Во тоа е клучниот момент: денес општеството не е ништо помалку репресивно        отколку во времето на „човекот на организацијата”, верниот службеник на Институцијата;        токму спротивното, разликата е во тоа што општествените барања не ги преземаат веќе        облиците на Идеалното Јас, на интегрираниот „внатрешно среден” симболичен код туку        се останува на рамништето на пред-ојдиповото над-јас:             “Во општеството што бара да се служиме со некое поставено правило во        општествените односи, и кое честопати истите правила ги сместува во кодот        на моралната еднаквост, индивидуумот мора да се бори за да ја сочува психичката        рамнотежа; сето тоа ги потпомогнува облиците на сконцентрираност во себе,        што потсетува на примарниот нарцизам на империјалното јас.
               
             
           
            
            
              „МАРГИНА бр. 21“
              
              (1995)