ги (зам.) - види (гл.)

Ох, изгледа дека таа отпатувала! (ѝ се внесува в лице) Тики: Но како можеше?
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Во Холандија, всушност нема државна стратегија за борба против дрогата.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Ги виде сите изминати дрвја, редови и хаосот од гробови; оддалечените куќи; како во светот да се појавија некои нови својства што ги немаше за време на неговиот живот.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
„13 „Alien abduction syndrome“ („синдром на киднапирање од вонземјани“) е појава „озаконета“ во психијатриската пракса во САД, и инспиративна е за многу рецентни SF филмови.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Полицијата очигледно нема ништо против оваа идеја - ќе ги видиме како стојат покрај масите на Safe Project гледајќи ги со одобрувачко интересирање.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Тики: Благодарам, Еди. (ѝ се поклонува на бабата и театрално ја подигнува раката во воздух) Тики: Секогаш сам по паркови се мотам на мали дечиња бонбончиња им давам некои од нив веќе не ги видов белки не заради она што во бонбоните го ставам.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Сликата на Дикинсон е портрет на вонземјанин, настанат според упатствата на оние коишто ја имале таа привилегија тие суштества да ги видат во живо.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Старецот бавно тргна крај гробиштата.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Таа снага не може да се мери со ништо на оваа планета.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Не ни дознав како ѝ се допадна мојата поезија.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Многу ми е жал што не смеам да го отворам сандакот за да ги видиш неговите коски.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Нештата се случуваат и според нив потоа се прават законите.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Тики, Чедо е мојата најголема љубов.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Обете можности за мене се интересни како и масовните убиства и alien abductions, што сè е симптоматично за нашата културна клима. 184 okno.mk
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Сето тоа лошо се одразува на иднината на Македонија, на духовниот пат на развој мора да посееме добро семе, оти: кој денес ќе посее оган, утре ќе пожнее крвава бура Сега доаѓам до еден мал одговор на сите овие прашања: Мора добро да се изостри погледот- до таа мера што ќе има моќност или моќ за опсервација, веднаш да ги види сите добри или лоши нешта, и моќ притоа да ги одвои едното од другото.
„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)
Јас го поставувам прашањето: Како нашиот народ успевал така да ги види работите?
„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)
А ги има на секој чекор, верувај ми, само што не можеме да ги видиме.
„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)
Имаа дарба работите да ги видат од сите страни, мудри беа при донесување на било какви одлуки!
„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)
Можев да ги видам помамувачките ливчиња на семејното стебло, од макроскопската материја па сѐ до квантниот вакуум, пресметувајќи точно што се наоѓа помеѓу тие две сфери на време.
„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)
Да не беа козите... – Разбирам, разбирам... – го прекина со смирен тон градоначалникот. – Вие никогаш не ќе разберете што претставуваа козите за нас... ќе ги видите нивните добрини и во градов! – ја доврши мислата Чанга.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Зарем толку беа заслепени да не ги видат последиците од уништувањето на козите?
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Ние децата, уште кога ги видовме насобраните кози на плоштадот, се растрчавме кон сите маала да ја разнесеме големата вест.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Кога ги виде двата сина се смири, за неа не беше најважно што ќе речат.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Но мајка ми, уплашена, кога ги виде со бради и со камери, не ги пушти да влезат во куќата, велејќи дека освен неа нема никој.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Мајка ми од првите козари што ги виде дозна оти не е фатен ниту еден козар и дека немало упади во куќите.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Лекум, како секогаш, појде кон дворот за да ги види козите, ама веднаш се сепна и се сети дека козите се оставени со козите на Чанга да ја делат заедничката судбина.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Децата негови завршија по домови, повеќе никогаш не ги видовме, ниту учителот, ниту Мила.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
- А онаа прикаска за мртовците што си ги видел да оживеат? – го прашува другиот.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
Кога и да сум ги видел заедно со баџанакот, кој инаку е доста пристоен човек, сум се чудел како ја поднесува во својата близина. Има еден таков крескав глас.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
На кого како помислувам така никому од нив ни очите не би сакал да му ги видам. Барем не сега.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
Сеизот, кога ги виде вооружените комити, се уплаши, веднаш скокна од коњот, ја фрли пушката и ја спрашти да бега по патот кон Струмица.
„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)
Гоце ги виде своите другари од маалото - Коце и Тасе и им пристапи.
„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)
- Каде е сеизот? - праша Гоце. - Побегна, Гоце, побегна! - одговори еден од четниците.
„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)
Се разгледав наоколу и ги видов уште порано започнатите работи околу уредувањето на просторот околу бунарот.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
И јасно е, секогаш ќе се оправдам пред секој читател, дека Дури и да сум сакал, дури и да сум ја употребел целата вештина и сила, не ќе сум можел луѓето и настаните да ги внесам во повеста со сите својства што ги имаат навистина, туку само онака како што сум ги видел јас, како што ги виделе моиве очи и како што влегле во мојот слух.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Се напрегам да им ги видам лицата на луѓето кои се како под превез, нивните судбини се ломат под фатот од моите прсти како иструлени парчиња од гранка на дрво.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Тоа дете, подоцна низ годините, ги виде по целата земја кулите и градовите, ги виде и островите со заливите и пеперутките, само скриеното си остана скриено, и тајното си остана тајно или само наѕрено, мигум насетено.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Знам дека навистина постојат тие скали и, ако сосема не ги потисне бурјан, ќе одам некогаш да ги видам.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Кога по неколку дена, откога јас се вратив, без да останам подолго со Агна во С (ја замолив, штом го привршам овој мој проект, а само накусо ѝ кажав за проектот, таа да е при крајот на подготовките за доаѓање кај мене во Маказар) и без да ги видам повеќе од еднаш ќерки ми, дојде екипа стручњаци да го разгледа и да го обележи теренот.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Лево горе за момент не се слушаше удирањето на казмата. Кога погледнав подобро натаму, ги видов рацете на Јована како се подаваат меѓу гранките на сливите магарешки и пофаќаат од крупните плодови.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Последните неколку години, матичниот лекар го лекуваше од спондилоза, се додека мојот многу добар пријател Даскалов не ги виде метастазите предизвикани од ракот на белите дрободи!
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
Го отвораше фрижидерот. Посегнуваше по шишето со ракија.
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
Ни ги земаа торбулињата, божем да ни ги носат, но ние повеќе не ги видовме, ниту нив, ниту нашите торбичиња.
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
Ако ги видел бардачињата со вода откриени, бидејќи се покриваа со некаква прекривка, ќе ги земел и ќе ја истурел водата од нив и бос во зима одел до чешмата, која мошне беше оддалечена од куќата, да наполни вода притоа минувајќи низ селото за да го видат селаните и викал на глас: „Еве, имам пет ќерки и снаа, а дома нема капка вода, па јас морам да одам да наполнам на чешмата“!
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
Уште кога ги виде во дворот, тој се постара да си ја придаде онаа студентска важност, донекаде таинственост на позивот, што толку им импонира на гимназијалките.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Зар не ги виде Кочо, наежени еден спроти друг, во пријателски разговор и во гнасна кавга, а сите попарени од страдања.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
- Ајде, ајде брзо, служба ме чека! Парите овде да ги видам!
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Во тажен ред тој ги виде пијаниците од денеска.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
На средсело ги видов братучеди му на Миќо, но најмногу од сите ми се допадна Гица.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Ги кутина тој луѓето како некој пеливан полеан со масло, што се рашетал по чаирот и не мирува дури не ги види сите на земја.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Не ги виде во првата војна со каква форма беа, зелени, и очите им се токму како на скакулците.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
ОПОЈНАТА „РОЗОВА ДОЛИНА“ ДА СЕ ДОЈДЕ во мај во Бугарија а да не се види „Розовата долина“, тоа значи како да се види Нијагара без нејзините водопади - така рекол и запишал некој американски новинар, откако ги видел розовите пространи полиња кај Калофер, Казанлак, Розино...
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Во возот, со кој патував тој ден, имаше повеќе Југословени, кои дошле во Берлин од Лајпциг, со желба да ги видат обата дела на градот.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
На неговите улици ќе сретнеш познати, кои инаку и со денови не можеш да ги видиш дома.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Двајцата сопатници имаа по три сина и се радуваа дека ќе ги видат.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Ако не ги видев Ардените, Белгија сигурно ќе ја напуштев со мислата дека тоа е рамничарска земја, која е ишарана само со ливади и во која гледав како на нив пасат сортни крави.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
И така почнавме да се The Velvet Under- сретнуваме со сите видови ground на луѓе: оние кои ги виделе филмовите беа заинтересирани and за изложбата, а клинците кои Nico доаѓаа во Дом сакаа да ги видат филмовите и сите тие групи се мешаа - музика, уметност, мода, филмови.
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
(Всушност, INEVITABLE полниот оглас за Дом содржеше и порака дека во сабота нема да with има свирка заради отворањето Andy Warhol на изложбата).
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
Секогаш бев свесен за своите раце... но, првата работа што на мене ќе ја забележите е мојата кожа.
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
Потполно е проѕирна - навистина можете да ги видите сите вени - а и сива е, и црвенкаста...
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
Само си ги видел. На слика.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Карер го помисли тоа, ги виде некои од тие пријатели на црно-белиот под среде убаво осветлената ложа, а потем се виде и себе си, исправен на нејзиниот симболичен исток, со свечената, богато декорирана престилка на мајстор слободен ѕидар, со околувратник што му ја симболизираше должноста во ложата и со бели ракавици на рацете, сѐ симболи на моралната чистота и посветеност на мајсторот масон.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Го молеше Бога да му даде сила да го издржи искушението и да му даде сила Давидова, мудрост како на Соломон и поддршка како на Мојсеј да го спаси народот од смртната несреќа што му се доближуваше како огромна луња најавена на хоризонтот.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
На испраќањето никој не можеше да присуствува ниту да ги види.
„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)
- Кога ќе ги видиме?
„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)
Ние ќе те одведеме до Писокал, Висока, па ако сакаш да ги видиш шаторите на Бахтијарпаша, можеме да те приближиме и до нив, да ја фатиме Маргара и ќе ти дојде Бахтијар како на тепсија под тебе.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Си ја помина Толе кај светијованите ноќта како „господ шо рекол“, како кај свои луѓе, а Трајко не ги забележа изутрина модрите венци под Митрините очи, ниту му текна да и погледа под затилокот на вратот и под гушалчето на гушата за да ги види белезите од Толевите заби, нити забележа дека Толе дреме крај оган. Тоа не е негова работа.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
— Гледаш? Скоро целиот Централен Комитет е сега кај нас, и ќе остане неколку дена — три четири — може и повеќе.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Борина во таквите случаи не се клава да не светни куќата и да ги види некој од баџата, оти за дупките Митра се погрижи та одамна ги затна со крпи: „да не ѝ дува северот“, — им велеше на жените, кога ја прашаа што толку иззатнала.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
И ги испратија: двајца во Полчишта, двајца во Бешишта, а Асан Јајата и Џемаила во Градешница.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Секако држи околу себе барем три четири илјади души аскер.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Се водеа по тесното патче од Кучкин Камен кон Суши Кутол и се грижеа да ги заборават сите непријатности што ги поднесоа овие два три месеци, зафатени со таа општа работа.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Ќе имаш можност да ги видиш сите наши раководители.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Од меѓата го виде бегот — Челебија што се вика овде — ги виде гавазите и надзирателите.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Навртоа на чешмата „Студена“ под самата тумба Маргара и ги најдоа „распашани“ сите војводи, одмараат по добриот ручек и заморен ноќешен пат.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Уште со видело фатија метериз во камењето над патот и ги видоа сите пазарџии како ги бркаат добиците, што побргу да го поминат ова страшно место, ако не сакаат да останат без ќесиња и без добици, а може некој и без глава.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Цело село, и горно, и долно маало ги виде каде отидоа.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Ете, нашево село го избрале да се соберат и да се разговорат, — му одговори Чуран и се запати од куќа до куќа да провери како стојат работите со ручекот и вечерата.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Толе ги изгледа од пети до глава извалканите орачи, им ги виде испуканите усти од солта, пиперта и ветерот, им ги виде босите искрвавени нозе, голите изгорени раменици под искинатите кошули, козинавите црни градници и белите глави, полни со земја и му стана чудно од каде во тие робови насмевка?
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Тој ги виде нивните сенки и веднаш се сети дека тие ќе бидат полските качаци, за кои порано зборуваа и за кои и дојдоа овдека — И гледаш, Андоне, и гледаш, стрико, Куле?
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Дури сега забележи дека секој под сакма носи пушка, дури сега му падна на ум да им погледа во суратите и ги виде обрастените лица во коса.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
— Значи, ќе не чекаат оние пезевенци на чукана, — рече пашата и се насмевна, потценувајќи ја смелоста на востаниците.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Но таа си е проста работа.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Куќарчето веќе го изрешетаа заптиите на кои им се придружија и сите Турци што имаа оружје; слободно можеа да ги видат дека се само двајца.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Се поздрави скоро со сите, пријателски, како со свои луѓе и не забележи дека еден средовечен човек во нови алишта необично го погледна.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Ги виде сите свои робови и робинки пред себе; ги виде и убавите и млади невести Доста и Дунава Макреви, ја виде и бела Бојана Жиовката, па погледот му падна и на Доста Рожденката, околу која толку години се вртка, но сега кај него немаше ни зрнце милосрдие, ни зрнце мерак, ни зрнце човештилак.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Ѓаурска работа, може и тоа да биде; инаку како се доварди од толку потери и пусии на кои падна овие десетина дваесет години арамилак!
