Веќе не сум преокупиран со гладот или вошките,    носам испрани и чисти алишта, повеќето сум во костумот што ми падна на лотарија во Гаково, косата измиена и со патец настрана, снагата капена во бањата кај градската болница, а не сум ни гладен,  бонлук леб и мрсно, па кога се враќам од часови, сечам голема фелка леб, ја мачкам со сало и врз неа ставам леени колбаси, едно или две куси  коматчиња.
               
             
           
            
            
              „Исчезнување“
               од Ташко Георгиевски 
              (1998)