Но растот нејзин беше побрз од мојот и поголем  куќата што ми ја подјадува  со своите долги длабоки корења што се шират  во сонот што ми роваат  та пукаа во ноќите без сон и ѕидови и порти  се пореваа темелите и покривот ни татни  од нејзините корни од нејзините гранки.
               
             
           
            
            
              „Липа“
               од Матеја Матевски 
              (1980)