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Тие го видоа караулот, а и тој ги виде и ги дочека да му се приближат: — Вила, другар, вила! — викна од десетина дваесет метра Тоше, што караулот го умири и одговори: — „Вамо", другар „вамо", ајде, побргу влегувај во растот да не се парталиш на пресопта.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
— праша Најдо, не можејќи да се стрпи сам да ги види.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Ги видоа тројцата луѓе под леските, но никакво подозрение не зедоа, бидејќи секој ден имаше пазарџии што си почиваа под сенките крај водата.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
— Добро, — одговори Алекса, — иди по мене назорум, ќе те одведам — и тргнаа: Бајракот напред, Јован по него на десетина петнаесет чекори, убедени дека никој не ги виде.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Неговата светкавична работа така ги замаја, та не се сетија да му побараат некакви докази дека навистина е италијанскиот конзул.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Така гледајќи ги, крвнички, тој бараше само едно: да ги најде вистинските бунтовници, иако сега сите му се гледаа кумити и бунтовници, та во својата врела глава си ги претставуваше и децата од две години како пораснале и станале кумити.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
— го праша Секо Маруш месниот војвода Ѓорѓија Чурана, кога се врати од стража пред колибите и ги виде сите што дојдоа таму.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Главата се обеси на градникот и тој ги виде двете испапнати очи на војникот.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Брзаа и трчаа да стигнат некаде уште послободни, уште посами, уште во поскришен честар, каде ни господ одоѕгора не ќе може да ги види.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Неоти него не го дупи куршум? — почна да ги насрчува кога ги виде замислени, а во себе и сам се запраша: „Зар може навистина да не го фаќа куршум како што се слуша?“
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
— Ах анани!... ах аврадини...!, се изнапсуваа сите Турци оти не ги видоа печени комитите и си отидоа сите по своите места.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Сакаше да ги види мајка си и татка си, а му се внуши и за црното Кате како и за неговите дечиња Трајчето и Велјанчето.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
— Значи, се истребија сите откај нас — задоволен констатира стариот мудур и се спремаше да му предложи на јузбашијата да излезат некој ден да ги видат пепелиштата и пустошот што го направија војските и да ги покараат и поучат селаните да си седат мадро, да не се поврати злото пак.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Значи, овие не се шакуваат, — се замислија кајмакамот и муљазимот и наредија да не се прескака.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Одеднаш чуката оживе. Колку внимателно да ги фаќаа четниците метеризите, аскерот ги забележи, а командантите со биноклите можеа да ги видат како се сместуваат зад големите карпи.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Се извиде и со татка си, ја изгледа и Ката, а кога ги виде децата веќе момчиња крај неа, навистина му се расплака тврдото срце.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Јован се здрви на место кога ги виде оѕверените лица на двајцата џинови, но пак го зеде на шега, па проговори: — Ајде, ајде, повелете да се напиеме, та оставете а шаката! — и се заврте кон гостите, кои, тукушто се прибраа од песната и свирката и почнаа да гледаат што се прави на чардакот.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Им пречеше дека трчаат низ тревниците, расфрлале ѓубре, ноќе лаеле и на еден куќен совет решиле да ги ликвидираат.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Ташко нè уверуваше дека видел црни очиња, дури и црна косичка.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Па така се случило најлошото: додека бевме на училиште, шинтерите дошле со кола, ги фатиле Џеки и Белчо, ги пикнале зад решетки и никогаш повеќе не ги видовме.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Мајка му на Ташко сѐ така се насмевнуваше, ни мавна со рака, си го гушна бебето и се тргна од прозорецот.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Мислам, бебето мижеше и Ташко ги видел очињата само затоа што сакал да ги види.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Најмногу настојувал татко ѝ на Весна: таа божем толку се плашела од Џеки и Белчо, па морале дедо или баба да ја водат на училиште и да ја враќаат.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Секој што ги видел одблизу веднаш се обложува дека дамите во црвени чевлички се излезени од драмите на Чехов.
„Светилничар“ од Ристо Лазаров (2013)
Тогаш во најстрога доверба првпат видов голи женски на црно-бели фотографии, баш тогаш, кога некои од другарчињата ми се фалотеа дека под процепите на дрвеното мовче во родниот град ѝ ги виделе гаќичките на строгата наставничка по математика.
„Ситночекорка“ од Ристо Лазаров (2012)
Зад темнината ги видовме браќата како прават плетенки од зборови и им објаснуваат на учениците како еден обичен словенски смртник може најбрзо да се искачи до зборот од зборот во најблискиот сон и од најблискиот во најдалечниот сон.
„Ситночекорка“ од Ристо Лазаров (2012)
Само кога е убав сончев ден убаво се слуша и небескиот ѕвон – последниот отпоздрав на јагнето со ѕвонче околу вратот коешто кондорот го повел на куса прошетка низ вселената, од поблизу да ги види ѕвездите пред да си ја изврши редовната утринска служба научно наречена чешање на мешината по спаструвањето на внатрешноста на телото.
„Ситночекорка“ од Ристо Лазаров (2012)
Се сврте околу себе и ги виде како сепак сите, не сосема отворено, ја гледаат. Тие значи мислеа на неа.
„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)
За да се видат локалните карактеристики треба да ја набqудуваме мрежата како што тоа би ггоправел некој кусоглед човек кој, на пример, не би можел да види нешто повеќе од еден јазол одеднаш; наспроти ова, за да ги видиме глобалните карактеристики треба да употребиме птичја перспектиива, без да се задлабочуваме во ситниците.
„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)
На пример, кога ќе ги видите несреќите што се случуваат, немојте да мислите дека сите се случајни.
„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)
Тие велат: „Каков ги видиме тука крај машините“.
„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)
Повторно ќе ги видат своите семејства.
„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)
Се адаптираше на секакви очила, но многу знаци од сиџилите не можеше да ги види. Се служеше и со разни лупи.
„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)
Сите беа дојдени некој да ги види. А ја ги видов сите. И никад више. И никад више.
„Двоглед“ од Горан Јанкуловски (2011)
Само што ги виде и проговори збор-два со Велета тој веднаш разбра кого го има пред себеси и неговото човечко, благородно срце се исполни со тага.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Секој од нас се гледа само себеси и ретко некој погледнува подалеку да ги види своите другари како напрегаат сили низ целата земја работејќи на големото дело на народната просвета.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Минувајќи низ салонот, готов да заборавам се, ги видов на масичката писмата.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Ако се исправи човек ќе ги види колјата, камењата пред куќата.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Низ отворените прозорци долетуваа зборовите од востаничката песна: „Ај, излези, Ѓурѓо, на сретсело, да ги видиш, Ѓурѓо, мори, комитите!...“
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Тоа беше овчарчето, кое прво ги виде и весело ги поздрави.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Андон се саштиса. Толку му беше мило и радосно во душата што не би ја пожалил во тој миг и куќата да ја запали, само да ги види однекаде градот со кого седи сега овде.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Снимателот беше, впрочем, предвоен фотограф, кој излегол во партизани последните месеци колку да им ги направи на новите раководители првите ретуширани портрети, па како таков, то ест како уметнички фотограф, стана и филмски снимател во новооснованото филмаџиско претпријатие, но иако дополу задоволен криеше уште амбиции, што допрва имаше да ги видат оние што беа доделени да ги сетат на свој грб.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Знаеш, одблизу согледуваш некои работи што не сакаш да ги видиш.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
И само едно прозорче со решетки, низ кое можеш да ги видиш единствено нивните чизми, подјадени на петиците, но потковани.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
А Ване излезе со теглата в раце, барајќи го првиот камен на кој место да се сопне ќе ја скрши на парчиња, не само невидливи туку и такви што не сакаше да ги види.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Некои луѓе што сакаа да излезат од лифтот, ги видоа така купче и помислија дека го згрешиле катот, па во недоумица се вратија и набрзина продолжија нагоре, подалеку од тие лудаци.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Ни да ги видиме двете езера со еден единствен поглед, ни да ги одмериме серпентините по двете стрмни падини на планината, ни да стапнеме по крцкавиот белутрак на карпите, ни да скубнеме некое стракче од лековитите тревки меѓу камењата.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Ги виде археологот, инженерот и Денко како се упатуваат кон Селиште, на својата секојдневна задача.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Кога ги виде децата, само почна да мавта со опашката и се обидуваше да му се протне меѓу нозе на Бојан.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
- Велам, ама не знам тие што ќе речат. Не сум ги видел, не сум ги чул.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Во тунелите што се создаваа на тој начин момченцето полека се губеше, поправо тонеше, па кога некој би гледал отстрана би му ги видел само рамењата и главата.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
А сега да одиме да си ги видиме децата и да каснеме некое компирче.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Не можеа да си ги видат очите, беше мрак, не смееја да си ги подадат рацете, би било многу необично и многу ненадејно, но можеа да го чујат шумното дишење еден на друг и да го чујат секој за себе лудувањето на сопственото срце.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Поминав тука и ги видов овците испотепани...
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Беше мрак, а слабата светлина од колибата не допираше до нив, па Бојан не им ги виде лицата.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Можеби ако се качеше на малото чардаче пред плевната и ако ѕиркаше кон коријата, ќе видеше нешто, ќе видеше десетина рала вжарени очи, но сепак, среќа негова што го фати страв, па не се решаваше да се оддалечи, среќа негова што не ги виде, инаку можеше сосем да му се потчини на стравот, па да изгуби моќ, за здраво размислување.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Елена ги виде уште кога дојдоа, но се пикна во плевната, ја затвори вратата, легна врз сеното и го зеде дневникот в раце. Беше лута и навредена.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
- Никогаш ли не си ги видела? - се зачуди Бојан. - Никогаш.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Во својата душа дедо Димо искрено ја држеше страната на Дуковци, цврсто се радуваше на нивната тврдоглавост, па кога утрово ги виде како жнеат, она негово „Да ви се позлати српот“ беше најубава желба што еден селанец може да му ја упати на друг.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Штом ги виде Бојан знаеше дека причината на тоа нивно лаење не можат да бидат волци.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Пудриерите со камена пудра, шишенцата со парфеми, убавите чанти, свадбениот подарок од Френк, кој се состоеше од комплет четка за коса со сребрена заднина и еден чешел, сите тие нешта и други работи таа не им ги даде на своите ќерки, на кои Даниел би можел да ги види, туку на некои небитни познајници, каде што беше многу мала можноста неговите очи, кои секогаш ги гледаа тие нешта, да ги забележат.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Бев среќен кога ги видов така заедно.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Човек не требаше да има изострено сетило за мирис за да ја намириса реата на виното што доаѓаше од извалканиот дел на Милановата визба, или острите мириси на сирењата, што таа сега ги виде како висат на подните греди од горниот кат во форма на необични главици.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Не можеше да се наведне за да си ги види градите, но прстот му шеташе по тој дел и ја најде напречната лузна.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Дента кога го сретна Даниел, таа прво му ги виде рацете пред да му го види лицето и се одушевуваше од тие цврсти и силни раце.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Плодовите на земјата таа секогаш ги сфаќаше само како подароци од земјата и ги јадеше без да размислува како тие настанале, ги прифаќаше како што ја прифаќаше и чашата со вода што ја пиеше, сѐ додека не ги виде нештата во овие бавчи како од семе се развиваат во цвет а потоа во плод.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Тој ги виде, главата и рамената на брат му како се провираат од јамата.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Навистина така излезот твој од светот луд ќе го барам за да те спасам од неспокој. ќе те одведам далеку, за да ги видиш убавините на светот.
„Портокалова“ од Оливера Доцевска (2013)
Пред тоа првпат ги сетив и ги видов во матното напукнато огледало двата песји заба што скоро ми пречеа да на држам устата затворена.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
Пред кафеаната Маргер ги видов своите пријатели: Петка, Андона, Васка и Цигнанчето Паљо, толку модри в лице што ми се стори дека се бојадисувале.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
Од врелите солзи што ми го разматуваа погледот не можев да му ги видам очите, сепак наслутив дека се сиви, вкочанети.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
- А ангели? - Од каде ќе знам? Не сум ги видел никогаш.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
Ги видов недалеку од дрвеното мовче на Вардар, чекореа кон мене.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
Неговата муцка беше најживописна од сите што дотогаш бев ги видел во градот.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
Вака, само ми остана да си го замислувам необичното патување и да жалам", гласеше скржавиот завршеток на приказната на мајка ми за патувањето низ денот и ноќта кога тргнала да ја престигне својата најважна одлука во животот.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Потоа попусто ќе настојуваш да се сетиш на сите поединости што си ги видел бидејќи нема да успееш да си објасниш што се се случувало во тој момент и што се си успеал да различиш и да издвоиш од сината светлина.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Значи не оној од импровизацијата од пред малку туку од еден вистински разговор што го водевме гласно и со толку добро запаметени зборови што и денес можам да ги видам како да се забележани или изрежани на некоја карпа или на некоја друга цврста подлога.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Да имав малку повеќе храброст и да ги чував подотворени очите, мислам оти и вистински ќе ги видев криковите на птиците што ги спомнав, а и тоа приближување кон небото.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Се разбира дека имам многу размислувано за моето заминување и за се она што се случуваше дента кога го сретнав човекот за кого помислив дека ќе ме усреќи.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Тој вистински разговор всушност му претходеше на оној, замислениот, и се однесуваше токму на таа тема: каква помош смее да очекува синот од таткото во моменти на загрозеност?
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
МИТРЕ: Земи запали еден од оџаков, после и твоите ќе ги видиме.
„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)
АНЃЕЛЕ: (намигнувајќи му на Софрета). Сешто! Само, сега не можам да барам, тие се поздола. Дома ќе ги видиш!
„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)
Да ги видиш (покажува на вратот) олкави во вратовите, прави, здрави — како волци!
„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)
Прво кога дојдоа и ги видовме се израдувавме, си рековме убава работа биле, да има човек некоја иктиза веднаш ќе ја сврши.
„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)
И на клучот златен ги видов истите букви, иницијали, како и на клучевите на тезгата на чудниот трговец Амореец, на пазарот во Дамаск!
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Циркусот замина по три дена; три дена Луција и Земанек доаѓаа, со брат ми, на портата; јас одбивав да ги видам, оти бев понижен до срж; им порачував да си одат, оти не сакам да ги видам; велеа дека сето тоа било обична игра, дека ќе почнеме одново, дека сѐ било една невкусна шега, заблуда, еден вид лудило; велеа дека ќе сторат сѐ да се вратам; велеа дека Фисот е под истрага, дека самата Партија го суспендирала и го осудила за сослушувањето, дека и весниците направиле афера од тоа, дека моето свидетелство ме чека на масата (никогаш не го подигнав, оти веќе не ми требаше); јас им порачував да ме остават на мир.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Сигурно си ги редеше во главата сите предмети што ги видовме зад тополите.
„Маслинови гранчиња“ од Глигор Поповски (1999)
По некој ден ги видов сите Шатовци собрани околу крушата.
„Маслинови гранчиња“ од Глигор Поповски (1999)
А мајката, браздите кога ги виде, без зборој ко поулавена стана.
„Сердарот“ од Григор Прличев (1860)
Човековата кожа свети. Еве, стави ја раката на сонце, врти ја полека додека не го дофатиш аголот под кој ќе ги видиш боите на виножитото.
„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)
Молк. Што ли зборува ова чудо од човек, си мислеше, кога му ги виде оџагорени, широко отворени очите, во кои јасно се огледуваше дел од небото.
„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)
Птиците ги има на небото, но не се гледаат – рече старецот, покажувајќи кон небото, каде што во тој миг прелетуваше јато птици, за веднаш потоа да исчезне во мистериозните далечини. – Птиците можеш да ги видиш само кога се блиску.
„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)
-Ги видов боите! Еве, старче, колку јасно свети!
„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)
Со цел да ги видат негативностите кои, можеби, цел живот ги носеле во себе неодгатнати.
„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)
Сите ќе ги видиме.
„МАРГИНА бр. 1“ (1994)
Не сум ги видел досега.”
„МАРГИНА бр. 1“ (1994)
Само ако не ги видиме...
„МАРГИНА бр. 1“ (1994)
“Не бери гајле,” рече Ливајн, “ќе ги видиш.
