го (зам.) - запише (гл.)

Тоа за него стана мисија пред осум години, кога некој турил LSD во пијалокот на неговата 20-годишна ќерка.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Таа тогаш била на распуст, живеела во Њујорк, работејќи како модел и дружејќи се со пејачот на една позната британска рок-група.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
„Не е како што видов дека прават во Британија, каде ти го запишуваат името и ти бутаат инјекции со валиум во задникот“, суво коментира Аугуст.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
- Добро. А сега, другари, името на дружината ќе го запишеме на дрвово.
„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)
И единствена вистина е сето ова, единствена жива вистина чекори меѓу вас како виор и како ноќта што е мрачна наметка на мојот порив.
„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)
Одговори Откако засекогаш го избриша она што го запишал во песокот пред себеси го прашаа што напишал а Исус им одговорил: јас ништо ниту запишав - ниту избришав!
„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)
Татко му најпосле, колку со молење толку и со инаетење, го одведе в град и го запиша во едно средно училиште, каде што се изучувуваа нови градски занаети.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Тоа е дефинитивно - ми рече Боге од Бањи - но постои една жена, твојата баба, која многу ќе ти се израдува”, ми рече Боге од Бањи…
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Можело да се случи да го запишам она што иследникот ми го сугерирал како можна моја помисла, а не она што вистински сум го мислел.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
„Иване, татко ти го убија, и тоа од поодамна, а и мајка ти е мртва.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Зошто ти не ми го кажа тоа? Или не знаеше?“
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
„Бил херој, иако не го запишале како таков.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Знаев дека е тоа истото собитие што ти го слушна од мене, вчера, иако си го запишал со букви за мене ини.“
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Слушајки го чрчорот птичји што достига довде, целиот пролетен брбор — На гусла двоструна свирејќи, покрај патот седнал, го пее ова просјак сед; а јас, пак, прост запишувач, минејќи тука еднаш го запишав од ред до ред.
„Сердарот“ од Григор Прличев (1860)
Дури потоа ќе го запишат резултатот: НУЛА.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Ме погали по глава, нешто рече на албански, стави рака на моето рамо и ме поведе пред масата каде во голем тефтер го запишаа моето име и нејзиното име, презиме и адресата.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Овој феномен бил познат и во антиката и е наречен „Орфеев ефект“ кој ете, и јас го осознавам, го откривам, ќе го проучам, ќе го запишам и на идните поколенија ќе им го оставам“.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Го запишав тоа и одеднаш почувствував страв.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Кога седнав ова да го запишам, во трето време, кога и јас ги имам годините на Караѓоз и Ване Мицо, вам лага, мене вистина, повеќе им верувам на сказните и приказните на моите раскажувачи кои веќе не се меѓу живите, зашто си верувам себеси и на ноќите со крцкавиот снег, и на играта на сенките, и на троглавата змија на амбарите, и на пагурчето со ракија, и на трепнежот на газиената ламба на таванот што ми беше свидетел за она што го слушаа моите уши.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Ми стана малку непријатно од она што кај себе го забележав и не знам зошто за себе го запишав следново: „Душата како да ми се одделува и бега, над главата како да ми лета црна пеперуга.“
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Моите студенти лезбијки и геј-мажи, вклучително и оние што подоцна го запишаа предметот „Како да се биде геј“, можеби биле баш скептични кон тврдењата дека некој обемен таинствен материјал во матните текови на американската популарна култура од далечното минато некако ја сочинува нивната култура, но не инсистираа дека геј-културата е апсолутно мртва.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Зборував, а не знаев што кажувам; пишував, а не умеев да го прочитам она што сум го запишал.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
- Е, овој ќе го запишам! Не сакам да го заборавам, многу интересен сон е.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Со дожд солзи си го запишав денот.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Потоа го симнал куферот од грб, го положил во тремот на станицата, ја поканил придружничката да седне до него, потоа и тој се прибрал до неа на куферот, и додека чекале да пристигне возот од Битола за Прилеп, на Јончета Ризески Штетата, кој дојде за шеф на станицата на местото на Недлека Акиноски, кого при крајот на последната Голема војна, на повлекување, Германците го убија на станицата во Прилеп, и уште на Крстета и на Ордана Дамчески, кои, едниот како чувар на пругата а другиот како десетар, постојано се вртеа тука, им раскажувал што сè било запишано во тевтерот и додека раскажувал постојано се загледувал во ридиштата а таму врз нив, веќе префлено на оваа страна и на зајдување, сонцето како злато да истурило, така се чинело.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Јован Дамчески, синот на помалиот брат на Дамчета, на Богоја, русокосо и тенко момче кое служеше на неговиот чифлиг, инаку лика сосема спротивна на татко си и на сиот сој Дамчески, сонил сон сосема ист со оној што го запишал пустиникот Акиноски.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
И ова што јас, Јован Акиноски, за последен пат го разговарам со вас, мои пријатели и законити жители на Потковицата, и тоа ќе биде запишано внатре, јас лично ќе го запишам.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Бездруго вака го протолкувал сонот и Јовановиот одамнешен предок, оној прв што го сонувал и по што го запишал во тефтерот и потоа отишол да стане пустиник.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Прекрасни слики - сончогледи, ниви, сонца, ликови, портрети, а тие го запишале во престижното училиште „Коце Металец“ и тој завршил со највисок успех и бил прогласен за првенец на генерацијата.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Требаше уште да се чека, беше неумолив диктатот на судбината...
