создаде (гл.) - свет (имн.)

Мојава душа е пристаниште и само ти можеш да го укотвиш грандиозниот брод на љубовта, мојата страст, нежност и копнеж, моево срце и душа се најинтимното нешто што можам да ти го подарам.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Создадовме свет за нашите души и ништо не е случајно, се пронајдовме за да можеме заедно да живееме.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Шеташе со очите низ неа и се загледуваше во цвеќињата и дрвјата, во прекрасната глетка, како господ во мигот кога си го создал светот.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
Мислевме дека е најјак човек на светот. „Сеедно, господ го создал светот за шест дни.“ Ех, Каине и Авеле... *
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
Се сетив на онаа потреба на Бога, како што бев читал еден божем полушеговит текст, да го создаде светот од себични причини, од потребата да биде обожуван и од потребата да има некого в рака.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
За Бога било доволно да насети дека би постоела барем трошка светост, барем трошка обожување, за да го создаде светот.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Не е популарно, но Бог го создал светот заради својата слава.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
На тие што првпат започнуваа да се судат, за да ги ослободи од непријатно чувство што ќе одат по судови, им велеше: „А што ќе правиш... Така е создаден светот... преку делби...
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
„Па ако гласовите поважни се од зборовите, а ако Господ, создавајќи го светот од зборови, всушност го создал светот од помалку важни нешта, зарем тој не согрешил уште на почетокот?
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
До почетокот на времето, Словото беше во Бога; во почетокот на времето Словото го создаде светот, среде времето, Словото се оваплоти заради спасението ваше, а на крајот од времето – оваплотеното слово, Богочовекот Исус Христос ќе ви суди за делата и неделата ваши и ќе остане, како и до создавањето на светот – вечност.“
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
„Но зарем Господ не го создаде светот од зборови, а не од гласови?“, рече Стефан Лествичникот. „Сосема верно“.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Тој го создал светот, тој го создал човекот.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Неговиот став е повеќе креационистички отколку анти-интелектуалистички; тој сонува за тоа, како што, се чини, сугерира расказот „Ја гледаш ли месечината?“, одново да го создаде светот - па дури и неговиот израз да мора да биде сведен на реченица, којашто е „човечка творба, не баш она што го посакувавме, се разбира, но сепак човекова конструкција, структура што треба да се цени поради нејзината кревкост, наспроти цврстината на каменот“. ***
„МАРГИНА бр. 35“ (1997)