговата глава, засекогаш се заплеткал со судбината на оваа земја.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Таа потврди со главата, сè уште загледана во неговиот профил, додека тој се вртеше некаде настрана, обидувајќи се да го најде изворот на музиката.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Не умеејќи да си објасни што се случува, тој ревносно следеше сѐ, обидувајќи се некаде да го најде одговорот на прашањето што го измачуваше – зошто?
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Но одговорот сигурно беше на друго место, зашто таа никогаш не можеше да го најде во своите очи.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Најсетне татко му го најде.
„Градинче“ од Бистрица Миркуловска (1962)
Мајка му, сигурно, ќе го бара, ќе го најде и ќе го однесе во седелото.“
„Градинче“ од Бистрица Миркуловска (1962)
- Не знам кој може да му го најде крајот.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Ниту тие не можеа да го најдат.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Сакаше да оди далеку, што подалеку каде што и сеќавањата не ќе можат да го најдат.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Џемпер кој го посакуваше, но поради малиот избор во Бечеј не можеше да го најде.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Но кога веќе го најде неговото гнездо, сѐ друго беше само прашање на време.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
- Искрено Јана, во метежот во кој се најдовме сум го затурила некаде именикот. Денес го најдов и сега ти се јавувам.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Тактиката ѝ беше јасна како ден. Да го најде вистинскиот начин од неговите усни да извлече признание, барем еден излет што завршил во кревет.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Да го најдам излезот од лавиринтот што го гледам пред себе.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Не го знам местото, но едно е сигурно, тоа не е близу. Зашто ако беше, ќе го најдев.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Конечно и таа ќе најде кочијаш кој ќе ѝ ги стегне дизгините. - помисли Никодин и прозборе - Значи конечно го најде вистинскиот кој го бараше.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Сето тоа, сѐ и сешто, требаше да си го најде вистинското место на рафтовите и креденците.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Ја јадеше јанѕа, немаше никаква трага каде би можела да го најде.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Ама и го најде!.
„Антица“ од Ристо Крле (1940)
Секој ќе каже: се истркалало поклопчето, си го нашло грнчето.
„Антица“ од Ристо Крле (1940)
Сега ќе треба ти да го најдеш Илија и да го наговориш... Разбираш?
„Антица“ од Ристо Крле (1940)
Или пак ако можеш да го најдеш, да дојде овде, јас да разговарам со него, ќе биде уште поарно.
„Антица“ од Ристо Крле (1940)
- Ај нека ни удри - рекол поголемо на помалио - чунки немат кој да нѐ видит, и така сме го нашле тоа што го баравме.
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
Зело момчето една вреќа полна со слама и легнало до вреќата, та му свикало на старио да го удри со патерицата.
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
Од тоа прекоруање што го прекоруале, беше му омрзнало и еден ден, откоа беше се искарал арно, убао, си кренал пушката на рамо и си ошол од кај што порасол.
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
- Мори сестри - му рекла царицата - мори утки, јас лели си го најдов чедото, не берете гајле да ве остаам да загините, туку ве молам кажете си правината за да се прикажуат оти правината колку се тенчит и пак не се кинит.
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
Влегле во сарајот една утрина и го нашле цар Соломона во големата бавча, кај се рашетуал сам покрај убаите цвеќиња. Му кажаа за ошто дошле.
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
Тогај го прашале гемиџијата од кај го нашол тоа дете и тој беше му кажал кај го нашол, чунки го нашол името му го клал Најденко.
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
- Море, молчи, да такваа кокошка имала бабата, ха!
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
И коа дошол чоекот за копање и за прашење, пак беа се исплашиле врапчињата, за да не му го најди седелото и да му го расипит, арно ама, али к'смето од врапчињата, али мрзата од чоекот што ја имал, кој знаит како дошло, што нито лозјето не се сработи, нито седелото му се расипа на врапчињата, и се изведоа врапчиња, та си 'и ранија.
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
- Честити царе, јас татко знам да ми ет гемиџијава што ме имат сега и што ме гледа, а мајка ми ја знам срната што ме доела и што ме гледала како мајка.
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
- Ти, чоече, ќе му го даиш ждребето - му рекла царицата - што си го нашол под колата, чунки кола ждребе бе раѓа.
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
За овие четири стварој што не чинат ни педесет грошеј, сте се скарале и сте сакале да се отепате и не сте можеле да се погодите, и сте дошле јас да ви 'и делам.
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
Одело по гори и по планини и за к'смето негов го нашол сарајо и се прибрал до старио.
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
- На, мори снаи - му рекол - ова машко дете што го најдов на патот, да го гледате за да порасти и да имам десет синои.
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
Му се нажалило на кираџијата и откоа сетил оти максус е остаено детенцето тука, да го најди некој и да го земит, си го зел и си го клал на еден од коњите в седелје, та си го однесол дома.
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
Коа дошло време за копање, за прашење, отишол мрзло и од пуста мрза пак така беше се вратил дома и на врапчињата не беше му го нашол седелото за да му го расипит.
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
Го гледале, го растиле, момче за женење го сториле.
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
Коа побара ѓерданчето, го немало; барала, барала и не го нашла, плакала и колнала едночудо.
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
- Е, виде сега, коа ти велев јас оти без мене ти ништо не можиш да сториш?
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
Чекала сирота баба вечерта да је дојди кокошката - не је дошла.
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
- £ рекол царот.
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
Царот му се приближил и го прашал што гледа: - Го разгледувам полево и мислам колку е убаво за водење војна!
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
Идниот ден наутро го нашле телото на Струма надвор од гробот.
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
Ќерка ми Илена да ти клај столица, да ти биде домаќинка и царството да ти го потпишам!
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
Тере, тере, как одел цар Александар го нашол царот легнат, ранет.
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
Ами чекај да те прашам, мори кутра мецо, ами коа го најде магарето, веднаш го изеде, али полека, полека?
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
Еве што зборува таа: - Луѓето кои патувале кон југ за Солун, или оние за Скопје и други градови, се исцрпувале од умор и бидејќи немало од каде да ја задоволат својата жед за вода, пиеле вода од Вардар, а затоа што таа била нечиста, добивале болки во стомакот и набрзо умирале.
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
И ден денешен во Овчеполието стрчи Говедар Камен, а жените кои не можат да родат одат на Говедар Камен, оставаат подароци и разни курбани за „лекот“ да се фати.
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
- Уште си тука, бре ќелеш - му рекле - ние отидовме и се вративме, ти уште коњо го вадиш!
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
Отишол на исток, се спуштил на југ, запад и на крајот изморен се вратил без да го најде синот.
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
Кога чула мечката од лисицата тој збор, отрчала во поле и го нашла штркот.
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
Барал вамо, барал тамо и беше го нашол.
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
Во Овчеполието, недалеку од Свети Николе, стрчи еден голем камен, познат под името Говедар Камен.
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
- Ејди, море домаќине - му рекла врабицата на врабецот - еве го пак стопанот од лозјето, дојде за да го кроит и кроејќи ќе ни го најди седелото и ќе ни го расипи.
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
По некоја недела беше останала жена му од Силјана сама дома и си седела во двор на ругузина, та си везела една кошула со црна преѓа, како за вдојца; си везела и си плакала за к'сметот што го имала, дека без домаќин останала.
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
МАРКОВА ЧЕШМА На два километри јужно од местото каде што почнуваат карпите во Демиркаписката Клисура, сред густо зеленило, се издигнува огромната Маркова Чешма низ која од три дулци незадржливо гргори студена планинска вода.
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
Беше добро и што му се пикна дома, и што не му рече ни Наздравје, кога го најде како поручува.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Го побара околу себе и го најде. И сега лежеше тука, здола, со трите свои нозе подвиткани под себе и со едната останата назад; лежеше постојано со муцката дигната нагоре, а гладот продолжуваше да му чади погано од неговите очи.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
А кога тој пречекори кон печката, малиот пак го најде своето местенце од синојка и се притисна во ѕидот.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Ќе го имаш пак само доколку си останал без тоа негде блиску, за да можеш да се повратиш; но ако си одел без тоа толку долго, за веќе да си имал време да ја свртиш браздата на твојот живот во сосема друга насока по која што те повела таа твоја загубена рамнотежа, тогаш повеќе ни еднаш нема да бидеш во состојба да го побараш и да го најдеш.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Та тие беа го нашле некаде и сега го однесуваа некаде него; а она ритмично и претпазливо нишкање доаѓаше само од нивните куси чекори, со кои што одминуваа тие, внимателно однесувајќи го.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Дека тие секогаш се прибираат во некое свое легало, криејќи ја, заедно со себе, и својата болка во топлата земја на честаците. Мораше да го најде.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Не очекуваше да го најде во ниедна од тие зглопки, што ги освои толку внимателно; па сепак, и не мислејќи, тој го правеше сето она, што требаше да биде сторено кога се оди на еден вака голем лов.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
И пак Претседателот, кој не можеше да го најде оној прост, едноставен потпирач во разговорите со него, оној човечки јазик за неколкуте недоградени павилјони на нивното здружно летувалиште, она дека градежната бригада ги доберуваше последните чкорки дрво, поминато под бичкија, оној толку разбирлив говор за работата, џбонаше нешто наоколу со мислите, рече нешто дури и за пролетаријатот, за авангардата и за местото на работното селанство во сето тоа, сѐ додека не се заплетка во своите високи реченици од весниците.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
XIV. Следниот ден го најде иззавиткан во тврдото легло и со здрвена болка во сите мускули и во сите зглобови на неговото тело.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Па тоа беше токму тој, ваков спружен врз нивната носилка и безволен за секакво движење, останат на средпат и таму капнат сѐ додека не дошле овие четворица луѓе, што не сакале да го остават таму, на неговата бука; го нашле таму и сега го однесуваа со овие свои тивки, претпазливи чекори, молчеливи и заздишани.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Така се дури не го нашле самоубиен еден од тие негови борци, некој, што не можел да измолчи за сето тоа, па макар го кажал тоа и во своето претсмртно писмо, кое почнувало со она доста карактеристичното: „За ова ли се боревме...“ во бавчата, до џамијата, крај турските ќиури, со пушката, чиј што чкрапец морал да го врзе со сиџимче за палецот од ногата и дури така да повлече, бидејќи немал прирака ништо друго, освен тој долг бугарски карабин, во дрвото на чиј кундак пред тоа имаше уште една нова решка крај седумте стари.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
По некогаш, мислејќи на сета онаа крв, истечена по сите снегови назад, си велеше дека не би требало да биде изненаден ни ако го најде некаде папсан во длабочината од својата сопствена трага, оној огромен самјак.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Кога се сврте зад себе го најде она свое јаренце исправено на високите, тенки ножиња, скаменето, како споменик на убавината и на невиноста на дивиот свет, несфатливо далечно од него и залушано кон таа ведра ноќ, целото потонато во одбирањето на сите нејзини шумови, настрхнато на нејзината белина, а во неговата стојка како да беше собрана и сета белина и сиот раскош и му ги носеше и во таа малечка собичка, во тој малечок заграб од белото пространство на дивината.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Оној никако не можеше да си го најде совето место во сето.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Ја слушаше повторно далечната тажаленка на волчото завивање во ноќта и во она, што го чувствуваше притоа, со некакви сосема ситни мравки на морниците по сета негова кожа, што се пронесуваше како лазење од секој близок лелек на гладот, тој го најде првиот допир со својот гостин.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Би сакал да го најдам жив, помисли многупати тие денови.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Били имаше око за отпад; го снабди целиот Фектори со работи кои ги пронајде на улица.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Комерцијалните американски радио станици уште пред повеќе децении го најдоа модусот за прилагодување на медискиот пазар.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Големиот црвен кауч, оној кој ќе биде толку многу пати фотографиран следните години - оној црвениот, кој го искористивме во толку многу филмови - Били го најде токму пред “Y”.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Двајцата го знаеја секој пејач - мислам пејачите за кои никој порано не чул - и постојано ги обиколуваа продавниците со плочи барајќи некои стари или приватни изданија.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
По правило, некомерцијалните станици избираат посложени и помалку популарни типови на музика (класика, џез).
