ДИГИТАЛЕН РЕЧНИК НА МАКЕДОНСКИОТ ЈАЗИК

Немаше сила што можеше да ги помести, освен можеби катастрофалните земјотреси кои се повторуваа во градот на секои петстотини години.

Чанга обично одеше докрај во извршувањето на науменото, немаше сила што можеше да го сопре, особено кога го водеше инстинктот на вистината.

По топлата зима немаше сила што можеше нив да ги раздели.

Всушност јас немам сила да го откопчам за да го соблечам.

Немав сили да го отворам. Неа ја немаше. Не дојде. Претчувството ме плашеше.

Повремено ѝ даваше по една и на мајка си, која немаше сили да ја исплука семката од устата.

Мајка ми беше добродушна жена и немаше сили (ниту сметаше дека ѝ е дозволено јавно да го проценува однесувањето на татко ми) да се спротистави на инаетот на татако ми, така што таа секогаш тој негов инает го поддржуваше, не како инает, туку како негово право, па дури и правда.

Шаховските известувачи, во куси реченици, констатираа дека тој не може да ја постигне својата форма, почнува доста добро, но брзо се заморува, расипува и добиени позиции и нема сили да го издржи финишот.

Мислев дека нема сили да ја држи гитарата в раце, зашто такво чувство се добиваше од нејзиниот снемоштен глас.

„Не чини, си велам, да е човек и пречестит и прескромен”, и со таа мисла станувам да ја спасам ситуацијата која од пресраменост влегла во ќорсокак, кога гледам - имам што да видам: тие се држат за раце, гувеат и немаат сила да си погледнат ни в очи, а камо ли да се поканат да танцуваат.

Ај сега сестро, да си ми жива и здрава и да славиме многу пуримски славја”, ја кревам чашата со лимонада.

Од вчудовиденост немаше сила да се брани.

Се џарев во темнината. Очите ми гореа и ме печеа како тогаш кога имав сипаница.

Вчудовиден се џареше во мене.

Не можев да се поткренам. Дури и да се свртам кон ѕидот немав сила.

Барем таков е мојот опит: текот на мислата и на идејата се пресоздаваат во еден дотогаш незнаен ритам, а ритамот, насетуваше Ајнштајн, е некоја заскитана цифра на семирот.

Песната, во нејзиното основно битие, е - завет, но ниеден завет нема сила сè до смртта на оној кој заветува.

Не можеше повеќе да се бори. Немаше сили да им откаже на луѓето.

Сознавајќи ја својата вина и немајќи сили да го признае тоа, во него се раѓаше протест. Протест против Неа.

А што да речеме за зборот, за неговата посебност: изместен од неговото природно место да нема сила за ништо и ставен таму каде што и бог господ не сонувал – да зрачи со сила на вистинска експлозија?

Немам сила... Срце пука... Еј, ми тежи тешка ноќ.

Немав сила да кажам дека Пенчо лаже.

И тоа приватните прашања што немам сили да ги разрешам со обично испитување па дури и со наредба, или со удар на раката по бирото.

Дали треба да ме загрижува ваквото непресметливо однесување на мојот ум?

Не, не стануваше збор за некакво женирање. Или сомневање во желбата.

Или не станува збор за умот туку за некоја поинаква пројава што се јавува како белег на возраста, на годините?

А потоа наеднаш... немаше сили да признае дека и тоа било само попуст обид.

Тоа всушност беше последниот наш разговор во кој сакав но не смогнав сили да ѝ речам дека сум подготвен да го прифатам на себеси татковството на Иван и тоа не само како мое лично признание за тоа колку ја ценам, туку и заради една друга причина, што за жал немав сили самиот себеси да си ја признаам.

Ми стана јасно дека тој немал сила да ми каже дека ја сонува Луција на ист начин како и јас, дека копнеел по нека, дека онојпат, на разбојот, ми го препуштил првенството, небаре е христијански духовник.

Лебот и сирењето ми паднаа од раце, в грло нешто ме стегна, некакви искри ми прелетаа пред очи, се стресов и сакав да заплачам, ама немав солзи, сакав да викнам, ама немав глас, сакав некаде да избегам, ама немав сили...

Едноставно немаше сила што можеше да го стави во ред ова разуздано суштество.

Но, и покрај нејзината вродена бунтовност и инстинкт за самостојност, немаше сила да одолее на погледот и мекоста на неговите раце.

Раде, на кого Рада му беше повеќе од симпатична, ставен меѓу огнот на Анѓа и Ѓорѓе немаше сила да каже ниту збор во нејзина одбрана.

Настана тишина која, се чинеше како да траеше вечност. Никој немаше сила да ја прекине.

Сакаше да продолжи да зборува, да се оправда, но немаше сила.

Беше и едно заскитано крајче од мислата за тврдата удина, што можеше да му ја донесе оној самјак вчера, просто го имаше нејзиниот вкус, кога ќе се испече едно доста големо крваво парче, делнато од неа и посолено, веднаш на жарот, така што солта да потплуснува додека го печеш, но сега веќе немаше сили, а ни желба, за да продолжи да се губи во тие сонувања и глодања.

