Ги надживеав сите добрини и зла  и сега небидница мојот грб го ведне.
               
             
           
            
            
              „Вардар“
               од Анте Поповски 
              (1958)
              
              
            
            
           
      
    
      
         
         
           
             
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
               
                  Натпреварот, како што гледате, продолжува,  опуштањето и млитавоста се дозволени при вакво водство,  а сетики не се земаат за големо зло и честите буричкања по сеќавањето  како минатото да е сегашност и како спомените да се за најаска,  а нам на Македонците, најголема најаска уште ни е меѓусебната пизма  и само таа нѐ надживува сите нас.
               
             
           
            
            
              „Ситночекорка“
               од Ристо Лазаров 
              (2012)