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Прилагодениот концепт американците го нарекуваат “формат” и тој го одредува типот на музиката, начинот на водењето, количеството и типот на информации, како и количеството и профилот на пропагандните спотови.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Потоа веднаш отидов во Старата Чаршија или “у Техеран” како што велат Скопјаните, го најдов Шилото, го купив ѓонот и право на Железничка, извадив карта во еден правец и вечерта околу осум бев во Битола.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Бараат исполнување во соединувањето, а можат да го најдат само... во сопствената сила на предочување”.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Обете фигури живеат во илузија и тогаш кога се соединети.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Не знам зошто одев во куќата под калето кога постојано ме ежавеше страв брегот еден ден да не појде надолу и да се разурнат шарките на времињата кои поминуваа по неговата жолта страна ви кажувам не знам зошто одев кога и самата куќа имаше нешто застрашувачко во густата темница што се таеше меѓу диреците оти мојот братучед можев да го најдам и кај нас зад насипот каде што неговата маќеа пасеше бела коза по бавчите и молзеше по ока полока млеко за неговата ќеркичка оти жена му марија своето убаво женско време го поминуваше во лешочкиот санаториум а пак кај нанчо можам да ви речам дека ништо не ме влечеше оти во мене тлееше голема навреда од што ме напади првата зима што ја зимував во скопје а сега својата дрвена берберница од паркот спроти градската болница ја има преселено во ќошот лево веднаш крај самиот влез и ја има сросано на два ката долу за бричење а горе за спиење со жеништата што ги турка со глава по раскрцканото скалило направено од две штици ви кажувам не доаѓав ни за него ни за братучедот кој често клечеше или лежеше во аголот врз сламарникот меѓутоа јас често се уловував како драбам по насипот крај реката очекувајќи да ги здогледам детето со разбегана коса по главата момчето со долгиот врат како фрла камчиња во реката и старецот сиот завиен во козина таму каде што се гледа душата
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Само еден господ го знае местото што не може да го најде смртта, ама како да го прашам господа, кај да го најдам да го прашам.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Се качуваме ־. ајде, ајде, а некој зад мене гласно си зборува: - Цел живот одев по трагата на бога, вели, а бога никаде не го најдов.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
После и него го лавна кучката. Го најдоа со дупка на челото.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Се поткрена повеќе отколку што треба и го фати куршумот. Го најде.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
- Ами кај го најде, братче Мисајле, велам, што е ова колнатија?
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Сите зборуваа дека летнал, оти телото никаде не му го најдоа.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
- Еве го, го најдов, вели, и ми го подава писменцето.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
И отидовме кај Огнена Ѓорго. Со прашување го најдовме и отидовме.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Ќе одиме по неа и ќе го најдеме.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Ако најдеме пчела работница, лесно е да ѝ го најдеме легалото и саќето.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Бараше, бараше и најде. Ама и си го најде.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Да ти се клекнам на умот, ако можам некаде да ти го најдам, му велам, оти умот стои в глава, а ти го носиш во газот, му велам.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
А ако сакат да тепаат и разбуден да го најдат, зашто спаваш, ќе му речат и пак ќе го натепаат.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
И кај да појдеш во планината, таму и него ќе го најдеш, ќе го затекнеш.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Да ѝ го најде челото и да ја измине.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Да го барам Јон, не знам каков ќе го најдам. Ќе ме напади пред сите.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Јас само плачам и зборувам. Ѝ порачувам на Роса да го најде Ангелета и да го поздрави.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Ми е страв да влезам наеднаш, не знам како ќе го најдам.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Во дрезгите го најдовме и песот што збесна ланската есен и што растрчуваше низ полето со бела пена, ко сапуница на муцката. Коските веќе му беа побелени од снегот и од дождот.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Но, морам да ви признам дека мене не ме плашат тие што имале срце, па го изгубиле оти кога - тогаш можат да си го најдат и пак да си ја почнат старата песна.
„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)
Попот бездруго брзал да го најде утрешниот младоженец и да му каже со насилена насмевка дека ангелите од Откровението на светецот Јован Богослов не бранат маж без жена и жена без маж да се земат, секако во љубомората повикувајќи ги во себе русоглавите небески жители да дојдат и да го престорат среќникот во жабок под кожув; желудникот го болел од пакост.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Во тоа време неколцина поугледни Турци предводени од стар и достоинствен оџа, заборавајќи ја судбината на поетот и заштитникот на рајата Селџик-бег, се обиделе да го посоветуваат стемнетиот Али-бег да им ја остави воденицата на несреќниците; за жал во невреме: го нашле со страшни бели дамки по лицето и по рацете и со повремени брзи удари на невидлив нож во желудникот.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
- Ако не го најдеме тоа, еким-ефендија? Зима е, Онисифоре. Нема по ридиштава диви краставици да му џбурнеме в ноздри нивна вода. Погледни му го суратон.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Не го нашол одговорот од кој сиот ќе се озарел од блажен мир на човек што узнал со какво умеење ќе ги зачува луѓето до нивниот определен крај.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Слушај, да го соблечеме убиенион и да му ја запалиме облеката? - Зошто, кажи.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Беговите ќе го најдат, потоа ќе ни побараат сметка.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Некои од гонителите што го нашле на дрво притаен како верверица со козји нозе, отишле да спијат, другите што останале и луѓето на Доце Срменков сакале сè да знаат.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Некои се побуниле; повеќето од половината нови светци биле во животот повисоки од тој Онисифор.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
„Го оставиле само на гаќи. За малку во куќата што не се јагленосале две деца.“
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Разбираш - ако го најдат Турците, не ќе знаат ни кој е ни што е.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Не бил фанариот, се колнел, не веќе распоп ами побратим или брат на светиот Гаврил Лесновски, дека во манастирот пеел на јазик на кој го научил да пее калуѓерот што го нашол по борбите со аскерот на пашата Лобуд, како што го научил да копа и да јаде половина од она што можел да изеде негов врсник, парче поскура, неколку маслинки и капка вино.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
„Го најдов и го доведов. Ќе го нахраниме и ќе го облечеме. Ќе се моли за нашите души.“
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Ќе појдам, ќе му помогнам да го најде светото грутче во кожа. Гревота е да пека по патов.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Пак се склопчал на своето сиротинско легло многу потешко поднесувајќи ја предмугрената свежест буден.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Го потсетив за ловот за кој нејасно ми говореше.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Ако го најдат, грчкиот господ нека му е на помош.“
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
- Ќе му ја запалиме облеката на оној зад карпине. Голиот човек нема вера.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
По една своја воздишка на грижа, челникот можел да процени дека познавачот на треви е болен и се сетил дека така исто бил црн и Симон Наконтик дури и по смртта и го побарал другиот тревар, го нашол и го прашал навистина ли од чумата или од улерата се поцрнува пред умирање.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
По малку време некои од луѓето го виделе попот како потскокнувајќи бега пред бледоносите жени. Не можело да е поинаку.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
- Ако го најдат, ќе видат дека е Турчин и ќе нè гонат. Тие се големи одмаздници, не ние.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Се симнал в село, го нашол на нива својот син Зрман и клекнал пред него.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
И него како и другите го болеле нозете, во празнината на колениците легнувал студ.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Најпрвин забележал дека треварот се влече безволно и тромаво под тежината на литата гуња, лапа утрена свежест со рибја уста и ги допира со криви прсти ребрата како да пребројува на нив апежи на полски пајаци-крвопијци или како да пребарува да не му се впијат в месо клобурчиња на сивозелени крлежи што останале по нагонска зајачка игра на местото на кое спиел.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Лелекот на селата го извлекол тогаш ајдутот Парамон од тајна пештера во која се криел а пред тоа со нож ја убил мечката што му се испречила на пат.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Не бил сигурен, подоцна само претпоставувал дека непогрешно го сонил она што ќе се случи во новиот ден: најпрвин, по сончевиот изгрев, го нашле, пред тоа, во ноќта, заборавен на носилка исцерителот Пандил Димулев, тој пријател на билје и треви; најверојатно дека безгласно починал од вчерашната рана помеѓу срцето и левата страна на стомакот, а потоа другиот тревар, откако го исплакал својот пријател со солзи што можел да ги пролее и над својата судбина, веќе видливо исушен и потемнет, легнал на неговата носилка и ѝ се предал на болештината, веднаш сите да видат дека се сушат и потемнуваат во лицата, и Самуил Пендуш, и Сандре Самарија, па некој (во неговиот сон, потоа во стварноста) барал да појде гласник по селата крај кои ќе минуваат, умните да оставаат на патот лук и ракија, за нив, и сено за воловите, инаку сами ќе атакуваат и ќе грабаат со темна можност да им ја донесат на домаќините, како гостинка, чумата што уште пред да го закопаат едниот тревар го однела другиот: два гроба еден крај друг, плитки и покриени со тврди грутки, крст до крст со шубари на вертикалниот крак.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
И се колнел за својата вистина. - Не ти верувале.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Онисифор Проказник пак прашал што ќе се случи ако не го најдат тоа, и веќе никој не знаел дали мисли на жолтеникавата грутка од говедска жолчка или на моќната вода од диви краставици.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
„Ќе го најдат, ќе му платат“, рече Онисифор Проказник.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Што можело да се стори да останат барем толку колку што се, дрипави, боцкави, суви?
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
А ако го припокриеме со земја? - Мислиш... арамијана, нели? Гревота е, а? - Гревота ќе биде ако го оставиме.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Белката на едното око му била темна од крвави жилички, од другото му се цеделе старечки солзи.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Ме обземаше жестока желба да го натерам да се раздвижи и да го најде виновникот.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Околу полноќ, по многуте попусти истрели во заштитничкиот камен, преку луѓето минал бран кобна тишина.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
„А тој?“ „Ти кажавме, им запалил куќа и се сокрил. Сега го бараат.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
И запомни за злоносницата - лук, ракија. Како ѓавол од крст ќе ја стругне пред тебе.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Трогнатиот отец Панделиј, последниот жив јунак од битките во Негуш, од ракијата дури малку и се сцрвел во лицето.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
„Го најдов светово човече во грмушка“ рече дивиот човек.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Те нашле на туѓ праг и те намердале. Да, го нашле. А што барале тие посвојници на гревот таму?
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Неколцина другари на стројниот стрелец Рамиз-бег, пред тоа прострелан низ гради, со тешко и соголено стебло ја пробиле окованата врата на куќата-кула, се качиле претпазливо по тесни басамаци и го нашле безумникот вкочанет; нечија пушка во ноќта сепак му станала судбина.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Кога го најде, со делениците нивни Акиноски и со сватоштините седеше близу до Мустафа ефенди, уште повеќе се засрами: дека имаше скроено таков план, сам да се предаде, то ест да му подвали и на Исо и на сите кои дошле да ја гледаат борбата, особено на христијанштината која очекуваше тој да излезе победител.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Неговите соплеменици никогаш повеќе не го нашле неговото тело.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Јанческата гостинска одаја, истата онаа во којашто во оние одамнешни времиња, набрзо по населувањето на првите Турци во Потковицата, дедото Јанче, за да ја одбрани од `Рслан бег, ја нагрди Руса и веднаш потоа се штукна од умот и по два дена го најдоа удавен во вировите на Голема Вода.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
И затоа кога истата таа година, во летото, во време пред да почнат жетвите, го најдоа Хаџи Ташку со здробена глава на ничиј синор, ни на веселечки ни на кадиноселски, туку точно на местото каде што денеска Пазарџиски Пат за прв пат ја прегазува железничката линија, никој освен потковичаните не се досети кој можел да му го „пресретне“ патот.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Но него никогаш не го најдоа, а Јована, зашто не беше ни христијанин ни Турчин, се здоговорија да го закопаат тука, на Камен.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Имено, уште тогаш, уште во пролетта во 1857-та, некои овчари го нашле убиен, и иако никој не знаеше да каже зошто и како, никој и не рече гласно, но сите помислија дека го убил Максим и дека зашто убил пиле, сеедно дали погано или добро, важно пиле, кое ниту му јаде ниту му пие, го стигнала казна.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Се реши да се бори и почна да посига по Иса.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Никој не знаеше да каже одшто му пукнал дувот, но, кажуваа, го нашле на само неколку чекори од кладенецот ничкосан и со главата брцната во браздата што истекувајќи од кладенецот и кршкајќи низ гората, долу, во бавчите, се влива во Голема Вода.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Отакако по огрубувањето на Руса избега во полето, стариот Јанче, ден, два, акаше таму и лелекаше на цел глас, на третиот го најдоа удавен во вировите на Голема Вода.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Вели Лазор и потпирајќи се на раце се поткрева од земја, но веднаш потоа присетувајќи се дека дали навистина ќе му биде простено зависи од тоа дали тој ќе ги послуша Максима и Костадина, одново се отпушта на земја и сиот очаен вели А кај ќе го најдам јас Хаџи Ташку за да барам прошка од него?
