го (зам.) - крене (гл.)

Ами лели и син ми мој ќе ме донесит и мене за да умрам од глад коа ќе остареам како татка; ај јас да си го вратам дома и да си го гледам дури сам да си умрит од своја смрт.
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
„Многу ви благодарам“, рече Кате, „можело да заталка подалеку или да го згази некое авто.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
За овцата, која беше изнемоштена, ослабена, Бојан смеша малку трици со сол и додека другите овци ги собираа грижливо остатоците од сеното во јаслите, тој го крена малото јагне и го пренесе во кошарата. Блеејќи, овцата одеше по него.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Србин го крена погледот и преку чело виде дека Французите си се тука наоколу.
„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)
Долго се мачеше да го крене и да го качи на себе. Ранетиот како да беше сошиен за смрзнатата земја.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
Ги измив и прстите што не беа во завој а потоа бокалот вода што го истурив врз згазените лебарки ги одвлечка во канализацијата.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Што требаше да стори, да го крене своето стадо на востание?
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Беше околу шест часот попладнето. Го кренав капакот и погледнав долу. Ништо не блесна.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Подоцна некои од нас тоа и го доживееја кога по години, во една друга прикаска, го кренавме тоа знаме да ни биде челник во Илинденското востание.
„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)
Баш ова не го чекаше. „Што велиш?“ го крена гласот пашата.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Одвај чекаше некој да го крене. Да зборува со него. Да си игра. Да му се смее.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Надојдоа жени; од подот го кренаа тие нејното немоќно тело, и почна со студена водица некој да трие Недино високо чело.
„Сердарот“ од Григор Прличев (1860)
Во грлото му зажуберкал плач, не многу поинаков од поранешното смеење.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Едно време таа го крена погледот со очите полни солзи.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Му го кренав фустанчето, му фрлив прав в очи, а тоа не запира, туку трча да си купи бонбони.
„Градинче“ од Бистрица Миркуловска (1962)
Го крена тешкиот плик со надеж да види кој е испраќачот и, евентуално, пакетот да го фрли во кошницата за отпадоци неотворен. Како што често правеше.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Го кренав леѓенот со вода и преку надворешниот балкон го однесов во заедничката бања.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Винстон воздивна безгласно. Ја зеде повторно перодршката и напиша: „Таа се фрли на креветот, и брзо, без секаков увод, на најгруб, најужасен начин што може да се замисли, го крена здолништето. Јас...“
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Ѝ стежна врз рацете премалени. Како да го крене?
„Молика пелистерска“ од Бистрица Миркуловска (2014)
Чекале згрчени, мртвите од гроб копнееле по нивниот лелек.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Поручекта идат да го кренат малото мртовечко сандаче.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Дека Ирис ќе биде љубовта на неговиот живот, Р знаеше уште во прво одделение, кога ѝ го крена фустанчето за да види од каде ѝ растат нозете.
„Азбука и залутани записи“ од Иван Шопов (2010)
Работата прекина. Направија носила, двајца го кренаа отепаниот, а другите ги нарамија пушките и секирите и тргнаа назад.
„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)
Рози почувствува како нешто ѝ го повлекува работ на здолницата и знаеше дека тоа е мачорот кој бараше да го крене в раце.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Долго се мачеше да го крене и да го качи на себе.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Тој го крена погледот и неговите очила непријателски блеснаа во правецот на Винстон.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Свикан во Алжир во ноќта меѓу 14 и 15 ноември 1988 година, Националниот совет на Палестина на кој тогаш присуствува и југословенски преставник, ќе ги прифати резолуциите на ООН, но и ќе го прогласи воспоставувањето на Палестинската држава со главен град светиот Ерусалим.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Го кренав телефонот, а тоа, друг глас. Слушам, вели: Мајко, ти си? Јас молчев. Мајко, ти си?, повтори тој.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
- од неонадувањето направивме чудо, и сепак не го сторивме она, не го сторивме, никогаш не го сторивме. превод: Зоја Наскова-Барт Најновата збирка на раскази од Стјуарт Даибек (Stuart Dybek) е “Крајбрежјето на Чикаго”.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Французите застанаа зад нив, почнаа да ги загледуваат, да се чудат што станува Шишман прв го крена својот поглед со очи големи како филџани, бледи од тага.
„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)
Каде што ќе застанеше дедо Геро со четата таму високо ќе го кренеше знамето на кое пишуваше СМРТ ИЛИ СЛОБОДА.
