ги (зам.) - убие (гл.)

Грета: Јас никогаш не сум го чула да пее!
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Тој ги уби сите кучиња во маалото!
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Можеше да ги однесат или да ги убијат козите, а поради Сталинка да го казнат семејството.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Дали ќе ни ги одземат или ќе ги убијат козите?
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Макар што кај сиромашните семејства стравот влегува од едната, а излегува од другата врата, нас речиси однапред нѐ поразуваше помислата дека некој може да ни ги одземе, да ни ги убие козите.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Flagellum Dei, Јас, Атила, Малиот татко на Хуните, дојдов да ги растресам сите народи, да ги бичувам сите земји и сите мориња и брегови, да ги спепелам сите градови, да ги разурнам сите мостови, да ги уништам сите семиња и плодови, да ги убијам сите жени - од мојата Ата почнувајќи...
„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)
И навистина: само по неколку дена Рим прилегаше на една бесконечна клада. Останаа само неколку коњи на Аларах и песната на неговите варвари дури беа живи: Високо црно ѕвоно скриено во заборавот! ***
„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)
Пашата можеше, ако сака, да ја грабне, да ја убие, сите да ги убие, цела Преспа да ја спепели.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
И јас, тогаш ќе пречекорев кон тие луѓето со кучешки нозе и ќе му се свртев на тие ангелите, ќе им речев: „И овие ќе ги убијам.
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
Им понудил да работат кај него како добро платени проститутки; тие одбиле; тој се заканил дека ќе ги убие, и две ноќи ги држел заклучени во неговата куќа; дошла полиција и ги ослободила, но пукнал срамот, нивните имиња и фотографии се нашле во весниците и тие веќе не се вратиле во родниот град; дури, и ден-денес не знаат дали мајка им е уште жива.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Се шушкаше во училиштето дека жена му го изневерила со некој близок пријател и дека се заколнал дека еден ден ќе ги претепа и двајцата, дека ќе ги убие.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Ахил се помирува со несомерливиот јаз меѓу чувството и неговиот израз дури при својата последна средба со Пријам, кој му дава пример како да живее со него – како да го пополни истиот тој јаз.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Таа славна и патетична постапка не ги преведува Пријамовите болка и гнев во јасна јавна форма.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Откажувајќи се од секаков обид да го искаже она што навистина го чувствува кон Ахила, Пријам, несебично решен да си го откупи од Ахила трупот на мртвиот син, Хектор, му ги бакнува рацете на оној што му ги убил децата.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Тогаш целото човечко општење и целата човечка општественост ќе се распаднат, а предивото на човечката односност ќе се расука – како што некое време се расукува во мрачниот дел кон крајот од Илијадата.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Тие ги убија Твоите пророци, ги разурнаа Твоите жртвеници!
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Жртвите често знаат дека ќе умрат, изразуваат страв дека сопствениот пенис ќе им влезе во телото и ќе ги убие.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
- Да ги убиеме, вели Јоше Свирачот, гревота е живи да горат.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Кога би можел Гојко одново би ги оживел, одново за да ги убие.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Малку му е еднаш да ги убие, ама крастајци голи!
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Таму, Турците `Рслан бег и другари му, донесле два орла, еден каратал и еден крсташ; ги убиле и такви, мртви, ги фрлиле во правта пред ковачницата.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Но на тоа му предоди една друга, подолга и одамнешна историја.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Само по три работи се разликуваат: во Потковицата никогаш не се дозна кој го уби Јована Дамчески, додека за Видана и за Ристана Голушкоска Гојдарката се знае - ги уби син ѝ на Ристана Димко Силистарко.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Се лути дека Арслан бег и другари му ги убиле орливе или пак навистина верува - Јаз’к олкаво мажиште! - дека убивањето на орли донесува несреќа?
