фаќа (гл.) - полека (прил.)

КЕВА и НАЦА: (Му навлекуваат по еден ракав.)
„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)
На моите усни се фаќаше полека кора мраз. Во мене како да се наталожи олово.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Ракијата ме фаќаше полека ама сигурно, оти сонцето биеше ужасно; некој понуди и тревка, и јас, ненавикнат на неа, во еден миг видов светлина; помислив дека таа светлина не е од овој свет, дека тоа ми се јавува Бог; беше тоа светлина виолетова, еднаква во сите свои делови, совршена, постојана, оти не беше една во едно време и инаква во друго време, ниту за едни убава, а за други грда; беше тоа светлина преподобна; помислив дека можеби веќе сум во некој друг живот, дека сум умрел и дека ми е доделено некое ново тело; верував во реинкарнација, и таа помисла ме возбудуваше.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
ТЕОДОС: (Загледува каде што беше дамката. Согледува влакненце, го фаќа полека со два прста, го крева високо да го видат Наца и Кева, стрелајќи ги со поглед, па го одувнува влакното како да плука на нив.)
„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)