Под таа синтагма ја подразбирам состојбата за која зборував на почетокот на овој оглед, а тоа е доживувањето на стварноста како вистинитост не спрема она што се опишува туку спрема значењата кои се сугерираат во описот.
               
             
           
            
            
              „Захариј и други раскази“
               од Михаил Ренџов 
              (2004)