повика (гл.) - во (предл.)

Но кога, конечно, јоргованите расцутеа и кога опојната миризба се рашири околу бисерните води на реката, тој се пренесуваше во рајската градина на своето детство, кај својата мајка која не престануваше да го повикува во својот скршен лет кон изгубената рода...
„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)
Уште повеќе, Бароуз тврди дека психоделичното доживување не е минливо искуство на измената состојба на свеста и дека бројни доживувања можат да се повикаат во сеќавањето многу подоцна.
„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)
Инструкторката повторно ги повика во став мирно.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Но каде беше таа што го покани да дојде и која синоќа толку го трогна со исповедта за нејзиниот живот да не можеше да ѝ каже потоа зошто ја повика во својата ложа.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Нема балкански народ кој не се повикува во историјата на својата курбан-судбина, жалејќи што се нашол помеѓу бедемите на Западот и Истокот...
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Но и без тоа тој бил повикан во последен момент од Водачот да реферира за иднината на Атеистичкиот музеј.
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
Утредента Сликарот ја крена слушалката и го повика во Сарајот Јусуф беј, неговиот пријател, професорот по Убави уметности од Истанбул.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
И, додека те повикуваат во родилна сала, измерена колку си отворена во единица мерка „прсти“, слушаш како на боксот до тебе една црномурна млада пее стара ромска песна „Есмералда“ на барање од докторот и, додека таа наполу пее, а наполу вриска, ти доаѓа да завиваш и ти со неа во дует. . . .
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Не оти сакав така, туку морав, оти знаев дека Писмородецот потем ќе ме повика во својата одаја, како што правеше често кога не беше задоволен од моето поведение, оти сакаше само на него да личам, а на себе – не.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Во средината на јануари 1903 година Делчев го повикал во хотелот “Батемберг“ во Софија споменатиот А.
„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)
Минатата недела кај мене во дуќан дојде секретарот на Г- н Грекусис, да ме повика во конзулатот, бидејќи конзулот сакал да ме види лично и персонално.
„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)
Утредента, тој ја повика во својот кабинет.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Потоа ме повика во канцеларијата класниот раководител господин Поповиќ.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
– Ами чаре, дедо попе! – повикаа во еден глас сите присутни. – Чаре, не чаре, тоа е!
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)
Го повика во палатата претседателот на Парламентот, својот врсник, и соучесник во главните битки за независност на Тунис, познатиот туниски писател Махмуд Месади.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Има мигови кога се плашам да му се приближам на прозорецот: тој се нуди да го подотворам и да скокнам низ него.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Ја премолчуваше болката, а сепак еднаш, додека чекоревме по една улица со ред од диви костени, ми рече: „Сѐ е толку полно со живот, а сепак има мигови кога многу нешта ме повикуваат во смрт.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Утредента учителот нѐ повика во канцеларијата.
„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)
Дури и смешни причини измислував за да го повикам во собата, божем нешто да ми помогне.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
А всушност сакав да проверам дали навистина е тој.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Беше повикан во Стамбол и таму беше невернички убиен.
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
Тој дојде во селото, ме повика во дворот, ме погали и ми рече: „Сега веќе, синко, си голем.
„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)
Конечно, по две недели од патешествието во Рајнбек, таа ме повика во својот стан. На пијалок, рече.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Живееше во Кротон, во приземјето на една реставрирана викторијанска куќа, половина милја од станицата Хармон, од каде секое утро фаќаше воз за Менхетн одејќи на својата работа, уредник во Антропологија денес.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Вечера. Мирна вечер пред теве.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)