нема (гл.) - крај (имн.)

И немаше крај на радоста на Чанга кога од една книга откри дека козата во Индија е симбол на основната праисконска супстанција – пракрити и мајка на светот.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Тогаш настапуваше општа смеа во куќата на баба ми и дедо ми. И немаше крај на прашањата.
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
Баханалиите во кафеанчињата, над чиј влез огромен лав преку целата ноќ неуморно истура во грлото прочуена баварска бира (со уште попрочуени цени - 500 дин. една кригла), и од задоволство само `рже, немаат крај...
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Ќе влезе учителот на час, а таа по малку ќе се заниша низ дворот и се потпира со грбот врз стеблото на сливата: плете некакви чипки и бедени што никогаш немаат крај.
„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)
Како што гледате, на дискусиите од овој тип им нема крај.
„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)
Таа работа нема крај, и трае, еве десет лета божји веќе, откако ми ја даде оној кого го исцелив; кога вечерва ја побарав во одајата, штичката не беше таму.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Долга, голема беше пустината и си мислиш дека нема крај.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
На мојата среќа ѝ немаше крај.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
За тоа делумно станува збор во делото Cirkonfesija.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
На вознемиреноста во врска со тој предмет ѝ нема крај.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
- Море мајката, велам, војната немала крај!
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Куќите се сѐ исти, излупени, несигурни, улицата нема крај.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
Тие двајца гардисти што се веселеа се доближуваа со бавни чекори кон дрвото на кое бев.
„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)
Химната со која се возвишуваше таинствената Мортенија немаше крај. Или само така ми се чинеше. ...
„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)
И ноќта и денот немаат крај сѐ има крај а никако почеток... сѐ уште темнина, тишина...
„Разминувања“ од Виолета Петровска Периќ (2013)
На нејзината среќа ѝ немаше крај.
„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)
Утредента се појави Васе со писмо и препознатливиот прекрасен учителски ракопис на Петар: „Мила Томаица, нема крај на радоста моја по добивањето на вестите од тебе!
„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)
А мислите парадираат, немаат крај. Несопирливи се, не можам да ги измамам.
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
Станувам свесна дека ако набргу не најдам начин да ја сменам положбата, ќе пропаднам во бездната која нема крај. Нема дно, темно е.
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
Прикаските како две нишки се плеткаат меѓусебно, од нив или крај нив се протега трета, нема почеток и нема крај, не и се знае предилката со можно име судбина или човечка потреба за измислување. тоа име може да биде и претпоставка.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Сонцето печеше, дупеше како сврдел во главата. На здодевноста ѝ немаше крај.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
Маст, сирење, сланина, колбаси, јајца, мед, па кога по појадокот Митра извади и јаболка, круши и ореи, — изненадата немаше крај.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Мисијата требаше да продолжи во спасувањето на други детски животи зашто, поинаку, сета мисија не би ја имала својата смисла. Немаше крај на Мајкините добрини.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
На нашето нетрпение му немаше крај.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
На нашата гордост и немаше крај, кога од прва рака ја дознавме, ексклузивната вест, дека токму во Француска 7 е подготвен и реализиран планот за распад на Источниот Блок.
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
Со многу лежерен шарм, со кафе и неизбежната ракија, високолитражните Срби, на самиот почеток, чисто онака дипломатски, му ставија на знаење на Енценсбергер дека штотуку пристигнал во храмот на српската опозиција, во дисидентското светилиште.
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
Вода, о да! Да ѝ нема крај и да не ѝ го барам! да ѝ се воодушевувам.
„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)
Мажот и жената се држеа еден со друг како да се сопнале на работ на некој неза-мислив гребен што гледа во бездна, толку длабока и мрачна што како да немаше крај.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
Мајка ти може да спие, па сонува лоши соништа. Нема крај тоа. Што не ме прашате мене како ми е?
„Одбрани драми“ од Горан Стефановски (2008)
Се чинеше дека немаат крај, се губеа некаде во мрачната подводна далечина. – Јас вечно ќе ги цицам соковите на земјата и, еве тука ќе ги исфрлам, како в море ...
„Бегалци“ од Јован Бошковски (1949)
Но, прелевањето на водата и нејзиното впивање во мекиот бел теписон се чинеше како да нема крај.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Им се исправил ѕидот во очите, му нема крај, не се догледува.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Немало крај радоста кога ќе те пуштат од синџир.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Ако нема господ, си мислам, тогаш значи не може ништо да се измине и дека нема крај ни висината ни вистината.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Ама, рамна снежна тепсија под прудолницата немала крај.
„Авантурите на Дедо Мраз“ од Ристо Давчевски (1997)
Колку интересно, а таа игра секако нема крај.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
„Ех, барем малку да заврне, да разлади! Ова циганско лето нема крај“ ***
„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)