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
Беше болен, немоќен беше, блед, како молец што ги изел јаслите свои, ткаенината во која се родил (пајакот никогаш, макар и најгладен бил, не јаде од мрежата своја, од делото на утробата своја); таа ноќ, кога му го покажав пајакот грозен во ковчежето, сила незнајна, сила ѓаволска го крена на нозе, и тој со мене појде, кон гревот негов, мене што ми се пиша во книгата на вересиите божји.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Денеска, утре, си го доја срна детето и си го порасте; пет - шес години беше сторило, секаде околу адата си шетало и си играло со две камчиња бесценети што беше си 'и нашло покрај море.
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
Внимателно го крена ’рѓосаното железо, изгравирана глава на лав, што висеше на она крило од портата кое не се отвораше при секојдневната употреба и околу кое беше напластен од страните мов, а од долната ивица, напролет никнеа тревки.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Или можете малку да читате а потоа да го кренете погледот и да гледате во далечината.
„МАРГИНА бр. 1“ (1994)
Филип Хаџиевски го изми казанот, го крена на рамо и се врати назад.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Божем жена му лично дошла кај секретарката во кадрово и си го кренала здолништето за да ја запознае лично секретарката Соња со кадровските умеења на нашиот кадровик Кире!
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Нему чиниш му требаше напор да го крене погледот кон соговорниците при што веднаш се забележуваа неговите раширени зеници во изморениот поглед.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
И така, една ноќ спроти Вртолум, кога ја испија со Лоте, и со ветеринарот Скрез и последната чаша за длабок сон, и кога излегоа надвор да си одат, Бандо чу како некој со копач му удира на ѕидот од куќата; на Бандо му мина гром низ телото, му удри крвта в глава и повторно му се врати оној некогашен страв во него; срипа како ѕверка; ја грабна пушката и излета во мракот надвор; свика кон сенките што се тетеравеа крај куќата и пукна; некој офна и падна; стрчна жена му од Бандо, стрчнаа соседите и ги поткасаа бузите: го видоа Лото струполен крај ѕидот; го кренаа и побрзаа да му ја запрат крвта.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Кога се најразумни, љубовните врски на геј-мажите се нејзин пример и отелотворение.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Родна Караколева им рече Не знам, не го видов откако го кренаа од калта, питајте во вагонот кај Чана!
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
Мирисот нивни се меша со бојата на божилото што живее во темнината на сонот додека не дојде променливото време на градината да го откорне да го крене над лисјето да го развее.
„Липа“ од Матеја Матевски (1980)
И кога повторно го крена семејството на нозе, неговите синови пораснати, и можеби моќни како тој во младоста во Цариград, му понудија со малиот фиат 750, купен со заеднички средства, произведен во Југославија, според италијанска лиценца, да го одведат во Турција, тој со блага насмевка која освојуваше, само им рече: Синови мои, зар да се вратам како ритач во градот кај што можев да бидам господар!
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
- Балканската стварност е тврдоглава, - ми вели другиот и го крена чеканот врз мојата глава.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
Сигурно таа ноќ сум се присетил на сите други случаи кога сум се враќал дома после нашите средби така што ми се чинеше како да се постројував во редица на крајот на парадата составена од поранешниот јас - јас како пешачам дома ноќта кога прв пат се бакнавме, јас ноќта кога ти ја откопчав блузата и ти ги ги бакнав градите, јас ноќта кога ти го кренав здолништето над бутините и паднав на колена - сите еден по друг со секој чекор поблиску до тој неповратен момент кон кој што нашите животи привидно беа насочени.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
И кога ќе се вратеше, не скокнуваше веднаш во скутот на Милан, туку стоеше и чекаше тој да го крене, за кое нешто беше сигурен.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Младоженецот го крена шишето и со тресокот го удри од подот. Илјади линциња заѕвонија по чардакот.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Со заеднички напор, започнувајќи од петни жили, го кренаа детето над главата, а потоа полека, за да не ја испуштат и да не ѝ ја удрат главата од дрвото, ја извадија надвор.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Тие ќе го кренат оружјето и пак ќе нѐ турнат назад, ќе нѐ седнат.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Кога се враќаше дома навечер од корзо, Баге прво ќе свратеше кај него и ќе го кренеше на раце како рулче - беше лесен како перце и сув како лешник.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Откога пеењето заврши, врз сандакот го ставија капакот и шестмина селани од Ајдинци го кренаа на раце.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Во тој момент текот на неговите мисли нагло запре. Застана и го крена погледот.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Патем како тогаш не можев да се доизначудам како ќе го кренат да го бричат.
