Го говорев и тоа што беше напишано и тоа што никогаш не ми паднало дотогаш на памет.  - Ох, молчи, молчи, брану див, кажи во овој случај кој е прав, кој е крив, - и, се разбира, вчас стивна бранот, настана една долга пауза, крајбрежните води тивко шумолеа, божем, го предеа платното на вистината, бело, а отровот, невистината се претвораше во малечки, црни меурчиња што ништожно умираа на брегот.
               
             
           
            
            
              „Големата вода“
               од Живко Чинго 
              (1984)