Тоа беше и правило на играта:    насмевка на прозорското стакло и правото да следам една жена очекувајќи како    очајник дека нејзината врска ќе се синхронизира со онаа што самиот ја одредувам    пред секое возење, а тогаш - секогаш до сега - да ја видам како свртува по друг ходник    а не можам да ја следам бидејќи сум приморан да му се вратам на горниот свет и да    наминам во некое кафуле и понатаму да живеам сѐ додека постепено, после неколку    часови или денови или недели, жедта пак нѐ ме натера да ја испитам можноста еднаш    сѐ да се поклопи, жената и прозорското стакло, насмевката прифатена или одбиена,    врските меѓу возовите, а тогаш, најпосле - да, точно, потоа правото да пријдам и да го    изговорам првиот збор, густ од улежаното време, од бескрајното прпелкање на дното    на бунарот меѓу пајаците на грчот.
               
             
           
            
            
              „МАРГИНА бр. 6-7“
              
              (1994)