И уште, криејќи ја од нив својата освестеност, само заради тоа што немаше сили да им одговори, можеше да го слуша како пробучува под него оној нивен тих, испрекинат од саповите, што ги носеше зачекореноста и умората, говор: - Го оставивме сам, толку време, - рече недовршувајќи од заздишаноста оној напред од неговата десна страна.

Се гризеше дека било многу лесно да се биде сам меѓу сите луѓе, или барем со еден од нив крај себе, среде оној нивни свет, но оваа самота сега беше нешто сосема друго и тој за неа ниеднаш немал сили.

Малку јазици имаат толку алтернативи за „куќа“ како англискиот - “residence”; “abode” “dwelling”; “domicie”; “cottage” (резиденција, престојувалиште, колиба, стан, место,) и мошне корисни метоними како: „огниште“, „покрив“, „скривалиште“, „засолниште“, но ниту еден од нив ја нема силата да нѐ допре на тој начин како „дом“.

Веќе немам сила, не остана душа во мене.

- Море, ба и коренот, вели Јоше Свирачот, пред гајдата моја нема сила што ќе издржи, што ќе додржи.

Потоа, по еден час од поаѓањето на Арсо Арнаутче и на Цветко Грнар, пошле еден по друг по пролокан пат и луѓето со двоколките, повеќето со надеж дека враќањето ќе помине без жртви иако двајца или тројца понекогаш загрижено погледнувале кон постариот тревар.

Болката во грлото ми се разлеваше по целата става, ми ги пиеше коските и ми го ораше месото.

Се умирало и веќе се немало сили да се копаат гробови: откако се договориле уште во Лесново да се здружат, тие и сите во Кукулино во дваесет воденици, требало да се мисли и да се предвидува дека дел од маката на живите ќе станат и гладните детски усти на некои од загинатите, бездруго на Јане Крстин, Пеце Дановски и Борис Калпак, а најмногу купот штури наследници на килавиот Јаков.

Со едната плешка лежев врз нечија секира. Немав сили да станам и да се преместам.

И скришум ја топи перницата со солзи и нема сили да ги запре.

Премногу е жестоко тоа. Немаше сили дури да си ја тресне главата во ѕидот...

Арсо немаше сили да ја продолжи таа жестока игра.

Запаѓаше во нездравиот оган на треската и во поматената свест претчувствуваше нешто што немаше сили да го избегне. и постепено се губеше во морничаво бладање.

Но немаше сила повеќе, Исус ја спаси два пати третиот пат нѐ стигна злобното око на кнезот Тарасиј, престигна Качен на коњ високо со остра сабја во раце замавна силно бездушно, главата летна високо црвен дожд лицата им ги попрска на луѓето тоа што го видоа писнаа силно до небо...

Немам сила, немам храброст а знаеш љубовта е нема а јас ко чедо на амор се претворив во дух... ќе изградам куќа од зборови и во неа би те затворила со клучот на моето срце би те чувала да бидеш мое гнездо во кое слетува мала птица да бидеш мој дом со отворена мускулна врата за срцето на малата птица лекокрила, многу нежна да бидеш свежо утро но тиха вечер... светилка што искри во мракот во мојата коса, една надеж, небиднина една среќа во ѕидините на срцето што се руши ко стена да бидеш последна љубов дојди, не оди си, дојди!!!

Детето му пречи, тој нема сила да се врати и да го набрка.

Се тргнува. Божем нема сили да отстапи.

Капнуваше под мекиот товар. Немајќи сила да продолжи, застана и го пушти неподвижниот. Товарот се лизна од рамо и тресна врз тврдата земја.

- Немојте да ме стрелате. Туѓинецот е вкочанет. Нема сила да падне на коленици.

ЛУКОВ: (Навидум соземен, но сѐ уште нема сили да се сврти кон Младичот и да му погледа в очи.) Со кого, рековте, дека сакате да се видите?

Меѓутоа, тој се враќа, застанува пред Неда, не може да изусти ни збор, но затоа се наведнува, ѝ ги бацува двете раце и излегува. Излегува, немајќи сили да се сврти.)

Тоа е мој живот кој јас треба да го живеам и нема сила што ќе ме натера да постапам поинаку. Јас со грчкио конзул не се мажам.“

Немаше сила која можеше да го сопре во преостанатите денови да продолжи да купува книги кај париските букинисти.

Се тргнува. божем нема сили да отстапи.

Капнуваше под мекиот товар. Немајќи сила да продолжи, застана и го пушти неподвижниот.

Вака прогнат на тврд камен во една пештера меѓу лисици и дождалци немам сили да се извинувам и да извикувам пароли.

Марко наеднаш побледе. Се фати занишано за шанданот и за малку ќе го турнеше. Немаше сили да ја крене Калија.

Кап - кап - кап - саде капка по капка капе во коритцето - бигорно... и тенка шурка тече удолу... нема сила што да ја запре водата - кајшто течела ќе си го длаби патот - ќе тече... Бигорна тишина...