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Секој дошол во животот со некое свое барање и тој треба да го најде и да го задоволи она што е потребно или да не се согласува со она што постои.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Везири, припадници на султанската свита, обземени од безумната желба и жедност за власт, сите го нашле своето место.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Само да не го најдат заспан, опуштен и неспособен да се противи и брани.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Арсо се врати во каушот. Го најде Глигора седнат на сламарникот меѓу група затвореници и за нешто оживеано спореше.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Токму тоа е што и тој го чувствува, а не може да му го најде вистинското име - воздух.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Таму не го најде. Мина во третиот, четвртиот. Патрокле потонал некаде.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Во средината на дворот го најде Глигор занесен во оживен разговор со Џемал-ага.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Нејзе ѝ е потребно она што не може да го најде во мажите со кои си ги плетка колковите, твојата чистота.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Го најде Патрокле во аголот кај оџакот, каде што обично спиеше.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Младиот човек, со долга коса и брадичка, со лик на испосник, се лечеше на истиот кат, во истата болница, а во белешките на татко му го нашол моето име.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Најдобро ти е да молчиш… така, нема да ти запишуваат што сè си кажал, ама, гарант, кога сродната душа ќе се прибере од некаде, а желно ќе ја пречекаш, тие од врата ќе ја дочекаат со зборовите: „Кај го најде намќоров, не зина цело утро …никако не му се угодуе!“
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Таму го најдоа тоа парче цигла (кое од водата што влегувала во карпата беше пола бигоросано, но сè уште читливо)... нивните деца.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Тој ги испрати двајцата, но остана сам, ако не се сметаат семејствата на неговите братчиња и сестрички, кои го најдоа патот по различни држави во светот. 20 години го слушавте неговиот глас на Македонското радио, во една смешна емисија за иселениците Македонци во светот, а беше уредник и во весникот „Македонски иселеник“. Мојот брат!
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Го маркираа анот, гнездото го најдоа празно.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
Малку време откако го најде својот коњ-хранител неподвижен, со свенати синолички во очите.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
Крвавите отпечатоци тој само ги насетуваше во темнината - прогонувачите по нив не можеа да го најдат. Револвери, шушкаше.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
- Ти тоа си го нашол во канта за ѓубре.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
- Не сум го нашол во канта за ѓубре. Тие се нови.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
А ако не го најде, бубачката ќе се залепи за нечија стапалка.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
Ќе го најде некое дете, ќе открие во него нов свет и ќе се израдува.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
Сѐ знаев, сѐ, само едно не очекував - собата во која требаше да го најдам, беше празна.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
ХРИСТОВ: (Прави обиди да го најде вистинскиот збор со кој да почне.
„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)
Во пазувата му го најдов писмово и скришно го засолнав.
„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)
Таа е како дете радосна затоа што не го најде она што го бараше.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Бидејќи објаснувањата на “идеолошката” акција, како што покажува витгенштајновската ситуација, не можат да бидат ослободени од апсурдноста и парадоксалноста, Саркањац смета дека познатата Витгенштајнова констатација за “општата болест на мислењето” слободно може да се промени во “општа болест на идеологијата”, од која идеологијата не може да се ослободи, иако постојано ќе се обидува да го најде лекот.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Таа лежи смирена и нежна и не го чувствува неговото присуство крај себе.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Ѝ подарувам срцевина од лале, ја остава Сенката зад себе, и заедно лебдиме кон Големата Бескрајна Светлина!
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Цел Се стремев да стигнам до Совршеното. Го најдов само Големото Ништо. Ништо - Ти си Совршено
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Тој е како дете радосен затоа што го најде она што го бараше.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Ако рационалното објаснување не мора да биде она вистинското, туку само едно можно, плаузибилно објаснување, тогаш, “повикувањето на идеологијата при поединечните или заедничките (идеолошки) акции не може да биде валиден доказ за причинско-последичната врска меѓу идеологијата (идеолошкото знаење) и (идеолошката) акција на поединецот”.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Се воодушевив кога во една статија во „Fashion” под името „А Thousand New York Names and Where to Drop Them?” го најдов своето име.
„МАРГИНА бр. 10“ (1997)
Технологијата, значи, ќе истапи како обединувач на светот и творец на новата цивилизација, па Кејџ се обидува во неа да го најде и спасителот на човештвото.
„МАРГИНА бр. 10“ (1997)
Внатре го оставија сиот црковен инвентар кој го најдоа, дури и исповедалниците останаа внатре, а во нив уфрлија телефони.
„МАРГИНА бр. 10“ (1997)
Тоа нема да го најдете во книгите.
„МАРГИНА бр. 10“ (1997)
Чекорев со притаена желба да го најдам Шумшул - град, онака како што ја нашол еднаш Америка прочуениот морепловец Колумбо. Не заради слава. Просто од љубопитност.
„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)
Ако не никнеше цвет под семчето што го засадив, пчелата не ќе направеше мед.
„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)
Досега не се случило некој гавран да си го искрши клунот на камено јајце.
„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)
Можеби ќе го најде. На овој свет има секакви мајстори.
„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)
Го нашол медот. Се засладил, закрепнал.
„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)
Познато ми е, податоков сум го нашол во една книга: електромагнетните бранови од вселенската бескрајност патуваат кон нас приближно 300 000 километри во секунда.
„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)
А, ме опкружуваа кутии од зејтин, прашок за перење, стоби-флипс смоки и чипс, сапуни и празни цедеа подеднакво прекрасни како и оние кои веќе го најдоа своето место во ходникот - складилиште.
„Ниска латентна револуција“ од Фросина Наумовска (2010)
А еден ден кучето го скри некаде зајачето и повеќе Богдан не го најде.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
Еден ден го нашле гробот откопан. Ордените не биле внатре.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
И кога ќе му се скриеше, ќе го најдеше.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
Ја гледа Богдан Видуша допрена до него на сликата пред училишната врата и му навираат нејзини зборови од писмото што го најде во ковчегот заедно со другите неиспратени писма: „Еве ти пишувам пак, иако не знам каде да ти го пратам писмово.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
” Во гробот на Богдан му го ставија и албумот што во смртниот час му го најдоа стиснат в раце и со поглед исчезнат во него.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
А кога ќе го најдеа, бликаа од радост и го гушкаа, му се качуваа на рамењата и тој ги носеше како некој џин, како пастув.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
По некоја година кучето се изгуби; го бараа со денови, го бараа на сите страни, го бараа и во селото и во околните села, но не го најдоа.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
Зарем не е прекрасно скривалиштево? Го најдов кога се изгубив на еден заеднички поход.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
За растојанија помали од сто километри не беше потребно заверување на пасошот, но понекогаш околу железничките станици се моткаа патроли кои ги прегледуваа документите на секој член на Партијата што ќе го најдеа таму и поставуваа непријатни прашања.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Има чувство, знај да го најди вистинскио материјал, вистинската кожа, постава, боја и да ги направи чевлите онакви за нивниот сопственик да заборај дека воопшто ги носи.
„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)
Оваа „возвишеност”, дали пак треба да предупредуваме, токму е извор на сите секојдневни беди, а денес и на еден некрофилски морбидитет кој, секако, ќе го најде своето место во новите, не естетски туку антрополошки истражувања на абориџинската психологија на јужнословенскиот писател.
„МАРГИНА бр. 36“ (1997)
Од неодамна овој фонт можете да го најдете под името Reactor. 180 okno.mk По матурирањето 1992, Frere-Jones бил ангажиран од Фонт Биро со полно работно време и ја започнал работата врз третиот комерцијален фонт Nobel, базиран врз дизајнот на S.H. de Roos.
„МАРГИНА бр. 36“ (1997)
Кога Marion Muller ја напиша својата статија во веќе споменатиот број на „U&lc” :”Се чини дека Frere- Jones e надеж за иднината”, не можела да претпостави дека тој тинејџер толку бргу ќе ги надмине неизвесностите на почетниот стадиум на дигиталната сфера и дека ќе го најде своето место во срцето на современото фонт-дизајнерство. Frere-Jones уште од самиот почеток знаеше дека фонт- дизајнерството не е уметност која изумира, како што анти- компјутерските луѓе предвидуваа дека ќе се случи, туку дека ќе остане извор на креативно задоволство, интелектуална стимулација којашто има и значаен јавен интерес.
„МАРГИНА бр. 36“ (1997)
Погледнав низ прозорецот, сфатив дека е веќе пладне, дека е пролет, го облеков своето старо сако што го најдов во шкафот и што одамна го немав облечено.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Кога стариот се врати на ранчот на зајдисонце, го најде Сем Галовеј како лежи на креветчето, налегнат на купче од ќебиња и волнени торби, и како ја штима гитарата.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Му требаше половина час за да го најде коњот и да го врати. – Добро, – рече тој, – скокај. – Цел свет сега се буди. – Што ќе правиме, – реков јас. – Или ќе го вратиме, – рече тој, – или ќе го скриеме до утре наутро.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
„Тоа е добро, тоа е мошне добро“, рече стариот Елисон, седнувајќи на кујнските скали и триејќи ги своите бели мустаќи како на Шкотски териер.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Правта ѝ ги глочкаше очите, во устата ѝ крцкаше песок.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Клепаше со очите и не веруваше. Уште повеќе не веруваше дека градот ќе го најде празен.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
- „Како се викаш? -“ ја праша. Марија ѝ го кажа своето име со воздишка на олеснување, а жената не можеше да го најде во списокот, иако го прочита неколкупати.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Вечер Започнува, продолжува. Меѓу крајот на концертот и првиот бис го најдов неговото име и патот. Плоштадот Владас, мостот на пазарите.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Откако и самиот избега од дома и почна да води скитнички живот, со натчовечки напори некако исплива и си го најде местото во општеството.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
- Сепак, – продолжив јас, – колку време јаваш секое утро? – Само ова утро, – рече тој. – Ја зборуваш ли вистината? – реков јас. – Се разбира дека не, – рече тој, – но. ако нѐ откријат, тоа ќе треба да го речеш.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Тие всушност беа смирени со седативи, а оваа сенишна градба со дебели камени ѕидови и студени столбови беше болница за душевни болести.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Добро е човек да не завлезе во бесмислености: тоа е моја работа, ништо повеќе од моја желба, вистинска желба.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Одеднаш ми падна на ум дека попладневното кафе, кое уште како ми беше потребно, можам да го испијам токму во „Знак прашалник“, па отидов право на улицата Крал Петар.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Тој веќе воопшто и не размислуваше.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Да било писмото оставено некаде во опсегот на нивното барање, тие луѓе, без сомнение, ќе го најделе.“
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Не најдов ниту сличен збор...
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Јас овој збор со значење на пита не го најдов ниту во еден речник од оние со кои располагам, го нема ниту во гастрономски енциклопедии, ниту во стари и нови арапски, персиски, старотурски и турски речници.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
За да го долови подобро и подлабоко значењето на зборот инает, тој се обиде со помош на своите речници да го најде во превод во четириесетина јазици, но со ист корен го најде само во балканските јазици.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Го остави Татко да трага и да го најде излезот.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Камилски се обиде уникатното значење на инаетот во балканската архетипска ментална конституција кај одделни народи посебно, да го поткрепи и со неколку фразеолошки докази.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Колку што повеќе навлегуваа во јазичниот балкански лавиринт на турцизмите, Татко и Камилски јасно согледуваа дека никогаш нема да го најдат излезот, ќе ги замајуваат постојаните крстопати на јазичниот лавиринт.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
10. БАРУТ.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Потоа го обземаше мислата дека самиот човеков дух може да биде лавиринт во кој секој може да се изгуби, не успевајќи да го најде излезот, доколку не верува во крајниот силен извор на светлината.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Татко потоа ја посочи честата употреба во балканските јазици и на турските заемки: џиггер, џигерица, на турски cier (од персиско потекло igеr) и полукалките бел и црн џиггер (на турски аkсiеr и kаrасiеr); дамар, со значење, вена, жила, крвен сад, пулс, на турски damar, го има непроменет во балканските јазици; сурат, лице, образ, физиономија, со потекло од арапскиот збор suret, во повеќе балкански јазици постои како сурат; чере, за разлика од зборот сурат, се употребува за означување изглед на лицето, израз) и други.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Останувам немоќен да им помогнам на идните генерации, на моите чеда да го најдат вистинскиот пат во клетиот Балкан.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Татко се вдаде во деноноќно читање на книгите, како некогаш во неговото кадиско време, кога читаше многу книги, а често ги прелистуваше и големите свети книги, за да го најде вистинското и правично мислење, односно пресуда, дури со потврда од Бога.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Една османскотурска заемка ќе ги води по два или три пата на разбирањето, но без некогаш да се стигне до вистинската смисла, како да водеше до некоја ирационална цел.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Играчите на балканскиот покер беа задоволни што најпосле го најдоа четвртиот партнер кој бездруго беше од нивниот ков.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
На крајот Камилски го најде, воден од Сотир Паскали, перонот и поставениот воз Балкан-експрес, а потоа и вагонот кој имаше ознака среде Gare de Lyon Skopje.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Климент Камилски располагаше со студијата на Петар Скок, Restes de la langue turque dans les Balkans, објавена, во белградската Меѓународна ревија за балкански студии во 1934-1935 година, подоцна успеа да го најде штотуку излезениот речник во 1957 година во Сараево на Абдулах Шкаљиќ, Turcizmi u narodnom govoru i narodnoj knjizevnosti Bosne i Hercegovine, во кој биле обработени осум илјади турски заемки.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Всушност, самиот лавиринт можеше да се смета за жива слика на балканските граници од кои постојано настојуваше да го најде излезот, најчесто барајќи го во своите книги!