„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)
Тетин ми испушти краток здив низ носот, како да негодува, но не го крена погледот од супата така што не сфатив што всушност сакал да каже.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
А кога јас го кренав погледот за да се збогувам, додаде: „И, не заборавај, Иларионе, што тагуваш без потреба: потписот не е решен.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Бил заврши со завиткувањето на жиците, ги свитка и го крена погледот.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Дојде попот, го исчади со темјан му отпеа молитва, и луѓето го кренаа ковчегот кој со мака го вртеа и слегуваа по скалите.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
Потоа четворица Турци го кренаа сандакот на рамо и појдоа кон гробиштата.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Не ги излупив компирите. Не ни видов дали има. 30" Готово.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Детето што го врлија в море беше го кренал еден талаз, та беше го однесол на една ада и беше ги исврлил на суо.
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
Го положија на носилката и без да здивнат од напорното искачување, го кренаа болниот и го понесоа низ Гола Глава.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Кога стигнавме горе, Мане нашол некои чевли па ги облеков, а на петите имаа некои потковици како на магаре, па само што ќе стапнев потковиците ќе го кренеа снегот под нозете и јас пак останував боса.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Значи, мајка ми го крена показалецот и покажа кон височинката! Кон тумбата. Кон местото на нејзиниот избор.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Имаш фина девојка – го крена погледот Грофот. – Но каква корист од тоа? – додаде многу невкусно и ме погледна.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Дедо Бошко се ведна да го крене некако Мирчета пред да излезе, кога – здогледа како борината ја потпали сламата што беше наоколу и пламенот се шири.
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
И Кузмановото тело се провикна за да го кренат .. .
„Сердарот“ од Григор Прличев (1860)
Ако ви треба некаква друга потврда на ова, доста ви се приказните за дрег-кралицата која го кренала Стоунволскиот бунт удирајќи го со чантичката полицаецон, небаре сакала да каже – како Феј Данавеј во улогата на Џоан Крафорд која играла разгневена мајка маченица – „Па зошто не можеш да ме удостоиш со почитта што ја заслужувам?
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
По смртта на Сара, неколкупати ја посетив Клара во нејзиниот дом, но таму ме дочекуваше непријателството на нејзината мајка.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
И пратил попот да си го кренат парталот откај Жиовчеви.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Но оние што го влечкаа Нестора, обземени од лутината и бесот, го кренаа Нестора и го фрлија во варницата.
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
- Успеавме! - ја крена главата Денко. - Успеавме! - викна силно, радосно, па го крена девојчето и го положи на ливадата, малку настрана од стубелот.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Се слушнале извици на негодување. Ама никој да го крене гласот.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Царо што бил во тој град, многу му било мака задека старите ѝ носеле в планина за да умрат од глад, арно ама на народот тоа нешто адет му било, тики немал немал што да му чини.
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
Ниту ќе го крене погледот кога јас ќе дојдам и ќе ме праша - дека си чупе... што ќе кажеш... Дома, арни сте сите...
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
(Има такви луѓе: ќе ти надробат поединости за чии последици и не помислуваат а дури потоа ќе те погледнат в очи.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
И го кренавме девојчето, Роса моја. Го однесовме, го запретавме. И седнуваме на гропчето да го поплачеме, да го истажиме.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Дојде Големиот Ден. Го крена купот снег до својата висина и го натапка.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Кој знае дали еден ден нема да се одмазди на сѐ помало од него копнеејќи по мерливоста, по именливоста желно и самото да се содржи во нешто друго да го крене погледот свое небо да најде од себе излез.
„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)
Го остави до неа торбичето, го крена секирчето и почна да сече од сувите гранки.
„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)
Ќе го донесам и другпат да си поиграте со него“.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Кога заминаа офицерот и војниците, луѓето го кренаа вкочанетото тело на сликарот и почнаа да го носат на раце како икона.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Како по команда, рибарите ги поотпуштија веслата, погледите им се приковаа на колјата - дименџијата сосема го крена веслото - чунот подзапре, го измени правецот, него никој не го управуваше.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Го кренаа и го префрлија в болница.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Но некаква сила пак го крена и тој се зашантра, црвенејќи во одењето, накај вратата од берберницата.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Мене ми падна честа да го кренам, како најстар одборник.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Бог го кренал светот повисоко од досегот на мојата рака и го спушта на моите плеќи како ќе му текне.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Можеше да го крене како малечко дете и да го фрли низ отворите за џамови, ама што од тоа кога толку му сечи акалот.
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
Кога го кренаа трупот на давеникот со нозете угоре, со главата удолу, на дното од барката кон која го носеа, падна со тропот нешто тешко, метално, нешто режано, сработено во форма на книга.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
- И јас имам познати кои умираат, и тоа не еден - рече Катерина средувајќи ги ноктите.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
„А, а, а, да си го крениш од умот тоа, дедо попе!“ — си велеше Крчо.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
„Да не предизвикам пожар“ - си помисли, па го крена снопот и го постави малку подалеку, та пламенот, и кога би дувнал ветер, да не може да ги зафати ни плевната ни колибата.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Како кутнато стебло по надолнина однегде се дотркалал еден од племето на Проказниците, некој недоучен тревар Пандил Димулев, син на свој дедо, ако можело да се верува, зашто кога тој се раѓал, татко му не бил в село повеќе од две години; го кренал од земја скршениот дел на вилата, во недоумение да се прекрсти ли пред чинот за кој се определил или да го стори она што го смислил па потоа да побара прошка за својата душа. Бревтал.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Мече гордо се исправи, го крена високо знамето и ...