„МАРГИНА бр. 1“ (1994)
А удавените да ги видиш, ги пренесуваат со реморкери и ги редат како дрва за огрев. Гадно е.” okno.mk | Margina #1 [1994] 15
„МАРГИНА бр. 1“ (1994)
Кога некој ти зборува за борба, за победа, за јунаштво, а не си го видел на прва линија, во долгите ноќни и истоштувачки маршеви под дожд и големи студои, кога никогаш не влегол и не останал заедно со тебе да преспие во влажните и мувлосани земјанки, не зачекорил во калливите ровови, не му посинало рамото од носење на митралезот, минофрлачот, сандакот со муниција, носилката со ранетиот, не те посетил во болница кога си бил ранет, никогаш не каснал мувлосан леб, не пиел вода од матна и каллива локва, никогаш не сркнал од булумачот – изматеното брашно во млака вода, не пасел трева и на пролет не јадел набабрени пупки и младо лисје, никогаш не ти ги видел раните преврзани со валкани партали, загноени, црвјосани, – таквиот не ти е мил...
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Сите ние до еден ја посакувавме смртта на виновниците, посакувавме да ги видиме како висат, да ги видиме како паѓаат под ѕидот пронижани со стотици куршуми.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Кога зазори, кралската војска ги собра сите кои останаа живи - заробеници и ранети и ги викнаа сите жители на Лерин за да ги видат.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Таму, на вежбалиштето некои од нас си ги видоа мајките...
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
И така јас моите не си ги видов... и само ноќта кога за миг успевав да задремам, во сон ги гледав нивните расплакани очи и подадени раце за гушкање...
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Тој ден колку ли мајки паднаа покрај патот и дечките не си ги видоа?
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Еднаш некоја жена отиде во едно албанско село и таму си ги виде воловите впрегнати под јарем.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
А тој ден јас не си ги видов дечките.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Од глава до пети вторпат ги видовме во Бурели.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Големата желба да ги видат своите рожби стануваше привид на птица со цврсти крилја за да долетаат до нас, да не видат и од радост да исплакнат оболени очи, срца и души...
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Велеше дека дење, напладне гледа пламени на небото кои паѓаат како ѕвезди опашести, и оти тие на земјата се претвораат во стебленца светлина што не може секој да ги види, и дека околу тие стебленца се слуша чурлик на канарки кој не може секој да го чуе.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Оние кои имаа возможност и чест да ги видат ордените, во исто време како да слушаа хорски поетски исполненија, чудна и необична мелодија од милозвучни стихови.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Ги видовме помориите и сушите, чумите и болештините, пожарите и скакулците.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Остана да се думам на кого да му верувам: дали на кажувачите кои Марко Цепенков ги слушал и сказните им ги запишал, дали на Караѓоз и на Ване Мицо, што моите ушти ги слушаа, моите очи ги видоа и мојата душа ги запиша?
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Да не ги видевме божем не ќе знаевме дека смртта влегла во селото. Тоа и онака умира.
„Најважната игра“ од Илина Јакимовска (2013)
Детето од женски пол, според него, започнува да станува жена „кога за првпат ќе ги види гениталиите на другиот пол.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
И ако ги видиш прерано, или предоцна, како да си убил нешто во себе, нешто што дотогаш во тебе живеело, или нешто што допрва во тебе требало да се роди.”
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Тоа веднаш ја забележува разликата и, мора да се признае, нејзиното значење.“
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Во деветнаесеттиот век религијата и затворските институции конечно ѝ ги препуштија лудите на психијатријата.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Имам сопче со зеленосиви тапети, со две зелени завеси со боја како вода, дезенирани со многу бледи ружи, освежени со тенки крвавоцрвени цртички. …прилично ме обзема страв од лудилото кога ќе ги видам одблиску оние што боледуваат од него, каков што многу лесно можам и јас да станам во иднина.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Ми дадоа малку пари, ме испратија кај една далечна роднина овде, во Виена, и повеќе никогаш не ги видов ни нив, ни моите сестри, ниту пак твојот татко…“
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
„Не,” рече. „Никого нема. А можеби тоа е смртта: да се постои засекогаш, да се биде свесен, и да се биде потполно сам. Потполно сам.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Понекогаш се запрашував: дали првиот поттик да му предложам на брат ми да се запознае со Сара беше ужасот од онаа помисла дека тој ќе го побара телесното задоволство во некоја од оние улички, доколку не му се случи вистинска љубов?
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Порано чувствував одбивност кон таквите суштества и за мене беше неутешно кога размислував дека така завршиле толку многу луѓе од нашиот занает…
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Во едно од попладнињата, откако ги изнесов столчињата на балконот и ја поткрепив мајка да седне на едно од нив, забележав дека на работ од балконот лежи мртва ластовица.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Таа вечер мината по виенските улици требаше да биде лекција за мене, она што брат ми сакаше да го постигне беше да го видам животинското во човекот кое не си дозволува да го обедини телесното со чувственото, и да се згадам од тоа онака како што се гадеше тој; таа ноќ не ми даваше да заспијам помислата на телесното соединување на Зигмунд со некоја жена, ужасот на таа помисла ме превртуваше во креветот, ми го свиваше срцето помислата дека некоја жена, налик на оние кои ги видовме таа вечер по тесните улички, ќе го внесе во она што е само телесно и испразнето од душевното, и така ќе го одвои од нашите заеднички мечти. …
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Меѓу ова постоење сега, и она пред тоа, како да се случила смрт која избришала сѐ што било претходно.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
„Ако ги видиш порано, или ако ги видиш подоцна од вистинското време, тоа е полошо отколку да не си ги видел; затоа што, и да не ги видиш, тие живеат свој живот во тебе, со помош на твоите замислувања, или пак допрва ќе ги мечтаеш, и ќе им дадеш живот во себе.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Кога би ги видел тие нешта како низ матно стакло, можеби и би можел да се сети дека некогаш го живеел тој живот, но за него неговото минато е во потполн мрак, или пак во овој миг тој е во мракот, и светлината во која трепери неговото минато само го заслепува, место да му овозможи подобро да гледа.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Ако некој простак однадвор сакал да ги види и да ужива во нивната мака, чуварите му го дозволувале тоа задоволство за малку пари, а понекогаш дури и замавнувале со камшик по телата на несреќниците, како во некаква циркуска претстава.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
„Сакаш да ги видиш?“ „Сакам,“ реков.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Си погледна во рацете. „Луѓето кои те посвоија ми се видоа добри.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Уште не беше пладне кога тргнавме кон Берггасе број 19.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
„И натаму размислуваш фаталистички. Како и пред да заминеш во психијатриската клиника,“ рече Мина.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
„Сите се овде,“ му реков, „само ти премногу гледаш во себе, па не можеш да ги видиш другите.“
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Чувствуваше дека повеќе никогаш нема да ги види ниту бањите, ниту Виенските Шуми, и затоа во нашите разговори се сеќаваше на некогашните летувања, на она што се случувало тогаш и таму – збиднувањата со внуците, разговорите со Зигмунд, Роза, Марта и Мина, а потоа гласот одеднаш ѝ се менуваше, и само ќе речеше: „А ти во тие лета остануваше овде сама.“
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Тогаш, во тој ден, на ручекот, за првпат ги видов мајка ѝ и татко ѝ, братот, снаата и двете нивни машки деца.
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
Само ја почувствував неговата рака што топло ме прегрна и ги видов солзите во неговите очи.
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
Историјата му помага на секој народ да си ги види грешките што ги има правено и да се чува да не се повторуваат.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Тие се арнотиите што ги видовме од Бугарите.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Голем дел од отворено геј-тематизираната култура што се појави по Стоунвол и понатаму ги има истите револуционерни цели на геј-ослободувањето.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Сигурно, ми требаа години вежба, но сега можам да си се опуштам во јавност без оној опасен срам што те обзема кога ќе си ги видиш дланките олабавенки или дека си фатил некоја женствена поза.“61
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Сакав да го откријам изворот на многуто геј-незадоволство.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Изгледа дека на денешните геј-луѓе им е тешко да го разграничат навистина оригиналното, иновативно настрано творештво од релативно литите, политички ревносни, внатрегрупови културни созданија што ќе ги видиш на каналот Лого.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Нејзината оригиналност, нејзината уметничка експерименталност и нејзината сушта сјајност се многу скраја од стандардната политика на геј-идентитетот на главнотековното геј-движење.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Но, таа вистински инвентивна геј-култура ја снајде истата судбина што ја снајде идентитетски заснованата култура која се појави во истиот период, во смисла на тоа дека обете изгледа предизвикуваат кај геј-публиката слично чувство на здодевност.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Тоа тврдо и убаво стокмени перници, диван да ти биде тоа целиот здраво достоен, како сите викторијански парчиња што сум ги видел; а грдана, готска, нападна папагалска раскошност просто плаче да си ја користиш, да ја седиш и да ја сакаш.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Сето тоа беше од коњско влакно, рујно ко доматна супа, валкано, се разбира, но, ако се знае дека виделе осумдесетина, деведесетина, можеби и стотина години живот, си беа во одлична состојба.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
А и каква милина е невиденоно црвено коњско влакно, сјајно како стаклена преѓа, богато и круто и бездушно, правено за оно да аби луѓе, а не луѓе да го абат него.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Со крајот на окото виде како братучедот си ги оближува усните.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Кога се наведна да им подаде мени, во длабокото деколте ѝ ги виде градите. Мали и тврди. Под маицата не носеше ништо.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
И камо да можеше наместо темнината на шумата пред себе да ги види градските светла, да сети дека е опкружен со други човечки суштества како него, наместо со блиски и далечни, секогаш невидливи ѕверки.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
„Ќе ми помагаш да ѝ качуваме на мама дрва, зашто ако слезе и ако ги види, ќе ни ги фрлат.“ - рече Петре.
„Градинче“ од Бистрица Миркуловска (1962)
- Каде се? Сакам да ги видам.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
- Ивона, одиме. Останаа неколку места што неодложно мора да ги видиш.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Дали е ова „игра“ во која танчерот ги менува партнерките после секоја музика и повторно ги виде откосите што Долгиот ги оставаше зад себе.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Та нели во мислите ги виде расфрланите откоси што овој заводник ги беше оставил зад себе.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Можеби и двајцата се само минувачи на кои никогаш нема да им ги видиме очите. А ти, тука, се нервираш без врска.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
И пак за миг, како да ги виде откосите, што овој човек ги беше оставил зад себе.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Би сакала кога сме веќе таму, да ги видам и катакомбите под Тврдината, - му се обрати Јана.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Немаше проблем да ги види пациентите преку главите на своите колеги.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
- Ги виде ли оние три во соколааната? - го започна разговорот.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Најпрвин посакуваше средбата да биде случајна, на улица, за да ја види неговата покајничка реакција, да му ги види скрстените раце кои молат за прошка.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
„Имал среќа“ се велеше и за некој кој за влакно ја одбегнал смртта, не затоа што бил добар човек кој вредело да поживее, не затоа што на време закочил, или затоа што не се колебал да повика пожарна, туку затоа што бил следен од тој невидлив дух кој му го покажувал патот, оној истиот кој ни става чадор во торбата кога почнува да врне, кој го отвора зеленото светло кога брзаме, кој прави на улица да се судриме со луѓето кои сакаме да ги видиме а да одбегнеме други, кој со нашата рака ги влече правилните животни потези, со еден збор, кој ни помага сѐ да биде како што треба.
„Сонце во тегла“ од Илина Јакимовска (2009)
Имаше впечаток како сѐ околу него да набабрело и прокапало, дури сега можеше да ги види и да им се радува на покапаните капавици од својата стреа, што се цедеа во густи шурки и ја длабеа белината.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Орото се растури уште веднаш штом стана Башмајсторот и сега заминуваа, цела поворка, цела тајфа, додека жените довикуваа по нив „Создравиеееее - “, а буките крај патот имаа зелени, распукнати, набабрени пупки и селото во таа утрина се чинеше толку убаво, ги видоа наеднаш сите убави работи во него и некако копнееја од тоа, сите со по една стегната вилица и со нешто меко, болно и ранливо во погледот, заскитен напред.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Не велеа ниеден збор, тој остануваше само по неколку мига крај секоја нова група, онака заздишен, кога ќе ги видеше нивните избегани погледи тој уште веднаш продолжуваше понатаму, крај другите, третите, повторувајќи ги само оние свои пусти лудечки движења со своите раце, со тие огромни празни рачишта, навраќајќи по стотина пати во денот крај секоја група на тие темели, проклет.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Змејко во тие очи сега можеше да ги види сите понорни далечини, што стоеја меѓу него и тоа малечко, кревко срнче.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Или барем да успееш од некаде од подалеку да ги видиш малку поинакви, да го подзаборавиш сето она за нив, да го сметнеш тоа за нив и да ги видиш во некоја малку поблага, малку понова светлина.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Ги виде сега наеднаш сосема добро - такви.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Знаеше дека и тие двајца напред го носат својот крај од носилката нарамо, мислеше дека би можел да им ги види само нивните капи.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Најпосле можеше и да ги види. Ги очекуваше целата таа утрина токму на оној срт, а сега ги гледаше како се подаваат од зад него.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Продолжи првин со одење, во кое имаше и демнеење на мигот, во кој таа и би се вратила, а кога човекот немаше со што да фрли, таа зеде пак да се шиба огромна и блиска, каква што беше, за да можеш да ги здогледаш и црните српови од ноктите на нејзините шепи, за да можеше да го видиш секое превиткување на тупата болка во нејзините скокови, за да можеш да ги видиш и нејзините крвави непца, за сето време испуштајќи некакво подмолно завивање, полно со една ужасна, здржана, придушена бол, а Змејко, кој уште на првиот нејзин чекор знаеше дека ќе мора да отстапи, сега, кога она завивање нараснуваше во некакво ужасно стенкање кај она ѕвере, готово да расчешне сѐ, што ќе му се најде на патот, го сети дивиот ветер како го подига угоре и како го урива во провалијата под неговите петици и расплакан и сосема совладан тој отстапи.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Старата мечка го продолжила својот писок, безнадежен и проклет, човекот сега речиси можел да ги види и нејзините солзи.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Веднаш потоа можеше да им ги види и лицата на оние двајца луѓе, што го носеа одзад.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Таа ноќ Џонс бил тој човек, измислувајќи систем од јажиња и чекрци со чија помош бил во состојба да се подигне себеси за да може да ги наслика горните делови од платното, кои инаку не можел да ги досегне.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Денес кога размислувам за филмовите на Енди сѐ уште ме фасцинира едноставноста на изразот, но и чувството што се провлекува низ нив, на нешто кое се обидувате да го фатите, но не можете бидејќи тоа секојпат необјасниво ви бега.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Седнавме во едно сепаре од страна и набрзо станавме вистинско live show.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Но, не морав ништо да кажам; постоеше некој премолчен договор дека јас не сакам ништо да знам за тоа, а и Били знаеше сѐ да одржи кул.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
(...) Ми кажа дека му се враќаат, дека пред повеќе години му доаѓале соништа во кои работите кои ги видел и кои се случуваа не се разликуваа од јавето.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Тоа е момче што спие, но дали? 1966-та Ворхол го прашаа, “Дали сакате многу луѓе да ги видат вашите филмови?
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Многу од нив сум ги видел во Сан Ремо, а малку подоцна се запознав со сите оние кои навраќаа - Ротен Рита, Мајорот, Бирди, Дачис, Силвер Џорџ, Стенли Желката и, секако, Поп Ондин.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Ќе би­ дам првиот што ќе признае дека сме верзија на “Cheap Trick” во девеесеттите или на “Knack” можеби, но и последниот кој ќе каже дека тоа не се исплати.”