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Баксуз на векот е човекот на когошто, кога ќе му падне камен од срце, ќе му го најдат во бубрегот!
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Татко го најде и другото значење на зборот табан на турски, кое се однесувало на железниот дел на пушката помеѓу кундакот и цевката, кој се прави од посебен вид железо, познат на турски како taban или namli.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Тие не губеа надеж дека нема да го најдат вистинскиот пат, излезот од нивниот Балканвавилон...
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Па, веројатно го нашол тоа супер его, во себе.
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
Од бездушните и оние кои не можат сами да си го најдат патот.
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
Се гледам себе како чудак кој го најде својот издувен вентил.
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
Го предизвикувам тоа зло, за да го најдам полесно. И успеав.
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
Каде да го најдам одговорот на сите мои прашања?
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
Тешко ми е да си го најдам своето место на докажување.
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
Онаму кај што најмалку очекував, го најдов.
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
Усните омекнати, грлото навлажнето, очите сјајни. Сонував и посакував и го најдов.
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
Дали сум во психички лавиринт од кој треба да го најдам излезот?
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
Се барам себе, но во друг. Кога ќе го најдам другиот ќе се најдам и јас.
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
Го најдов овој човек, па се залепив за него и сега не можам да се одлепам. Да фатам да полудам, за да побегнам од сѐ.
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
Успеав да го најдам злото. Мојата мисија, за сега, е завршена.
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
Мечтае како еден убав сончев ден ќе го најде некое мило детенце и ќе си го присвои.
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
Замисли, си го најдов тоа што го барав. Тоа дојде од правец најмалку очекуван.
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
Едно е сигурно, дека го најдов решението или рецептот за успех.
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
Ништо повеќе не ми е важно. Вчера излегов во клубот и трагав по она што до пред една година ми правеше задоволство. Не го најдов.
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
Мојата е да го најдам мирот во љубовта, да ја оплеменам со пород и плод, за на крајот мирно да си умрам.
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
Кога ќе го најдам мојот партнер?
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
Разбуричкав низ фиоките на сознанијата и го најдов фајлот кој беше потребен токму во тој момент.
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
Труди се да го најдеш најлесниот начин, откако ќе го воочиш најтешкиот.
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
Кога се вратив дома, што ќе видам? Детето немало душа, викало – мамо, мамо и уплашено во темницата, го најдов како кученце да лае – ав, ав, и очите му беа искокнати и до сабајлето, синко, си умре.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Имавме два водича кои одвај ги натераа да нѐ водат до Ќафа.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
По извесно време го нашле моето писмо и ме извика Кузе: Зошто Милке ова писмо не си го пратила?
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Си помислив: Таман работа да ми го најдат дома!
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Кога експлодира, јас успеав да се спасам.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Сите отидоа, а јас морав да го барам ранетиот. Лесно го најдов по крвта.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Јас трчав да го барам брат ми.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Еднаш или двапати во неделата сукаше зелник и кога ќе станев, тој веќе го испекол а јас ќе го најдев уште под вршникот, топол, за да појадувам.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Но, потоа нè известија дека нашата дивизија нема да оди туку Четириесет и втората.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Бевме збунети зашто водичите изјавија дека не можеле да го најдат патот.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
По долги години ме интересираше коњоводецот каде го однесе ранетиот и дали знае нешто за него, а кога го најдов, еве што ми одоговори: Јас не бев коњоводец, јас бев офицер – лидер.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Бев среќна кога го најдов, тој беше интендант, собирал леб во селото.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
По пат го најдов Бошко и заедно стигнавме до баталјонот кој беше готов за поаѓање.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
„Кој ќе го најде тој твој светец?“
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Според едни, надмудрен и разочаран од коњот, и посрамен. можеби изопачен од бес и очај, Татарот во кожа со боја на зимски дабов лист, доколку не бил Монгол или Черкез или некој од подалечниот дел на Азија, го нашол коњот што љубел да пие вино и со еден удар преку грло го заклал со крив анџар.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Но своето вистинско чувство, таа внатрешна разбуричканост, тој не умее да го процени и да му го најде вистинското значење.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Крвавите отпечатоци тој само ги насетуваше во темнината - прогонувачите по нив не можеа да го најдат.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Утредента, додека сонцето се качуваше кон својот зенит, Тинка, ќерка Парамонова и внука Богданова, го најде недоистинат и без грч на лицето.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Чекајте, сакав да викнам, чекајте, јас сакам да го најдам клучот за откривање на невозможното. Не викнав.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Седи во топло без мантија -голтка по голтка лута ракиичка и мезе од недосторени краставици - оној Марко Проказник е мрднат, во некое утро ќе го најдат пци во валуга.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Не го најде, јастребот не лежеше преку ден в гнездо.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Конкретно, да го најде и ни ковче да не остави од него.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Го маркираа анот, гнездото го најдоа празно.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Малку време откако го најде својот коњ-хранител неподвижен, со свенати синолички во очите.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Утредента го нашле обесен на даб.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Изутрината го најдовме како се прпелка крвав и избезумен, уловен.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
Тоа било во зима, првата зима по војната, човекот се вратил во својот дом од војната и не го нашол својот дом.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
Се колнам, илјадапати додека го нашол тоа место.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
Се работи, значи, за проза која е создавана со еден впечатливо самосвоен стил, за автор кој го нашол својот јазик во непосредниот контакт со изворите на својата проза.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
Се вратив на секое катче каде што можев да го најдам, но тој се губеше како сè што почна да се губи на земјата.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
Одредени овошки примаат одреден калем и Чинго го нашол за своите творечки намери соодветниот калем.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
Одам и само едно прашање како молња штрека во мојата душа, - како и каде да го најдам сега? Сентерлевиот рид се покажа бел на другата страна од Големата вода.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
Можеби тоа дете пошло да ја бара мајката, проклет да бидам, можеби пошло по својата мајка. Потоа го нашле во полето, во една нива кога сосема се истопил снегот, некој орач во орањето, лежело наземи како некоја малечка птица со склопени крилја, падната, сигурно убиена од северниот ветар.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
Го барам изгубеното време. Ќе го најдам навреме.
„Зборот во тесен чевел“ од Вероника Костадинова (2012)
Се обидував да го најдам одговорот во прашањето на Ема: „Наслушни го добро тоа што го зборуваш и сè ќе ти стане јасно.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Секој телефонски повик, а тоа утро беа чести, ме наведуваше на помисла дека можеби е тој, дека сега го нашол вистинскиот повод по службена линија да ме информира или да ме праша за нешто што го загатна со името на Ема Ендековска. Попусто.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Докторот пак ги извади очилата. Сега никако не можеше да го најде парчето еленска кожа.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
Го најде мртов во собата на некаква Марија, го најде крвав, пробиен со олово, смирен.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
Сфати и не и пријде. Не ја поздрави и отиде на станица да растоварува вагони, три дни, додека не го најде некој од оние со кои заедно ги нишанеше Германците.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
Ништо не и рече. „Стрелаа и го ранија. Дојде да се засолни кај мене.“ Пак ништо не ѝ рече. „Агентот го најде овде и го уби.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
Според Мајка, бев премногу замешан во историјата, така што тешко ќе го најдев излезот од неа.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Дури и Декарт во своите познати Медитации ќе ја илустрира метафората на прогресот пишувајќи дека човек не треба да прифати да скита во една гора и дека единствениот пат да го најде излезот е да оди по една права линија, без оглед на пречките.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Арафат тие денови беше во целосен револуционерен залет и занес.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Можеби ќе го најде за миг во катедралната црква Света Софија, по речиси три децении од првото доаѓање на бреговите на Езерото, ќе трага по клучот на бравата на слободата, ќе ја најде отворена вратата на катедралната црква Света Софија, во храмот таа ноќ престорен во поетски храм на добрината и толерантноста на поворката избрани поети од светот на Езерото, татковина на животот.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Во Централата во Белград и натаму се веруваше дека пијаниот брод ќе го најде своето мирно пристаниште.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Меѓутоа стариот Бургиба, кој му ја донесе независноста на Тунис, како фанатик на политиката чекор по чекор по мирен пат благодарение на својата стратегиска мудрост ја обезбеди првин автономијата, па потем неизоставната независност на својата земја, но и како признат мудрец во земјите на третиот свет, и покрај болеста и изнемоштеноста, ќе го најде вистинскиот мудар совет за својот забрзан гостин: Пријателе Арафат, да сум на ваше место, јас би ја искористил историската шанса за да ги кажам вистинските историски зборови пред преставниците од целиот свет!
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Махмуд Дарвиш Палестинското прашање и натаму продолжува да го бранува светот.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Живеејќи во Картагина, во таа митска татковина на сега заробениот Југурта, стариот Бургиба, како да бев самиот во стапицата на легендата од која требаше да го најдам излезот во реалното време.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Таквата состојба ќе ги предизвикува неговиот илузии дека излезот од лавиринтот ќе го најде доколку напредува, но напредувањето всушност ќе ги предизвикува парадоксите на историјата.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Требаше да сведочам со своја Историја на Балканот низ падот на југословенската империја како еден од нејзините врвни дипломатски протагонисти.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Иако оддалечен од првите дипломатски траншеа на Блискиот Исток, вратен во Македонија, продолжував на друг начин да ја следам драмата на Јасер Арафат, како еден од последните владетели, на чиј пат, кој водеше низ крстопати на лавиринти, од кои секогаш умееше да го одбере вистинскиот пат, да го најде можниот излез.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Но мораше да продолжи мисијата.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Од лавиринтот во себе, од лавиринтот надвор од себе.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Настојуваше да биде верен следбеник на револуцијата на Ататурк во создавањето на нова Турција, да ја лаицизира својата земја, да го најде нејзиниот среќен излез во судирот на источната и западната цивилизација, агонијата на колонијализмот и правото за слобода и независност на својот народ.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Најчесто сите во свеста ја имаат - првата линија.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Никогаш нашиот егзил нема да биде залуден, пееше Дарвиш, по својот полвековен егзил, за вечното враќање дома на Палестинците.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
По едно време Влаинката дојде пак да го посети, и тогаш го најде неговото здрвено тело врз ложникот во куќичката.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
„Данте...“ потскокна Ибн Тајко, небаре го најде својот брат близнак.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Додека Костадинка, Коца, растеше во нејзиниот мев, брчкајќи се во нејзината лошотија, која се дуеше како Тодора со оки да голта воздух, ибн Бајко се прчеше: ете, ѝ го најде лекот. Но, пак се прелажа.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Кога Тодора го најде таков, бел како изваден од варница каде несреќно се струполил, крвавата чалма веднаш не ја препозна: таа ѝ заличе на покровот Христов од манастирот Нерези, со кој пред векови му ги завиткаа светите рани на божјиот син.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Нека го пушти да си го најде крајот.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Зборовите треба да го најдат својот дом, својот Господар, рожбата своја.
„Записки“ од Милчо Мисоски (2013)
Богородице Мајчице, помогни му, патот да го најде - да ми се врати...
„Молика пелистерска“ од Бистрица Миркуловска (2014)
Барав нешто и го најдов.
