Колокации | Дигитален речник на македонскиот јазик

Во последните две страници од спомените на Никола Поцо што ги прочитав најпосле, тој кажува, некако со отров, дека Кочовите му го убиле посвојчето Григура“.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

„Овие два дена“, продолжи Владе, „откога ги прочитав спомените, проверував во документацијата што ја имам и пред сѐ во хрониките за семејството Кочово“.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Ова е обид мајка ми и јас да им кажеме на тие кои ќе сакаат да ги прочитаат овие редови како ние двете кои одејќи по иста патека се разминавме токму тогаш кога требаше да се прегрнеме.

„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)

Откако ги прочитав овие податоци, се загледав во сликите, кои даваа исечоци од она што можеше таа вечер да се види зад затворените врати на театарот.

„Патувања“ од Никола Кирков (1982)

И ненадејно, некаде од високо, од зад горната рамка на прозорецот од одајчето на праведникот Шабтај, се појави далечен огнен столб кој силовито се доближи до куќата и до прозорецот и вовлекувајќи го во огнениот вител, го крена него, Праведникот, и го однесе високо, толку високо што таму, над највисоките облаци, пред Шабтај се укажа еден голем град создаден од светлина исполнет со палати, широки улици, светнати ѕидини, во чие средиште се наоѓаше Храмот на копнежот, домот на Севишниот, градбата на премудриот Соломон но сега, веќе, не изѕидан од камен, туку создаден од најсјајните зраци, а во неговото проѕирно средиште, виде јасно Шабтај, стоеше Светињата над светиите со Заветната арка и златозрачните таблици во неа; со Декалогот даден на Синајската гора на благородниот реб Мошѐ12, а над сиот тој сјај Шабтај виде како една рака во просторот над чудесните светии, испишува четирите букви на хебрејски што, сиот збунет, тој ги прочита слагајќи ги слог по слог - како што тоа го правеше со имињата од фирмите на новите големи магази на Широк сокак - како ХеВХаЈ, но и истиот час сеќавајќи се дека исписите на иврит се читаат обратно и тој стаписано го прочита исписот на прозрачната рака како ЈаХВеХ13, неизговорливото име, тетраграмонот, името на Бога во кое Шабтај најде конечен спокој и оддишка. А во истото време, долу во Ла Калежѐ, неговиот син, снаа и внук сонуваа еден ист сон, како имено еден по друг ги палат светилките за Ханука, прво Рена, па Јаков, па третиот ден од празникот на светлината и нивниот Шабтај, а по него, светнат од среќа, и малечкиот. Утредента Јаков го најде татка си, спокоен, со полуотворени очи загледани некаде во височините зад облачното утро, кон ветениот небесен Град на Мирот; и некако озарен, со необјаснива внатрешна светлина, што тој и жена му ја припишаа на конечно пронајдениот спокој.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

Иако не умее да ги прочита, Константин знае што тие означуваат: тоа се еврејски записи на имињата и презимињата, епитетите, датумите на раѓањата и на смртта и епитафските пораки на надгробните споменици од луѓе закопани, некои и претворени во прав и пепел, на штипските еврејски гробишта, од тој бизарен мермерен мајдан на завршени човечки судбини, од тој неколку стотици години стар скаменет дел од штипското градско сеќавање од каде се земени старите надгробни плочи на вознемирените покојници и се вградени во основата на базенот од Кежовица, бањата со лековити термални води. Тие води не му помагаат на Константин.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

„Ќе ми дозволите ли да запалам, еминенцијо?” - рече поканувајќи го својот гостин одново да седне, седнувајќи притоа и самиот.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

„Бездруго, еминенцијо”, рече Беренц погледнувајќи со интересирање во ведриот, но авторитетен духовник, кој по оваа реплика уште повеќе порасна во очите на есесовецот испратен во оваа европска провинција.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

Како да ги прочита мислите на Беренц, митрополитот стана, отиде до прозорецот, ведро му мавна некому оттаму и спокојно додаде: „Мислам дека враќањето од интернацијата им го должам на тие влијателни пријатели”.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

Значи, без запознавањето на културните специфики, без книгите што таму ги прочитав, а особено без дружењето со луѓето, сега секако не би разговарале вака, со еден расположен и расприкажан свештеник.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

Со еден збор, Чамецот за спасување спаѓа во сосема друг вид филмови од оние на Хичкок: оној вид психолошки драми, кадешто групата луѓе се наоѓа на ограничен простор и егзистенцијално заострената ситуација ги присилува да ги „откријат картите”, да го докажат својот вистински карактер, да смогнат доволно сили за спасувачката одлука или да пропаднат.

