слуша (гл.) - татко (имн.)

Таков син шо не слуша татко, го неќу дома! — се наврека еден ден и му ја заклучи вратата на Крстета, да му покаже и на дело оти ако не ја земе Анѓа го отсинува.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
А ти така слушаш татко, така му ја чуваш честа, толку мислиш за него!
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Го слушам татко ми: „Болната трпеливост со која пожолтениот лист го чека денот, ја чувствувам однатре. А денот е градски... сив и убав“. ***
„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)
Камилски, којшто во меѓусебниот договор беше задолжен да реферира за поимот курбан, откако го слушаше Татко како започна авторитетно да говори, веднаш се увери дека и за овој збор, како и за јаничарството, долго помеѓу нив ќе се кршат копја додека да се дојде до заеднички став.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
„Ќе пливаме ли?“ – тогаш го слуша татко си.
„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)
А и претходната книга, со 77-те анти-упатства(!) имаше, со својот успех, благо седативно влијание врз А.П.: промоции, интервјуа, им ја сликаа насловната страница по весници и телевизии, ги најавија дури и на „ТВ Бинго“!
„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)
За тоа велам: клето и проклето да биде тоа чедо кое не си слуша татко и мајка!
„Антица“ од Ристо Крле (1940)
Кога им здодеало на синовите да кршат камен и уште повеќе да го слушаат татка си како шепоти со невидливи ангели и апостоли, отишле далеку и се прогласиле за арамии, да ја смируваат крвта со туѓа крв.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Во тоа време некој Кандило Кучевишки, инаку познат и во Кукулино како човек што без болка може да крши речни камења со рака, се прогласил по еден сон за светец и со своите синови седуммина или осуммина, почнал да гради црква со своја лика на ѕидовите - тој прв ги подава рацете кон новородениот Исус во сина пештера и тој прв клечи на Исусовиот воскрес.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Веруј, синко, оти секој син и ќерка што не слушале татко и мајка големо наказание од Бога добиле.
„Силјан Штркот“ од Марко Цепенков (1900)
Радоста од Силјана се свртела на преголема жал и плач и тогај дури се уверил оти штрк ќе си биде и штрк ќе си умре. – "Ех, кој не слуша татко и мајка, си рекол сам со себе, клетвата го фаќа, нели ме донесе Господ на мојот вилает, не ни е толку жал, чунки овде ќе си умрам".
„Силјан Штркот“ од Марко Цепенков (1900)
Многупати татко му го скаруваше за дека се забавал в град и не идел да му помага во работата; арно ама Силјан беше фатил еден лош пат, тики ич не го слушаше татка си и мајка си, што ти велат вај, бај да не се настрви пес на касапница, да после мачно е да се одучи.
„Силјан Штркот“ од Марко Цепенков (1900)
Во тоа време децата од преку-преку-дедови ни биле многу лоши; не ги слушале таткови си и мајки си, а пак татковите и мајките ич не ги повелале, триста лошотии правеле.
„Силјан Штркот“ од Марко Цепенков (1900)
Слушај, синко, нешто што ми текна да ти кажам: за Сивета и Чулета.
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
Веруј, синко, оти секој син и ќерка што не слушале татко и мајка големо наказание од бога добиле.
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
Со тие мисли Силјан си летна од Плетварско и си одлетал во с. Коњари, та си кондисал на седелото од аџијата.
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
„Ех, кој не слуша татко и мајка - си рекол сам со себе - клетвата го ваќа, лели ме донесе Господ на мојо виљает не ми е толку жал, чунки овде ќе си умрам“.
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
Татко ми првпат ги коментираше зборовите на спикерот, во мигот кога се спомна козите на Козар маало: – Па во Козар маало живеат најсиромасите, затоа овде и има најмногу кози... Но кој да го слуша татко ми.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Дедо Кољо го беше слушал Татко, кога доцна во ноќта, од отворениот прозорец на неговата библиотека ќе проструеше песната во која, како да се мешаа три гласа во постојано следење.
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)