„Седум години“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2012)
Другиот ден изутрина го најдов пепелникот полн со цигари.
„Седум години“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2012)
Со пустиов маж... Кај го најде, кај го витоса.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Каде и како ли го најде - зборуваше целиот израз на лицето на Елена.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
- Остави го детето само нека го најде патот.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Никој од домашните да не може да го најде.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
13. Во мракот падна уште една ноќ Во самотноста на глувото време што го обвива истечува семето на светот Ни деца ни внуци Само здивот и дланките негови оставиле траги од невени во иловицата на стиховите Отсутноста негова зборува дека дури се денат деновите во пазувите на ноќта тој постои И земјата што заоѓа во темнината подгонета од стожерот свој местото си го наоѓа пак во светлоста на вселената своја И да се развее песната негова како лисјето како песокот катот ќе си го најде во луѓето како водата како ветерот И колку страдалничко да е сеќавањето на гибелта ќе зборува за животот еден и в смртта кога во мраката ноќна огреваа сртовите низ една болка болка
„Елегии за тебе“ од Матеја Матевски (2009)
7. О иде иде слушате ли иде песната таа крупноока желба За мене иде во час ненаспан и за вас иде што спиете морни И пее пее со илјада гласои низ мракот пее за денот ви пее О мугро бела бели посестрими цветови млади во темнава мрака доаѓате ми дојдовте и сега рацете ми се куси да ве стасам И веќе јурам зборот да го најдам за да ја речам да ја изболам тагата на ноќите без сон и радоста што толку ви ја сонев
„Елегии за тебе“ од Матеја Матевски (2009)
Рошна понатаму во ковчеџето и го најде гобленот што го везеше Илко: го оддипли и почна да го разгледува.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
Но при операцијата останаа во чудо: ѝ го најдоа во неа и оној поранешен плод - зачнат вон материцата и немајќи услови да се храни, кога достигнал одредена големина, угинал.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
Во фиоката од работната маса му го најдоа тефтерот Veritas во кој Мил запишуваше разни работи.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
Па најпосле, изворот на чешмата малку кој го знае и од нашите белким не ќе го најдат и ако се сетат – го поутеши поп Јаков загрижените свои другари, но ова прашање остана да им гори во душите на сите луѓе во тврдината и сите се обеспокојуваа од него.
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)
Ке го најдам на тој век деда ми Богдана, а другите – татко, мајка и Јован – ќе ме најдат тие кога ќе дојдат кај мене на тој свет, си мислеше таа во долгите темни ноќи и ја зацврстуваше својата волја да издржи докрај.
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)
Го најде и се пријави, но му кажаа дека стариот султан умре уште пред два месеца, а новиот отиде на боиштето.
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)
На тој начин и овој табур напредуваше и ги зазеде селцата Манастир и Мелница, ги ограби, и кога дојде до Витолишта, го најде во него скопскиот бег со илјада души сила кој го правеше истото.
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)
На тие зборови Сирма плачеше потајно во душата, секогаш склона да мисли на најлошото и му одговараше: – Ако го најдам живо!
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)
При последните мисли и отиде умот на Ангелета: Дали ќе го најдам и него таму?
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)
На брегот на Босфорот им се пријави на гемиџиите и тие го пренесоа на другата страна; се распрашаа и го најде царскиот сарај.
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)
Овој помисли дека го излага селанецот, го најде будала и му нарача пак до пазар да му донесе.
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)
Конакот веќе и мижејќи можеше да го најде.
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)
Конакот го знам, да ми ги врзете очите ќе го најдам. А и одбраната негова е слаба.
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)
Сигурно него го имаат насила потурчено си рече и премногу се натажи што нема да го најде кај христијанскиот господ.
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)
НА СЕФЕДИНА му беше вторпат да доаѓа кај султанот, та не му беше тешко да го најде неговиот палат.
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)
Кој ќе го најде во Стрелеско, во некоја куќа таму в планина.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
И дури сега, по толку време од првото предупредување на сопствената потсвест, седам сама во станот, зад пердето, и се трудам да ги поврзам сите поединости и да го најдам одговорот.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
Се радувам кога ќе го најдам кодот на нечиј свет и кога ќе се потврди дека сѐ што е живо има допирни точки. Понекогаш тоа оди само по себе, се случува спонтато.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
Последното што го најдов испишано од некоја книга, како потсетник за нешто, не сум знаела за што во тој тогашен момент, беше: “... недостигот на лична смисла и суштина го добива својот најсилен израз во едно судбоносно осакатување на животното чувство, на едноставниот секојдневен живот во неговата повеќеслојна и раскошна целина“.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
Што ќе помисли кога Чана не ќе го најде во ниеден вагон?
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
Под самата решетка на прозорчето, во вирот сонце, го најдоа дедо Костадин свиен во клопче и сторен колку една тупаница!
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
Другарот Корнулов овој пат молчеше, му ја следеше трагата на Папокот и тоа сѐ до кај Друже Србине кого го најдоа како си ги кубе косите и се удира по образите и се штипе по разголените места, обидувајќи се да се разбуди, чиниш од некој лош сон.
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
Треба да се смисли што се случувало откако заминаа, како го нашле, со какви почести го закопале.
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
Ако не го нашла Пелагија во залостениот вагон, тогаш сигурно дека по пат останал на некоја станица и кога тогај ќе стигне до кај нив!
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
Ќе го најдеме тато, тој не е пијан, тој е болен, цел пат зборуваше дека нешто го кини во стомакот! ломотеше влечејќи го братчето зад себе.
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
Мислев во нив ќе го најдам клучот на она што не ми дава спокојство.
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
Насобраните жени и дечиња пред влезот на просторијата каде што ја поминаа ноќта се растргнаа наназад од таму од каде што излегле, талпата со помошта повеќе на силните раце на Чана си го најде патот до крајот на басамаците на првото свртување за до горниот кат, а потоа ја пуштија слободно да падне на работ од горната плоча.
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
Устрау да го удри, што не го најде порано, цалото село ќе си останеше, немаше уште еднаш да тргаме маки! зборува и збивта, крвта во лицето ѝ се има кренато, а од очите ѝ болскаат искри.
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
Јагулите ќе си го најдат својот пат.
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
Ќе го најде вистинскиот пат помеѓу императивите на прогресот и вечните закони на природата...
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
Имало јагули кои овој пат го оделе до километар два на суво, за да го најдат повторно патот и да им се придружат на среќните јагули кои го избегнале далјанот.
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
И еве сега добриот Бог на преселбите им ги спои судбините за до го најдат на крајот патот на јагулите, патот на нивното враќање од егзил... VI Ноќта беше долга, студена.
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
А ако в туѓина останеш и таму завршиш, коските никогаш не ќе ти ги стопи туѓата земја и од нив душата не ќе го најде излезот небески...
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
Сакаше да оди пред нив. Да го најде излезот.
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
Беше јасно за Татко: побратимот имаше голема, скрита тајна во душата, која постојано се зголемуваше, а не можеше да го најде вистинскиот излез.
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
Слушајќи како се соочуваа јагулите со патот кога на земјата постоеше Атлантида, и како откриваа заобиколен пат по големата фрактура на планетата Земја, тој се обидуваше во својот забрзан асоцијативен тек на имагинацијата, толку силна во егзил, да го најде следејќи го патот на јагулите, патот кон својата загубена татковина.
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
Тој беше среќен што најпосле на Балканот го најде вистинскиот човек на кого можеше да му ја каже сета вистина и да го разбере подобро од кој било друг, да го храбри во истрајувањето, воден од химерични идеи.
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
Таткото, внесен во своите книги и во своите географски карти, постојано само мисли како да го најде и да го следи патот на јагулите кога во истовреме шепата на тоталитаризмот ги покрива Македонија и Албанија.
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
Си задаваше, речиси, митска задача да го најде можното согласје помеѓу природниот изблик на животот и историскиот еквивалент.
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
Татко го следеше и како да го разбираше неговото исчудување, небаре работеле без да знаат на заедничко дело, до поединости внесени во потрагата по иста цел: да го најдат патот на јагулите како сопствен излез, но без да успеат во тоа…
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
Се сеќаваше на оваа спасена човечка протоплазма, на сржниот дел на еден народ, што овде околу Цариград и медитеранските острови ќе го најде дефинитивниот спас, предавајќи се на големата егзилска судбина.
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
— „И така чини, и така чини", — си велеше Доста, „само чупето да ми се откаче од ноа кучило поповото, кај го најде ѓаволот да го трате".
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Илко нацепи дрва за фурната и излезе до кај средсело да види што има што нема, ама една работа го интересуваше најмногу: дали ќе го најде дедот Балета да му понатолче пак да појде до Рожден, белким ќе „м'сне ала" некако да ја заврте господ надесно Рожденката и да се стори себап, да се прожени.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Оти е убавко, убавко е, ата да го најде, ама и улавко е. Токо, какво и да е, туѓо е веќе.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Дедот Петко нека го најде дедот поп Трајка, нека му жугне да биде азар кога ќе го викнеме вечер да ве позаврте малку и да си а земе секој работата и гајлето.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Ата ќе го најде и тој шо ќе се најде да ми ја прелаже. Mope, не си а давам наки од куќа, та ако сака и од Бомбола син му да ми а побара. Не, не.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
И кога потерата отишла кај огнот, го нашла котлето со млеко незовриено. — Значи, тука биле и побегнале.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
липа _ 1) дрво липа, 2) несреќа, зло го најде, човекот. Му се стори липата маѓер — готвач мазгалка — камарче во ѕидот мака — волку мака — сермија макцам — дете малечко, неразвиено уште мал — имот, земја малчок — исто нагалено (диминутив) мандак — пес.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Офна како од куршум пронижан и изусти длабоко потресен: — Ти ли си, Петре, брате? — и почна да го бакнува по крвавото лице на бацко му Петре, којшто се онесвести од силната возбуда што го најде брата си во крвавата борба со „непријателот", за кого веруваше дека загинал уште пред три години.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
— Таман се позавати горедолу со сермиичка, па ете, го најде ампа, му умре Стоанка и сега пак остана како никој нигде, ни опран, ни закрпен, ни асолно најаден и одморен.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Даскалот Бино ја наведна главата. И додека по малку се надеваше да го поканат да си го земе старото место — даскаллакот, една вечер го најдоа во Село Манастир неколцина четници — поправо воени дезертери што ги бркаа со Јована — и го фрлија жив од една стена блиску до селото, во еден длабок процеп, од каде што ни орлите не можеа да го изнесат.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Го најде како го најде, го фати како го фати, го донесе дома со голем џумбус.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Преноќева со децата и утрото излезе в село да го најде коџобашијата Трајка и да види до каде е дојдена неговата работа со поплакот.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Само едно Петре беше посреќен од Митрета, што патема за фронтот, преку Дуње и село Манастир, во Витолишча го најде татка си Петка со невестите и децата кај Илка Сукалов, кој го прибра „од гревот" да им помага на уште малите негови деца Толето и Нешка, оти сега сите Куковци, Дрманчевци, Ѓуровци, Пуцевци и други сиромаси исто така беа војници, та Сукала, Билјарот, Чолакот и другите чорбаџии не можеа да најдат момоци за триста гроша годишно и аргати за три гроша дневно.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Кој го нашол да го донесе во општината, голем бакшиш ќе добие од стопаноооооо! — па ќе го симне малку гласот: — Ако е будала, нека го донееесеее!
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Дедот Петко стана, си киниса за да го најде поп Трајка, Илко се разврте, нацепи дрва, Митра извади брашно и почна да сее во ноќвите.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Први дотрчаа и во Витолишча, каде што го најдоа татка си Петка и невестите со децата...
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Во црквата дедот поп го најде притропот Петрета Слабиѓорев, кој смирено ја симна капата и му бакна рака, барајќи му од благословот.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
В подрум одам мајче, в подрум шетам секаде млади мајче наркомани гледам аманаман мајче аманаман го најдоа Трајче мајче сам во апартман Сам во апартман мајче, сам во апартман со шприц во рака мајче Трајче предозиран дилери фрчат мајче на секое ќоше у лошо друштво мајче го видов и Тоше Кај Мирко пaлицрква на техно мајче одат па кркаат табли и во вена се бодат аманаман мајче од ужас и страва целиот град е мајче завиткан во трава
„Проклетници“ од Горан Јанкуловски (2012)
Полесно ќе го најдев Светиот Грал.
