Тие, потсвеста и времето, низ бесконечни метаморфози, ќе ги трансформираат и репродуцираат визуелниот, колористичкиот и звучниот архетип – во говор.
               
             
           
            
            
              „Љубопис“
               од Анте Поповски 
              (1980)
              
              
            
            
           
      
    
      
         
         
           
             
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
               
                  Во новата стварност, која наликува на фантазмагоричен кошмар,                   кичот покажа најголема издржливост, најбрзо се трансформираше и одново                   заживеа во својот неуништив сјај.
               
             
           
            
            
              „МАРГИНА бр. 8-9“
              
              (1994)
              
              
            
            
           
      
    
      
         
         
           
             
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
               
                  Вилијам Бароуз е еден од тројцата литературни великани на 20-тиот век, кои го разбија, растворија, трансформираа и дигитализираа англискиот јазик; го насочија и     стробоскопираа во холограмски слики на дваесеттиот век.
               
             
           
            
            
              „МАРГИНА  бр. 34“
              
              (1996)