ги (зам.) - подаде (гл.)

— Така, тргај сега, па после ќе го кроиме планот за одбрана, — рече Шаќир и му ги подаде стиснатите сламки.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
— Повели, Јоване, еден ракија. На сабајлево убаво ќе дојдит да поткрепиме малку душите, оти доста и прошетка направивме по нивјето, — го покани пак Адем Јована, а Катето им ги подаде полните чаши.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Арслан одброи пет лири настрана и му ги покажа со очите. * — Земи, Трајко, твојот пари и чини алав заметот што'собра овој другите, — па одброја уште пет и му ги подаде со рака: — На, земи овие пет лири аирпараси, врати по половина черек на селаните да не се правит некој ќедер на стоката.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Се возбуди силно и во себе си помисли: „ситна работа — сламка, од која зависи еден живот“. Долго се мисли.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Ако се земе нешто несправедливо или ако се украде може штетата да се прошири и на другата стока и да се запусти сосема домаќинот.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
На син ми Жорж и снаа ми Лидија Во древна кинеска вазна сноп исушени цветови, со долги стракчиња, се поткренале нагоре, ги подале главчињата и сите свртени на една страна слушаат светлината како раскажува за походи небеска љубов.
„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)
Палаво стракче
„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)
Му открив за што се работи. Гордо ми ги подаде двете фотографии. Како подарок.
„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)
Таа му ги подаде трите сиџили и неколкуте белешки во врска со нив, запишани од Татко, во ноќта пред да се разболи.
„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)
- Веле не одговори. Аргир беспомошно ги подаде напред рацете, како да бараше помош.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Стана и си отиде. Таа го испрати до излезот, му ги подаде двете раце.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Едоставно ја зеде својата девојка, бруцошката што зборуваше со очите, и ја одведе во Градското собрание да ги подадат личните карти на шалтерот за бракови и разводи.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Не само механички, веќе не знаеше кога го лизнува прстот за да ја преврти страницата, а кога посега по чашката за да отпие од вињакот или кога ги подава прстите за да собере некоја семка.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Не можеа да си ги видат очите, беше мрак, не смееја да си ги подадат рацете, би било многу необично и многу ненадејно, но можеа да го чујат шумното дишење еден на друг и да го чујат секој за себе лудувањето на сопственото срце.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Тоа беа тие други зборови: разновидни И секој на посебен начин своеглав А ги прибра од исто дрво (од една дарежлива овошка, со стотина гранки можеби И уште со по стотина гнезда на секоја гранка И уште со по стотина стотици зборови во секое гнездо) Испилените слогови и расплаканите букви од крошната Лично ти ги подаде Вистината, со насмевка На оџачар кој верува дека раздава среќа.
„Посегање по чудесното“ од Србо Ивановски (2008)
" Таа радосно ги подаде своите две долги бели раце и тој ги прифати, седна на креветот крај неа, не тргајќи го својот поглед од нејзиниот.
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
Првото и второто дете, неумејќи да се снајдат бараат врата по чардакот и си ги подаваат главите од прозорците.
„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)
Вака изгледаа тие две нешта, за кои не знаевме што се, дали живо или неживо нешто, дали билка, животно или камен: Ни ги подаде чудните сочиненија, сите тринаесет еднакви, како од еден обид да се нацртани сите, и ни рече: „Гледате ли што има нацртано на книгата?“ „Гледаме“, рековме. „Дали сите исто гледате?“ „Исто“, одговоривме.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
И потем Фисот ме фати за коса, ѝ рече на Луција „Избриши го“, и таа потем долго ме бришеше со шамичето; гледав солзи во нејзините очи; тоа не беше онаа Луција од разбојот, којзнае дали некогаш воопшто и постоела таква Луција, си мислев; гледав пред себе жена во солзи, сподобие страсно во писмо што го преточив, во песни; жена со очи гулабови; со коса како стадо кози, кога слегуваат од Галадската гора; со заби – стадо истрижени овци, кога излегуваат од капење, од кои секоја има по две јагниња и јалова нема ниедна; со усни – алова панделка, со уста слаткоречива, со јаготки на лицето како половинки од калинка; вратот ѝ е како кулата Давидова, изградена за оружје: на неа висат илјадници штитови – сѐ штитови на јунаци; градите ѝ се како близначиња од млада срна, кои пасат меѓу кринови; еве ја, плаче пред мене и ми ги подава рацете, и вели: дојди мил мој, да излеземе во полето, да преноќеваме по селата; утре рано ќе појдеме во лозјата, да видиме дали потерала лозата, дали се отвориле пупките, процутеле ли калинките; таму ќе те опсипам со милувања; еве ја, стои пред мене и јас ѝ велам: О, колку се убави нозете твои во сандали, ќерко знаменита!