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Најмалиот од трите Крстеви синови, Тодија, тогаш со секира си ги уби брата си Трајана, средниот, снаата Босилка, која беше трудна во седмиот месец, и првиот нивни син, Драгомана.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
А тоа, убиството, се случи летото 1943-та, во време вршење.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Но Трајана, итра жена, од страв од нив, да не ѝ направат некоја пакост по патот, и за да ги избегне провирањата под мостовите на железничката линија и песочиштата во реките, на Алилово, до таму ги испраќаа жителите на Потковицата, ја сврти колата низ веселечките ливади. и прекутрупа, и сè така, Ѓоре двесте, триста, чекори напред пред колата, таа водејќи ги полека воловите, излегле на Битолско Џаде, кај Алинци.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Но ништо тоа не помогна, полицајците останаа на своето, а сам Ѓоре, после расправаше, во еден миг помислил или да им избега или да ги остави да го затворат, но кога размисли подобро, се откажал од тоа.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Не само што не можат тројца мажи, колку и да се тие силни, да ја качат бомбата на воловска кола, рекоа, туку таа, зашто патот до Црн Камен и оттаму до Прилеп е нерамен, полн дупки, при најмал потрес може да експлодира па да ги убие и луѓето и воловите.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Затоа меѓу жителите на Потковицата и ден-денеска постои уверување дека Димко, во алипноста своја, си замислил нешто и дека, пак во алипноста своја, мислејќи дека така ќе ја одбрани честа своја и на мајка си, или од љубомора, ги уби, кутрите.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
И го покажа стапот, сиот окрвавен.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Во тоа време, додека гојдата паселе на Зедница, Димко ги убил, а никој да не види како и кога, и никој не дозна навистина зошто, мајка си и Видана и со окрвавен стап дојде на срецело, каде што, околу војниците, имаше насобрано дечишта, кои, пак, како секогаш дотогаш, почнаа да се шегуваат со него, а тој наместо, како порано, да ја прифати шегата рече: Ги убив Видана и мајка.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Тоа прво, второ: Јована Дамчески, зашто не беше христијанин и Турчин, го закопаа надвор од гробиштата, тука, на Бел Камен, и оттогаш Бел Каменсе вика уште и Јованов Гроб и Турчинов Гроб, а Видана и Ристана, дека беа христијани, ги закопаа, со поп, на гробиштата, и трето, првата, Јовановата и Росината приказна, се случила многу одамна пред триста, четиристотини години, кога Потковицата ја имаа завојувано и ја владееја Турците, а вторава, оваа со Видана, и сѐ што е во врска со неа, започна во Првното србско, во 1912 година, а заврши во Ворото бугарско, во 1943-та...
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
А тоа, што се случувало меѓу него и Ристана Голушкоска и кое не може да се нарече некаква љубовна историја, туку повеќе наклонетост на двајца возрасни и запашкани луѓе, после излезе навидело, во 1943-та, кога Димко Силистарко ги уби, со стап, на Бел Камен, мајка си и Видана.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Кога стигнаа на Зедница, и после, додека минуваа низ населбата, жените со кофи истураа вода пред нив, за да им помине лесно работата, како по вода, а полицајците сè уште уверени дека ќе успеат да ги убијат Ѓорета и мајка му Трајана, некако радосни, скокнаа во џипот и по Пазарџиски Пат одмаглија накај Прилеп.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Не знаеше колку труд им треба на жените за да ги дотолчат животните што нивните мажи ги убиле, со алхемија на водата и огнот да ја омекнат снагата на месото.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Се спуштивме подолу, поминавме низ маглата, се наведнавме под долната граница на нашиот облак, погледнавме со двоглед и видовме како кон нашето градилиште, во концентрични кругови, се приближуваат жандармеријата, кралската гарда, полицијата, инспекцијата, баталјоните, војски, цела армија, и сите со заканувачки изглед, ѓавол да ги убие и да ги проголта.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Облакот што нѐ криеше веќе не постои, дури и за него сакаат да нѐ изведат пред поротниот суд на Сена.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Сега, во овој миг, се колнам дека ќе ги убијам сите лоши чувства што ги сетив во оваа година.
