нема (гл.) - спас (имн.)

Сега знаевме дека нејзе ѝ нема спас.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Татко ми страхуваше за Чанга (за себе веруваше дека му нема спас), заведен од читањето да не заврши како балкански Дон Кихот кој за сметка на идеите од книгите премногу се оддалечил од животот. – Козата – започна таа вечер замислено татко ми – во текот на сета историја на балканските народи се појавувала и исчезнувала меѓу народите, државите, империите... – Кога се појавувала, а кога исчезнувала? – го прекина веднаш Чанга.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Многу сакаше да присуствува на нашите журки по повод роденденските прослави и многу често му успеваше да го привлече вниманието на присутните и тогаш немаше спас.
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
Кога таа се расправаше со нас секогаш беше на нејзина страна, па дури и кога знаеше дека таа не е во право.
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
Мраморно Море, 94 совршената Не е маѓесна Оваа светлина Што те полева Што те гали Туку, Се-те-на-та Онаа што прелева Над колковите твои А јас ја нареков Со-вр-ше-на-та. цвет На цветот му нема спас: Полуде по кожата Од твојата Дланка. насмевка Тивко Ветре Во сонот На Ангела. тело Твоето тело: Ужасот За честичките Во моето Око. облаците На Л.
„Вечната бесконечната“ од Михаил Ренџов (1996)
Откако ќе погледне во болен човек таа никогаш веќе нема да го симне погледот од оној кој брзо ќе заздраве и никогаш веќе нема да погледне во очите на оној на кого му нема спас.
„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)
На Вера Кузмановска И одново на птиците помислувам, на полската чучулига, помислувам, која уште при прв допир со болен човек распознава исцелимо од неисцелимо.
„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)
Немаше спас! Ќе пукне или ќе се наведне.
„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)
Му нема спас во земјава. Никаде му нема спас.
„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)
И немаше лек за тоа, немаше решение, немаше спас.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Дури не се оставиме од тоа: јас сум ова ти си она, за нас нема спас!
„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)
Кој е крив не знам, али гледам дека нема спас.
„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)
Над ваште невести и ќерки плачете, о бедни, бидејќи за нив нема спас.
„Сердарот“ од Григор Прличев (1860)
САЗДО: (Ја трие брадата) Значи, му нема спас.
„Го сакате ли Дебиси“ од Лазо Наумовски (1973)
Нема спас. Такво ни е времето: расклепано, раскуќено, колнато.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Таа мисла продираше како отров, а од него немаше спас.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
- Со ова не ќе се сложи Пајо, - реков.
„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)
- За нас нема спас, - ми одговори. – Одовде не може да се избега.
„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)
Бидејќи му немаше спас, постојано, кутриот, се надеваше да избега: се надеваше еден ден некој од клучарите да ја заборави да ја заклуча вратата од самицата, да ја остави отворена...“
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
Кога виде Богдан дека му нема спас се реши на бегство.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
На сон или буден, додека работиш или јадеш, во затворен простор или на улица, во купатило или в кревет - нема спас.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Четворица сме, исто колку страните на светот: јас, жена ми, ќерката и синот: играме шах, но не двајца, туку четворица и одеднаш: Четирите страни ги симболизираат играчите на чутуранга, страните на светот, магичниот квадрат, семантиката и семиотиката, а бидејќи и чутуранга има правило, низ некаква стаклена изѕирка на магичниот квадрат она што може да се види се гледа: песочниот часовник и истеченото време и змијата на која ѝ нема спас од границите на квадратот.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Кутар младичу, тебе ти нема спас.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Биографии Едгар Алан ПО (1809, Бостон – 1849, Балтимор), САД.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Песочниот часовник густо ги реди секундите една до една со резок звук што шишти небаре се превртува змија заградена со оган и пишти оти ѝ нема спас.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Такви се луѓето од мојот крај. Секогаш од лекарот го бараат невозможното.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Мене ми бега мислата кон воздушните струи што вестат снег, кон трпките на мазното тело што гази снег, кон човекот што го погребуваме, а таа го напушта погребот со изговор дека ѝ ѕемни, дека не може повеќе со жалните слики и заминува со автобус.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Кога погледнав, пред мене во недоглед се протегаше долина со густа шума, па во далечина едно ритче пошумено, само две–три куќи од селото се гледаа.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Значи, селото беше зад ритчето, па си реков: Ех, сега ми нема спас.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Кога се почувствува дека ѝ нема спас, само жално ќе ме погледнеше, мене ми се чинеше дека таа знаеше дека јас најмногу ја сакав.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Ќе те гушне ли, ќе те завитка со опашот и тогаш ти нема спас.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
Ѕиркаше час јатагани, час копита, бечви, час пискуљи од коњска грива, час дизгини, превртени грпки од седла, чизми, пушки и кубури, камшици засукани околу нечиј врат како змии, а кога воздухот сосем се нагнети од потни тела на луѓе и коњи и стана густ за дишење, Петре си рече: и убог божјак да сум, ми нема спас.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Мудрецот кај кого што работел, кога видел дека му нема спас, го ставил во количка и го извадил надвор на улица пред чајџилницата.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
Значи, докторе, штом нема бегање... штом од неа нема спас, подобро е со време...