„Бегалци“ од Јован Бошковски (1949)
Водарите не полнеа вода ако таа не наредеше, варџиите не ја гаснеа варта ако таа не го кренеше камшикот, а делкачите на каменот што се собираше за градење на џамијата, а што ќе преостане и за кулата и теќето, не работеа додека таа не поминеше и со опул не ги штрекнеше.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Сигурно не му текнало да се исплаши, или кој знае како, брзо-брзо тој го отклучил катинарот, го тргнал резето и го кренал капакот...
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
МАТЕЈ: Ти си го прашал учителот по веронаука дали господ може да направи камен толку тежок да не може да го крене.
„Одбрани драми“ од Горан Стефановски (2008)
- Ах, ах... - плачеше Методија. Илко го крена, го зеде подрака да го носи дома му и слушајќи го каде што издивнува, му рече на Богуле: - Го разбирам дека му е жал...
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
Бабата Русинка го крена бебето, држејќи го со една рака за двете ножиња и благо рече: – Братче, братче, чеда мои...
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Панично загрижен за судбината на тие луѓе паднати во рацете на безочниот никаквец, сакам да го кренам својот хуманитарен глас, ама гледај чудо...
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
Средствата за достигнувањето на оваа цел беа чисто културни, па сепак и овој план ние не успеавме да го реализираме, бидејќи приврзаниците на идејата за „голема Србија“ го кренаа и против него својот влијателен глас”.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Меѓутоа, единствената личност што мене ми остави впечаток за време на ова интермецо на мојата вработеност – тоа беше кондуктерот во трамвајот кој со својата алатка за дупчење билети ми го поништуваше денот; ќе го кренеше тоа парче хартија, мојот неделен возен билет, ќе го вотнеше во отворената челуст на својата справа и некакво невидливо мастило на него ќе поништеше два сантиметра – и еден ден од мојот живот – еден скапоцен ден кој ми носеше само замор, ниту приближно со онолку пари колку што ми беа потребни за да ја продолжам таа бесмислена работа.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Коле Чашуле бил член на комунистичката партизанска група која го кренала македонското востание против бугарскиот фашистички окупатор на 11 октомври 1941 година во неговиот роден град Прилеп.
„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)
Но ние не го сторивме тоа, не на месечина, не во твојот двор под фосфорните okno.mk | Margina #32-33 [1996] 188 фенери од светулки, не под соѕвездијата кои не можевме ни да ги видиме, а камо ли да ги распознаеме, ниту пак во темниот отсјај кој го замени вистинскиот ноќен мрак, мрак веќе откраднат од нас; не кога облакодерите зад нас се креваа сѐ повисоко додека градот постепено трулеше, ниту во летната жештина додека Студената Војна беснееше; и покрај слободата на младоста и првата љубов - поради судбина, карма, среќа, што е важно што?
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Кој, сака, море, нека умира роб, ама јас немам ниет роб да бида до век! — па го крена гласот повисоко, обрнувајќи му се на татко си и стрика си Кулета: — И да знајте сите: јас нема да му стоа ни на вој пес, Адема, да ме продава како стока, ни на тој ајван, новиот наш бег, да ме купуа како стока. Море, освестете се еднаш, бреј, оти сме луѓе, а не стока да не продаваат и купуваат виа пезевенци, бре!
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Кај ќе помине Апостол Макаровски и народот ќе го крене, ќе го преобрати по него.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Готвачот, малку потаму од заробениците, распали оган во огништето, го крена тенџерето, го однесе некаде зад шаторот.
„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)
Ги собрале селаните, целото село го кренале да ме видат.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Војводите скокнаа. Востаниците го кренаа онесвестениот Цепенко на раце и со најголема брзина го однесоа во куќата на Начевци, каде што беше сместена востаничката болница.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Да не го кренаа од кревет! Господи, колку лошо изгледаше!
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
Го кренаа внимателно и видоа дека гледа право долу во аурот.
„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)
Во огледалото одеднаш го забележав и братучед ми облечен во пижами, а зад него се наѕираше ситното телце на Кристина.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
“‌ ‌Или размислете за следнава приказна од закопот на Вито Русо, геј-милитантот, виден припадник на ЕКТ АП Њујорк и автор на Целулоиден плакар (студија за прикажувањето на геј-мажите во холивудските филмови).