„Тибам штркот“ од Зоран Спасов Sоф (2008)
30. КОЈ ГО ЗАГУБИЛ СРАМОТ, ТА ТОЈ ДА ГО НАЈДЕ - нели срамот е нешто од светот што се крие, и небото црвенее кога сонцето ќе зајде, а од срам да црвенееме заборавивме ли ние?!... мачкај ја колата да не чкрта!
„Куршуми низ времето“ од Љупчо Стојменски (1976)
Ех, кога народот стрела и без нишан има фајде - КУРШУМОТ НИЗ ВРЕМЕТО, велат, КРИВЕЦОТ САМ ЌЕ ГО НАЈДЕ!
„Куршуми низ времето“ од Љупчо Стојменски (1976)
Овде луѓето успеваа полесно да ги помират разликите, да си ги смират страстите, да го најдат патот на братимењето, да почитуваат добрини на исти светилишта, во манастири, во џамии и во цркви.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Само тој сметаше дека Дон Кихот не успеал да го најде излезот кон светот затоа што не успеал да го открие вистинскиот распоред на книгите во својата библиотека кои водат кон вистинскиот излез.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Не излегуваше од чунот, небаре уверен дека, сепак, ќе го најде.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Но кога со мачнина во себе се увери дека каталогот повеќе никогаш нема да го најде, продолжи да се однесува како да го има и натаму.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Така придонесот на Мајка во балканската историја останува единствен, него не ќе го најдете ниту во една победничка книга или во некој учебник на која било држава на Балканот…
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Ни остана за навек тој вкус на тестото на сиромаштијата, за да го бараме подоцна во жи­вотот секогаш тоа исто тесто, со надеж дека ќе го најде­ме Мајкиниот вкус во него, тоа тесто кое никогаш не нè за­ситуваше, колку и да го јадевме.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Ервехе си го најде местото меѓу ученичките чие хорско пеење допирало од блиската училница.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Така, откако Мајка беше конечно уверена дека пове­ќе никогаш нема да си го најде својот каталог, ние, децата, се вдадовме во потрага, макар што бевме убедени дека го нема, но не сакајќи да ѝ одречуваме на Мајка.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Кој да им го најде крајот на овие записи, за да се дознае засекогаш исчезнатото балканско време.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Имав време само да го скријам италијанското и да го најдам грчкото знаме! – Каде го најде, жити бога, грчкото знаме? – Си го донесов со чеизот! – Никогаш не го видов ова знаме!
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Никогаш во ова емигрантско семејство, во галијата на егзилот која тешко можеше да го најде брегот на враќањето, осудено да живее со мислите и со надежите за земјата без враќање, немавме почувствувано толку радост и среќа, во исто време.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Се чини дека успевате да го најдете најсоодветното решение што се однесува до композицијата на кадарот.
„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)
Со себе носам бури и насмевки Последен воз до светлиот yид спротивности кои немаат значење се случува да ја промашиш станицата тоа е дел од неоформеноста Верувам во лажни вистини сладок е крајот кога го нема и дозволувам да бидам шут добро е да имаш сопствена бездна Би создавал нашминкани прасиња а немоќта да ја криеш во џебот но тие се раѓаат такви секогаш е денот посветол од сонцето имаат стаклени очи, памучни уши држи во прегратка две птици и дрвени нозе. едната го носи гласот на стихот Сум градел и поинакви долини другата е само обична птица преплавени со отсечени јазици Два дена го сонувам патот пробиени ушни тапанчиња дел од него е покриен со сомот распукани черепи и истурени мозоци дел се губи во празнината Сето тоа го најдов наоколу своеглаво го напуштам празниот стол Во мојот, Во твојот, Во било чиј град на него останува мојата трага среде парковите без трева и земја мирис на изгубеност во етерот чуден е овој глас. среде згради и улици од бетон и асфалт. okno.mk | Margina #8-9 [1994]
„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)
Во кои се губев и се барав, Во кои се сите ( и со себе) се карав И бунтував и викав и цикав И ревев, чиниш рането ѕвере, Со јамка околу срцето, вратот, Си го најдов братот роден, ослободен Од моето тело, од моите пожари, Од моите поплави, од мојата мака, Та сега двата ко родени браќа Сами самееме и пееме...пееме.
„Сонети“ од Михаил Ренџов (1987)
А исто така и Анко кога го најдоа умрен во бунарот пред куќата во која се криел.
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
Кога дојде мајка му и кога му отворија да му дадат јадење - го најдоа мртов.
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
Но подоцна и него го најдоа умрен.
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
Така човекот којшто им приговара на ограничувањата на човеч­ките ритуали и се однесува како пес нема да го најде посакуваното уживање, туку уште повеќе забрани.
„МАРГИНА бр. 34“ (1996)
„Не; го затуриле. Дали би му било многу тешко да ги преврти небото и земјата и да го најде?
„МАРГИНА бр. 34“ (1996)
Човек што се однесува како пес се надева дека ќе го избегне големиот Друг и дека ќе го најде вистинското уживање, загубената анималност на човечката природа.
„МАРГИНА бр. 34“ (1996)
Маргина 34 63 Откако со лифт се качи до нивниот кат, таа го бара клучот во нередот на својата чанта, но не успева да го најде, а потоа се присеќава дека при избрза­ното излегување од хотелот го беше спуштила во џебот од пантало­ните.
„МАРГИНА бр. 34“ (1996)
Тие се наде­ваа дека со помош на Хабловиот космички телескоп ќе го најдат она што го бараат во формата на бројните ѕвезди - црвените џуџиња, кои би биле премногу слаби за да се видат со земските инструменти; меѓутоа, кога моќниот Хабл ги пребара големите празни простори во нашата галаксија Млечен пат за коишто беше проценето дека ветуваат, наместо да откријат дека се посипани со црвени џуџиња и недостасувачка материја, покажа дека се празни како орманот на мајка Хабард или џеп во кој сте сигурни дека сте го ставиле клучот, патем начнувајќи уште една загатка: загатката на доказот дека космосот е неколку милијарди години помлад од најстарите ѕвезди во него, барем според начинот на кој сме навикнати да ги мериме нивните старости.
„МАРГИНА бр. 34“ (1996)
Дишењето му е толку тивко што само затворените очи ѝ зборуваат дека тој всушност спие; оној ден кога навистина ќе го најде мртов, претпоставува, очите ќе му бидат отворени.
„МАРГИНА бр. 34“ (1996)
Како да ме очекуваше иако сушност Утринава не ме беше поканил туку само беше рекол дека навечер можам да го најдам во таа кафеана.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Мисли, мисли! (се удира по главата) – Еве го, го најдов - од внатрешниот џеб на мантилот веди месарски нож со долго, блескаво сечиво – Сега, на работа! – се наведнува над св. Јован
„Или“ од Александар Прокопиев (1987)
Ми требаше време да го најдам патот до неа.
„Или“ од Александар Прокопиев (1987)
- А како ќе го најдам? - праша Трајче. - Не го познавам!
„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)
- Писмото за влакно не ми го најдоа.
„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)
Одвај го најдоа местото каде што беше скривницата.
„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)
Трајче одеше надолу по улицата и ги загледуваше броевите на портите. Го најде и бројот 125.
„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)
„Ами ако го најдат писмото?“ - помисли во себе си.
„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)
Кога стивна пукањето, Трајче брзо истрча десно од селото и таму го најде Дорча.
„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)
- Беше ли во Струга? - праша Огнен. - Бев. Го најдов чичко Талета.
„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)
Затоа, ако сакате да го запознаете Зоки Поки, првин ќе ви препорачаме да ги прочитате приказниве за него, а ако и покрај тоа сакате да го сретнете, ќе мора да појдете од она што сте го дознале за него, и да го барате. Каде ќе го најдете?
„Зоки Поки“ од Оливера Николова (1963)
Полека отиде во шпајзот и го најде она јаженце со кое порано се мереше секоја недела.
„Зоки Поки“ од Оливера Николова (1963)
Кој е Зоки Поки и, ако сакате да го запознаете, каде можете да го најдете. Зоки Поки не е разбојник, не е ни гусар, ни Индијанец.
„Зоки Поки“ од Оливера Николова (1963)
И свикнат веќе да се радува на сѐ што е ново и што го немал дома, Зоки Поки си мисли: „Каде ќе го најдам ова? Ах, какво лето!“
„Зоки Поки“ од Оливера Николова (1963)
Барајте го и секако ќе го најдете.
„Зоки Поки“ од Оливера Николова (1963)
Бостанот, во кој си влегувал како во свој, наеднаш ќе го најдеш ограден со бодликав тел.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Многу западни писатели за национализмот - тука мислам на луѓето како Ели Кидори, Хју Ситн - Вотсон, Ерик Хобсбаум и другите - без разлика дали се тие лево или десно ориентирани, настојуваа да го преувеличуваат нивото до кое постои разлика помеѓу национализмот од видот кој можете да го најдете во земјите како Германија и Франција од една страна и Египет и Индија од друга.
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
Кога ќе го дојаваше коњот или магарето, ќе го најдеа жива вода сторено.
„Последниот балкански вампир“ од Дејан Дуковски (1989)
Пусти Силјан тогај дури се сетил оти штрк е и може син му да го удави и умре, ако не беше му свикала мајка му на Велка да го пушти од раце, и умирачка ќе си го најдеше, чунки можеше да го врзе Велко со еден сиџим за нога и да си игра со него, како што си играат деца кога да врзуваат врапчиња и чавки.
„Силјан Штркот“ од Марко Цепенков (1900)
Арно ама што рекол некој: „Не треба човек да се радува многу, ни да жали многу, оти зијан ќе го најде“.
„Силјан Штркот“ од Марко Цепенков (1900)
Кога дошла Неда кај ругузината, клопчето не си го нашла.
„Силјан Штркот“ од Марко Цепенков (1900)
Така си мислел Силјан и си патувал по патчето што го нашол.
„Силјан Штркот“ од Марко Цепенков (1900)
Кога го побара ѓерданчето, го немало; барала, барала и не го нашла, плакала и колнала едно чудо.
„Силјан Штркот“ од Марко Цепенков (1900)
Во мене има нешто недоизмислено, нешто заборавено и јас тоа ќе го најдам.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
И дури тогаш го најде во себе долго бараниот збор со кој можеше да ги задржи но веќе беше ненужно, доцна.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Но, не беше поминал ни двеста триста метра, мајмунчето, кое очигледно се качило врз дрвјата да го најде, пак се спушти врз него од едно дрво.
„Раскази за деца“ од Драгица Најческа (1979)
По троа време о одајката влезе стопано.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Со дланките си ги стегаше ушите за да не ги слуша лелеците и викотниците.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Толку те завиткале во гипс што не можеш да си го најдеш... - За да мочам, ами камо за друго, а?
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Долу се пулеше голема вода – Оридското Езеро.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Сливите веќе беа зрели.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Ако мајка му е во Прењес, кој ќе го најде писмото, нека ѝ каже. Јас, Паскал на Аргировци сум ранет...“
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Кој ли, те прашувам, ќе најде ред и кој ли ќе го најде местото каде што се фрлени нивните коски?
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
- А како го најде патот?
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Така јаска трна.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Во општата мака нејзиното осаменичко седење во ќошот на бараката, на крајчето од постелата, не го забележува никој.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Успеав нагло да свртам и во тој миг камионот удри во џипот, ама странично. Јас останав закован за воланот...
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Стегната од болката, чувствува дека доаѓа крајот на битисувањето.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Да не си сретнал облак?... Да не си видел циклон, Тото?...
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
„Море Фердинанд? Да не си нашол работа?... Славиме?...
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Ама не можам да си го најдам веќе околувратникот...
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Сакам да ја закотвам! да не мрда веќе!
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Изгубена е... ѝ го набутувам во муцката целиот јазик што можам да го најдам, за да не вика толку...
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Готово е! Ете! Не зборува веќе тогаш! Да му ебам матер!
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Не знам колку време мина кога сонцето блесна од зад облаците ги помести, ги разби маглиштата и талогот на еднообразноста дрворедот се озари доби лик, па одеднаш некои чудни форми почнаа да се об-јавуваат пред моите очи пред зумот, пред заумот. Ми се стори дека од некаде надоаѓа нешто боготворно светлината го овозможува совршенството но треба да го најдеш барај избегни ја судбината на просечниот ум, колатералната штета на непросветленоста.
„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)
Некако, само тој знаеше како, го најде телефонскиот број на букурешкиот дом за студенти.