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
Чичко ми ми кажа дека ги убиле Никола и Трајче, во окопот останал само уште Мишо.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Јас немав шанса да се скријам, но останав мирна.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Кој ги уби и покри со земја сите оние силници и моќници?“
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
- Ех, во бабините кажувања волчицата ги бранела волчињата - чедата свои - од човекот - ѕвер, ловџијата кој тргнал да ги убие.
„Молика пелистерска“ од Бистрица Миркуловска (2014)
Ќе ги убијам сите до еден... цело семејство, но детето ќе биде само мое...
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Крај огнот писна Богородица, извика Леле,ќе ги убие луѓето! и се исправува крај огнот колку што е долга и слабичка.
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
Имаше во таа негова запршка разни лути зачини: еден дебел камионџија што се заканува секому што ја оспорува историската вистинитост на неговата вера, еден ѓоа-научник што ги учи децата дека луѓето и диносаурусите се создадени во ист ден, една згодна девојка што смета дека Бог ги мрази педерите, еден пастор што намлатил дебели пари од продажба на своите молитви на ДВД, еден американски сенатор што верува во доаѓањето на Судниот ден кој ќе потепа пола човештво, еден протестантски проповедник што е убеден дека хомосексуалноста е болест, еден рабин што го толкува Холокаустот како заслужена небесна казна за неговиот народ, еден арапски музичар што се залага за верските права на муслиманите вклучително и правото на ликвидација на бласфемичарите, една мајка што ги убила своите деца затоа што Бог така ѝ наредил, еден оџа што попува дека света задача на неговата религија е истребување на неверниците, неколку мормони што веруваат дека луѓето со поинаква боја на кожата се грешни, разни исламски маченици што вршат самоубиствени акции, колони христијански фанатици што паѓаат во фанатичен транс, неколку Евреи што трескаат глава од ѕид, неколку претседателски кандидати што не веруваат во теоријата на еволуцијата...
„Бед инглиш“ од Дарко Митревски (2008)
Тој бил само тешко ранет, а Турците на убиените им ги исекле ушите како доказ дека ги убиле.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Полуден од бес, Џ ги уби со тапа тесла и ги исечка на парчиња.
„Азбука и залутани записи“ од Иван Шопов (2010)
Така, на 14 септември 1942 година, „Њујорк тајмс“ ја пренесува веста преземена од Шведското телеграфско биро од Софија, имено, дека во „Бугарска Македонија избила крвава побуна“ во која „востаниците ги убиле сите бугарски службеници во неколку мали градови“ со оружје „добиено од непријателски авиони, кои се изгледа руски“.
„Македонија низ нишанот на САД и Британија“ од Тодор Чепреганов (2012)
Во информациите од разни новински агенции се истакнувало дека македонските патриоти во Македонија предизвикале "паника меѓу населението на неколку области" и дека "стотина патриоти ги нападнале полицијата и бугарските гарнизони покрај југословенската граница".
„Македонија низ нишанот на САД и Британија“ од Тодор Чепреганов (2012)
ЈАКОВ: А кога утре ќе ти наредат да си ги убиеш децата?
„Одбрани драми“ од Горан Стефановски (2008)
А тие ќе да умрат, Антихрист ќе да ги убие, и по три дни ќе да оживеат со сите свјатии заедно.
„Избор“ од Јоаким Крчовски (1814)
Можеби беше таков зашто останал сираче уште од дете кога Турците му ги убиле родителите во времето кога беговите им ги одземале тапиите на селаните.
„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)
Турците со штикови на пушките, а Грците и Евреите (бог да ги убие!) со дрвја и камења го претепуваат човека и умрен-неумрен го фрлаат во кола при другите...“
„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)
Брат ми многу се занесува за него, а мене тоа воопшто не ми се допаѓа, оти истото име го прочитав на еден плакат што е залепен над неговиот кревет, на кој пишува „Дрогата ги уби“ и под насловот има многу сликички на пејачи и актери што умреле од премногу земање дрога.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)