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Кога ќе кажевме дека сме од Њујорк, се ѕвереа уште повеќе бидејќи сакаа, како што рекоа, да нѐ снимат што подобро.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Ја препорачувам вежбата која ја имам правено со години: чекорејќи по улицата, обидувај се да ги видиш сите од улицата, пред секој од нив да те види тебе.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Се прашуваме дали, ако Кинеското дрво ни значеше исто како и нему (како и морскиот брег и рамницата во близината поради која мисли дека светот е тркалезен, Црнците, шумата, ослободената пијавица и мочуриштето кое се граничи со гробиштата и игралиштето, црквата, неговата куќа, олеандрите, палмите и комарците, дабот кој има лулашка направена од автомобилска гума, лулашка која треба да се поправи, вилицата на ајкулата, школките од левата и од десната страна, и гризот за доручек) - па, само се прашуваме.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Не знам што имаше толку интересно на нас, но беше очигледно дека луѓето се вртат за да ги видат “тие фрикови”.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Од самиот почеток Били имаше некој вел со кој го криеше сето она што таму се случуваше - чудни фаци влегуваа и прашува: „Дали Били е тука?“, а јас им покажував кон заднината.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Ќе откриеш дека ако попрв ги видиш другите, тие нема да те видат тебе, а ова ти овозможува време за набљудување, или материјал за подоцнежна употреба.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Калето под западната страна е засечен со голем нож земјата е жолта и врз неа ништо не расте ама под тој засек во пеесетипрвата бегалците кои нагрвалија од Војводина најдоа една голема куќа што ги заплашуваше со својата грмадност ама имаше ѕидови од тули една или две бетонски плочи што не одеа од крај накрај и тие што успеаја да се напикаат во неа беа спастрени од ветровите што дуваа од кај француските гробишта оти удираа во калето поминуваа врз куќата долу во засекот поминуваа преку реката и им ги мрсеа косите на луѓето во уличките околу плоштадот оти тие во своите влакнести гради донесоа други ветрови и јас кога прв пат дојдов да го барам братучедот кој садеше дрвца по падините на водно со страв влегов во отскриените делови на куќата низ отворот од источната страна се обидов да влезам и ги видов диреците бетонските диреци се губеа во темницата и којзнае дали таму потпираа нешто и освен што слушнав многу гласови не успеав никого да видам само претчувстував како срцето сака да ми избега па избегав јас назад по патчето што го следеше насипот од песок од врби од магарешки трн крпи гуми стари опинци и вјасајќи така во песокот завидов тројца за кои не знам дали беа запретани во неа или таа поминуваше преку нив преку старецот со долга коса и брада виткана во тркалца реку буштравата туфка за која во истиот миг сфатив дека е дете кое му лежеше преку нозете и преку младичот за кој не знам дали му седеше на раката на старецот дали само главата му беше ставена врз неа како врз перница или пак навистина само горниот дел му се подаваше од песокот и незаинтересирано фрлаше камчиња во водата и којзнае зошто јас потрчав по насипот не обѕрнувајќи се и кај театарот ја скокнав реката по дрвеното мовче нурнав во уличињата околу офицерскиот и после не знам што стана се задржав негде низ град или се вратив во предградието на насипот okno.mk 59
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Јас гледав сеништа...гледав големи грозни okno.mk 109 110 okno.mk нешта како висат во воздух, ќе ги видев тие нешта како лебдат, и тие едноставно беа многу убави.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Му се пулам ко дете. - А кога можам да ги видам, му велам, кога можам со ваша милост да ги видам?
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Се истуфкав дека не го прашав Јона за децата: дали чул нешто за нив, дали ги сретнал некаде по водата, дали ги видел.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Ама оттогаш комитите- комити ли беа, арамии ли беа - очиве не ми ги видоа. Како да потонаа, да ги лапна земјата.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Само да ги ѕирнам децата, велам, макар од врата да ги видам, велам, макар од преку пат да ги видам и ќе се вратам.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
На сите како да ни олесна и сите си велиме: имало господ, ги виде гревовите наши, се смилува и ни прости.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Еднаш ќе ги видиме како делкаат дрвени сандали од бука, другпат како го збираат овесот од изметот на коњите.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
- Многу ми се дожалило за децата, господин капетане, му велам. Ако може да ги видам, му велам.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Никојпат не сум ги видел млади тие луѓе, откако знам за себеси и откако знам за нив.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
И така, врвеле коли и ја испресекле лепешката и ние од една лепешка сме станале многу лепешки, многу гомна... Сите ги видов овдека и сите исто смрдиме. 71
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
и само коси, цело поле трешти, небото се тресе, мислиш на тебе ќе падне и се слуша само едно долго виење, еееее, јачи и плаче, ко мало детуле, и војниците како што одат и како што гинат само ау, ау, ау, викаат и едни паѓаат, а други се меткаат наваму и натаму, не знаат кај одат, чакалот им влегол в очи и ослепени се и од двата полка само осумдесет души не загинаа, и тогаш собув еден мртов Англичанец, ама старшијата ми ги виде чевлите на нозе и оди кај оди ќе ми се испули во чевлите, ништо нема загубено, а бара, и, кај ги најде, бре, ботушите што ми ги купи башта ми, вели, зар татко ти е Англичанец, му велам, и тој одвај дочека да го налутам, нема арамии кога сите крадат и почна да ме тепа, преку нос, преку очи, и мсне светкавици ми играат и после многу ми се стемна и го гледам како 125
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
дрво удрено од ровја, црно и го фаќам в гуша и го стегам колку што можам, а тој само потклекнува и кркори, небаре да брбори во вирче вода, пушта шапки и очите му излегуваат надвор, ко откатени ореви, бамуја, и потоа памтам само дека ме удри нешто по глава, и ми скрцка нешто во главата, мислиш некој џам ти се скрши во главата и после, кога се освестив се видов бос, ми ги собуле чевлите и чевлите ги видов на нозете од старшијата, оти после многу денови ме тепаше, ќе ме потепа, потепа, и ќе си фати настрана, и ќе се погледнува во чевлите, во ботушите, ќе се кочопери, ко петел на буниште, ама нема веќе што да ми земе, може само животот или калта од под ноктиве да ми ги земе, и сега еве се дотркалав и до ножот од брат ми...
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Знам колку знаат доктурите, вели, ги видов како сечат, како касапат.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Можат ли да ги видат своите грешки и по истите да се корегираат?
„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)
Има денови кога луѓето околу тебе, оние што можеш да ги видиш, да ги перципираш, се обременети со иста мисла.
„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)
Има денови кога тие околу тебе, тие што можеш да ги видиш, да ги перципираш, имаат ист израз на лицата, радостен или тажен.
„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)
Трчаат луѓето од едно место до друго, од еден крај до друг, трчаат и внимаваат да не ги видат, да не ги дефинираат како идиоти, како типови кои споро размислуваат, уште поспоро реагираат оти коефициентот на интелигенција им е олеле мајко.
„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)
Е, токму таквите граѓани досега не сум ги видел да подале, да дале, да донирале нешто лично за експанзијата на театарската уметност.
„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)
Староста што можеше да го чека многу подоцна, еднаш кога ќе е премногу сонлив крај огниште или згрбавен и намален на триножец од смрека, му го стискаше душникот.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Светлоста на кандилото од ѕидот ни со најмал зрак не му го допрела лицето.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
- Не можеш да се омажиш за оној стар и исушен жабок. Не давам, разбираш, не давам.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
И потоа, кога погледнал повторно кон убиените, ги видел преостанатите шестмина како стануваат од бришаниот простор по последните свои истрели и се доближуваат со трчање и со голи јатагани или долги ками кон заседата.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Дојдете, ќе ви раскажам како се сожалив.“
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Оние, будните крај купиштата жар и пепел, мислеле дека ништо не се менува освен движењето на ветрот, ништо, ни двајцата вкочанети - Онисифор крај зинатиот гроб и Онисифор зад насобраните гранки, секој од нив во исчекување другиот да заспие за да го стори она што мора да го стори со мртовецот.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
- Кој си ти и кој ти ги видел очите да те праша за кого јас ќе се мажам?
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Малодушникот не можел да му ги види очите на внукот и не можел да прочита во нив милост. Малоумнички во лежењето се потргал кон ѕидот.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Разговарале и се смееле, никој од нив не претпоставувал дека во пустелијата ќе сретнат жив човек.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Со голи раце се фрлив на бегот и, кога му ја свртев пушката со оган и врело железо да го ранува ѕидот, ги видов како се фрлаат на Турците Онисифор Проказник, Орлен Шумков, Никифор Ганевски, Арсо Арнаутче, можеби и другите што беа во собата, можеби и жената и Ганка, и ги видов како доаѓаат како ѓаволи на правдата Онисифор Мечкојад, Куно Бунгур, Наџак-Јанко, Богдан Преслапец, можеби и другите: ревеа, бодеа со ножови и сечеа со секири, но бегот во вртењето ми ги искрши забите со кундак и ме собори, да се грчам ошумоглавено и недоубиен меѓу нозе и под нозе и да слушам машки писоци и ревење и пцости.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Најпрвин ги слушнале нивните чекори, пошле еден кон друг, потоа ги виделе, нив и своите сенки што попусто им го сечеле патот: ќе се зграпчат за раце и со нозе и ќе се кинат со апежи.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Тешко можел да сфати, сега по смртта на момчето што можело да биде колкав што бил и неговиот син, дека патот на луѓето од Кукулино се протегал од смрт кон убивање.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Можеби спиев. Потоа, кога ги отворив очите, ги видов ловците како се спуштаат од ридот кон кој урнатината на манастирот фрлаше коса сенка.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Тогаш сфатив што сакаше пред стемнување да ми каже Арсо Арнаутче и сфатив дека не можам како Никола Влашки да се пикам по голото старче во огниште и да се покривам со пепел и со надеж дека ќе си поживеам незабележан од душманите.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Но јас пред тоа ги видов домаќинката и девојката на мојата прва младост слеани една во друга на чардакот и се срамев што сум бессилен и заборавен зад кошот.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Онисифор Проказник од своето засолниште веќе можел да им ги види лицата: најстариот, мажиште со виснати жолти мустаќи и со тешки веѓи на арамиски или кираџиски чауш можел да му биде татко на најмладиот сѐ уште не во годините на Перуника, на другите, испиени и брадосани од планински живот, тешко можело да им се определат годините.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Притоа мисли на Србија и на Бугарија, а колку за Грција - со нив, со Грчиштата, поинаку треба да се разговара, машки, отворено, а не да се фаќаат владите една со друга под скутина, за никој да не ги виде кај се држат.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Херкулес можеби не се радувал толку поради своите 12 подвизи колку Вие ќе се израдувате да ги видите резултатите на своето родољубие.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Затоа сеа кога ги видоа во анот потковичаните и над сите нив извишен Лазора, и едните и другите, и дружината Хаџи Ташкува и Арнаутите, прв Хаџи Ташку, навалија на Лазора да се согласи да се збори со Иса.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Сите кои имаа можност да ги видат, а можеше секој од Потковицата да ги види, беше само да отиде дома кај Акиноските и на надлежиот за тефтерот, по правило тоа беше најстариот од нив, да му раскаже нешто кое навистина се случило и кое ги засегнуваше сите од ред во Потковицата, остануваа стаписани од големината нивна (собрани на куп, со тевтерите можеше да се наполни доволно еден дел вејнички куфер) и од писмото во нив: беше чудесно испишано и украсено со разно-разни шари.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Лицето му е истанчено, проѕирно, бело, а од болеста и од сонцето уште побело и уште попроѕирно, бело, а од болеста и од сонцето уште побело и уште попроѕирно - Човек да му ги види коските преку кожата, си мисли. - а косата, долга и со боја на `рженица, му ја развевеа ветерот.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Некој, туѓинец, кој не видел жени вака избрбешкани со лепешки дури догоре, дури до пушталките, сигурно ќе се згнасеше кога ќе ги видеше.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Властите испратија абер во Потковицата дека пребегале во Бугарија, но никој до денеска не се јавил да каже дека ги видел или дека слушнал од некого оти нашинците се најдуват таму, во Бугарија.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Од страв од самовилите, да не, кога ќе ги види, се поштукне од умот.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Лазор, кутриот, сиот онемен и сиот пожолтен, не од страв од борење со Иса, беше сигурен дека нема, не се родил човек кој не може да биде кутнат од него, туку од еден сон што го сонуваше ноќта помеѓу средата и четвртокот (тогаш, во сонот, од една џган, од сите вери и раси, насобрани на една непозната ледина се зададоа две црни кучиња и едното еднаш го укаса долу во слабината, а другото двапати горе за левата плешка, а од песните и од кажувањата на стари се знае дека ако те укаса на сон црно куче, значи те укасал душман, поправо те укасал нож или куршум од рака на душманот) само гледаше во Максима и затоа се почувствува многу олеснето кога тој рече Не сме дошле да правиме борачки, Хаџи Ташку; имаме да свршиме многу работи а една и со тебе, да се измириме, но првин да ја свршиме оваа со Мустафа ефенди.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
И не беа помалку изненадени кога ги видоа мажите како, качени на покривот на господарската живеалишна зграда, ги преуредуваат керамидите, како сами ги поправаат чардаците и ги кастрат роните дрвја.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Овој тевтер, или повеќе истородни тевтери, со сигурност се знае, во Потковицата суштествуваа до почетокот на педесеттите години на овој век, односно од времето кога присилата за колективизација многумина од Потковицата ги распрска на сите страни.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Тој си ја извлече главата од под одарот. Ги виде вжолтените нокти од нозете на Арсо што висеа над него. - Несреќниче! - рикна во болка и навреда Глигор.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Набрзо ги распозна корпусите на бродовите на кои се држеа јарболите. Ги виде на палубата разрошканите глави на морнарите.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Јас знам, ти дојде да ги видиш корените на мојата последна љубов.
„Поетски блесок“ од Олга Наумовска (2013)
Секогаш постои можност сопственикот да си ги побара назад, ако експлицитно не ти ги подарил или ако не ги фрлил на ѓубриште, онака јавно, сите да ги видат, а и да ги чујат Кога ти се големи и широки, и кога ти клапаат, веднаш се гледа дека не се твои, па туѓи се.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Или сум јас таа вистинската, таа од утре, задутре со сите прифатливи и неприфатливи маани кои сега не можеш да ги видиш од мракот што на очите ти паднал како завеса... и сè ти е совршено.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Сите филмови што сега, разлигавен, во главата ги правиш за мирно трето доба, со сите театри и опери кои сакаш да ги посетиш и да ги видиш и чуеш, сите книги што сакаш да ги читаш во двојка или, барем, како школска лектира да ги обработуваш со неа, затоа што таа те разбира најубаво и, додека молчиш, таа ја слуша твојата тишина и кроце пушта рака на твоето колено, кое потскокнува од тоа што нервите ти се отидени бестрага, се утопија, се разбира (тоа филмовите).