„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)
И почна уште повеќе да се крие од децата, од нивните задевања додека еден ден не го најде дедо Геро и неговите двајца комити.
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
Децата кај деда Гера го најдоа и деда Ангелета, човек врсник на Гера и на Бошка Манев, кој до Хуриетот исто така бил комита и шегобиец речиси рамен на својот војвода.
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
Утредента селаните го најдоа мртвото тело на арамијата, а неговиот бес што умира беспомошно го видоа во јатаганот: во претсмртниот час успеал да го закопа дополу во меката земја на ливадата на Бошка Манев.
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
А децата утредента навистина го најдоа деда Гера војводата.
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
Сѐ си велеше дека морал та затоа, ама сега кога го кажал Мирчета кутриот, не можеше да се воздржи да го најде а да не му се изнавика.
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
Само да го најдам некако деда Гера војводата!
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
Само да го најдам, си велеше. Маскара ќе го сторам.
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
- Ете, - рече дедо геро, - да не беа децата, тешко да му го најдеме крајот на Лумана.
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
Се закараа децата додека Пеце најпосле не им рече: - Ајдете утре да одиме со воловите на Герово Кладенче, да го најдеме деда Гера војводата и да го прашаме: крив ли е Мартин или не е?
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
Го најде седнат крај тланикот до огништето, со лулето во растреперените старечки раце и главата ведната.
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
Кај мене не ќе го најдете“.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Всушност мајка ѝ го барала мажот за да не го најде.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Но дали го издвоив од виорот на разиграните Козаци, или го најдов застанат настрана, дури ни сега не можам да се присетам.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Нели реков пред малку: Лагата е како кртот, не може а да не си го покаже негде патот!
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
СПИРО: Е, тоа веќе... ќе фати место... А клучот го најде на пат: рѓосан...
„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)
СПИРО: Арно. Туку, како беше за ручекот да не згрешам; не месо со праз, туку со компири...
„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)
Но пак кога ќе снемаше нешто, ќе го најдеа кај него.
„Прва љубов“ од Јован Стрезовски (1992)
Се врти кон Мара: - Кај го најде ова?
„Прва љубов“ од Јован Стрезовски (1992)
- Каде ли го нашол ова куче, - велеше татко ми, - ова има нечиста, ѓаволска душа, ликвидирање треба.
„Прва љубов“ од Јован Стрезовски (1992)
Змиулчето го најде уште на самиот почеток на самувањето. Сега, по пет години заеднички живот, имаа меѓусебна доверба како меѓу најблиски.
„Пловидба кон југ“ од Александар Прокопиев (1987)
Задачата беше сложена – свирката од еден краток и еден долг тон молеше за неколку поврзани дејства: змиулчето требаше да го најде лулето, да го земе меѓу запчињата и да му го донесе.
„Пловидба кон југ“ од Александар Прокопиев (1987)
Ги испреврте сите неба, слезе во најтемните длабочини на океанот, но залудно – момчето не можеше да го најде.
„Пловидба кон југ“ од Александар Прокопиев (1987)
Кога по неколку дена го најдоа, ги намами музиката.
„Пловидба кон југ“ од Александар Прокопиев (1987)
Службеникот од началството што ги разделуваше поканите, неколку пати отиде кај Делина дома, но не го најде.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Уште на заминувањето за Франција, Тасе Шаин сакаше да си ја земе фамилијата со себе и да се пресели да живее таму.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
„Ај, мајката, зарем никој ништо не им може; зарем војската не може да им го најде крајот?!“ зборуваа луѓето.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Дента кога Трајан отиде да го види Висара, татко му од Висар не беше дома; го најде Висара кај што гледа низ прозорецот со насолзени очи; Трајана го обзеде жал и го грабна Висара за раце: Ајде со мене, му рече, ајде да прошетаме по езерото.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Мислеше: ако сѐ уште го најде жив дедо му Тренко, ќе го задави: зашто дедо му беше виновен за сето она што му се случи на Тасета.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Кога учителот ќе го најдеше со тие книги, му ги земаше од рацете и му велеше: „Фрли ги тие книги, и јас кога бев како тебе ги читав нив и си го мамев умот, им верував сѐ...
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Еден ден го најдов Анастаса кај кабината во која имаше жени: клечеше надвор, гледаше низ клучалката внатре и плачеше.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Нацртпил вода во едно шише и бргу-бргу додека не се затворил процепот на планината, тргнал да се враќа по гласот на ждребињата и кобилите кои меѓу себе 'ржеле и се довикувале; но токму тогаш кога почнал да се враќа со гемијата по езерото, се кренале силни бранови што скокале преку гемијата и му го однесле шишето со вода; кога се смирило езерото, царот им наредил на своите луѓе да скокаат во езерото и да го бараат шишето; но сè било попусто: шишето пропаднало на дното од езерото и никој не можел да го најде; и по смртта на царот, многу други цареви се обидувале да го најдат, но сè било залудно.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
На таблата напиша: „Збогум, драги мои. Заминувам за вечно... Заминувам зашто немам повеќе за што да живеам...“ Го најдоа удавен во езерото. ...
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Веднаш потоа тој го извади приборот за сечење нокти од неговата розова чантичка, ѝ ги извади очите со малата турпиичка и се упати кон најгустиот дел од шумата, со надеж дека ќе се изгуби и никој повеќе нема да го најде.
„Азбука и залутани записи“ од Иван Шопов (2010)
Ц трчаше кон најблиската златара и го купи најскапиот прстен што го најде.
„Азбука и залутани записи“ од Иван Шопов (2010)
Откако го најде списанието, сите останати дребулии ја изгубија важноста.
„Азбука и залутани записи“ од Иван Шопов (2010)
Тогаш Едо на Панда наш виде-невиде му се помоли на Војнета да не може да му го најде, ама Војне му побарал толку пари што овој не можеше да го плати.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
„Јас го наоѓам во твојот глас“, му рече таа. „Обиди се да го најдеш и ти“.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
„... Таму, во тој затворот во Идризово, јас најдов и други познати, ама таму го најдов и ова струмичанчето Еда Бранов.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Инаку зошто некој го турнал во едно од тие бурињата со боровинки и му го ставил капакот одозгора и да го најдат дури во Битола или кој знае кога и каде.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Потсмевнувајќи си се самиот на себеси поради бесмислената намера да го најде своето име, тргна со погледот по Бра... Бра... Бран...и наиде на Бранов. Branoff Edo!
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Некаде во април или мај идната пролет чичко Васко како да го најде токму тоа што за Еда му требаше.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
„Ќе ти го најдам кога ќе решиш да ме напуштиш“,ѝ рече авторот.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
„Толку мала земја. Да беше игла во стог сено, досега ќе го најдеше“, му вели. Го прекорува.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Без оглед на поведението на Марка, Едо во него најде пријател каков што дотогаш немал и никогаш подоцна не ќе го најде.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Го возбудуваше и прашањето дали воопшто ќе го најде и сопственото име.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Но што е тоа што авторот тука го бара и би можел да го најде? Поим немаше...
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Авторот седна таму на клупата и извади цигара решен да чека дедо Најдо да излезе да оди на средсело. Мораше да го најде.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Таму го најдоа Треј кој беше Трајче Крмчески од Мариово.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
„Го најдов на веб-страницата на Family Tree. Штуро. Само презимето и името и датумот кога е отпуштен од болница. Операција на слепо црево.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Нѐ попадна во очај како вчера. Сега, веќе згазнат на едно скалило, веруваше дека во мракот ќе го најде и следното.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Пошто опулен, итар, способен низ иглени уши да помине, преку девет води да те пренесе, а ни капка вода да не видиш, тој лесно си го најде местото кај партизаните.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Кој знае зошто, утешно му делуваше тоа што во делот од именикот за Скопје го најде своето име со точниот телефонски број.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Од каде ли го најде тој тврд сон, во очите на ваква страшна битка?
„Еп на Александар Македонски“ од Радојка Трајанова (2006)
- Александар: Сега ќе се пуштам по Дариј, да го најдам!
„Еп на Александар Македонски“ од Радојка Трајанова (2006)
Кога пленот си го нашол само треба да го уловиш!
„Еп на Александар Македонски“ од Радојка Трајанова (2006)
Најтешко е како да го започнете пишувањето на една книга. Kако да го најдете најлесниот пат до читателот за тој да влезе и да остане докрај во неа?!
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
Сеѕt pourquoi, si elle devait intervenir nouveau dans les Balkans, ce qui signifierait sans doute que les Etats-Unis interviendraient aussi, il est probable quunе fois de plus, il nеn sortirait rien de trѕ bon pour personne, ni pour les Albanais, ni pour les Mасdоniеnѕ. Peut-on faire comprendre cela des cervelles сhаuffеѕ? Si les Frаnаiѕ ont des рrоссuраtiоnѕ trop diffrеntеѕ pour trе vraiment sensibles votre ехрriеnсе balkanique, јеѕрrе que vos compatriotes, qui sont directement соnсеrnѕ se montrent de plus en plus rсерtifѕ vos livres, mais aussi ces articles que vous mаvеz dit avoir сritѕ en albanais et en mасdоniеn. Puis-je vous dire combien je souhaite que vous trouviez la ѕrnit? Hlnе Lejbowicz 1 јуни 2001 г.
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
Значи, јас го најдов повторно овој текст во една книга пред две години во Швајцарија: книгата припаѓаше на библиотеката на една штотуку почината пријателка.
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
Би сакала уште еднаш силно да ви речам колку многу посакувам да го најдете вистинскиот спокој...
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
Тогаш, меѓу Жртвениот јарец на Евреите, Јагнето на Бога што беа жртвувани за спасување на светот и Овцата на Аид ел Кебир кај муслиманите, и козата може да си го најде своето место во тоа.
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
Пред извесно време нарачав полици, добив две провансалски прекривки.
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
БОРИС: Гут. (Пауза) Кај го најде овој? СОЊА: Тој ме најде мене.
„Одбрани драми“ од Горан Стефановски (2008)
Многу ми помогна да го најдам својот пат, да се најдам себеси, ако можам така да се изразам.
„Одбрани драми“ од Горан Стефановски (2008)
Го најдовме модар. Си го извадил окото со клинец.
„Одбрани драми“ од Горан Стефановски (2008)
ЕЛЕНА: Тој е. (Пауза) Се лутиш? (Пауза) Го најдов. ПАНАЈОТИС: Оди да спиеш.
„Одбрани драми“ од Горан Стефановски (2008)
(Пауза. Станува Доаѓа до излезната врата. Вади врзоп клучеви. Не може да го најде вистинскиот. Ги фрла клучевите. Само што не заплакал.)
„Одбрани драми“ од Горан Стефановски (2008)
КАЈМАКАМОТ: Ако го најдете. А ако случајно не го најдете?
„Одбрани драми“ од Горан Стефановски (2008)
И ако случајно го најдеш, ќе те излажам дека не е тоа, дека не си го нашла! Барај!
„Одбрани драми“ од Горан Стефановски (2008)
На некои работи луѓето не можат да се навикнат, но на крајот се е за луѓето, болката, тагата, грижата, разочарувањето и осаменоста.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Никогаш ја немав видено пустината, а пустината веќе одамна си го најде својот зародиш во мојава душа.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Но без страв дека дека некој ќе ве прегази.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Секој може да ги оствари своите соништа и желби, секој може да го најде својот рај.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Само неколку часови номадска мисловна осаменост и моите еруптивни мисли и незауздани чувства ќе си го најдат патот, целосна метармофоза на осаменоста.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Нежност покриена со црн превез, невиност сокриена во сенката на тагата, младост украдена од раката на болката.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Ако овој проклет немир што ја уништува мајава душа е господар, тогаш господару со мене владеј.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Дури и да го најдеме центарот на светот нема да најдеме мир и спокојство ако бегаме од минатото.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Во совршенството на осаменоста сите сме способни да изградиме градови во длабочините на водите, ангели на харфи кои се појавуваат во темницата, свет на хармонија и задоволство, далеку од глупоста и хаосот на секојдневието, од колективната хистерија и движењето низ толпата која ме загушува, каде што освен просторот и времето нема никаква емоционална поврзаност.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Па можеби таму ќе го најдам изворот на подмолнава сила кои некој ја нарекуваат немир.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Да веруваме и да ги подржуваме и егализираме сопствените избори, ќе го најдеме патот, зошто во срцето се скриени најголемите вистини, вистини кои ќе неослободат од пајаковата мрежа на лагите.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Едно утро Ерик Емерсон го нашле среде Хадсон Стрит.
