седне (гл.) - и (сврз.)

Седнав и, место мојата повест која беше сѐ уште само моја желба, напишав текст за „Време“ под наслов „Маказар во патописите на Јохан Барт од 1858“.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Каде вака се измачи ти вечерва да не видиш? Му направи здравоживо и Трајко, а бегот седна и се загреа на пламенот.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Таа го турна не со рацете ами со очите да седне, па седна и самата спроти него, прекрстувајќи ги долгите нозе и исполнувајќи го седиштето на столот, како и без него да била со ниет тоа да го направи.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
- Дуковци не се шегачат, - рече дедо Димо, кој беше седнат и ја клепаше косата. - Ќе проплаче тревата!
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
„Луцијо“, реков, „што бараш ти тука?“ Луција ме пресече и рече: „Јан Лудвик, оставете ги формалностите. Седнете и да поминеме на главното.“
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Потем седна и за првпат во животот запали цигара; ја извади од фиоката на своето биро и ја запали.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Тој потстана, го зеде клопчето, повторно седна и, продолжувајќи да плете, продолжи и да зборува: „А вам и на вашата пријателка,“ рече, покажувајќи кон мене, „вам ви е лесно, вие си глумите полулудило, полунормалност.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Вам ова што го нарекувате затвор, ова овде ви е ослободување од затворот што сте го чувствувале надвор одовде.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Се споулавувал и не се покорил. Го одврзале од чаркот и кога му помагале да седне и да се смири доколку не сака да го потераат во сургун, повторувал дека ќе им се одмазди на џелатите и дека ќе му ја запали куќата на бегот.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
На воденичарската заедница во Кукулино ѝ преостанало или да ја наведне главата пред зулумот или со тврдоглавост да зачекори кон нови страдања: најумниот или најисплашениот од преостанатите мажи се откажал од воденичарскиот занает, најтврдоглавиот го потерале сувариите до најблиската река и го распнале на гнил чарк за наводнување на недалечните ниви, цел еден ден да се врти под надгледување на двојна стража, со секој миг пред неговите очи да се сменуваат матното небо и разбранетата земја.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Најпосле, седна и продолжи со мавање по капакот, овојпат од неговата внатрешна страна.
„Ниска латентна револуција“ од Фросина Наумовска (2010)
Го обзеде смртен умор. Сѐ што сакаше е да стигне брзо дома, потоа да седне и да молчи.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Тогаш можеме да седнеме и удобно да поразговараме.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
По малку засрамен, тој седна и се потпре на таблата од креветот.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Петар молкум седна и разгледуваше сѐ што имаше пред него.
„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)
Ако таа е Асенета, може да се претпостави дека сепак ќе ви понуди да седнете и да ѝ раскажете што сте сонувале претходната ноќ.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Всушност, секоја голема љубов почнува, како што рековме, со три мали лаги.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Најпосле јас сакам да мислам на своето утре.“ Брат му беше изненаден. „Секако, не си песок“, рече како да го заборавил нивниот последен разговор. „Седи.“ Седна и ја впи канцеларијата во својата свест еднаш за секогаш наслутувајќи зад студените ѕидови строги и непознати дамари.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
Ми рече да седнам и јас да се обидам со јадицата.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
Добро, седнав и ја фрлив јадицата колку што можев подалеку.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
Зар еднаш во животот се имаме самозалажувано?
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Навистина седнав и тоа со некое чудно чувство на повратник, кој помислува дека втасал дома но не смее да ги отвори очите бидејќи се плаши од разочарувањето.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Голем да пораснеш! - му рече старата, му подаде столче да седне и праша: - Од далеку идеш? - Од Мацково, дури од Караорман - одговори Трајче.
„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)
Денес ќе одиме на парада.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Седнавме и чекаме, чекаме. Изгреа сонцето.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
87 Седна и почна да размислува како прилега неговата работа кога денот е веќе одминат, а камионот е полн и валканата голема крпа е префрлена преку купиштата така што сметот создава необични облици.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
Капетанот седна и ги протегна рацете. „Застани!“ 15
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
Требаше само да седнеш и да ја слушаш. За тетките. За нејзините братучеди.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Паднеш ли, таа ќе те дочека. Седни и ти, пријателе.
„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)
СЕЛАНЕЦОТ: Вие граѓаните не ја сакате земјата, само ја газите. А ние селаните ја работиме.
„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)
„Зошто му се две столици?“ „Па за да можеш да седнеш и ти ако ти текне да го посетш“.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
„Ништо. Навистина ништо“, рече авторот. „Само седнете и вие малку да поприкажуваме и – толку.“
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Дојди, седни и дај го тоа клопче што го имаш втиснато во пазувите, заедно да го одмотаме; не го криј - дај ми го.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Арно ама, гранката беше незгодна за сечење, не можев да се држам ни да ја сечам, освен ако не седнам на неа и да ја сечам меѓу мене седнат и главното стебло.
„Добри мои, добар ден“ од Глигор Поповски (1983)
Ги поведе право кон масата, го фати челното место, постоја малку да ги поподаде рацете покажувајќи им да седнат и си се смести.
„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)
Седнавме и напишавме писмо до ЦК на КПГ. Баравме одобрение за склучување на партиски брак.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Седнавме и напишавме колективно писмо.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Еднаш, се сеќавам, кога имавме нешто пари во нас посака да седнеме на јадење во едно локално кафеанче. Седнавме и нарачавме.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
Си влегоа дома, си седнаа и таткото сѐ по ред ѝ раскажа на Билјана за детето што се викаше Цане и што сакаше да го купи автобусот.
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)