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Наведнат полесно ќе ги види дамките што не биле и што не се ’рѓа.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
Тогаш можев да ги видам на секој чекор.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
Пред сѐ да се сокрие во магла, тој уште можеше да ги види двете очи на старецот; тие станаа големи, полека слевајќи се во трпетлива светлост.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
Арапите сум ги видел одамна. Како на биволско млеко да раснеле. Карпи, не луѓе. А црни, како цел живот јуруци да биле.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
На сртот, во таа од роса влажна мугра, стрико Благоја им ги виде лицата на партизаните - без суви, изморени, со темни сенки под очите.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
Две диви пајки прелетуваат над ѓумето. Мамките, како предатели на својот род, ги викаат со крескаво гакање но тие, пред да ги видиме, се изгубуваат отаде водата.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
Човекот се клати пред коњот. Само понекогаш ќе се заврти наведнат за да ги види зад колата босите нозе и ќе воздивне. Не од тага. Од замор, од тежина на жегата. И пак продолжува да размислува.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
Кожата ѝ беше бледа, градите полудетски и минијатурни, Александар претпоставуваше дека и очите кои не можеше да ѝ ги види се сини како небото во јунско утро над неговиот град.
„Браќата на Александар“ од Константин Петровски (2013)
Ги виде нивните цицки, бели и налегнати како пресен леб.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Ја знаеме границата до која може да се оди, одиме право таму и застануваме.
„МАРГИНА бр. 10“ (1997)
Не знам како „пасторални“ тој очекуваше да бидат, но кога ги виде огромните кравји глави - потполно розе на потполно жолта позадина - кои имав намера да ги претворам во тапети, замолче... но затоа после неколку моменти извика: „Тие се супер- пасторални! Тие се без врска!
„МАРГИНА бр. 10“ (1997)
Но, инаку луѓето не знаат за што се работи.
„МАРГИНА бр. 10“ (1997)
А. Денет: Вашите каталози, публикации се во голема мерка дел од целиот проект.
„МАРГИНА бр. 10“ (1997)
Но, ние зедовме 55 проклето огромни слики, и мажи, жени и деца дојдоа да ги видат.
„МАРГИНА бр. 10“ (1997)
Денет: Проблемот е во тоа луѓето да се привлечат да ги видат делата.
„МАРГИНА бр. 10“ (1997)
Насликани тела, изрезбарени тела, тела во бронза, сето ова може да се замисли, но кога ќе ги видат нашите дела, луѓето застануваат.
„МАРГИНА бр. 10“ (1997)
Штом еднаш ќе ги видиш емоциите од поинаков агол никогаш повеќе нема да можеш да ги примиш сериозно.
„МАРГИНА бр. 10“ (1997)
Ирвинг беше еден од првите кои Иван ги донесе во моето ателје, и секако, кога ги виде моите слики, умре од смеа, но веќе следната година се врати, бидејќи виде дека Кастели го презема Лихтенштајн , и ми понуди изложба.
„МАРГИНА бр. 10“ (1997)
Де таму го организираше Кејџовиот концерт и тој тогаш прв пат ги виде Џонс и Раушенберг.
„МАРГИНА бр. 10“ (1997)
И невидлива, Судбината се наоѓала насекаде.
„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)
Од веднење над водата речиси премалена.
„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)
Во некој дел на Африка, во близина на идниот главен град на Египет, џинџестиот Жерав ги видел своите роднини, бели и горди, крај голема река. Се растажил.
„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)
Месечината не ги видела, во својот одраз се вргалела.
„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)
Ги видов и модрите рани од приборот за јадење, забраните за непрактични вљубувања, прередувањата на Тетките со сини измастени пликоа во долги редици пред поштата, натоварувањата на Бабите со тешки товари врз корпата.
„Ниска латентна револуција“ од Фросина Наумовска (2010)
И во сонот ја следи твојот мил глас... се буди и мисли ќе ги види очите на животот..
„Разминувања“ од Виолета Петровска Периќ (2013)
Бакнежи, единствени како и ти ги заклучувам во срцето, да не ги види никој освен мене...
„Разминувања“ од Виолета Петровска Периќ (2013)
Тоа се гледаше и потврдуваше кога во приказните што ги раскажуваше оживуваше разни чудовишта и самовили што никој никогаш не ги видел.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
Но кога мажот ѝ Шандор ги виде тие касаници на неа се посомнева во Богдана со кого таа слободно се однесуваше на скелето и го истера. Неа ја претепа.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
Можеш да ги видиш како лежат во вировите под врбите и мавтаат со опашките!“
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Веројатно не ги видел. Тој стоеше на сонце, тие беа во сенка.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Погледот му се избистри и сега можеше да ги види другите двајца како гледаат долу во него.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
„Да ги видам твоите документи, другар? Што бараш овде?
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Тие беа како мравката, која може да ги види малите предмети, но не и големите.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Винстон можеше да им ги види мустаците и жолтите заби.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Тоа се единствените резултати што воопшто ќе ги видите.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
„Си ги видел ли некогаш тие коски, Винстоне ?
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Извесно време по нивното ослободување Винстон лично ги виде сите тројца во кафеаната „ Кај костенот“.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Уште пред да се доближи доволно за да им ги види изразите на лицата, Винстон можеше да ја забележи занесеноста во секоја линија од нивните тела.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Човек никогаш не можеше да ги види, освен како заробеници, па дури и тогаш само за миг.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
И тој навистина ги виде, за еден миг, пред да се промени сликата во неговата свест.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
„Те знам јас тебе“ како да велеа. „Јас гледам низ тебе. Знам јас многу добро зошто не отиде да ги видиш затворениците како висат“.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Само во ретки прилики на обичните луѓе им се укажуваше можност да ги видат однатре живеалиштата на членовите на Внатрешната партија, или воопшто да влезат во делот од градот каде што живееја тие.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
По некое време, тие незабележително полека се искраднаа од распеаната атмосфера која владееше во куќата на газда Ѓорги и без никој да ги види излегоа на улица.
„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)
И кулата ќе престане да расте, нема ни метар повеќе да порасне.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Особено откако ги видоа многубројните перчиња женски коси обесени како ракатки ’ржени класје.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Акакиј Акакиевич, откако го закачи сам својот шинел, влезе во собата и истовремено ги виде пред себе свеќите, чиновниците, лулињата, масичките за карти, и беглиот разговор што се креваше од сите страни, и шумот на столовите што се поместуваа, матно му го поразија слухот.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
А во некои ветровити утра, можевме да ги видиме далечните Алпи, прекриени со снег.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
И не се чувствуваме веќе како работници, туку како пионери, истражувачи, бевме херои, светци.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Тогаш беше решено, горе, меѓу железните греди, да се направат мали бараки, за нас, како еден вид гнезда, што луѓето не можеа да ги видат од облакот вештачка магла.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
И тогаш грнчарот зеде едни ножици и задишано праша: - Сакате ли да бидете вечни?
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Занесени во маалото тврдеа дека ги виделе козите со нивниот козар Чанга како летале кон небото, други дека завршиле курбан!
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Го обземаше тага, меланхолија кога ќе го навасаше помислата дека никогаш повеќе нема да ги види, сите блиски, од мајка и браќа, сестри, внуци, поширока рода, без кои се осиромашуваше смислата на неговото и нашето постоење и дека ќе заврши животот, а ние никогаш нема да ги видиме, да ги запознаеме.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Мајка, која обично влегуваше во Татковата библиотека да ја избрише насобраната прав од книгите, беше мошне изненадена кога врз работната маса на Татко ги виде книгите за лавиринтите.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Камилски не се надеваше дека повторно ќе ги види овие букинисти, макар што од последната средба со нив беа поминати петнаесетина години.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Речиси и никогаш не прашував за цената кога купував нови и необични книги кои, ако не ги купев во мигот, повеќе никогаш не ќе ги видев.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Знаеше од порано дека таткото Хрант починал и сега во книжарницата ги виде синот Арамен и ќерката Алиса Самуелиан.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Често пати кога ќе ги видам поклопените стрелки на часовникот, паѓам на суеверие дека во тој миг некој помислил на мене. Не е тоа суеверие, како пример за црните мачки.
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
Дали воскреснал од мртвите или некој некогаш ги видел неговите коски.
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
Кога ќе ги видиш надвор од чашата, ќе ти стане јасно дека во поголеми количини засебно би можеле да бидат кисели, горчливи, со лош мирис, па дури отровни.
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
Еден ден јас сукав наместо стрина ми, а помајка ми ме затекна и кога ги виде исуканите кори се зачуди.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Ми кажуваше дека има Господ и дека тој нè гледа, а и мајка ми дека ме гледа, но дека ние не можеме да ги видиме. Оттогаш почнав да си фантазирам.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Отидов во селото до куќата на попот, ги видов козите, тие биле врзани и огнот ги изгорел.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Ќе ги видам без мене, рече. Комунистите се смееја.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Сакам да ми издигате кула, а од нејзиниот врв да можам да ги видам и Солун и Стамбол и Германија.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Дури кога нозете почнаа да го болат отиде и седна на дабов триножец во калуѓерската ќелија, со занес барајќи низ пукнатината на иконата лица и настани: го виде синиот Парамон, фатен во повити на шума со голијатски стебла на чии гранки клечат мешлести човечиња со кучешки муцки, и ја виде внуката со дете на цицка, незрело девојчиште а наскоро по вторпат мајка без маж, и го виде Марко Проказник, некогаш власт во Кукулино, потоа иселеник, и ги виде своите врсници со свеќа над глава.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
На сртот, во таа од роса влажна мугра, стрико Благоја им ги виде лицата на партизаните - беа сиви, изморени, со темни сенки под очите.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Низ пукнатината на делканата оревовина ги виде сите живи во селото и оние што се далеку по светот, насекаде, преку големи реки или преку мориња со непознати риби и треви - чекорат, ги затвора круг во рамка на безизлез, се враќаат, остануваат по патот по дел од себе, потоа со згрченост ... гроб ... пепел; од нив остануваат само очите да ја бараат целта; распослани насекаде, тие се цветови на црна пролет.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Усните, долната нешто поиспакната и со поизразена боја на месо, сликарот ги видел во недоискажан збор и така ги насликал, со безгласност помеѓу „Кристап...“ и „... пор“.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Вака и вака, честит царе, и морињата ќе ги видиш. Царот скокнал, само што него нозете многу не го држат.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Вратете ме долу, свикал царот. не сакам да ги видам ни Солун, ни Стамбол. По Германија не ќе пукнам.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Не ги видов ниту пролетта, ниту летото, ниту зимата кога дошле.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
Хартија глава, крв. Живот. Само да ги видевте тие што имаа најдобра карактеристика!
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
Очите да не им ги видиш на тие луѓе, да ги оставиш сите луѓе!
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
Се колнам, тој час ги видовме сите мили слики, сите изгубени слики беа вратени, секој предмет пак си беше на своето место. Сѐ, сѐ беше вратено, дома.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
Кога го свртија на лице Кејтеновиот син, ги видовме неговите ококоравени очи, силно стиснати усти, пенливи. Со крвца.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
Не ги видовме ниту Сентерлевиот рид, ниту Големата вода. Сè бегаше, исчезнуваше.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
Забуната настанува од вашата желба да ги видите точките, да ги осознаете, да ги протолкувате.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Побара со очи. Не ги виде долните уши и двете ноздри, таа темна неисчадена двоцевка.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
Ги виде една старичка од својот прозорец и се прекрсти - безработниците одеа да крадат бостан!
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
Ги виде во модрите ниви голите страшила, нивните очи полни со страшна празнина и рече - попе - не - попе, душата ти е празна а можеше на неа на три ката да ја сместиш малата Јана.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
Ги погледна без трепкање и ги виде чудни, двоглави и трепетливи.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
Кога ги видоа големите чаши ракија пред нив знаеја дека се родени под крвава ѕвезда во еден гроздобер кога лозите цицаат од земјата само отровни сокови.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
Отец Симеон ги виде од лупата и ги позна.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
Одеше по нив до центарот на градот и кога ги виде како се згуснуваат во ќош на голема кафеана, строго фатена во линии, застана под сенка на висок леандар.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
Ги склопи очите и ги виде сите бројки - соседи: се стискаат во телефонска кабина а црната слушалка шушкаво го впива неговиот здив.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
Според видените книги повеќе можеше да се здобијам со впечатокот дека се наоѓам кај професор по француска книжевност, колега, отколку кај врвен познавач на палестинското движење и на состојбите на Блискиот Исток.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Додека Гзиме одеше да ги види децата, во мигот се сетив на првата тајна средба со Јасер Арафат, пред две неполни години, по предавањето на акредитивните писма на едно тајно место, како прв амбасадор на Југославија на државата Палестина, која офцијално не постоеше.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Градинарот Раиз, без да го прашам, забележувајќи ја мојата вознемиреност, но и моето миговно смирување, кога ги видов сите живи и здрави, ме пречека смирено со зборовите: - Не грижете се.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Ми олесна кога ги видов овие две познати книги кои ми беа блиски и по мојата иницијална и постојана професија како професор по француска книжевност.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Постарата ќерка Блерина беше во француската гимназија во Ла Марас...
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
По едни дрвени мердевини, потпрени на гредата, се качуваа до нив тие што сакаа да ги купат, да ги штипат, да им ги видат мускулите и забите, или да ги поплукаат како душмани на Падишахот, та ибн Пајко, со сведен поглед од срам, виде многу калци и налани во бели чорапи како се пентарат по тие мердевини, ѕвечкајќи им ги синџирите на фатените.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Ибн Тајко си ги виде рацете како му треперат.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Кога го избања во амамот и кога му ги виде приштовите под мишки, и уште кога овој не кажувајќи ни три чисти му се прикажа како нетокму, Марко веднаш побрза да ја оттурне помислата дека Мехмед-паша нарочно, поради некаква скриена одмазда, му го дал овој недугавко.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
„Има во Скопје, има во Битола”. „Си ги видел?“
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Дали затоа што сакаше баш така, да ги види пеплосани, и рисјани и Турци на едно место, знаејќи дека никому не му прави по волја, иако тоа никој не ќе го каже?
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Тодора не се потурчи, но идеше во Бразда да си ги види децата, терајќи ја бесно чезата, опасно налегната, како корито под нејзината тежина.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Па сепак, и во таква врвулица чаушите ги видоа токму нив, и рекоа дека за нив не е дозволен влез во бањата.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
„Се токмев многупати да го прошетам Блатието”, рече наеднаш бегот, „да ги видам тие благи ритчиња што се спуштаат во широкото, рамно поле.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Сум ги видел неколкупати, па знам”.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
На пазарот за робје ги видов утринава моите три деца и жената, во синџири, во рани, во партали, ги видов јас, ама ме видоа и тие, мил господару, а очите им засветија од радост и надеж дека ќе ги спасам.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Сум ги видел и влашките катуни на Галичица, таму нели доаѓаат сточарите дури од селата кај Лариса.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Ги гледаше ли засеците? Ѝ затреперуваше ли срцето кога ќе ги видеше?
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
- Мамо мила, не сум ги видела очите на момчето сонувано - воздивна Ѕвезда - И тој моите не ги видел.