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
„Вистина е,” рече бегот смирено, откако ги покани да седнат, а на измеќарот му даде знак да го крене грозјето.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Господе, запази ги животите на луѓето, гласно изговори старецот и го крена погледот спрема пругоре, спрема небото, а тоа модро и проѕирно и извишено потаму од пајажината до која што достигаа неговите кусогледи очи, изгледаше учудено и насила заплатено.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Фоте не му даде на Боге евентуална можност да се согласи, туку поучно го крена показалецот: - Пивото не се пие од две чаши. Ветрее.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Арафат ќе го крене високо маслиновото гранче на мирот.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Мајка го крена погледот. Татко ја погледна загрижено.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
О'Брајан го крена кафезот и, правејќи го тоа, притисна нешто на него. Нешто крцна.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Така сега, кога мајка му му рече дека пеперутки ќе се собираат на него, се почувствува толку лесен што му се пристори дека тие можат да го кренат и да го понесат во убавините на нивните бои.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
1. Со еден жесток удар Пролетта го вознемири полето И на молитва го крена.
„Камена“ од Анте Поповски (1972)
Рада го крена погледот, сѐ уште држејќи ја раката на Ивона.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
СЛОБОДАТА: Денес робот ќе го крене својот глас и со оружје во раце ќе се обиде да ги скрши оковите што ги влече цели пет века!
„Духот на слободата“ од Војдан Чернодрински (1909)
Го наполни рамно и го крена.
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
Сакавме да го кренеме и на раце да го носиме.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Тој го крена погледот кон наштрбените рабови на тврдината, втоната во разбрануваната светлина.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Фелдфебелот веднаш избра двајца да го кренат отепаниот и уште двајца за смена по пат.
„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)
Миговно Ѕвезда посака дланките да ги тргне, лицето да го крене за првпат да погледне - очи в очи - да погледне очи момчешки!
„Молика пелистерска“ од Бистрица Миркуловска (2014)
- Море чедо - му рекол - што си нешто невесел овие два вечера?
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
Кога го кренав погледот, пак чудо, на страницата немаше ништо.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
- Сѐ може да биде, почнува тој и пред да го крене шишенцето без брзање се крсти.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
Дури кога ќе го крене да се напие, забележува дека во шишето има сосем малку за пиење.)
„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)
Се почувствува како чиниш неговите пеперутки пак да сакаат да го кренат во некои височини...
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Другарите се уплашија, го кренаа и го одведоа дома...
„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)
Прво седна, го извади шамичето од џебот, си ја избриша потта од чело и дури потоа го крена погледот: го здогледа Николчета онаков горделив и надуен.
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
Тропање на приборот за јадење. Чаши. Непознат број.
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
Дури навечер, кога сончевиот вршник ќе го кренеше капакот, градот почнуваше да заживува.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Потоа, додека девојката точеше пиво, со едната рака држејќи ја криглата, со другата рачката од чепот, со дојките предизвикувачки напнати, на неколку пати го крена погледот и загледувајќи му се право в очи на Еда, со искричав блесок што зрачеше од нејзините крупни сиви очи, милно му се насмевна...
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Никогаш потоа не дознав каде е тој човек, барем да му се заблагодарев што ме спаси.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Сега ја собрав таа храброст и со немир го кренав капакот, го тргнав настрана, и се наведнав над длабокото. Долу светкаше вода. Господе!
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Чекаат тие и сите други кого како победник на повисок кревет ќе го кренат.
„Најголемиот континент“ од Славко Јаневски (1969)
Го кренаа да го носат в болница.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Виде - невиде сиромајио, го кренал и кошето, та го исфрлил на буниште, и враќајќи се да го земи џигеро, чорбаџиицата го пречекала со две празни стомни да му ји дава да ји залеи со вода: - Стори уште еден завмет, бре чоече, да ми залеиш од чешмана вода, да ако ти дојде некоја иктиза некоаш од домаќино, с¯ ќе ти поможи.
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
А само малку подоцна, она што го беше рекол дотрча да го одрече Мал Борче.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Не, тој го стори тоа што му го налагаа околностите, верата и разумот...  А совеста?
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Го заковаа, го кренаа и тргнаа да го стават во мртовечката кола.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
- Ти си многу горе, ми вели Јон, или јас сум многу долу, ми вели, дури го молам, дури се наведнувам да го кренам, вели Мисајле Ковачот.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Го крена погледот и гледа: се накачиле децата на плевната и низ една дупка одгоре му се смеат: - Уа-а-а-а-а, јатак...
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
Тое не се ни обидоа да го кренат огромниот труп што би било невозможно.
