Дните поминуваат, но     книгите, книгите, Антоњина Павловна, остануваат на полиците, и големото дело на кое     вие без да барате за себе корист му служите, навистина е големо и обилно, и секој ваш     ред ѕвони и одѕвонува во нашите умови и срца со вечен рефрен.
               
             
           
            
            
              „МАРГИНА бр. 17-18“
              
              (1995)
              
              
            
            
           
      
    
      
         
         
           
             
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
               
                  Како се оддалечувавме – слушавме времето што идеше  како ја тресе вселената пеејќи:  Од каде доаѓа гласот ваш и кој ве закова за земјата  Вие без писмо што ги запишавте сите книги човекови?
               
             
           
            
            
              „Камена“
               од Анте Поповски 
              (1972)
              
              
            
            
           
      
    
      
         
         
           
             
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
               
                  Која страчка останала без опашка, та и вие без маж? — Никој! (Излегува).
               
             
           
            
            
              „Антица“
               од Ристо Крле 
              (1940)