Тие и од своето јадење се понижени, велам, но како може, јадејќи да плачат?
               
             
           
            
            
              „Небеска Тимјановна“
               од Петре М. Андреевски 
              (1988)
              
              
            
            
           
      
    
      
         
         
           
             
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
               
                  А јас би сакал да слезам од овие ѕидишта  по славејот што клука под стреата  по шумот на водите по ластарот на лозите  зашто уште копнежот клука и времето ме јаде  да слезам да истрчам да избегам во просторот  во просторот зрачен потопол од сето време.
               
             
           
            
            
              „Липа“
               од Матеја Матевски 
              (1980)