Ноќта е црна постава на денот  што се превртува  како маскарада  Таа е темната утроба на гласот  што низ сите ѕвезди  везе молчење  Најмногу ги сака постелите кревки  сред шумниот мирис  на боровите  Интимна е тогаш и гола како страст  што низ смеа мами  вечна тишина  Па ако тлее нешто живо во неа  ќе пеам што мртво  не е уште сѐ
               
             
           
            
            
              „Дождови“
               од Матеја Матевски 
              (1956)