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
- Повелете - ми ги подаде пасошите низ полу отворенотo прозорче на шалтерот и праша: - Каде ќе одите?
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Намуртено и без збор ми ги подаде пасошите.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Покрај оделото и темната вратоврска, старчето има добродушен лик на престарен вујко и сосема семејно ми ги подава кадифените албуми, што и самите би се чинеле домашни, да не се позлатените букви и везот по рабовите, со кои добиваат нешто неприродно, наместено.
„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)
А тогаш, наместо вода од тушевите, однекаде се шири отровен гас.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Посакав да го повредам. Посакав со неколку зборови да му нанесам исто онолку болка колку што тој ми нанесуваше тие месеци.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Некои од нив ги подаваат рацете нагоре, чекајќи млаз.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Јас одново ги подадов прстите кон неговото рамо, но тој ги оттурна со раката уште пред да го допрам, и додаде: “Не сакам да те видам никогаш повеќе.”
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Паулина остана да стои покрај ѕидот.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Ана рече дека ќе ми ги подава предметите кои треба да се фрлат, да ги ставам во кутијата со непотребностите, а таа ќе ги сложува избраните предмети во кутиите кои потоа ќе ги испратат по пошта за Лондон.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Му ги подаде рацете и го гушна во широка прегратка.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Затоа ревносно уште во јуни заедно со документите за прием ги подаде документите за стипендија.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Зар беше виновна што ги подаде рацете и се предаде за најсветото нешто што ги поврзува луѓето. Зар на љубовта сите не ѝ се поклонуваат.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Застани, Радо! Не подавај раце. Сѐ уште многу Јуди лажно ги подаваат своите“.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
АНТИЦА: (се приближува и од пооддалеку ја пушта раката, така што само прстите му ги подава и пак продолжува да си гледа во ноктите).
„Антица“ од Ристо Крле (1940)
По тоа Василка и ги подава на Антица стомните, во обете раце по една, а под обете мишки и на главата и става по едек леб.
„Антица“ од Ристо Крле (1940)
Беше на едно високо скеле, сега веќе ѕидар, а некаде во него, вкоренувана низ сите оние изминати години, долги, од неговото детство, почна да ги подава своите отровни повитки, една ужасна бездна, да се отвора и да се длаби пред неговиот поглед и да не му дава мира да се размавне и да работи, како што знаеше тој, како што работеа сите други мајстори, и во сонот опоменувајќи со длабочината на провалијата под него, ниеднаш не позволувајќи му да подзаборави, да си ја сочува онаа свикнатост со не.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Театарџиите од сите генерации зборуваат едно те исто - дека кога се на гостување, сценските вештини ги подаваат на публиката за порција бајата скара (останата од некои свадбен пир), за чашка лоша ракија, крекерче или минерална вода.