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
Еден од мајсторите го зеде јагнето и го завлечка накај темелот: јагнето насетувајќи ја опасноста, почна да блее и да напиња со глава да ја скине врпцата, но мајсторот го зграпчи за половина, го крена и го однесе до темелникот; кога јагнето го виде ножот што го измолкна мајсторот зафати посилно да прета и пожално да блее, да моли за спас; но мајсторот, го притегна поцврсто да не прета и му ја стегна устата; јагнето сега почна со погледот да го моли мајсторот да го пушти, да го ослободи; но мајсторот му ја затегна главата нагоре за да му го зарие ножот; кога виде јагнето дека му нема спас, дека мајсторот нема срце, душа, го погледа со презир, со омраза и смигна да не го види сечилото од ножот што му беше допрено до кожата; првин сети студенило во грлото, налик на допир на мразулец, а потоа силна болка, губење на воздух, на здив, на свест, се стресе, спрета со нозете, за последно сапна, потоа се успокои, како да заспа.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
- Кога еден ден се разболе и му немаше спас плачеше како дете.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
- Зар нема спас, докторе... Зарем не може ништо да се стори...
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
Откако собра сили и ум, и виде оти е сам, толку беше при себе, повторно продолжи да ѝ се заканува на реката: „Ти нема спас, и тебе и на твоите јагули, кои ќе ми оделе божем во капиталистичките мориња и ќе ми се враќале оттаму!!! Прикаски за деца.
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
Јагулите, го напуштаат Езерото, го минуваат патот низ големите реки и стигнуваат до океанот; за Таткото, кој бега од фашизмот дојден од Италија ќе нема спас освен верно да го следи патот на јагулите и неговите деца ќе се соочат со истата „проблематика на излезот од порочниот балкански круг”.
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
Фашизмот ќе биде сигурно совладан, му нема спас.
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
За мене нема спас. Нема лек.
„Последниот балкански вампир“ од Дејан Дуковски (1989)
Убијте ме сега! Убијте ме засекогаш!
„Последниот балкански вампир“ од Дејан Дуковски (1989)
Шарко лежеше на дното од дупката и си мислеше: ми нема спас, ќе умрам во дупкава од глад и од жед.
„Раскази за деца“ од Драгица Најческа (1979)
Кажи: нема спас од јазикот зад секој знак се изплазува со својата двосмисленост - жива песок во којашто (се) гине со пред-у-мисла а ние, овоземни, талкаме по некоја обоготворена смисла правиме пазар напразно играме комар без ќар: самото правење има своја поетика - ја насетуваме, не ја именуваме;
„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)
4. Веќе се враќам: годините во оро задушница им праќам; сегде познати лица нигде, нигде птица Рајот го чека крај нема спас, Матеа и ангелите патеа а ти а јас...
„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)
А за тие што не можеа да дојдат кај него, ќе речеше: „Ќе умрат. Им нема спас...“
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
„Ништо не помагаше, внучко; ми рекоа доктурите: нема спас за него...
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Не можев да се помирам дека му нема спас...
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Пак студи во Москва и нема спас од разграканите нови птици кои мислат дека дошло времето кога можат секому да му се посерат на глава и дека тоа е најплодотворниот начин за општо усреќување на човештвото.
„Кревалка“ од Ристо Лазаров (2011)
И уште нешто: тука упорно трае сеопштото владеење на сонцето, меѓутоа, тука демонот пали и гори и од никаде нема спас ниту надеж, небаре ова место е место на проклетството...
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
- Вие сте забраздиле длабоко во буржоаскиот космополитизам. Ви нема спас!
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
Според Х.Х., од А.А. би можеле да учат и идеолозите на до вчера братските партии, но тие застранија во ревизионизмот на марксистичката доктрина, му се вратија на Бога и нема спас за нив...
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
Ако вака продолжиш, ти нема спас.
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
Да ги изречеше овие грешни мисли и пред најдобронамерните партиски идеолози, си­гур­но ќе ти немаше спас во оваа земја.
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
Навлегуваат глувците, ни ги гризат алиштата, ни ги кинат месата, ни нема спас.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
— Добро, ако сте му тетка, велат, ама на детето му нема спас.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Мислев дека дошол крајот на светот, дека ми нема спас. Плачев, моите ме тешеа.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)