Не ја извади запалената цигара од уста и гледаше пред себе во блокот и во него, редум, сѐ додека не му ја разбранува лутата крв што се качуваше од нозе: ги напнуваше градите, го гушеше, удираше со глава и го ослепуваше.
               
             
           
            
            
              „Кловнови и луѓе“
               од Славко Јаневски 
              (1956)