„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)
Јован Стојче-Столетников и Симон Наконтик го разгорувале огнот. Се намалувале, можело да се биде и помал виновник.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Од лицето со зачудено извиени веѓи полека ѝ се изгубила светечката благост.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Мислеле така. Мислејќи, можеле да ги подадат ковчестите раце и подалеку од животот и со врвовите на прстите да минуваат по круг што го обележувале со вид.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Тој извади од џеб зрна суво грозје и ми ги подаде на дланка но со таква бавност како да сум птица што може да му избега и да го остави бескрајно молчалив и осамен.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Во тоа време некој Кандило Кучевишки, инаку познат и во Кукулино како човек што без болка може да крши речни камења со рака, се прогласил по еден сон за светец и со своите синови седуммина или осуммина, почнал да гради црква со своја лика на ѕидовите - тој прв ги подава рацете кон новородениот Исус во сина пештера и тој прв клечи на Исусовиот воскрес.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Јаков Иконописец, сега со мудречка неизвесност на лицето, жолтеникав и мал, премал и за бостанско плашило, ги подал рацете кон петте сонливи старци што се доближиле со израмнет чекор. - Одбранете ме, стриковци.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
- Простете, им пришол Васко Тушев; очите сѐ уште го болеле - ја слушал во ноќта својата песна, со разденувањето ја заборавил, останала пустош во душата; еднаш, во некоја друга ноќ, ќе се сретне со сенката на својот мртов баџанак и пријател, те чекам, дојди, ќе му рече таа сенка, и тој ќе ги подаде рацете кон сите сеќавања на својот живот.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Под видливоста на небото нив не ги засегало што било пред тоа и што ќе се случи потоа.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Станав и јас, со задоцнување сокривајќи ја Мечкојадовата шарена торба зад грб.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Со крвта на животното ги испрскале воденичките камења, крв веќе да не се пролее од нивни орач и жнеач и скоро сосила довлекле однегде мијачки живописец, со секакви бои да ја забележи на внатрешните ѕидови историјата на покладарите, нивниот пат од Кукулино до Лесново и назад, со завршна сцена во која Онисифор Проказник ги подава исусовски пребелите раце кон куп воскреснати луѓе, од набожни причини со крилја и со голи бакрени стомаци под спокојно прекрстените раце, сите до еден, дури и малоумниот Јаков Иконописец, сликани според опишувањето на нивните мајки, жени или синови и секој над глава со напишано име.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Ашколсун, ги подал кон арамиите рацете да му ги целиваат, ги облекол во арапски антерии и им дал анџари и наџаци да се бранат патем, при враќањето, од човек и од ѕвер.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Кога најмалку претпоставувале, видовитиот Дмитар-Пејко паднал на коленици и ги подал рацете кон нив. - Ми истечува крвта. Болен сум.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Уште дедото на некогашниот маскар кој ги минувал овие патишта, еднаш дури и со благородниот патник Челеби од Стамбол, раскажувал во Кукулино за тој град од камени куќи, стари мостови, џамии и беговски кули и прозорци од зелено стакло и со стотици чешми и водоскоци.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Селото ќе ни се наполни со џган... Ќе му пресудам, браќа.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
До нив клекнал Трипун Караѓоз и ги подал рацете да се погрее. Пламенот му го позлатувал носот, очите му солзеле од чад.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Но Арсо Арнаутче не ги подал рацете како што очекувал Лозан Перуника, да ја прегрне, да ја здроби со машката набрекнатост, да ја ослободи, а и себеси, од маката на копнежот и од копнежот на исчекувањата.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
- И нафрлете гранки над него. Проказник ќе отпее молитва. Ех, господи...
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
На Ѓурѓовден заклале со благословен и пренаточен срп криворог брав на прагот на великолепната воденица, не помала од онаа на бегот.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Пашата, вљубен во крстена младост, а и самиот млад, ги пратил девојките со товар азно, со дукати малку помали од сонцето.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Луѓето немо го заколнувале: раскажи, честит стрико, што си видел, и ние, ако нѐ посоветуваш, ќе му свртиме грб на овој безбожен мрак, со пеколот не се војува.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Ми ги подаде очилата зашто глупаво го загледував тоа побелено од каменец старо парче „природа“ од сите страни и се трудев да сфатам што сака да ми каже.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
И во очи да ја гледа дур’ ѝ ги подава, гарант ќе ги забележала.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Неочекувано песот се смири; ги подаде предните нозе и ја потпре главата на шепите; замираше во некое исчекување.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
Изгубен и жеден, се наведна над проѕирниот поток и ги подаде усните кон водата.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
Сите наеднаш ги подадоа рацете и ме зграпчија и, пак наеднаш, ми заличеа на луѓе што се горди со својата победа. Пееја...
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
Си украл, му рекоа. Покорно ги подаде рацете кон нивните челични лисици и појде барајќи ги моите очи да се прости од мене.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
Луција не знаеше како да ја нарече, па ги подаде рацете како дете кое паѓа во прегратка.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Жената му ги подаде парите.
„Ниска латентна револуција“ од Фросина Наумовска (2010)
Винстон и Сајм ги подадоа подавалниците кон шпоретот.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Таа извикува, целото лице ѝ се смешка и ги подава рацете во пресрет на ветрот, радосна, среќна, толку убава... А јас одам да се спакувам.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
И кутрото девојче ги подава обете раце, небаре го моли овој ветар уште еднаш да ѝ ги донесе тие зборови...