„Молика пелистерска“ од Бистрица Миркуловска (2014)
Кога ги видел така осакатени Самоил паднал во несвест.
„Молика пелистерска“ од Бистрица Миркуловска (2014)
Ги виделе и двете езерца, и темјанушките ги виделе.
„Молика пелистерска“ од Бистрица Миркуловска (2014)
- Бабо мила, кога му ги видов очите, небаре душава ми се отвори.
„Молика пелистерска“ од Бистрица Миркуловска (2014)
- Господи мил, и Богородице Мајчице - ги видов двете, милите... сега нека да ослепам... душава нека да ми заизлезе - задишано офна баба Петра.
„Молика пелистерска“ од Бистрица Миркуловска (2014)
Ако, пак, ги запрашаш словенските книжевници: „Кој ви ги создал буквите и кој ви ги превел книгите?“ - сите знаат и одговарајќи ќе кажат: Свети Константин Философ, наречен Кирил, тој нам ни ги создаде буквите и книгите ги преведе, заедно со брата си Методија. Уште се живи оние што ги виделе нив.“
„За буквите“ од Црноризец Храбар (1754)
Пловевме неколку часа, но никаде не видовме орки, па дури бевме и по малку разочарани, но кога веќе бродот наближи кон водите на Канада имавме среќа, од мало растојание ги видовме орките, сите туристи излегоа возбудени на палубата, ги гледаа орките со двогледи, ги фотографираа…
„Седум години“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2012)
Ти во Дизниленд се радуваше како мало дете и трчаше со децата наоколу да стигнеш сè и да ги видиш разните атракции.
„Седум години“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2012)
Кога ги видов и јас почнав да плачам, си помислив: „Вака ли ќе изгледа тој момент кога ќе дојде, вака ли ќе пискам ... Како ли ќе реагирам?“
„Седум години“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2012)
Хелвиг молчеше. Можеби во тој момент мислеше на лошите услови за живот што ги виде кај неа дома. Материјални.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Веќе качена во авионот, на Марија ѝ се стори дека уште еднаш ги виде очите на Хелвиг.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Кога ги виде Елена и Лиле како излегуваат од колата, се возбуди. Се обидуваше да се контролира.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Вонда ја прегледа, и откако ги виде знаците: набрекнати дојки со потемнети кругови околу брадавичките, здебелен глас, набрекнати вени, бледило на лицето, лошо расположение, гадење и повраќање - рече: - Труда е... Треба да чека...
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
Дотрчаа со Андро, и ги видоа како бегаат низ бавчите.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
Ќе видиш работи што оздола не си можел да ги видиш...
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
Го виде и излижаниот железен дулец на чешмата од фаќање со раце и допирање со усни, ги виде излижаните камења околу чешмата од газење и седење и го сфати сето време што поминало.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
Но тој ништо од тие работи не зеде, туку веднаш, штом ги виде птиците во дворот, го премина прагот и стрчна кон нив да ги фати.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
Срцата им се стегнаа кога ги видоа изврзаните голи робови на галиите како ги тепаат морнарите посилно да веслаат. – За овде не испрати кадијата – му се испушти на Стојана, покажувајќи на робовите. – Ке ја видиме таа работа, само нека не изведат пред султанот – пак поп Димитрија ги тешеше.
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)
Да ги видиме душманите, нечистите, арамиите да се испечааат!
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)
Куќа можат да повлечат. – Јас пак дојдов да купам два чифта: ајде ако е мунасип и касмет; да ги видам што стока се, да фаќаме рака – се јави Фазли од Дедебалци.
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)
Дали ќе се вратат некогаш да ги видиме?
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)
Поп Јаков не можеше да се воздржи кога ги виде потурчените аџии Јанета и Рампа, па со гнасење им подвикнаа: – Ја добивте играта на овој свет, но ќе се прашаме таму горе – и погледна во небото.
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)
Само нешто го штрекна во главата, кога се сврте назад и ги виде беговите што јаваа по него; зашто ќе треба со нив да го дели пленот.
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)
Неколку момчиња и девојчиња ги видоа и им обрнаа внимание на постарите, а овие бргу го известија попот и ќефалијата.
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)
Грмна тука од секаде посилно да го слушнат каурите – пазарџии – и повтори на сите четири краишта, а потоа отиде на средето каде што беа насобрани десетина-петнаесет сејмени со еден буљукбаша. – Овдека, овдека ќе бидат изгорени, испечени, на ова местоооо! – се провикна и ги виде најревносните пророкови синови каде носат, не заграби или цепаници, ами товари суви буковици.
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)
А нив веќе ги видовме што прават: јадат, пијат, беснеат и пари собираат за да го исполнат ветувањето спрема кадијата.
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)
Некои се раскараа, та дури и потепаа заради бутканицата, а, речиси, сите почнаа да викаат: – Да ги видиме ѓаурите на огноот!
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)
Кадијата се наврати нешто во кадилакот и кога погледна преку прозорецот и ги виде селаните на чело со добро познатите нивни водачи поп Јаков, Димитрија и други што беа пред две-три недели кај него, јасно му стана дека не идат олку луѓе кај него за арно.
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)
Ги видоа сите налегнати борци и наредија да се исповрзат добро и да се затераат во тврдината; да се затворат во нејзиниот затвор и добро да се пазат.
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)
Дедото Богдан се рашета гордо низ пазариштето, разбра што му требаше да разбере, ги изжала и другите чифчии што ги виде, се нафрли пред сите со мариовската слобода и се врати кај Ангелета и селаните.
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)
Син му Трајко и снаа му Велика ги видоа добиците на портата и излегоа да ги пречекаат пазарџиите радувајќи се што си дојдоа навреме и што свршиле работа.
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)
Гледам во гробиштата на Долнец, и во здравите и во оние што беа потиснати од водата, сите се сосема отспротива од ова место каде што ги видов коските.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
Кога би имал камера и кога би зумирал, човек би можел да ја види мојата отворена дланка и грчот на лицето во настојувањето да ги видам поединостите.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
Уште на погребот ми запре погледот на нејзиното широко, питомо, паметно лице, а сега, одблизу, на неговата белорозова кожа ги видов овде-онде расфрланите пеги што ги потенцираше црвеникавиот отсјај на нејзината коса. Таа беше тивка природа.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
Може сакаш, вели, на местото да те однесам. Ќе ги видиш коските и черепите што ги извади водата на видело
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
Луѓето почнаа да удираат по вратата, по едната и по другата, удираше и Пелагија, удираше и шефот на станицата, ама освен што си ги видоа раскрвавени тупаниците, друго ништо не се случи.
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
Секогаш кога ќе му ги видеа прстите на решетката знаеја дека тој нив ги бара по растурените купчиња.
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
Да може да му ги види очињана ќе знае дали тоа што го кажува го кажува од изворот на срцето или и сега како и цел живот си прави мајтап со неа.
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
Сместен во Поградец, град во кој диктаторот сакаше да престојува секое лето, новелата на Кадаре прикажува еден голем албански поет јадосан од режимот, чија последна слобода, поради немање можност да одлета или да отплови, поради неможноста да ги види своите дела широко распространети, се состои во неговото вљубување за последен пат и покрај одминатите години.
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
Ги виде Татко и Игора Лозински со тага во очите, загледани во огнот крај Езерото. Се поздрави со гостинот.
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
Ох, со колку надеж и темни мисли се готвиме за овој светол ден; ден со солзи радосни и трепетни оросен наместо со цветчиња бели...
„Печалбари“ од Антон Панов (1936)
БОЖАНА: Стигна човек, што ги видел.
„Печалбари“ од Антон Панов (1936)
Доста им осука кора, им испржи и колбаси, ги наруча сите три деца, и кога тие јадеа слатко на тарунчето на чардакот, таа ги погледна и се заврте на другата страна да не ѝ ги видат солзите што ѝ навреа на очите.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
— Токму Ѓупка, — си вели Илко кога ги виде гаќите.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
И колку тие да ја сардисаат четата, ти удираат на овчарот Ристета и овој, колку ги видел, почнал да вика: „У ош, ош, ош! Мрчо, Шарко, Лиса, кај ватите бесот да ве вати!“
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Ги виде како седат на машкиот кат овие двајца стари пријатели и со низок глас ги поздрави: — Добровечер вујче!
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
— Седи, седи! — му вели таа и му покажа на големата врата, да го предупреди да не влезе Тода да ги види како стојат та којзнае што ќе си помисли.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Чекаше да биде готов вујко му и гореше од желба што побргу да се јави на Слива и да ги види витолишките планини, покриени со вечно зеленило, а под нив селото, покриено со редок дим од двесте огништа.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Ила, да ги види трите деца заедно, та душа нејзина!
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Илко се позадржа кај попот. — Mope, Ило, — му вели попот — лели ти сам дојде да ме поканиш, ајде да си ги видиме есапите овде, што да му главоболиме тамо на сете, да вадиш ќесе, да ти призра секој во него.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Тука, на таа цуцка, оставаа Бугарите разни летоци со кои ги покануваа нападените Срби да се предадат и им ветуваа дека ќе ги пуштат да си ги видат невестите и децата.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Разбраа и Бисера и Тода, и двете со трчанка слегоа Долно маало да ги видат Тода татка си, Бисера брата си.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Некои Бугари пишуваа долги писма и ги навредуваа Србите: како сега се вратиле од Србија и ги виделе нивните невести; со нив јаделе и пиеле, та дури и спиеле; како тие таму кркаат и беснат со Германците и со нив — Бугарите.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Куќата ѝ е темна и мрачна; сѐ што гледа наоколу ѝ е црно; во нејзината глава се створија меѓи на нивјето; половината овци, говеда, двата вола, едната маска, една куќа, па дури и бакарот, и вршниците ги виде разделени.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
И сега, штом ги виде чорапите изгужвени, ѝ побара на Митра ножици и распара еден од чорапите до каде што беше искинат.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Бидејќи сите овие подготовки беа направени кај свадбарите навреме, затоа ги видовме на сретсело да одат по невестите и, ене ги, веќе стигнаа пред портата на Рожденката.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Усети таа дека во младите детски души се зародила несвесна љубов, кога виде дека веќе место непријателство се разви вистинско братство меѓу нејзините деца и ова нивно другарче. Не еднаш таа ги виде заедно како си прикажуваат трите.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Илко без да сака погледна во неа кога слегуваше, ѝ ги виде облите коленици и малку над колениците.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Погледна под клупа, ама ѝ ги виде само калнавите чевли и еден крај од гунчето.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Јоже беше визионер илуминатор и милионер пример за секој млад пионер идол на секој дрт пензионер Од машинбравар до претседател пцуел по Бога народ не пател секој што мрчел камења кршел кој не го љубел Идризово му судел Ако си серел по Јоже Броз ќе си ги видел Удба и Кос ако си кажал за него штос ќе си се убиел згазен под воз Работа имаше сѐ беше в ред Германија, Либија се одеше гурбет бизнисот цутеше динари грст се шверцаа фармерки дури од Трст Народот жали по златното доба Центро и Славија пукаа од роба полутки, одмори, тринаести плати на Водно се градеа луксузни палати
„Проклетници“ од Горан Јанкуловски (2012)
Да можеш бар на два саата да ги видиш кога ти е тешко. Или кога си среќен.
„Тибам штркот“ од Зоран Спасов Sоф (2008)
Сите чекореле во среќната иднина и броеле до сто и еден и назад И ќе чекореле се понапред ќе чекореле додека не си ги видат раширените вени
„Сонот на коалата“ од Ристо Лазаров (2009)
Што сонуваат Хунзите под Хималаите Пред да кинисаат на пат кон прататковината Македонија А што сонуваат отпосле кога со свои очи ќе ги видат Македонците?
„Сонот на коалата“ од Ристо Лазаров (2009)
Ако погледам уште малку ќе ги видам и првите фиданки На таканаречената ботаничка глобализација Која најстрого пропишува краставиците да бидат прави И да не бидат подебели од осум сантиметри Ако сакаат да бидат пропуштени до трпезите на Европската унија Истата мака си ја имаат и доматите, празот и компирите На кои уште незасеани им се дава до знаење Дека во Европската унија сакаат само прави и мазни И кој им е виновен на кривите краставици
„Сонот на коалата“ од Ристо Лазаров (2009)
11. ПРАВЕЈЌИ СИ ГИ ВЕЃИТЕ СИ ИЗВАДИ ОЧИ - што ќе ѝ се нејзе, нека другите ги видат, и онака штом љубовта тепкаво ја срочи таа виде: само светли денови ѝ идат ...
„Куршуми низ времето“ од Љупчо Стојменски (1976)
Не ти велев, ти сам одлучи, да одиш во Цариград, кај што останаа сите, од мајка и татко, од браќа и сестри, кои никогаш повеќе не ги видов.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Од Мајка и од браќата, кога дојдовме по којзнае кој пат до манастирот Свети Наум за да си ги видиме куќата, градот, татковината, сакав да дознаам како заминавме со чунот, по кој пат пловевме, како втасавме.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Кога ќе ги видеше, Мајка ја обземаше задоволство кое го совладуваше заморот, при помислата дека дома врви сѐ добро.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Да ги видат гробовите на предците.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Баба, првин преку својот син кој беше учел во Англија, на убав англиски јазик, му пишала на својот прв братучед Фетхи-беј Окијар, познат по прекарот Македонецот, тогаш амбасадор во Лондон, за намерата да патува во Цариград, да ги види, за последен пат, своите.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Ја обеспокојуваше и сеќавањето на сите свои кои ги виде за последен пат кога ја минуваме границата и долго време живеевме на другиот брег на Езерото, како емигранти. На брегот на егзилот.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Тврдењата на Матисен дека “со изучувањето на елизабетанските преводи можеме да ги видиме средствата преку кои Ренесансата дошла во Англија”, сѐ уште не се подржани ниту со едно единствено научно истражување. okno.mk | Margina #8-9 [1994] 25
„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)
Марсел Дишан (4) Engraving by Robert Fludd Писмо на Тристан Цара (1922-1923) Стар мој, ги видов твоите статии во Vanity Fair, а исто така и во Secession, но сѐ уште не и онаа кај Manson.
„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)
Во постмодерниов момент, можеме да ги видиме сите истовремено - аскетизмот на триесеттите, геноцидот на четириесеттите, рамните потпетици на седумдесеттите, - вртоглаво се движиме низ милениумот, како да тонеме и при тоа го гледаме сето наше минато.
„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)
- Нема што да бараме... - рече Италијанецот, - ние сме тие што треба да ја расчистиме таа непрецизност; да ги видиме терените и да дадеме свое мислење... Да изготвиме Извештај...
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
Кога ги виде полковниците, им го сврте грбот.
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
Кога ја виде Бонети цапната во езерото и со поткрената кошула за да не се водени, кога ѝ ги виде белите бутини што блескаа на сонцето, се возбуди.
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
Му иделе и такви луѓе што се преправеле дека се болни за да го кушаат, да го проверуваат, но тој само што ќе ги видел, знаел дали се болни или се преправаат.
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
Да ги видиме нашиве... државниве... - се насмевна. - Она за што сме дојдени.