„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)
Нејзината вредност доаѓа од историјата на желбата во која, сеедно дали свесно или не, се обидува да го најде своето место...
„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)
Тука ќе го најдат своето место луѓе како што е Тед Нелсон.
„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)
Таму ќе го најдам...
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
- Да не рече Маркс? - сомнително праша некој кој седеше со грбот кон распалениот оган, а на многу им се пристори дека е оној истиот, кој го кажа зборот што сите се трудеа да го најдат.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Да се распраша за него, да го најди и да му кажи дека јаска се добро... само, ете, ка шо пулиш, дел од к’шчата ми изгоре, све шо беше дома е испокрадено...
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Како меѓу стотици илјади луѓе, тој ќе го најди син ти? - налутено ѝ подвикна преведувачот.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
- Таа се прекрсти, запали свеќа. – Тука се врти нејзината душа... - рече покажувајќи на местото кадешто го најдоа мртвото тело.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Една од жените - раненосачки, одврзувајќи црна шамија, рече: - Фимка си го најде чедото...
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Секој број од неа, ќе го најде своето место.
„МАРГИНА бр. 3“ (1994)
И јас гледав, го барав светот но не го најдов.
„МАРГИНА бр. 3“ (1994)
Се сеќавам на едно место во делото на Анри-Пјер Рош (Henri-Pierre Roche), каде стои дека сте рекле како секогаш се трудите да го најдете начинот да си противречите самиот на себеси.
„МАРГИНА бр. 3“ (1994)
Но, колку што се напрега да го најде излезот од лавиринтот на спомените, тој толку повеќе останува пооддалечен од вистинските, барани спомени.
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
Еднаш, кога се врати птицата во залезот, не го најде осамениот човек па долго надлетуваше над неговиот двор, прошета низ пирејот, и не можеше да го препознае човекот, цел живот што ја препишуваше земјата врз себе, ноќе што го препишуваше морето од птицата: тој стоеше потпрен, речиси – исправен пред својот дом, скаменет, спокоен - сам себеси син епитаф.
„Ненасловена“ од Анте Поповски (1988)
Нудиме засолниште на видовите, без да ни успее да ги помириме.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Во паника грабав по песокта, го најдов Вулканот, се обидов да го исчистам па да го навлечам без да ја нарушам атмосферата (Берт Ланкастер немаше ваков проблем) и ги почувствував зрнцата песок во него, па удар на молња, и Големото Езеро во позадината се претвори во Тихиот Океан; кожата ти имаше вкус на сол и на настојчивото прашање на моите колкови твоето тело одговори “да”, твоите бутини се отворија како крила од мојата половина додека задишани испливувавме од бакнежот по кој ти молеше Ох, боже, да. . ; да, звучеше остро како крик од болка така што за миг си помислив дека ние веќе го правевме она и дека некако сум го пропуштил моментот кога сум навлегол во тебе, кога сум навлегол на бескрвниот начин на којшто еден млад маж ја отфрла својата невиност, сум навлегол како да поминувам низ портата што води кон остатокот на мојот живот онаков каков што јас сакав тој да се живее, да, но; О, тогаш увидов дека сѐ уште неповрзани претавме во калта и дека имаше песок во Вулканот додека се судиравме сѐ уште посегнувајќи кон совршениот склоп, сѐ уште Овде грабајќи по Вечноста која што ни беше оддалечена само за мало нагодување, само еден милиметар на лево или делче од инча на југ, иако со сето тоа нагодување песокливиот Вулкан се лизгаше и испадна, но ти повторуваше да иако главата ти климаше не-не-сосем-речиси и срцата ни чукаа како луди и ти рече да ДА чекај ... Margina #32-33 [1996] | okno.mk 179
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Стапалата ќе ѝ се изводенат.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Зад нас, полицијата штракаше фотографии, блицовите грмеа како молњи, самите светкавици беа сѐ уште далечни но полека се приближуваа, грмотевиците гласно тропотеа терајќи езерски ветер пред себе така што облаци од песок зуеја врз металните страни на амбулантната кола. жмиркајќи одевме кон осветлените прозорци на Златниот Брег додека сенките на љубопитници привлечени од ротационите светла итаа кон брегот.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Аргентина, неговата земја - чувствуваше - за него беше загубена, а швајцарија му го понуди оној мир што не можеше да го најде во својат родна земја.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Прописно ќе им припаѓа и таа ќе се наведне и ќе му помогне да ја повлече на брегот.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Ќе го следи неговиот глас и ќе го најде на брегот до огромна пастрмка, дваесет-триесет инчи долга.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Борхес одбиваше да ги признае тие промени и да им се прилагоди.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Престани! „Што?“ прашав, сѐ уште бесполезно туркајќи како да не те слушнав.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Очигледно мора клучот до таа тајна да го најде секој сам.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Би сакал да завршам со за мене охрабрувачките зборови на Pascal Bruckner: „Нашата судбина е нескладност, нечистост, хибридност, нездружливи спротивности што се во секој меѓу нас, неизводливи поврзаности меѓу Otis Redding и Mozart, Om Kalsoum и Fellini, Тintin и Hegel.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Аргентина, за Борхес, претставуваше купче пријатели, неколку национални и семејни митови, шпанскиот јазик, драгите места и драгите улици во Буенос Аирес.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
„Ох, Боже!“ ти крикна, кревајќи се. „Што е тоа?“
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Но Аргентина беше многу повеќе од тоа: нација која од Перон во 40-ите години мина низ периоди на длабоки промени во својата општествена и политичка шминка.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Ти бев благодарен за тоа.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Без збор се одвоивме од групата, исто така несвесно како што им се бевме придружиле и одшетавме преку песокта, само за кратко застанувајќи на местото каде што претходно лежевме во љубовна прегратка, за да си го собереме остатокот од работите во торбата за плажа, да си ги прибереме чевлите, да си го најдам паричникот и да го запретам во песокта мизерниот, наизглед издишан кондом што ти се преправаше дека не го забележуваш. Margina #32-33 [1996] | okno.mk 181
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
И за чудо - си го најдов!
„Добри мои, добар ден“ од Глигор Поповски (1983)
Се зборуваше дека тоа е гроб на некој човек што сам си го одземал животот и го нашле обесен на едно големо дрво покрај патот.
„Животот од една слива“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2014)
Тоа ЗОШТО сите години го повтотувам и никогаш не го најдов одговорот.
„Животот од една слива“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2014)
Еднаш на баба ми ѝ се јавил некој слаткар по телефон и ја прашал дали кај нив живее некој си Борис кој влегол во слаткарницата и замолил да се јават на неговиот број и да кажат дека не може да си го најде патот до дома.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
Шансите да го најдеме, ако тргнеме да го бараме низ градов, ни се еднакви на оние што би ги имале кога би решиле да бараме игла во стог сено, - заклучи тој.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
Чукањето се повтори. - Почекај додека да го најдам клучот! - свикав.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
Јас многу му бев лут на татко ми што само седи, чека, и ништо не презема, а бев сугурен дека ако тргнам да го барам, самиот ќе го најдам дедо ми.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
Ако не го најдеме ноќеска, ќе смрзне, сѐ може да му се случи.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
- Слушај, ти остани овде со овците, а јас ќе одам отаде во Гропите да го најдам поп Донета да му кажам.
„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)
Благодарение на тоа што тој ни кажа каде да го најдеме песокот бргу свршивме работа и се вративме со него ненакиснати.
„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)
Кога попладнето отидов кај Нешко на Мија Метелов од Долно Маало, стрико Мијо го најдов како ги обува опинците и со ремичките на крст ги врзува и стега белите објала до под колениците.
„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)
И го извадил тефтерот, го нашол во него нашето село и бидејќи во тоа време кај нас уште бил грчкиот поп, му рекол: „Ти си Грк и само тоа да си знаеш.
„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)
На сон да го имаше видено не ќе поверуваше дека овде ќе го најде Љакето кого Шишман го тепаше каде што ќе достасаше.
„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)
Танаско не го нашле дома оти бил оден да пречекува некој гостин, А гостинот, мајко Персо, никој друг, туку Димостен! Димостен, ама и не Димостен.
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
Кога се вратив во селото него не го најдов, во меѓувреме самиот му судел на агрономот и му пресудил со пиштол и како што му пресудил со сѐ топол пиштол се пријавил во полицијата. Пресуда - долги години затвор.
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
Дончо дури сега го напушта стравот, не свртувајќи се кон неа, проговорува со напнат глас А, ништо, онака... меѓу нас двајцата! додека во себе се чувствува посрамен и понижен оти Пела го најде така здрвен, па одвај ја крева главата и скришум погледнува во неа.
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
Кај не отидов дури го најдов, вели, дури ме пуштија да го најдам.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
4. Кога се вратив на планината Рамна, Никифор Абазовски не го најдов.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Ама што дека го најдов, вели и се пресега да ми го отскрие детето.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
И ги оставам другарите, сакам сама да го најдам.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Се рекло дека, ако си го најдеш, најмногу од својот човек ќе си го најдеш.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Море, добро што не го најдов Горачинов, си велам, можеше да ме преправи за да останам.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
— Ќе го најдеме, вели, јас ќе го најдам.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Уште кога го најдов врзан Павлета Катин.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Се лажам да не така побрзо ќе си го најдам детето, да си го приберам.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
10. Ариф, кој носеше мнозина на душа, го најдовме в џамија.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Го најдовме скриеното злато. Сега можеме и да се венчаме. - Можеме.
„Авантурите на Дедо Мраз“ од Ристо Давчевски (1997)
И успеав некако, распрашувајќи се по луѓе, да го најдам институтот.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
Му реков да ми објасни точно каде да го најдам и во колку часот е дозволена посета.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
Толку ми влезе тоа во потсвеста, па демнев и јас конечно да го најдам мојот човек.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
Штом неговиот тетин разбрал за “операцијата“ на Коста, истрчал во Солун, го нашол накитот, но, за да го добие назад, морал да им брои на гемиџиите 50 лири59.
„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)
Таму го нашол и Орце и им раскажал за разговорот што го водел со Делчев.
„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)
Мерџанов, преку Ерменскиот комитет, го нашол и го испратил во Солун Ерменчето Кристи, кое добро го знаело и турскиот и грчкиот јазик.
„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)
Барајќи го другиот, тие пак се качиле во домот на Мишел и клетиот човек го нашле како, облечен во престилка и со чинија и салата в раце, се преправа дека е готвач на француското семејство.
„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)
- Дали сè сум научил?.. во седмо предметите се тешки... морам повеќе да учам... да не ги разочарам родителите... не заради нив, тато вели - За себе да учиш, за да научиш - ние сме на второ место... има право, средината добро ме прифати.. другарите, другарките, наставничките, Еко е необичен, вонсериски, нема споредба... ми се чини како познат со години... како да сум го барал во моето минато... и сега сум го нашол - како добар другар, и како авторитет... не од некој страв туку од почит и затоа што го сакаме - најмногу учиме географија... не, од него никој не се плаши, дури и Зоки никогаш не пелтечи кога одговара... кога би бил просветен работник, би бил како Еко... за сите други не можам да давам никаков суд, не сум компетентен, доволно не ги познавам... секој со сопствен карактер - индивидуалност - со Еко минуваме најмногу време... секој си има индивидуалност и треба да си ја развива... апсурдно би било сите да сме еднакви - конфекција - униформа.
„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)
Влатко се доближи - свртен со грб ја слушаше: „Го најдов споменарникот на мајка ми.
„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)
Мирче: Чекај, ќе го најдеме, само покажи ми ги рацете!
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)
- Како да не, сте го нашле – се посомневав.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Не доаѓам додека не го најдам.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
- А ако не го најдеш цел ден и ако се стемни? – прашав.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
- Ти појди сама, а јас ќе го барам и не доаѓам додека не го најдам.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
- Веднаш го најдовме местото – рече. – Ама од луѓето и велосипедите – ни трага.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Дури и гласно го викав по улиците, ама него го немаше.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
- Е, најмногу од сè мразам кога не ми веруваш – се навреди и тргна да си оди.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Ни цела ноќ, ни две ноќи, ни десет, никогаш!
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Лесно го најдов Казахстан и неговиот главен град Алма Ата.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Потоа со прстот тргнав подолу.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Наместо веднаш да купам и да се вратам, тргнав наоколу да го најдам Саше.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)