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Сите наеднаш ги подадоа рацете и ме зграпчија и, пак наеднаш, ми заличија на луѓе што се горди со својата победа. Пееја.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Неочекувано песот се смири; ги подаде предните нозе и ја потпре главата на шепите; замираше во некое исчекување.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
„Власта има долги раце. Ќе ги подаде и веќе ќе те зграпчи за гуша. Навистина, суд. Ништо друго.“
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Изгубен и жеден, се наведна над проѕирниот поток и ги подаде усните кон водата.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Покорно ги подаде рацете кон нивните челични чисици и тргна барајќи ги моите очи да се прости од мене.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
И јас веќе можев да видам како од една разнина се исправа оживеана изветвеност на некого што бил и останал само сенка и спомен на своето минато, победник на својот пораз, исправен е и ги подава празните ракави кон мене или, доколку сум мртов за него, кон некого од некогашниот свој живот, а во неговата празна утроба се одмотува клопчето на агонијата и го враќа претсмртниот час на тој призрак - ќе му се исповеда мртвиот на животот, ќе не плисне со тајни и ќе не повлече очајни со себе во бездните на невратот, на тоа ништо, на тој измислен акварелен портрет потргнат од есенски дожд.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Ги ококорави очите, се свисна, о ѓаволскиот артист, ги подаде кон нас крвавите раце и тихо, тихо, болно рече: - Другари умирам, - Да живее слатката слобода.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
Ги подава незимерно долгите раце и не се чуди што низ неговите прсти исктекуваат безбојни и потоа портокалови млазови за да израснат под него во самите себе но сега кунатките се долги и безбојни а птиците имаат портокалови глави.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
Искина од својата кошула две копчиња и му ги подаде на детето. „Држи. Тие се златни.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
Ги растовари магарињата настрана и почна да товара тули во некои кошови што му ги подадоа, во некои крбли и кошници.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
За другите ѝ рече на Наде да ги чува. Ѝ ги подаде.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Марија се доближи до Карл и ги подаде рацете кон него.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Ги подаде уште еднаш двете раце кон мене, во еден обид, за јас да ги прифатам, но виде дека нема простор.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
Дине се измолкна од купот, застана крај децата, ги подаде рацете лево и десно, тие се счепчија за нив и ги однесе натаму.
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
Сите ги подаваат чипчачињата и Петра подеднакво ја дели течноста.
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
Од темницата на вагонот се јавува Роса со својот милозлив глас што ги моли нејзините моми некако да се пробијат до вратата за да може таа да им ги подава шејовите.
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
Утрото го донесе писокот на Милка Русјакова. Уште нерасонета и неопулена, ги подаде рацете кон мажот, а него не го допреа.
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
Илко вади од торбата две јаболка и му ги подава едното на дедот Ристета — здравоживо од бацка му Стоја, другото и го дава на невестата Менка од снаа му Митра и ги покани и тој како дедот Петко да повелат на гости за денот.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
— Доброутро, стрико, бацко, браче, Петре — го поздравија свадбарите и му ги подадоа своите испукани раце, кои Петруш ги стиска во своите и топло, братски ги поздравува: — О! Доброутро, Крчко, Трајко, Андо, Велико, доброутро, доброутро, добре ми дошле во дуќанов!
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Мажот со загрижено лице оди на работа, жената со лице кое “сѐ знае и сѐ разбира” - му ги подава таблетките.
„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)
Дури ноќта, несоницата со цвилежот на запалената кучка те тера да ги протеруваш нечесните демони од себе, да се тресеш од лазењето на инсектите по жилите, да завиваш под јорганот, додека на стотина метри од твојот кревет, гледачите пред провинцискиот театар, уредно наредени во семејни кругови, чекаат да ги подадат билетите за вечерашната премиера.
„Или“ од Александар Прокопиев (1987)
Им ги подаде кибритите и го зеде коњчето.
„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)
Можеби ќе го пронајдете во некој од џебовите, или негде во близина ", сериозно го посоветува службеното лице и дури стори движење со кое како да сакаше да почне со пребарување по неговите џебови, но Филип Д. навреме отстапи чекор- два, а за секој случај и рацете ги подаде пред себе јасно давајќи на знаење дека ја одбива таквата помош.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Се заниша и ги подаде рацете кон првиот ѕид, не го допре.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Их, мајката, и старецот во оваа црвена хартија гледа знаме. Види го ти него, слепецот...