„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)
При секое отворање на вратата од собата и погледнување во небесното синило, во него се јавува истото она чувство што се јави во дедо му Аврам кога го извадија од гроб, кога му го кренаа капакот од ковчегот, и кога тој, здогледувајќи го небесното синило над себе, му идеше да го баци.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
Веднаш сфатив дека таа го знаеше моментот на моето пристигање бидејќи во истиот момент додека влегував таа го крена погледот од масата и се сврти кон мене.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Го кренаа со нозете нагоре, му ја истресија водата од него, и кога тој позеде здив, праша: - Каде е магарето? Излезе ли?
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
На појасот му блеснаа двата нови револвери.
„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)
Нападите врз Рада доаѓаа од сите страни. Во еден миг само забележа дека Никодин пропаѓа во столот. Младен го крена за да се соземе.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Ајде, бреј, побрзо да се напиеме! — викна дедот Пројче и си го крена дваесетпетдрамничето.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Кате го крена црното кутре и си замина. Не бевме нажалени.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Ќе дојде кај нас, ќе протрча низ собата, и наеднаш ќе го крене фустанот над колена.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Но не смеете да заборавите дека вие ми понудивте поравнување на сметките.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
И кога се скри сонцето, кога се замрачи убаво, војводата го крена ќумбето полно со жарје и со гламни.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
„А ова, шареното, нека се вика Џеки!“ - извика Мише и го крена второто кутренце.
„Градинче“ од Бистрица Миркуловска (1962)
Додека ја сипуваше водата во зовриениот ладилник, Хернандо го крена погледот кон нивните исплашени лица.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
Во еден период, најчесто ја кажуваше поговорката: Shqipëria nje pëllëmbë e ngriti boten në këmbë! (Албанија, педа земја, сет свет на нозе го крена!) Татко, во тие моменти, ќе ја погледнеше, небаре отсутно ќе се согласеше, во потрага по новата кота на нашиот егзил, а ние, децата, настојувавме во разните фази од животот, вистински да ја протолкуваме Мајкината поговорка.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Сега фустанчето го крена уште погоре над колениците и си се загледа во белите ципи на нозете кои беа прилепени една до друга како образ до образ.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
Викнаа поп, но тој одби и еден од луѓето му отпеа молитва, го исчади со темјан, го кренаа луѓето ковчегот од куќата, го извадија надвор и тргнаа кон гробиштата.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
Тоа пак дојде во нашите краишта дури по години, по Илинденското востание кога крстот дојде во опасност, кога камбаната удри за борба и кога јас уште еднаш го кренав селското знаме за јуриш кон Слобода.
„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)
- Ех, - самозадоволно рече тетин Доне и го крена паурчето .
„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)
Кога се врати со котелот, позастана на вратата и слушна дека нејзиното Толе плаче та „папокот ќе му извресне", и место да го крене стрина му Митра, Доста чу со своите уши како Митра му нададе триста и триста клетви полоши и пострашни од оние што ги мислеше во себе кога и нарачуваа нарачниците на Нешка.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Се вратиле. Шефот на полицијата го грабнал „јагне­то” со двете раце, го кренал високо и го треснал одземи.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
И, откога виде дека никој нема наоколу, го крена капакот од сандакот.
„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)
Со смртен страв го кренаа гавазите пашата, ги збоднаа коњите, колку што можеа побрзо, ја напуштија Преспа, подгонети од мислата дека пашата го достигнало проклетството на неговите претци затоа што тој се дрзнал да посегне по скапоцениот прстен...
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Откоа стори малку џефа момчето, му кажало на царот оти татко му му кажал за тоа нешто.
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
Се обиде да го крене за да го положи на креветот.
„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)
Кога војската се повлече, луѓето стрчаа, го кренаа учителот кој сè уште даваше знаци на живот и го пренесоа во селото; а жена му и син му ги закопаа заедно со српските војници.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
и сонцето тукушто родено, младо, го осветлува главчето на детето правејќи му ореол; тука е и дедо му Аврам со испружени раце кон него за да го крене: „И мене мајка ми ме роди вака на нива... Нивите нам ни се породилишта...“
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
Кога го крена погледот да ја види панорамата на Скопје, се најде вчудовиден. Скопје не постоеше.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Околу ручек другачките го кренаа котолот и „дробните“ работи, измиени, исправни, набелени, готови за утре.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Бев загледан во нејзиниот палец кога ме запраша, без да го крене погледот, дали мојот познајник имал име и презиме. - Денко Самоников - реков.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Садриазамот, наеднаш и страшно, извика Илјери и во истиот миг на врвот на јатаганот го крена лебот од тарунот во рацете на старецот, го сврти коњот во полукруг и го бодна спрема прудолу, спрема Имотот.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Секогаш кога потоа ќе се сетев на неа, помислував на она глуварче и на нејзините раце кои го поземаа свежото цвеќенце во паркот, кога низ решетките на оградата ѝ го подаде едно дете; на нејзините раце кои го кренаа пресуваното глуварче од градите кога тоа падна од меѓу песните на една книга. …
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Кога го крена погледот од земја веќе беа стигнале пред нејзината зграда.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Капетанот го крена својот капетански двоглед, ја догледа уморната птица на врвот од јарболот, а под строгите веѓи лицето за час му се озрачи со топла насмевка.