„МАРГИНА бр. 22“ (1995)

Галантноста на таткото - што и покрај своето колаборантство останува џентлмен од стар ков - е секако во тоа што во моментот кога ќе го чуе автомобилот со којшто ќерка му се враќа дома, и со тоа ќе го открие блефот на јунакот, не се разлутува, туку мирно си ја продолжува работата, и му кажува дека „му ги прочитал картите” во самиот облик на признанието.

„МАРГИНА бр. 22“ (1995)

Мислев, ако погледнам во директорот од очите ќе ми ги прочита имињата на Анче, Ташко, Влатко, Дејко, Љупчо - и другите што ги знаев.

„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)

Западнав во голема неволја.

„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)

„Јас одговарам за тоа што го напишав“, реков гледајќи низ прозорецот.

„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)

Посебно провокативно, сметаме, е интервјуто со Вилем Флусер, чии што веќе два текста за Виртуелната стварност имавте шанса, почитувани читатели, да ги прочитате во Маргина.

„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)

Не стигна да ги прочита нивните имиња, но добро знаеше кои се зашто сите беа негови ученици, на кои им ги откривал тајните на сиџилите.

„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)

Својата изветвена чанта, довардена уште од цариградското време, ја полнеше со сиџилите што не стигнуваше да ги прочита на работа.

„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)

Бавно кревајќи рака, тој го скина пликот, и, штом ги прочита во себе првите редови, лицето му светна и тој извика: - Таксај, Бојано, таксај! - Што бре, што има?

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

Се разбира, и неговите изјави ги прочитав.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Не фаќајте ме за збор, не сум сигурен колкав е бројот на изјавите што ги има напишано; (ете да речеме дека се неколку); но врз основа на нив како и врз основа на сознанијата со кои се здобив откако се запознав со материјаливе и со активностите, сфатив дека момчето е испратено со одредена намера, а таа намера требало директно да тропне на вратата на мојот авторитет.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Треба да си надарен со скиснат ум па да не дојдеш до заклучок дека зад овој божем банален случај не се прикрива некоја подла намера.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

„Знаете, Лудвик“, рече, „Ги прочитав вашите песни и мислам дека се одлични. И дека се многу топли“.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Бев готов да скокнам до таванот, да го пробијам; бев убеден дека Луција ги прочитала и ѝ ги дала на мајка си.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Оти рече Филозофот: „Јас буквите ини на карпата не можам да ги прочитам и да ги узнаам; најпрвин на хартија или пергамент треба да ги ставам, за да може топлината да им се врати каменот што им ја одземал, што им ја шмукнал, па потем, според топлината на буквите ќе им ја определам светлината, бојата нивна, и конечно, значењето нивно.“

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Им се насолзија очите и на другите ученици и сите, низ оние три-четири реченици што Иле ги прочита за својата мајка, ја почувствуваа неа како своја.

„Маслинови гранчиња“ од Глигор Поповски (1999)

Тие два расказа, или тие две приказни, јас ги чув кога бев дете, ги прочитав запишани од друг во второ време, ги запишав самиот кога остарев, речиси во трето време.

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

Веднаш по прочитот, соседот стрепери, се вцрви и восхитено рече: „Ова е песна, можеби една од најубавите што до сега сум ги прочитал“ „Не, му се спротиставив.

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

Имињата на нејзините деца што ги прочитала во весникот и кои останале сираци длабоко ѝ се врежале во срцето.

„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)

Дискусиите што ги водеа секогаш започнуваа од размена на фактографски податоци и импресии за книгите што ги прочитале и филмовите што ги гледале, за потоа да прераснат во филозофски расправи за суштинските нешта – животот, смртта, постоењето или непостоењето на Бог, релативноста на љубовта, вродената добрина или злоба на човечката природа, предодреденоста на нештата и што уште не, оти тогаш за себе веруваа дека се новите големи мислители.

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

Ѓорѓе како да им ги прочита мислите.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Ја копкаше неговата содржина, посебно откако ги прочита двата печати од испраќачот.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Рада како да ги прочита загрижувачките мисли на Светлана не сакаше да ја држи веќе во неизвесноста.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Да знаеш дека овој пат ги прочита моите мисли и ја прими мојата телепатска порака и благодарам на оние кои ги наредија картите и ми дадоа џокер на дар.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

И така, до рани зори, до точка и запирка Рада ги прочита сите четириесет и четири писма.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

АНТИЦА: Не е вистина. Јас ги прочитав само првите зборови и се збркав...

„Антица“ од Ристо Крле (1940)

Нели ги прочита, сите тајни на мојата предигра?

„Поетски блесок“ од Олга Наумовска (2013)

Горните 30 реда ги прочитав 30 пати и знам дека прочитав најмалку 30 човечки судбини!