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
- Ете, гледате сами... Можете да анкетирате... Можете да ги видите гробиштата...
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
XXVIII На положаите над селото и манастирот започна силно пукање; луѓето исплашени истрчуваа надвор и гледаа накај положаите да видат што се случува; најпосле дознаа дека војниците се веселат што ќе си заминат дома, што не дојде до војна; пиеја од чутурките ракија купена од селото и пукаа; се пукаше и од албанската страна, се веселеа и албанските војници што ќе си одат дома; изгледаше дека се натпреваруваа кој повеќе ќе пука или можеби така, со пукање се поздравуваа едни со други; излегуваа и едните и другите од рововите и земјаниците да се видат подобро, да си ги видат униформите, оружјето, да си ја видат радоста што куршумите не си ги вперуваат еден во друг, туку во воздух; се пукаше во бранови или зачестено.
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
Ги видоа каде што си ја корнат утробата и ги успокојуваа: - Еве нам не ни е ништо... Еве, гледате... Тие се превиткуваа, напињаа, рикаа.
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
Другите синови, фала на времињата, си застанаа на нозе; и тоа толку си застанаа, што веќе не им ги видоа ни петиците како кој пркнуваше, така и се губеше.
„МАРГИНА бр. 34“ (1996)
„Сега”, рече тој, „тие не мораат да одат во New York за да ги видат.
„МАРГИНА бр. 34“ (1996)
- Мојата несреќна рака и да ја немаше никој нема да забележи - одговорив резигнирано додека го ловев ситнежот по нејзиниот паричник.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Она што ги негираше сите правила а мене посебно ме возбудуваше беше фактот дека јас бев единствениот кој можеше да ги види.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
- Не смеат да ти ги видат раните.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
- А јас во најмилото се колнам, дека не ги видов и дека мислам дека за тоа е виновна оградава која понекогаш се труди да нè исмее - рече Загорка Пеперутката и ми ја зачепи устата со пердувестата дланка.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
- „Го обрав бостанот! Да ги видев порано, ќе се скриев негде крај патот во трњето.“
„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)
Кога ги видоа, се насобраа околу нив.
„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)
Штом ги виде Огнен викна: - Другар командант дојдоа Трајче и Евто!
„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)
Некогаш играјќи децата ќе ја откопаат нашата плоча Под неа ние, подолу тие, утре вие Сите отруени од исти сништа - В земи да си ги видиме, барем, нашите краишта.
„Камена“ од Анте Поповски (1972)
Штом ќе ги видеше, на Зоки нешто скокотливо ќе му заиграше во стомакот.
„Зоки Поки“ од Оливера Николова (1963)
Кога ги виде, тој многу се израдува и ги покани во својата убава куќа што беше само на еден кат, зашто луѓето ваму не живееја во големокатници како во центарот.
„Зоки Поки“ од Оливера Николова (1963)
Тажеше бидејќи на мене, и на нејзините внуци што ќе втасале по мене, им е одземена можноста да ги видат тие слики.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Мислите на двете жени се недофатливи поради шокираноста и стравот, но Фјодоровиот пријател сликар ги виде како цитатолошко, дадаистичко надреалистички форми, што не му беше премногу тешко зошто долго долго во детството имаше гледано надреалистички и дадаистички репродукции, а исто така работеше на илустриранјето на “Лабрис”, дело на Фјодоровиот пријател писател.
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
Уште пред да стигнат до Палацо Граси, посетителите на Венеција можеа да ги видат зелените натписи што висеа на мостовите низ целиот град со името “Марсел Дишан”, амбициозно најавувајќи ги датумите на изложбата (од 3 април до 16 јули), како и многу слични плакати излепени на секоја станица на “вапорето-т”. (мал параход што плови по каналите на Венеција - заб. на прев).
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
10. Според Бретон, тој за прв пат ги видел нејзините дела во 1943; види го неговиот есеј “Marija” во Marija exh, кат. на галеријата Julien Levy, New York, 1948, (повторно објавено во Le Surrealisme et la Peinture од Бретон, Paris, 1965, стр. 318 -21).
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
Не престанав да сликам. Секоја слика мора да постои во главата пред да се стави на платно и секогаш нешто се губи кога е преобразена во слика. Повеќе сакам да ги видам моите слики без таа кал.
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
Ако неговата прва посета на овој град помина скоро незабележана, овојпат градот, со сиот свој сјај, му укажа гостопримство на уметникот чии идеи радикално го изменија курсот на уметноста на двеесеттиот век - не само во Италија, туку и во целиот западен свет.
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
Мислам дека можете да ги видите позитивните ефекти што ги имаше мултикултурализмот во менувањето на нашиот поим на општество во скорешниот развој на западноевропските држави.
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
Фјодор е дебел Ван Гог - мислеше многу тивко неговиот пријател сликар кој пуши.
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
Она што сакам да го кажам е дека уметноста може да биде лоша, добра или индиферентна; но без оглед употребената придавка, треба да ја нарекуваме уметност: лошата уметност сѐ уште е уметност како што лошата емоција, сѐ уште е емоција.
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
9. Види Villiam Camfield, Marcel Duchamp: Fountain, Houston Fine Arts Press, 1989, кат. бр 12, стр 170.
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
Тие две пилиња и ти сам си ги видел и си ги чул, синко, в поле кај си стојат по шипјето и глогјето и си пеат; едното си пее: сиве, сиве, а другото – чуле, чуле.
„Силјан Штркот“ од Марко Цепенков (1900)
Во тоа време сите куќни луѓе биле по работа в поле, само Босилка била дома и како што си го низала ѓерданчето, го оставила на ругузина па станала да ги види в куќа свињите, нешто пакост да не сторат.
„Силјан Штркот“ од Марко Цепенков (1900)
– „Ете јас бев, мајко, што ги зедов, ѝ рекол, ја качи се, бре Смиле, на куќа кај што стоев јас, побарај во сламата, ќе ги најдеш, земи ги вамо да ги видат за да поверуваат“.
„Силјан Штркот“ од Марко Цепенков (1900)
Кога ги видоа домашните, на големо чудо беше станале.
„Силјан Штркот“ од Марко Цепенков (1900)
По неколку дни му се смилило на Силјана да појде кај трлото да си ги види јагнињата, чунки тогај се јагнеле.
„Силјан Штркот“ од Марко Цепенков (1900)
Откога си поплакал Силјан на куќа на деветти марта за домашните, кога ги гледал и не можел со нив да зборува, на жалта згора си летнал од куќа и си ошол в поле да си ги види нивјето, ливаѓето, лозјата и чаирите кај што паселе говедата.
„Силјан Штркот“ од Марко Цепенков (1900)
Се качил Смиле и ги нашол и ги донесол пред сите селани да ги видат и да поверуваат.
„Силјан Штркот“ од Марко Цепенков (1900)
Кога дошле близу селото Плетвар, кај дервенот, го видел Силјан полето Прилепско; ги видел Маркови Кули; го видел манастирот Трескавец, и од радост веднаш слегол до едни камење, за тамо да се потури со шишето вода, за човек да се стори и оттука пеш да си оди дома.
„Силјан Штркот“ од Марко Цепенков (1900)
Се засолнал зад едни шипје и отаде ги видел луѓето.
„Силјан Штркот“ од Марко Цепенков (1900)
Силјан селаните ги видел оти ним им било како приказна, почнал да им кажува што патил дома дури бил штрк и што видел и што сторил.
„Силјан Штркот“ од Марко Цепенков (1900)
И освен чеволчето, таа ги виде темните капки крв на килимот. Побледе.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Го впи погледот во улицата и ги виде двете сенки. Беа бесшумни и далечни.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Чуварот ги виде, а за нас беше сеедно каква беше причината.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Да ги видиме нозете. Сестро, помогнете.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Ете, јас, сакатиот Нумо, кому и јазикот сакаат да му го откорнат затоа што вака прашуваше, те прашувам тебе, што си постар и што си видел повеќе од мене, ама не си го видел Грамос, не си го видел Вичо, не си ги видел сакатите девојки и момчиња и не си се запрашал како ќе го поведат орото свадбарско...
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
- Ги видовме! - викнавме во еден глас.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Паралелно со развојот на сликарството во реализмот, а по него и импресионизмот, кои ѝ даваа неприкосновен приоритет на објективната, необре­ме­нета визија, Раскиновата идеја наречена „невиност на окото”, постепено се трансформираше во активен естетски принцип.
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Овие ужасни болести што ги видов ме свртеа потполно против каков и да е Бог кој беше претпоставен како семоќен и добар.
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
- Си го пропуштил првиот дел од шоуто, нели?
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Фрлив низ прозорецот, големата гилотина, уште еден последен поглед врз перспективата...
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Како што Џон Раскин напиша 1850. година, „без свеста што тие означу­ва­ат... како слепец што би ги видел кога одеднаш би го обдариле со поглед”; трето, способност да се види зад појавното, да се допре до „суштината” на работите; четврто и последно, им дава на ретките, достапен поглед во мистеријата наречена живот.
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
- Ќе ги видиме преку сателитската врска. - Каде се сега? Во Њу Орлеанс?
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Уште поглупи?... Посератори?... Типовите од Рочестер, нема сигурно да ги видам веќе!
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Ако Тој беше семоќен како Тој би бил добар доколку Тој е одговорен за создавањето на такви страдања?
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Со радост ја гушнав, во неа на светот бремињата од сонцето свое прогонети, ко Троја се скриле, врз нив седнати на љубовта ги гледам времињата и ослепувам, поубаво да ги видам тие што биле.
„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)
Се сврте на онаа страна каде што отидоа децата, но кога не ги виде никаде наоколу, рече: - Ама го видов ли јас и она Мартина со нив или така ми се стори!
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
Кога ги виде децата како им се приближуваат, тој присторе: - Види ги едепсузиштава!
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
Ги водеше децата кон Мартина сѐ додека тој не ги виде и вчудоневидено се загледа во нив прашувајќи се дали да спрсне да побегне.
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
„Те молам опушти се“, рече таа. „Слушнав што се зборуваше утринава, но треба да си ги видиш очите — повторно ти треперат од нервоза.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
Ова се оние што ги чекавме дваесет илјади години за да ги видиме повторно.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
„Капетане, прозорците!“ „Што?“ „Оние прозорци на куќите, ене таму! Ги видов како се движат!“
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
Кога и јас самата отидов за да ги видам со свои очи, она што најмногу ме допре беа нивните усти зинати од глад по туѓото ; и празните погледи им ги видов на воините, загледани во ништожноста.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
И нека е само поради таа нејасна радост на која не можеме да ѝ ги видиме очите, Иван Степанович ја заслужува нашата длабока почит и благодарност“.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Знаеш", вели, "во сниското во црквата секогаш е поголема темнина.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Татко ти тврдеше оти многумина од неговите пријатели лично ги видел како плачат потопени до брадите во вода.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Кога едно утро, не беа изминале ни две години од раѓањето на синот на Иван Степанович, малиот Алексеј, во оваа иста соба втрчува задишана Рајна и речиси паѓа на креветов.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Во оној син фустан и со бела шапка. Само чевлите не ѝ ги видов.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Како ќе поминам низ град ваков...
„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)
ТЕОДОС: Мустаќите... Бетер ќе се од твоите... (Го свива погледот надолу, а ја крева горната усна нагоре, да ги види.) Бетер!
„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)
Првин помисли дека миризбата доаѓа од прозорчето, но кога еден ден ѝ ги виде ноктите на двата прсти пожолтени, почна да ја следи и ја фати каде што пуши.
„Прва љубов“ од Јован Стрезовски (1992)
Ја виде еднаш со Ирина како купува цигари од бутката и како бега од неа за да не ги види и се скрија во паркот за да пушат.
„Прва љубов“ од Јован Стрезовски (1992)
Срцето ти го застрелуваа со нишани линии чудни лузни и тајнописи од писмото на Тиберинската азбука, Ги видов низ годините на столетието сите нови страници на месечината кои се осветлуваа како таен знак историја и мртво копје.
„Чекајќи го ангелот“ од Милчо Мисоски (1991)
Само што не го чу бесното удирање на копитото по плочникот, само што не ги виде наведнатите рогови, остри како шило и крваво–зеленкастата слина што капејќи низ улиците ја остава трагата на јароста и суровото господарство.
„Пловидба кон југ“ од Александар Прокопиев (1987)
„Има луѓе што умираат праведни, има луѓе што умираат грешни”, им велеше попот: ”на праведните смртта им се јавува весела, а на грешните намуртена, страшна, лоша; луѓето се страшат од неа и затоа пред умирачката си го покриваат лицето со покривка за да не ја гледаат; смртта е како некој мајстор; турли-турли алати има: тесла, пила, секира, глето, клешти, сврдел, копан, затегач, турпија, скоби и многу други алати; најпрвин ќе зафати болниот од прстите да го разглобува со сите тие чешити алати: оди од зглоб до зглоб, и откако ќе го разглоби, почнува жилите да му ги сече, и најпосле ќе почне со секира да го мава по тилот додека не му ја земе душата; кога ќе му ја земе душата - ја носи право кај бога на поклонение, а потоа, еден ангел ќе ја шета душата открај-накрај на небото и открај-накрај на земјата за да ги види сите убавини; ќе ја носи по сите места каде што шетал човекот додека бил жив и ќе му покажува ангелот сѐ што чинел: добро или лошо; на четириесеттите дни ќе го врати човекот кај гробот и ќе му ја покаже мршата негова кај што лежела внатре; по четириесеттите дни, пак ангелот душата ја носи кај бога, и тогаш господ ќе му заповеда на ангелот да ја носи душата во рајот или пеколот; ете, затоа треба на умрените до четириесетте дни да им се пее на гробот и да им се носи задушница; со тие добрини може господ да се смилостиви и да им ги прости гревовите: зашто до четириесетте дни душата не му е пресудена на човека”.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Татко ѝ на жена му, слепиот Тимон, му велеше: „Побргу од тебе сум ги видел ѕвездите, зете, но тие не ја одредуваат судбината наша, туку ние самите си ја одредуваме...
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Еден ден кога кравата се телеше со мака и кога ветеринарот Скрез и Цанулица ги немаше долго да излезат од ќералот, Цанул се довлечка до прозорчето од ќералот, и кога ги виде истркалани во сеното, му удри крвта в глава, ја грабна вилата и влета внатре кршејќи ја вратата и забодувајќи ја вилата во бутината од Скрез.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Утредента еден од офицерите дојде в село кај Полин со уште неколку војници да ги видат растенијата како изгледаат, каква форма имаат, боја, мирис, вкус.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
„Враг нека носи сѐ... Не плачи... И ова ќе помине”, ја успокојуваше Трајан, но таа му олцкаше во градите; се обидувеше да ја смири, но и нему срцето му олцкаше и бегаше со лицето настрана за да не му ги види очите.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Цртежите му ги виде еден од сликарите што навраќаше во слаткарницата, се воодушеви и му рече на татко му да го даде Столпника да учи сликарско училиште.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Отпосле се запрашав: и да стоев пркосно како цуцул до последната станица само на едната нога, ќе ги избришев ли како што се брише потта од челото, знаците на старост што момчето ги виде во моите очи?