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)
Го прегази камион со три приколки сред градскиот метеж и за негова среќа го кренал некој чесен човек, го предал в полиција и ѝ јавил на фамилијата.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Го отклучи катинарот, потоа со друг клуч бравата и го крена капакот од ковчегот.
„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)
Тој го крена погледот. Дури малку и потстана.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Ме чуја никаквеците, го чуја мојот хуманитарен глас во прилог на слободата на изразувањето, но се правеа дека не ме чуја, дека јас наводно својот глас сум го кренал откако тие си ги навлекоа црните надгробни плочи. Тоа не е вистина.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
А мајката прва се спушти и лесно го крена како од фиданка гранка.
„Сердарот“ од Григор Прличев (1860)
Говорот што го одржа командирот, го крена ветерот и го растури низ клисурата, го разби од карпите и го одвеа по трапиштата ко песок меѓу прсти...
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
— Името е машко, вели, но сопственикот е жена, вели, накај осумдесет носи на душа, вели, кое судии, вели, кое управници на логори, вели, кое по некое ѓубре како тебе, вели, но нашите убиства не ја загрозуваат државата, вели, вие со една парола ќе го кренете народот, вели, не може да си ја затвори устата.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Го кренав погледот кон дрвото од чија што крошна се истураше празничната музика кога наеднаш ја здогледав индивидуата потпрена на стеблото и загледана во нас.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Кога тоа се лизнува крај неговите нозе, тој не се ведне да го крене.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
Дотрчаа и други селани, го гледаа Мил, ги гледаа парчосаните предмети околу него, искинатите електрични жици и не се осмелуваа да се доближат, да го видат, да го кренат.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
Оти песната е талкач Верен придружник и соговорник од патеките на умот Ака по беспатици а штом ќе пристигне дома Прошетува по одајата со погледот на домакинката тргната да го крене пердето за да помуабети со Ѕвездите.
„Посегање по чудесното“ од Србо Ивановски (2008)
Младото тело беше припиено до неговото, масата од темна коса му го допираше лицето и - да ! таа навистина го крена лицето и тој ја бакнуваше големата црвена уста.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Веднаш, без да дадам отказ, го напуштив своето место, си ја презедов врз себе одговорноста затоа што на масата останаа неиздупчени сметки, несортирани, и не ми остана ништо друго освен да заминам дома, да ги земам парите и преку разнесувачите на вредносни пратки да ги информирам роднините за мојата нова финансиска ситуација.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Набргу пристигна и стриче Силе Николоски. Беше дремлив, од кревет го кренале, по влечки дојде, бос, така како што се затекол.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
Мртвиот е мртов, него повеќе никој нема да го крене!
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Милан застана повторно да го крене цревото и ненамерно испушти стенкање.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Гордо се исправи Мече, го крена високо знамето и замавта со него накај новата смена што со громки извици ги испраќаше бригадите.
„Бегалци“ од Јован Бошковски (1949)
Ај сиктер оттука да не ти излеза да ти и скрша коските со тој бастунот шо си го кренал како питач?
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Да се може и него ќе го кренеме, над облаци ќе го изнесеме.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
На молбата од старио син му беше го кренал да го носит погоре во планината, арно ама го носел и тие зборои што му 'и рекол татко му сите 'и преживал во умот и си велел во мислата вака: „Проклет да би бил тој чоек што го сторил овој лош адет да си 'и носиме татковците во планинава и да ѝ остааме овде да умираат од глад, без да мисли оти што ќе стори, тоа ќе најди.
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
1. Еден Циган без цигулка Еден Циган без Циганка Еден Циган без дружина донеса денеска Замижано над постела тој стегаше раце суви борејќи се со некого заздиван Па наеднаш грабна дизгин невидлив и атот игрив го потера сиот в пот и распеан Но в час коњот се исплаши и се сопна Тој извика на уста со топла пена румена Не го крена коњот сакан Не намести нови жици Под чергата в пламен сета замолча Еден Циган без дружина еден Циган без Циганка еден Циган без цигулка однесоа денеска.