Дедо ти немаше сила што можеше да го оддели од Езерото.

Неда немаше сили да стане. Ја крена главата нагоре и му се спили во очите.

Само пристојно се насмевнав и киднав, немајќи сила да му кажам дека сиротата Македонија, поради онаа грчка будалаштина, всушност навива за Меккејн.

Немаше сила што можеше да ја запре. Мораше да си оди!

Иако автобусот веќе стои, тој со најголема радост би побегнал пред неговата огромна големина, но нема сили за тоа.

Па? Не одговори ни за иследникот ни за себе, како што не можеше да одговори на набожното прашање еднаш, порано, ни оној калуѓер што дојде в болница смерен, набожен и со гонореја.немаше сили и не сакаше да одговори, како секој осамен, изгубен, безнадежен човек.

Ситна работа. Сосема неважна. Но немав сили веќе да се борам.

Изгледа дека сепак е поумесно наместо на науката да му се препуштаме на причинувањето иако сум свесна дека станува збор за некоја непозната патека на прелагата по која немам сили да зачекорам?

Па како тогаш да ѝ се препуштам кога однапред се плашам дека може да ме занесе онаму каде што не сакам?

Замисли си, да го видиш ликот на мајка си, или на онаа која ти е прилегната до срцето, како се лелее под површината на водата а нема сили да се измолкне надвор и вистински да се покаже.

„Немав сили непотребно да се перчам.

Што се однесува до сликањето, сѐ уште немав сила да правам големи платна, па затоа направив куп мали Happy Rockfeller слики додека гледав телевизија.

Немав сили категорично да станам, да протестирам долу во рецепцијата, да одам кај другите за да им објаснам.

Но немаше сили да го оствари аманетот.

Тука Ѓорѓија заспиваше, немајќи сили да си ја доврши фантазијата.

Пелагија се стаписа на местото, се стаписа од благиот глас на жената и полека, полека, со така да се рече надчовечки напори ја заврте главата и жената влезе во нејзините очи веднаш тука зад вратничката, а со неа и целата градина и куќичката со последното сонце плиснато по белината на ѕидовите, и вратничката се отвора на внатре, насмеаната жена ја влече натаму, ѝ прави пат за да влезат во градината Дојдете, златни, да си поседиме пред мојава врата, со денови, мори златна, да не речам со години, те гледам поминуваш од тука со момичево во рацете и со некоја голема болка во лицето, одамна сакав да те поканам да ми влезиш макар во градината ако не во куќата! и Пелагија нема сили да се спротивстави, таа дозволува мекиот допир на жената да ја води по патчето сѐ до поплочената ширинка пред вратата на куќарката каде што има малечка масичка и неколку столчиња без потпирачки наместени околу масичката и веќе седи на еден од нив, а на другиот до неа малечката Пела, и уште, уловува дека тетката седнува до неа без да престане да зборува Ако си калеша и со црно во срцето, ти си убава, и не знам дали има поубава од тебе, и по лицето ти се познава дека си и добра, твојата појава зрачи добрина! и во исто време претрчува внатре низ отворената врата и мислиш дека оди натаму а таа се враќа со подавалник на кои има чинивчиња со слатко и пресна вода во стаклени чаши Добро ми дојде, златна, во куќава, ајде, касни од слатково, јас самата го имам правено, онде од зад куќи, имам две дуњи, погледни, како сонцето што свети така и тоа свети, како твојата невидлива светлина, златна, како твојата невидлива добрина, златна, а тоа што свети во исто време и боли, мила, твојата невидлива болка, касни, заблажи се, ти ја знам болката, со денови, со недели, со месеци сноваш по уличкиве и бараш брлог оти онаа коруба сега е зграда, ене ја, ги надвишува сите куќи и вие морате да се иставите од таму, е, златна на тетка, не знам зошто, ама моето срце те одбра тебе, така да знаеш, те одбра тебе и оваа топка радост и оваа жолта заштита, вие да ми бидете радост на старост!

Веќе немам сили за чекање, вели, нашево не може да почека.

Немам сили, што се вели, болките ме вртат.

Се тепам, се бапкам, ама и за тоа немам сила.

Му замалел веќе и гласот, нема сила да заплаче.

Веќе немаме сили за понатаму.

Не можам повеќе, ми вели Ставрос, немам сили и да се убијам.

Потаму друг ги расчекорил нозете и нема сили да си ги собере.

Ѓаволот нема сила за мене, но ги надвасува тие што ги сакам, ги фаќа во костец и ги љуби!

- Настапија компликации, неминовни во периодот на транзиција - транзиција... трансформација... дестабилизација... приватизација... изговара Влатко со забавено пулсирање... мислата се кине, концентрацијата попушта, се завиткува во некаков бел превез, нема сила да му се спротистави на сонот, му се предава без отпор - сонот е смирувачки, благотворен, мирислив, мек - небаре е скутот на баба Мирјана...

Ми се чинеше дека сум болна. Така се чувствував.

Надвор уште се слушаа гласови на децата што играат во „Плавата уличка”, но немав никаква желба да им се придружам. Поточно, немав сила.