удира (гл.) - и (сврз.)

Зацвиска коњ и откинат од узда - разглавен и разуздан високо затрептува и зафрлува нозе, удира и гази...
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Тоа вратичето недозатворено удира и крцка и на намерникот му се присторува дека некој липти и плаче.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Но слушав, копачот удираше и, што беше чудно, растеше интересирањето и љубопитството кај луѓето од Маказар.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Се бранувала, силно удирала и гребела во него, како тој да бил причината за сите нејзини неволи и фрустрации, и не се смирувала сѐ додека не го расчистела својот пат.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Во ушите му удира и ѕвони крвта. Неосетно се упатува во некаква интересна, слободна и дрска караница.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Под него стрчат спили како разголени челусти, а под нив се удира и пени морската вода.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Денко отиде да пие вода или, пак, се скри во папратот каде што одеше да клечи, доктор Коста мереше нешто понастрана, а Бојан, мислејќи на Елена, на градот и на триесетте училишта во него, ритмички удираше со копачот, дури и несвесен зошто удира и што бара.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Мајка отскрива бела погача, ја удира и ја гребе од жарчињата, ѝ ја дува посопта и ја сече.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Се удираме, преку целото лице се удираме и после само се чешаме, се дрпаме по удреното.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Удирал и не броел. И не гледал каде паѓа изделканата јасенова гранка.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Казната на џезата, на тој див закон (отсекогаш право на неколцина старци) да се глоби, дури и да се тепа и да се претепува виновникот па и со негова крв да се мие срамотата што му тежи на селото, ја зел во свои раце Онисифор Мечкојад.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Но синот сѐ уште го кревал и го спуштал тешкиот чекан.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Удирал и ја дробел крцкавоста на главата што ненадејно брзо станувала безобличност на искинато месо, на крв и на ситни ковчиња.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Колку за смирување на духот, со ногата удирам и копам во пеплосаната земја, исфрлувам скршени керамитки и од пепелта подигам парче камен.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
А уште поважно е што во историјата на денешниот ден Некогаш поразените сили повторно креваат глава И до кајшто ќе стасаат наплатуваат стари сметки Удираат и печати и штембили ако треба да се завери нивната вратка
„Сонот на коалата“ од Ристо Лазаров (2009)