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Неколку години подоцна, кога повторно се видов во Париз како амбасадор на Република Македонија, при доделувањето на наградата на УНЕСКО на Јасер Арафат и на Ицак Рабин, по претходно доделената Нобелова награда, имав нов импулс да го запишам својот дел за годините минати крај Арафат.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Дојде есента и денот кога мораше да замине за Скопје каде што Мил го запиша и му обезбеди место во интернатот.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
Господ им го остави жив, и тие со помош на владиката, го запишаа во богословијата во Белград.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
Го виделе истото она што јас сум го запишал на 16.02.1952 година пајажина што се ниша на исчадената греда над мене како и книгите со кои беа обложени страните на бараката на кои имало со кила прашина.
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
Може ли да не го запишеш крикот На птицата, полноќницата? Ајде, оглуши се, задуши се Со него, среде ноќта, темницата?
„Сонети“ од Михаил Ренџов (1987)
Французинот го запиша ова во својот нотес.
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
Од романтизмот па сѐ до крајот на нашиот век, оваа временска рамка која ја бара уметникот за да го запише своето дело развиено во чекор со неговата демистификација.
„МАРГИНА бр. 34“ (1996)
Наместо да го заборавиш моето име Ти го вглоби во секој камен, го запиша на сите гранки Па најтивок повеј низ времето ме ниша - Така ме раздаде. Така ме уништи.
„Камена“ од Анте Поповски (1972)
Таа учеше четврто одделение, кога него го запишаа во второ.
„Раскази за деца“ од Драгица Најческа (1979)
Една вечер ќе го запише и своето 175 хаику и можеби ќе објави книга. 175 е бројка што си ја зададе поради помножениот број слогови, 5 · 7 · 5 = 175.
„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)
„Алексеј го запишав во училиште! Почна да станува човек.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Сега му е најпотребен татко“, вели Иван Степанович и погледнува кон мене.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Имав трпение, преку преведувач, да го ислушам секого и да го запишам секој нивен збор.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
И никој тогај нема да помисли, никој да поверува дека некој го следел нивното вљубување и го запишал: неговото писмо ќе биде прекрасниот килибар кој ќе блесне на градите на идните девојки.
„Ненасловена“ од Анте Поповски (1988)
Првиот расказ го има објавено 1975-та во списанието Esquire (“Срцето на шампионот”), а неговиот расказ “Симнување на човекот” му ја донесе тутулата на херој на подземјето, продолжувач на раните експерименти на Барт, Пинчон и Т. Робинс.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Ги објавил романите Музика на вода (1982), Проспекти во пупки (1984), Крај на светот (1987) за кој ја добива Фокнеровата награда, и романот Исток е исток (1989).
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
„Одев во колеЏ, дипломирав, предавав во средно училиште за да го избегнам Вијетнам, но главно скитав, до 1972-та кога како излез од слепата улица го запишав курсот за пишување на Универзитетот во Ајова и почнав да пишувам куси раскази.“
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Отидов во мојата соба и сето ова си го запишав, за да не го заборавам подоцна.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
И го пријавивме, го запишавме Борче.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Јас ќе го запишам, ми вели, пак ќе го напишам.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
А сега, да ви го запишам распоредот.
„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)