чувствува (гл.) - го (зам.)

Чувствувајќи го до себеси својот војвода, востаниците отстојуваа до последен здив и се биеја до последен куршум. Но куршумите намалуваа.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Чувствувајќи го мирисот на исконот, оној ист мирис на малото човече на своите гради, ја почувствува истата онаа топлина кога "лотосот" лакомо ја голташе течноста на животот од нејзините гради.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Чувствувајќи го неговиот поглед уште пококетно го извиваше своето тело.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Дишејќи ги така опојните мириси што избиваа од сламарицата, чувствувајќи го нивното благотворно дејство, на ум му дојде истото вакво дишење на сламата во плевната кога како дете се разболе; бегаше од болеста што го имаше приковано за креветот во собата и одеше кришум во плевната и запретувајќи ја главата во сламата и сеното, дишеше од миризбата и чувствуваше како го закрепнува.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
Само уште малку, си велиш, чувствувајќи го во тебе Големиот Планер.
„Сонце во тегла“ од Илина Јакимовска (2009)
Се стресов, чувствувајќи го истрпнувањето на телото, како самиот да паѓам во празно.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Кожата им трепереше во ситни бранчиња; од очите им избиваше пламен; чувствувајќи го освежувачкиот благодет на водата, завлегуваа сѐ подлабоко во езерото да се ладат.
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
- Оф, оф! - се топеше од задоволство, чувствувајќи го студенилото на снегот врз пламнатото лице.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
За момент Перо вознемирено ги подигна капаците на очите, но остана нем и Атина не забележа ништо, концентрирана на отпакувањето на марамите, радосно и со занес чувствувајќи го нежниот свилен материјал на своето лице.
„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)
А потоа се состанував со него чувствувајќи го како брат и верувајќи му со сета детска искреност.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
Гого со мерак си црташе на рапавата хартија со дебелиот молив, не чувствувајќи го зад себе повременото надгледување на професорот, па со жалење го остави новиот алат кога заврши часот и се прибра во бучниот интернат сиот потиштен што не стасал да направи она што можел а уште помалку она што го сакал.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Тука лежела таа, гола и жедна нива, и чекала да ја оплоди, да ја осмисли во нејзиното постоење, а тој, чувствувајќи го нејзиниот мирис повеќе од свест отколку со сетила, ги одморувал своите дланки на сомотски врелиот стомак.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
Гракајќи разгалено, слета точно на рамото на Еразмо, ги приклешти острите канџи во неговото меко зимско палто, чувствувајќи го волшебниот предизвик на зрната од вреќата, и се прикотви тука.
„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)
Чувствувајќи го само стравот што ги правеше малечки, малечки до загинување, чекаа да биде што ќе биде.
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
Но, тие трчаа, ги вртеа лицата кон небото, чувствувајќи го сонцето на образите како жешка греалка; ги соблекуваа палтенцата и ги ширеа рачињата на сонцето.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
Измолкнувајќи се наслепо од вриежот тој се домолкна до едно парче од масното платно, повлече, чувствувајќи го пленот, а потоа го откина.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)