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Погледни, - Кузе ги подаде прстите - си ги исчукав со чеканот.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
И ако тоа, еден ден го поднесе жилетот на сеќавањето под којшто ги подаваат своите обрастени образи нејзините први и единствени години, и на крв спремни тогаш повеќе нема да се работи за детство но за некој обработлива површина за предмет на разговор или поетско градиво.
„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)
Замислата на Прат изгледа логично едноставна.
„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)
Конечно доаѓа и возот од Скопје со мајка ми, која, иако Белград е последна станица, забрзано ми ги подава двата куфери преку прозорецот.
„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)
Дали татко ми ги подаде ревматичните раце кон лилавата булка, кон братчето Момчило?
„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)
Ги извади парите од крпата каде што ги имаше завиткано и му ги даде на Лумана, а тој бркна во шамијата, извади неколку лири и му ги подаде на деда Бошка: - На, за маката.
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
Се пожали дека му е студено.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Така рече, а потоа ги подаде рацете кон печката.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Се исправи, неочекувано ги фрли рамената нагоре, ги подаде нанапред и ги пушти рацете да му висат пред него.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Ратко, откако малку се премисли и заклучи дека би било некорисно да се распрашува, се повлече и брзо се врати со нешто илјадарки. Му ги подаде.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
БОГДАН: (рипа од кревет) Жено, брже панталоне. (Дара му ги подава). Дакле, истина је?
„Гладна кокошка просо сонуе“ од Блаже Конески (1945)
Дали ќе ги земе двата златника пришиени во платно што сака да му ги подаде роднината? („Таа ми ги подаваше златниците, но во нејзините очи читав: Не земај ги!”).
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
Беличот веднаш зацрпи со грст од рибите и му ги подаде: – На, чичо.
„Бегалци“ од Јован Бошковски (1949)
Седи со него крај лебедовото езерце додека некој не ѝ даде четврт долар, сендвич, тукушто купена вреќичка пуканки. Едноставно ѝ ги подаваат.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
На памет го знае секое животно, птица и риба во оваа минијатурна зоолошка градина.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Птиците стојат покрај водопади обложени со мов, исти како што оние што во нејзините фантазии ги красат базените на филмските ѕвезди.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Ги задов парите што ми ги подаде и тргнав кон вратата нерасположен.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
- Еве, земи ги, - ѝ ги подадов.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
Баба ми, кога бевме готови, донесе три женски шамии, ѝ ги подаде на мајка ми и ѝ рече: „На врзи им ги на дечињата преку капчињата’’.
„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)
Бате Јоле не потрча по неа туку ги подаде рацете кон неа и триејќи го прстите со палците почна да ја намамува да се врати.
„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)
Додека мајка ми со каленицата беше отидена да пушти вино, баба ми во едно чинивче ја стави другата половина од компирите од тавата и, како со потфрлање, им ги подаде на дедо ми и на татко ми.
„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)
Методија се смести, ги подаде рацете над огнот и загледан пред себе во огништето присторе: - Проедрото.
„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)
Тогаш Шишман, со главаа несвртена кон работата, млитаво ги подаде рацете.
„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)
Легнаа помешечки и ги подадоа главите да разгледаат.
„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)
Стрина Менка, со очите полни солзи се потокми, ја преврза шамијата, ја избриша устата со рака и ги подаде рацете. Прво кон Шишмана.
„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)
Во тоа време гледав како тетка Олга пребледува и ги подава рацете накај шолјата, небаре ќе фати нешто што ќе излета од неа, а потоа како устата полека ѝ се искривува.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Дури ми се чинеше дека листот сам ги носи пенкалцата во сите страни и им ги подава сите свои форми.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Кога потоа се запраша зошто е толку нервозен, сфати дека си мисли „Гадот се ожени и не живее веќе со мајка му“.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Страницата беше преплавена со барички!
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Ќе ги подадеме главите како продавачката под белиот тенекиен покрив од трафиката.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
И покрај тоа, Гарванов извадил 10-12 лири и му ги подал.
„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)
Прачки - што има да се скрши!“ рече кондуктерот и му ги подаде садниците, поврзани и завиткани во фолија.
„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)
Му ги подава на чичкото и вели: - Поздравете го вашиот Ванчо.
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)
Томчо ги подаде рацете. Прстите му го набараа малечкото растреперено телце на животното.
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)