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

Му го подавам весникот на постариот зашто тој ќе му ги прочита сите некролози на другарчето од собата карши, со посебен акцент на годината на раѓање, за да му докаже дека: „Ето, и млаѓи одлазе!

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

Бојана како да му ги прочита мислите.

„Браќата на Александар“ од Константин Петровски (2013)

Видов како се движи меѓу луѓето, ја видов нејзината црвена чанта налик на нишало од некоја играчка, како ја подигнува главата за да ги прочита натписите, двоумејќи се за момент, за конечно да се упати налево, а налево е излезот што избива на улица.

„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)

Но откако ги прочита, тој знаеше посигурно од порано дека не е луд.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Седна на креветот, и со огромно нетрпение го искина од страна, ги прочита првите две реченици и издиша разочарано: „Госпоѓице Јовановиќ, по повод модната ревија на интернационално познатата белградска стилистка Исидора Перуниќ, која ќе се одржи на 12 Мај оваа година во офицерскиот дом со почеток во 20 часот, потребна ни е помош.

„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)

Камилски ќе му ги прочита овие зборови од студијата на Татко, подарувајќи му еден број од списанието за да ја прочита целосно.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Татко ги прочита и трите книги на старотурски што му ги донесе Климент Камилски во ноќта на балканскиот покер.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Ги зеде книгите, внимателно ги прочита насловите.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Кога Татко беше уверен дека конечно Камилски ја завршил својата прикаска за башибозукот, тој се исправи, прошета со погледот кон наредените книги на рафтовите како вистински војници, кои само тие, двајцата, со нивното читање ќе можеше да ги прочитаат, да ги совладаат, да ги направат безопасни.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Се фатив подолу бидејќи ги прочитав, нека видат, зошто се дојдени.

„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)

Потоа татко ми постојано ме караше и ми кажуваше приказни кои ниту ги прочитал, ниту ги чул од други.

„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)

Поминав со одличен успех во четвртото одделение, со подарок книги, се сеќавам едната се викаше „Дукати“ а другата ја заборавив и одвај чекав да ги прочитам.

„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)

„Ти потцртав некои редови, можеби ќе ти олесни кога ќе ги прочиташ.“

„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)

Брзо сакам со еден поглед да ја примам сета содржина на телеграмата: не беше ниту повик за враќање, ниту барање, рапорт за палестинско-американските преговори, туку беше упатена порака до Јасер Арафат со која се бараше да бидат водени разговори со него, со неговите главни соработници со југословенска делегација на чело со Сојузниот секретар за надворешни работи на СФР Југославија Будимир Лончар, кој воедно требаше да оствари прва официјална посета на Република Тунис по падот на Хабиб Бургиба и по преземањето на власта од новиот претседател Абедин Зине Бен Али.

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Патем отсутно ги прочитав и другите телеграми.

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Откако ги прочита тие написи, Марија не можеше да поверува дека и сега, по повеќе од четири децении од нацистичката војна што ја водела Германија, може да има луѓе што живеат во таква заслепеност.

„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)

Татка и го препозна од нападот кога ја извадија неа од кај него, а и самиот Трајко не си го мени името како аџи Јане ги прочита сите имиња што ги запиша во својот тефтер на Богородица во Старавина.

„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)

„Ами ако разберат другарчињата оти за неа дојду?“ — се стресе и просто ги избегнуваше сите нивни погледи, плашејќи се да не му ги прочитаат во очите неговите мисли.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Соу, не постои човек што не ги прочитал неверојатните приказни за ветената земја од калибарот на "Босанац у Канади" и "Домаќи задатак".

„Тибам штркот“ од Зоран Спасов Sоф (2008)

Си реков човеков има потешкотии со сите тие листови што постојано си ги пика во носот за да ги прочита, а потоа, како да се згадил од прочитаното ги фрла тие листови од пред себе.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Бев уверен дека сето тоа го прави без систем бидејќи на неговата маса владееше вистински наос.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Затоа, ако сакате да го запознаете Зоки Поки, првин ќе ви препорачаме да ги прочитате приказниве за него, а ако и покрај тоа сакате да го сретнете, ќе мора да појдете од она што сте го дознале за него, и да го барате. Каде ќе го најдете?

„Зоки Поки“ од Оливера Николова (1963)

Иследниците сигурно не заборавиле да ги земат па дури и да ги прочитаат оние неколку редови од тоа спомнато незавршено писмо.

„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)

Фала богу што некој се нашол да ги земе да ги прочита...

„Прва љубов“ од Јован Стрезовски (1992)

Си велам исто така дека вие можеби знаете за овој автор, и можеби ги имате неговите книги; во тој случај ќе најдете некого кому да му ја подарите книгава што ви ја испраќам.