скрсти (гл.) - рака (имн.)

Се загледа во едната, се загледа во другата, се поистави еден чекор назад, ги протрлка очите, кои му се навирија со солзи од напрегнатото ѕурење, промижурка со клепките, ги скрсти рацете, на градите, и почна да се клешти од смеа: – Ха-ха-ха-ха! Ха-ха-ха-ха!
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)
Еден ден јас ќе ги скрстам рацете и, како многу други, ќе умрам.
„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)