„Кревалка“ од Ристо Лазаров (2011)
Ја видов и планината; и ливадата на која растеше чајот ја видов; ги видов и капките роса што стоеја на цветовите; и девојката со селско руменило на образите – ја видов како ги бере китките чај; се заљубив во неа.
„Азбука и залутани записи“ од Иван Шопов (2010)
Тогаш тој луѓето, граѓаните на целиот свет, ги виде како огромна толпа што безглаво јури кон својот неврат...
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Кога, додека чекаше во долгиот ред пред пасошката контрола на аеродромот во Торонто, ги виде оние очепарачки транспаренти на кои со црвени букви пишуваше „Nous parlons francais“ и „We speak English“, му подолесна: Овие сигурно разбираат и германски што го научи во Австрија.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Дојдоа право кај влезот во земјанката каде што Едо од своето стражарско место не можеше да ги види, но не мина многу и тие пас се вратија кон влезот во училиштето држејќи за мишки некој пристар човек со кусо шајкачно палто, во опинци и со темно-црвени чорапи шарени со црно и бело предено.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Веќе третпат се договара да се најдат на кафе во некое од кафулињата во центарот на Охрид каде што, додека седеа и разговараа, Едо со задоволство рагледуваше наоколу да види кој негови или нејзини познати ги виделе и како се однесуваат кон тоа.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Во ова писмо од 28 март, сцената којашто ја изнесувате за едно семејство пред еден автобус со една коза, веднаш ме потсети на времето кога на телевизија ги покажуваа албанските семејства на патот, напуштајќи ги селата, инстинктивно барав да забележам кози што јас не ги видов...
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
Сtаit bref, clair et simple. Pourvu que lаррliсаtiоn de ces dispositions soit aussi simple! Entre-temps comme vous me lаvеz aussi сrit, vous avez d aller Bucarest о, mаlgr ce que lоn raconte sur tous ces enfants аbаndоnnѕ dans les rues, et tous ces chiens errants, јеѕрrе que vous aurez fait dintrеѕѕаntеѕ et enrichissantes rencontres autour de vos livres. Hlnе Lejbowicz XXX Елен Лејбовиц од писмо во писмо не престануваше да ме предупредува дека пишувајќи ми, нема никогаш да ми зборува за себеси, а уште помалку за своите здравствени проблеми, кои ги нарекуваше бизарности.
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
Тешко е братко, Стојане, мило да немаш крај себе, сакам на книга да учам, в очи ми солнце да влезе, мракој ми душа затнале, ко лисја капат денови, в гора мени промени, одново лист ќе потера, а мојте братко, младини не ќе ги видам никога. – Дејгиди кучко погана, куќа ми, кучко, поцрне.
„Робии“ од Венко Марковски (1942)
ОСТОИК: Не можете да ги донесете? МИХАЈЛО: Не смеам да ги видам.
„Одбрани драми“ од Горан Стефановски (2008)
И како тоа дишам? А очите не можам да си ги видам.
„Одбрани драми“ од Горан Стефановски (2008)
За неколку секунди после полноќ ќе падне совршениот надворешен оклоп и јасно ќе може да ги видиме љубовта и ранливоста кај сите од нас.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Во прозорот на стариот дом се гледам себе, денес и сега, зошто утре ќе ме нема, знам утре ќе ме нема.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
И која сум јас, како перзистирам, а околу мене ескалира оваа ноншалантна, патогена човечка рамнодушност, вициозност, расипаност, порочност, го живеам ли својот живот, ќе почуствувам ли евтимија и етернален спокојот на сопствената умирачка.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Гледам тело свиено и рането, а ги видов и тие усни со горда и мрачна насмевка.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Нештата стануваат уметнички дела не заради тоа што содржат вредност, туку затоа што ние сме подготвени да ги видиме (нив) како такви. ñПонекогаш имам чувство дека многу лесно си можел да бидеш научник.
„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)
Размислував за сите луѓе кои сум ги видел со пиштол - дури и Вера имаше пиштол.
„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)
Предметите во само обид светот да собата ќе ги видиме во ВР и затоа се употреби како нема да се удираме од нив. корисно орудие.
„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)
Г. С.: Да го дадеме на неколку колеги и да ги видиме реакциите затоа што мислам дека оваа книга може да функционира само како целина.
„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)
Тука, драги Џим, јас ја сфатив смислата на напорот и болката на постоењето; тука ги видов корените длабоко вжилени во карпите и во испуканата земја.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
- Дедо и тате - продолжи Циљка - ги пратија сургун. И долго не сме ги виделе. Дома пусто и празно.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Во мигот кога го спушти на земја, ги виде неговите ококорени очи исполнети со ужас и болка.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Таму, во Булкес, ми кажуваа, честопати навраќаа Захаријадис и Маркос. Јас не сум ги видел.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Плачеше, кутриот, и велеше: - Нема повеќе да си ги видам мнучишчата... - И колнеше...
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Откако положи цвеќе и се помоли во незадржан плач пред гробовите на својата мајка и сестра, ќе положи, на чудење на сите, китка цвеќе и на гробот на диктаторот Енвер Хоџа, кој не ѝ дозволи на светицата Мајка Тереза да си ги види своите додека беа живи, а ниту да присуствува на нивниот закоп во Тирана.
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
Мајка, од една страна, му се радуваше на патувањето во Албанија зашто првин ќе ги видев нејзините преоста­нати живи, но таа, од друга страна, тајум стравуваше дека ќе биде немоќна на местото на Татко да ми го даде конечниот совет да патувам.
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
Старецот го притера својот чун сосема со нивниот, се наведе и ги виде рибите што даваа последни знаци живот на дното од чунот. – Бре, бре што риба сте уловиле ...
„Бегалци“ од Јован Бошковски (1949)
Ги оставиив така, прашувајќи се дали утредента ќе ги видиш и препознаеш. Margina #32-33 [1996] | okno.mk 187
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Требаше да бидат 16 инчи долги.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Изгледаа како извезени со црвени монистра.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Но ние не го сторивме тоа, не на месечина, не во твојот двор под фосфорните okno.mk | Margina #32-33 [1996] 188 фенери од светулки, не под соѕвездијата кои не можевме ни да ги видиме, а камо ли да ги распознаеме, ниту пак во темниот отсјај кој го замени вистинскиот ноќен мрак, мрак веќе откраднат од нас; не кога облакодерите зад нас се креваа сѐ повисоко додека градот постепено трулеше, ниту во летната жештина додека Студената Војна беснееше; и покрај слободата на младоста и првата љубов - поради судбина, карма, среќа, што е важно што?
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
- од неонадувањето направивме чудо, и сепак не го сторивме она, не го сторивме, никогаш не го сторивме. превод: Зоја Наскова-Барт Најновата збирка на раскази од Стјуарт Даибек (Stuart Dybek) е “Крајбрежјето на Чикаго”.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Наводот од “Tlon, Uqbar, Orbis Tertius” нѐ води во царството на надоместоци, не само во поединостите што веќе ги видовме, туку и уште појасно, ако помислиме на самата приказна. okno.mk | Margina #32-33 [1996] 18
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Дождот престана додека да се искачам по скалите до перонот на Е1.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Тој предава “пишување” во Универзитетот на Западен Мичиган (West- ern Michigan University) и е добитник на две НЕА стипендии, Гугенхајм награда, Withing награда за писатели и, најново, награда за литература од Американската Академија на Уметностите и Хуманистичките Науки.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Твојот мирис сѐ уште не беше испран од моите прсти.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Едно попладне тој фати четири пастрмки, Кога сонцето им ја осветли кожата, Сани ги виде нивните виножита.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Статијата за Укбар (од која наводно писателот ги присобрал известувањата) не се појавува, според зборовите на раскажувачот, во четириесет и шестиот том на Англо-Американската Циклопедија, туку: “Томот што Бјој го донесе беше всушност XLVI том на Англо-Американската Циклопедија.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Спасил многу луѓе што тој никогаш не ги видел, не ги знае, нити ќе ги знае.
„Добри мои, добар ден“ од Глигор Поповски (1983)
КОЈ СЕ САКА, ТОЈ И СЕ КАРА Татко ми и мајка ми не ги видовме два дена.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
Дедо одеше, одеше и одеше, и навлезе во некои улици што јас досега никогаш не сум ги видел.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
А, татко ти е „супер“! И силен е многу, му ги видов мускулите.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
- Но, добро, - предложив, ако не сакаш да ги видиш, ќе влеземе право во мојата соба и тие нема да ни здодеваат, ти ветувам.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
Сакаа потоа да дојдат дома кај мене за да ги видат забите и чизмите на мајка ми, ама јас ги одвратив.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
Јас ги видов и сѐ ѝ кажав.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
А кои немат вера и грешно живеат, них неќе да ги види.
„Избор“ од Јоаким Крчовски (1814)
А тие двајцата, Шишман и Србин, како сеништа стоеја пред неа и чекаа да ги види.
„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)
Кажи, по француски, како се вели:Пушти нѐ, господине, до Брезница колку децата да си ги видиме.
„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)
Луѓето вчудоневидени се свртеа кон неа и тогаш ги видоа двајцата распашани, брадосани бугарски војници што беа налик на сеништа.
„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)
Во погледите си ги видоа бездните преплашеност и почуствуваа малаксаност во колената.
„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)
Ако ги видат да седат, некој може да почне да ги распрашува што и како и во зборувањето нешто да згрешат.
„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)
- Сега Французот ако дупнал натаму, ни очите повеќе нема да му ги видиш.
„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)
Како што им се приближив престанаа да се смеат и ме погледнаа сериозно.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
На патот пред мојот влез ги видов, заедно со дебелото сестриче.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Затоа се премислив и тргнав по Мони накај зградата во којашто живеевме јас и Бистра. Заѕвонивме на вратата и Бистра отвори.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Не дека не постоеја од порано, само што претходно беа сосем искршени.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Лицето ѝ беше розово, тркалезно и насмеано.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
И навистина, можам да сфатам зошто би заклучиле еден нормален тоалет кога ги видов стандардите на тој што го користеа.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Уште од почетокот не ми беше право затоа што јас прва ги видов лулашките.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Сакав и јас да одам со неа кај Бистра затоа што прва ги видов лулашките и јас сакав да ги предупредам децата дека мостот е црвен и дека не смеат да се качуваат на него.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
- Извини мамо, ама имаше нови лулашки и после тоа отидов кај Мони и кај Бистра за да им кажам дека има лулашки и да не се качуваат на мостот затоа што е премачкан, оти така ми рекоа чичковците сабајле кога ги видов како ги местат лулашките и, - мајка ми тука ме прекина.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
- Само ваков имаше, само ваков ми даде продавачката, - се правдав.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Знае за двете деца, за малечката Пелагија и за малечкиот Доне, ама не ги видел оставени на креветот на Чана, свртени едно кон друго, со подадени рачиња.
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
Одат да ги видат Пена и Танаско и нивните пилиња оти откако тие заминаа за таму ги немаат посетено.
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
Јас сум им свртена со тилот, не знаат дека ги видов на огледалото.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Па тие и солзата од око ќе ти ја украдат и нема да ги видиш.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
На огледало ги видов, ,Кито моме".
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
И повеќе не ги видовме командирите наши. Ги изеде ноќта, вели.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Пак си ги видов нозете онака: одат без мене, ме заминуваат мене.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
И дури таму им ги видов лицата на луѓето со мене.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Можеби немале време да ги видат.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
А видов, со свои очи ги видов вештерките, на голо пладне, што се вели...
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Таму ми ги видоа документите и запишаа што требаше.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Тргам и не можам од чадот да си ги видам иследниците.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
— Имаше, ама не сте ги виделе, велам, и тие си ги јадат рибите.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Сакам да го прашам дали ги виде ѕвездите, но во затревените падини пред нас се гледаат само нежните главчиња од боливачот.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
А и не можеш да не ги видиш тие истркалани глави со пеплосани лица, со ококорени очи и со отворени усти.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
— Добро, велам и ја вртам главата, не сакам да ми ги види солзите.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Дали ги виделе, господе, дали не ги виделе?
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Може своите солзи да ги видов кај него.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Кога ќе ве ослободам, ќе ги видите ледените скалила што водат горе во белиот свет.
„Авантурите на Дедо Мраз“ од Ристо Давчевски (1997)
Косиве нека го покријат лицето, си велеше, што погусто, за да не му ја видат убавината и другите. Убавината и младоста што ги виде таа.
„Авантурите на Дедо Мраз“ од Ристо Давчевски (1997)
До пијалаците се – сусамките, печени бадеми, кикиритки што Ескимите не ги виделе ни во сон, прженици од печурки, па и тортата, толку убава што ти е жал да ја чепнеш, а не да и ги наковаш забите.
„Авантурите на Дедо Мраз“ од Ристо Давчевски (1997)
Виде тој нешто, ги виде тие негативни сили кои божем ме кочеле во животот и рече ќе среди.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
Ми текна дека поради тоа што јас од мојот профил го немав за пријател, можев лесно да проверам од профилот на татко ми и да ги видам сите негови активности.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
Шатев, кој ги видел резултатите од своето дело, одбегнува да зборува и да дава оценка за тоа.
„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)
За да не ги видат Еворпејците, натераа Цигани да ги измијат тие локви, издадоа наредба да се отвори чаршијата и објавија дека секој е слободен да си ја гледа работата“122.
„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)
Па да ги видат шумите, мислам, градските деца да ги видат шумите, богатството на Шумското стопанство Караџица.
„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)
До Батинци, да си ги видиме пријателите.
„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)
“ „Дај да ги видиме оддалеку!
„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)
Па и на Влатко, така оддалеку сите дрвца му се гледаа исти ама тој имаше силна желба да ги види, па затоа и ги виде: седум бели исправени стебленца во далечината, заробени во калливата почва што тешко базди...
„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)
Да ги видиме!
„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)
Сигурно си ги редеше во главата сите предмети што ги видовме зад тополите.
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)
Мирче: Така. Да ги видам.
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)
- Ќе ги видиме ли вечер малите џуџиња? – се вмеша Дена.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Имаат и ножеви, од оние малите, острите, што се носат во чорапи.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
И таму се сретнавме со многу наши популарни артисти.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Имале право што не ја „играле” тетка ми Оце, си реков, да ми е Дена сестра и да треба постојано со неа да се маткам, ќе пукнам од досада. ***
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Другите остануваат на истото место каде што се нашле. Ги виде?
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Што убав брат имам, го гледав и си мислев.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Можеби е во право, ние би сакале да нè однесе на некое од тие прочуени места во други држави, каде што се собираат најголемите филмски ѕвезди, за да ги видиме во живо, како што таа ги гледа, ама и во Битола не беше лошо.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
- Ма, какви страшни, што ти е тебе! Никој не може со моите луѓе, само да ги видиш!
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Ја извадив онаа негова фотографија што му беше останата од неколкуте што ги имаше направено за пасош, а не му се допаѓаа, оти не бил убаво излезен на нив, па ги имаше скриено во фиоката, никој да не му ги види, ја извадив од фиока и ја ставив пред себе.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)