Старицата ја гледа белината на таа глава, и нејзе ѝ е до разговор; оди по беспаќето на планината, се храни со оној тврд леб, пие од поток што ретко ги сече ваквите неродници - камењарот и расеаните, темни смреки.
               
             
           
            
            
              „Кловнови и луѓе“
               од Славко Јаневски 
              (1956)