„Дождови“ од Матеја Матевски (1956)
Шишман го крена пак тенџерето одкако ги крена рамениците пред Србина и се запи до заборавање.
„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)
Внимателно, како божем златниот прамен да ги содржеше човечката судбина и човечкиот копнеж, Даниел го крена праменот со палецот и показалецот и церемонијално го втисна во малтерот на ѕидот.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Што сакаш, косата да си ја кубам? Детево треба да го изранам, да го кренам на нозе, да ми го продолжи сојот оти инаку ќе нѐ истребат.
„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)
Морам да признаам дека тоа лице и таа насмевка веќе ја имав забележано.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Сетив дека тој миг беше проследен од секавицата на задоволството што помина по нејзиното лице; а ваквото чувствување на моментот беше означено и со успорувањето на нејзиниот чекор кој и без тоа беше прилично бавен.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Нејсе, кога конечно го фатив и се опитав да го кренам, сетив: тежина олово. Туч тежина.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Сега тврдеше дека немал намера тоа да ми го рече; дури воопшто и не планирал да ми спомнува такви глупости, нему тоа што го рекол му се испуштило, и тоа сосема случајно; а потоа објаснуваше, објаснуваше...
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Господе, кажи што ти згрешив... - заолцка повторно Маруш: што лошо сум ти сторил што ова ми го направи... - почна повторно со главата да удира во ковчегот од Висар, но Трајан го крена и го однесе во другата соба.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Денко го крена грнчето, отпи две-три голтки, па го тргна од уста, држејќи го така минутка-две, треперејќи со очите, шмркајќи со носот, трудејќи се на сите начини да му ги одреди својствата на тој пијалак.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
О'Брајан го крена капакот.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Ибн Тајко го крена погледот кон лицето на жената и ја препозна. Атиџе. Не беше убава.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Пред предизвикувачот да се доближи до навртените запци на скршената вила со која црниот од другото племе го чекал со возбуда, Онисифор Проказник се наведнал и со едно џапање го кренал виновникот на караницата.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Да сум ѝ ја видела новата долна облека.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Остануваа уште два-три говорници. Последниот говорник го крена силно гласот, удри со тупаница пред микрофонот.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Тој ќе запаѓа, а снопот куршуми повторно ќе го крене и ќе го врати.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Тој не се потруди ни да го крене погледот од хартиите кога прислужникот ги воведе Џулија и Винстон во собата.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Испитано е дека таа сигурно ќе го крене нивото на Езерото, од кое зависи и ефикасноста во изградбата на нашите хидроцентрали на реката...
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
Тоа беше срамно од моја страна, но јас прифатив.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
На утрото тој си го крена својот плетен куфер. Никој не излезе да го поздрави.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Еден вид проклетство; за да сокријам во себе некоја одамнешна вина. „Кажи, си пиел ли?“ Брат му го крена погледот.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
А една од задачите на машката геј-култура е да ја свети таа еротика, да ја чува, да ја соопштува и да ја пренесува. ‌Но, ако мелодрамата има своја еротика, тогаш има и своја политика.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Старецот покриеното со крпа го испружи далеку пред себе и со претпазлив од на полуслеп човек дојде до десната страна на коњот на садриазамот, се поклони дури додолу до земјата и ко се испрај, пред да го крене високо и пред да му го поднесе на Турчинот, покриеното со крпа го отскри, беше леб и сол.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Еразмо, збунет, незнаејќи што попрво да направи, реши да го крене немоќниот старец, да го понесе на раце.
„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)
Ниту едниот од нив не го крена погледот; продолжија да сркаат од водникавото јадење и меѓу сркнувањата ги разменуваа неколкуте неопходни зборови со тивок безизразен глас.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Помогни ми да го кренам Котидис.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Целиот свет на грб можам да го кренам и да го носам, Луцијо, само за тебе; не сум јас толку слаб како што ти се чини, Луцијо!“.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
- О! - извика мајка му, па стана и го крена капакот од тенџерето што беше врз печката. А во тенџерето - ни капка вода.
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)
Покрај тоа, еден многу краток тестамент со кој јас бев определен за наследник.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Се потпираше на столот, не беше сигурен дека брзо ќе го крене. Лампионот се ширеше, се полнеше со бес, брзаше да ги подели на слогови сите познати и непознати немски зборови.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Триеше со раката по рабовите, постепено бришејќи со крпата, до шишето со виски што го крена и со намерна отсутност го врати на полицата зад шанкот.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Навистина, што се случи со старчето што на сите ни го крена умот?
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
Во Битола само на војници и на курви се сопкаш, велат. За едно кравајче леб ќе ти го кренат фустанот, велат, за една чаша ракија ќе ти се расчекорат, ќе те опчекорат.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)